Για τους κατοίκους της Μαδρίτης, το πρωινό της 11ης Μαρτίου 2004 δεν έμοιαζε να διαφέρει σε τίποτα από οποιοδήποτε άλλο πρωινό. Απλώς τους έφερνε μία μέρα πιο κοντά στις βουλευτικές εκλογές της 14ης του ίδιου μήνα. Η προεκλογική εκστρατεία πλησίαζε στο τέλος της και όλα έδειχναν μία ακόμα τετραετία για το Λαϊκό Κόμμα υπό τον Μαριάνο Ραχόι αυτή τη φορά.
Όλα άλλαξαν γύρω στις 9 το πρωί -ώρα αιχμής για τους Μαδριλένους- όταν σημειώθηκαν ισχυρές εκρήξεις στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ατότσα, της Σάντα Εουχένια και του Ελ Πόθο. Το μυαλό όλων πήγε στην ΕΤΑ. Αυτή ήταν και η πρώτη σκέψη της τότε κυβέρνησης του Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ωστόσο, ο μεγάλος αριθμός θυμάτων (191 νεκροί και 1.857 τραυματιες) και η όλη μέθοδος έδειχναν κάτι άλλο. Ίσως την Aλ Κάιντα ή κάποιο παρακλάδι της.
Η κυβέρνηση Αθνάρ επέμενε να μιλά για τους Βάσκους που έτσι κι αλλιώς ευθύνονται για το θάνατο εκατοντάδων πολιτών.
Μέχρι που πράγματι κάποιο παρακλάδι της αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη. Η Ισπανία, είπε, τιμωρήθηκε για τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ...
Λίγες μέρες αργότερα, σοκαρισμένοι οι πολίτες προσήλθαν στις κάλπες, για να δώσουν σαρωτική νίκη στους Σοσιαλιστές του Χοσέ Λουίς Ροντρίγεθ Θαπατέρο.
«Αυτό που κυρίως με ενόχλησε δεν ήταν ότι προσπάθησαν να τα φορτώσουν στην ΕΤΑ, αλλά ότι πίστεψαν ότι είμαστε ανόητοι» σχολίασε κάτοικος της Μαδρίτης, όταν ρωτήθηκε γιατί καταψήφισε το Λαϊκό Κόμμα.
Για αρκετούς μήνες αργότερα, οι Αρχές οδηγούσαν στη Δικαιοσύνη δεκάδες υπόπτους, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι εξτρεμιστές σχεδίαζαν επιπλέον τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ισπανία.
«Ίσως υποτίμησα τον ισλαμικό κίνδυνο» παραδέχθηκε αργότερα ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, εμμένοντας στην άποψη ότι η κυβέρνησή του έπραξε το καλύτερο δυνατόν.
Δέκα χρόνια μετά
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το χτύπημα και ο Μαριάνο Ραχόι, ως πρωθυπουργός πλέον, δεσμεύεται στο μήνυμά του ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην ξανασυμβεί η 11η Μαρτίου.
Το τραύμα στην ισπανική κοινωνία είναι ακόμα ανοικτό, ιδίως σε σχέση με τους χειρισμούς της τότε κυβέρνησης και της προσπάθειάς της να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Αλλά και των θεωριών συνωμοσίας ότι ο Θαπατέρο «έγινε πρωθυπουργός με τη βοήθεια ενός τρένου», όπως είχε πει ένας γερουσιαστής του Λαϊκού Κόμματος.
Ο γνωστός δικαστής (σε αποστρατεία πλέον από την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος) Μπαλτασάρ Γκαρθόν, μίλησε στην El Pais για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Μπορεί να ήμουν συνηθισμένος ως δικαστής στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας, όμως δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Εκείνη η καταστροφή ήταν βγαλμένη από την κόλαση του Δάντη. [...] Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι δεν ήταν η ΕΤΑ.»
Η Θαίρα Ομπάγια, μια νεαρή κοπέλα που τραυματίστηκε στην επίθεση, χάνοντας το ένα της μάτι, μίλησε και εκείνη στην El Pais για τη ζωή της μετά από δέκα χρόνια.
Η ίδια εξακολουθεί να βάζει στο μάτι της μια γάζα. «Δεν θέλω να βάλω αυτό το μαύρο πράγμα που βλέπουμε και στις ταινίες γιατί θα είναι σαν να αναγνωρίζω ότι έχασα οριστικά τη μάχη. Ακόμα και σήμερα έχω την πικρία που δεν ζήτησαν μια συγγνώμη, που δεν παραδέχονται την αλήθεια. Είναι σαν όλοι εμείς που ζούμε να τους ενοχλούμε» λέει χαρακτηριστικά.
Η οικογένειά της είναι θυμωμένη. «Με εξοργίζει ο κυνισμός με τον οποίο η τότε κυβέρνηση αντιμετώπισε τα γεγονότα, αυτός ο κυνισμός που τους χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα. Που επιμένουν με θεωριες συνωμοσίας και εμείς μείναμε με τα δάκρυα» λέει ο πατέρας της.
Η πρόεδρος της Ένωσης για τα θύματα, Πιλάρ Μανχόν, μιλώντας στην El Pais, λέει ότι ακόμα και σήμερα δέχεται απειλές για τη ζωή της. Ακόιμα και από ανθρώπους που δεν την γνωρίζουν και απλά δεν την χωνεύουν.
Σημειώνει ότι το 60% των τραυματιών είναι ακόμα και σήμερα σε άσχημη κατάσταση, όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά. «Ακόμα και σήμερα πληρώνουμε για τη στέγαση και το φαί πολλών ανθρώπων» λέει.
Όσο για τις θεωρίες συνωμοσίας, η ίδια εξηγεί: «Αυτές τις συντηρούν αυτοί που θέλουν να πουλήσουν περισσότερα φύλλα ή να αυξήσουν την ακροαματικότητά τους.
«Σε όσους με κατηγορούν ότι δεν θέλω να μάθω την αλήθεια τους λέω ένα πράγμα: αν κάποιος θέλει να μάθει την αλήθεια είμαι εγώ, που έχασα το παιδί μου, αυτό που αγαπούσα περισσότερο στη ζωή».
Θα μπορούσε να μην γίνει η 11η Μαρτίου;
Το ερώτημα που απασχολεί πολλούς είναι φυσικά ένα: Θα μπορούσε να αποφευχθεί η 11η Μαρτίου 2004; Ο Γκαρθόν στη συνέντευξή του αναγνωρίζει ότι οι περισσότεροι από τους καταδικασθέντες για τις επιθέσεις ήταν γνωστοί στις Αρχές. Τους είχαν εξετάσει, ορισμένους τους παρακολουθούσαν.
«Κάποιοι έφυγαν από τη χώρα, για κάποιους χάσαμε τα ίχνη τους, αφού δώσαμε στοιχεία σε Γάλλους και Ιταλούς.
» Ακόμα και κατόπιν εορτής αν το εξετάσουμε, δεν υπήρχε τίποτα που να έδειχνε ότι ετοιμαζόταν ένα τέτοιο χτύπημα, Αλλά έγινε, όπως έγινε και στις ΗΠΑ, γιατί πάντα κάπου υπάρχει ένα κενό. Αλλά και αν δεν υπήρχε αυτό το κενό, μπορεί κανείς να πει ότι δεν θα συνέβαινε το χτύπημα; Ίσως ναι, ίσως όχι.»
Επιμέλεια: Απόστολος Ρουμπάνης
IN.GR
ΠΡΕΖΑ TV
11-3-2014
Όλα άλλαξαν γύρω στις 9 το πρωί -ώρα αιχμής για τους Μαδριλένους- όταν σημειώθηκαν ισχυρές εκρήξεις στους σιδηροδρομικούς σταθμούς της Ατότσα, της Σάντα Εουχένια και του Ελ Πόθο. Το μυαλό όλων πήγε στην ΕΤΑ. Αυτή ήταν και η πρώτη σκέψη της τότε κυβέρνησης του Χοσέ Μαρία Αθνάρ. Ωστόσο, ο μεγάλος αριθμός θυμάτων (191 νεκροί και 1.857 τραυματιες) και η όλη μέθοδος έδειχναν κάτι άλλο. Ίσως την Aλ Κάιντα ή κάποιο παρακλάδι της.
Η κυβέρνηση Αθνάρ επέμενε να μιλά για τους Βάσκους που έτσι κι αλλιώς ευθύνονται για το θάνατο εκατοντάδων πολιτών.
Μέχρι που πράγματι κάποιο παρακλάδι της αλ Κάιντα ανέλαβε την ευθύνη. Η Ισπανία, είπε, τιμωρήθηκε για τη συμμετοχή της στον πόλεμο του Ιράκ...
Λίγες μέρες αργότερα, σοκαρισμένοι οι πολίτες προσήλθαν στις κάλπες, για να δώσουν σαρωτική νίκη στους Σοσιαλιστές του Χοσέ Λουίς Ροντρίγεθ Θαπατέρο.
«Αυτό που κυρίως με ενόχλησε δεν ήταν ότι προσπάθησαν να τα φορτώσουν στην ΕΤΑ, αλλά ότι πίστεψαν ότι είμαστε ανόητοι» σχολίασε κάτοικος της Μαδρίτης, όταν ρωτήθηκε γιατί καταψήφισε το Λαϊκό Κόμμα.
Για αρκετούς μήνες αργότερα, οι Αρχές οδηγούσαν στη Δικαιοσύνη δεκάδες υπόπτους, ενώ αργότερα αποκαλύφθηκε ότι οι εξτρεμιστές σχεδίαζαν επιπλέον τρομοκρατικά χτυπήματα στην Ισπανία.
«Ίσως υποτίμησα τον ισλαμικό κίνδυνο» παραδέχθηκε αργότερα ο Χοσέ Μαρία Αθνάρ, εμμένοντας στην άποψη ότι η κυβέρνησή του έπραξε το καλύτερο δυνατόν.
Δέκα χρόνια μετά
Δέκα χρόνια συμπληρώνονται φέτος από το χτύπημα και ο Μαριάνο Ραχόι, ως πρωθυπουργός πλέον, δεσμεύεται στο μήνυμά του ότι η κυβέρνηση θα κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να μην ξανασυμβεί η 11η Μαρτίου.
Το τραύμα στην ισπανική κοινωνία είναι ακόμα ανοικτό, ιδίως σε σχέση με τους χειρισμούς της τότε κυβέρνησης και της προσπάθειάς της να παραπλανήσει την κοινή γνώμη. Αλλά και των θεωριών συνωμοσίας ότι ο Θαπατέρο «έγινε πρωθυπουργός με τη βοήθεια ενός τρένου», όπως είχε πει ένας γερουσιαστής του Λαϊκού Κόμματος.
Ο γνωστός δικαστής (σε αποστρατεία πλέον από την κυβέρνηση του Λαϊκού Κόμματος) Μπαλτασάρ Γκαρθόν, μίλησε στην El Pais για τα γεγονότα εκείνης της ημέρας:
«Μπορεί να ήμουν συνηθισμένος ως δικαστής στη βαρβαρότητα της τρομοκρατίας, όμως δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Εκείνη η καταστροφή ήταν βγαλμένη από την κόλαση του Δάντη. [...] Από την πρώτη στιγμή ήξερα ότι δεν ήταν η ΕΤΑ.»
Η Θαίρα Ομπάγια, μια νεαρή κοπέλα που τραυματίστηκε στην επίθεση, χάνοντας το ένα της μάτι, μίλησε και εκείνη στην El Pais για τη ζωή της μετά από δέκα χρόνια.
Η ίδια εξακολουθεί να βάζει στο μάτι της μια γάζα. «Δεν θέλω να βάλω αυτό το μαύρο πράγμα που βλέπουμε και στις ταινίες γιατί θα είναι σαν να αναγνωρίζω ότι έχασα οριστικά τη μάχη. Ακόμα και σήμερα έχω την πικρία που δεν ζήτησαν μια συγγνώμη, που δεν παραδέχονται την αλήθεια. Είναι σαν όλοι εμείς που ζούμε να τους ενοχλούμε» λέει χαρακτηριστικά.
Η οικογένειά της είναι θυμωμένη. «Με εξοργίζει ο κυνισμός με τον οποίο η τότε κυβέρνηση αντιμετώπισε τα γεγονότα, αυτός ο κυνισμός που τους χαρακτηρίζει ακόμα και σήμερα. Που επιμένουν με θεωριες συνωμοσίας και εμείς μείναμε με τα δάκρυα» λέει ο πατέρας της.
Η πρόεδρος της Ένωσης για τα θύματα, Πιλάρ Μανχόν, μιλώντας στην El Pais, λέει ότι ακόμα και σήμερα δέχεται απειλές για τη ζωή της. Ακόιμα και από ανθρώπους που δεν την γνωρίζουν και απλά δεν την χωνεύουν.
Σημειώνει ότι το 60% των τραυματιών είναι ακόμα και σήμερα σε άσχημη κατάσταση, όχι μόνο ψυχολογικά, αλλά και οικονομικά. «Ακόμα και σήμερα πληρώνουμε για τη στέγαση και το φαί πολλών ανθρώπων» λέει.
Όσο για τις θεωρίες συνωμοσίας, η ίδια εξηγεί: «Αυτές τις συντηρούν αυτοί που θέλουν να πουλήσουν περισσότερα φύλλα ή να αυξήσουν την ακροαματικότητά τους.
«Σε όσους με κατηγορούν ότι δεν θέλω να μάθω την αλήθεια τους λέω ένα πράγμα: αν κάποιος θέλει να μάθει την αλήθεια είμαι εγώ, που έχασα το παιδί μου, αυτό που αγαπούσα περισσότερο στη ζωή».
Θα μπορούσε να μην γίνει η 11η Μαρτίου;
Το ερώτημα που απασχολεί πολλούς είναι φυσικά ένα: Θα μπορούσε να αποφευχθεί η 11η Μαρτίου 2004; Ο Γκαρθόν στη συνέντευξή του αναγνωρίζει ότι οι περισσότεροι από τους καταδικασθέντες για τις επιθέσεις ήταν γνωστοί στις Αρχές. Τους είχαν εξετάσει, ορισμένους τους παρακολουθούσαν.
«Κάποιοι έφυγαν από τη χώρα, για κάποιους χάσαμε τα ίχνη τους, αφού δώσαμε στοιχεία σε Γάλλους και Ιταλούς.
» Ακόμα και κατόπιν εορτής αν το εξετάσουμε, δεν υπήρχε τίποτα που να έδειχνε ότι ετοιμαζόταν ένα τέτοιο χτύπημα, Αλλά έγινε, όπως έγινε και στις ΗΠΑ, γιατί πάντα κάπου υπάρχει ένα κενό. Αλλά και αν δεν υπήρχε αυτό το κενό, μπορεί κανείς να πει ότι δεν θα συνέβαινε το χτύπημα; Ίσως ναι, ίσως όχι.»
Επιμέλεια: Απόστολος Ρουμπάνης
IN.GR
ΠΡΕΖΑ TV
11-3-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου