To 1950 υπήρχαν στη Ελλάδα 385 εταιρείες από τις οποίες οι 263 ιδιωτικές με απλή άδεια, οι 54 ιδιωτικές με προνομιακή άδεια και 58 δημοτικές ή κοινοτικές. Υπήρχαν και 10 ιδιωτικές χωρίς άδεια.
Η πρώτη ύλη που χρησιμοποιούσαν ήταν το πετρέλαιο και ο γαιάνθρακας που φυσικά εισάγονταν από το εξωτερικό.
Η κατάτμηση αυτή της παραγωγής, σε συνδυασμό με τα εισαγόμενα καύσιμα, εξωθούσε την τιμή του ηλεκτρικού ρεύματος στα ύψη (τριπλάσιες ή και πενταπλάσιες τιμές απ” αυτές που ίσχυαν στις Ευρωπαϊκές χώρες). Το ηλεκτρικό λοιπόν ήταν ένα αγαθό πολυτελείας, αν και τις περισσότερες φορές παρεχόταν με ωράριο και οι ξαφνικές διακοπές ήταν σύνηθες φαινόμενο.
Για να εξαπλωθεί η ηλεκτρική ενέργεια ομοιόμορφα σε όλη τη χώρα και για να αξιοποιηθεί αποτελεσματικά τόσο στη βιομηχανία όσο και στην ύπαιθρο, έπρεπε να υπάρξουν οι εξής προϋποθέσεις:
- Αξιοποίηση των εγχώριων πλουτοπαραγωγικών πόρων, που απαιτούσε όμως τεράστιες επενδύσεις, οι οποίες δεν μπορούσαν να πραγματοποιηθούν από τους μεμονωμένους βιομηχάνους παραγωγής ενέργειας.
- Ενοποίηση της παραγωγής σε ενιαίο διασυνδεδεμένο δίκτυο, ώστε τα φορτία να επιμερίζονται σε εθνική κλίμακα.
- Ύπαρξη ενιαίου φορέα που θα επέτρεπε τον επιμερισμό του κόστους ανάμεσα στις κερδοφόρες και ζημιογόνες περιοχές.
Τις προϋποθέσεις αυτές κάλυψε η ΔΕΗ με τον πλέον επιτυχή τρόπο.
Έτσι τον Αύγουστο του 1950 ιδρύεται η Δημόσια Επιχείρηση Ηλεκτρισμού, για να λειτουργήσει «χάριν του δημοσίου συμφέροντος» με σκοπό τη χάραξη και εφαρμογή μιας εθνικής ενεργειακής πολιτικής, η οποία μέσα από την εντατική εκμετάλλευση των εγχώριων πόρων, να κάνει το ηλεκτρικό ρεύμα κτήμα και δικαίωμα του κάθε Έλληνα πολίτη, στη φθηνότερη δυνατή τιμή.
Το αρχικό κεφάλαιο της ΔΕΗ σχηματίσθηκε από τα κεφάλαια σε συνάλλαγμα, δραχμές, μηχανήματα, υλικά και υπηρεσίες που παρέχονταν από το ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανόρθωσης της αμερικανικής βοήθειας, από τις ιταλικές επανορθώσεις και από κεφάλαια του κρατικού προϋπολογισμού.
Όταν ιδρύθηκε η ΔΕΗ το 1950, η κατανάλωση ανά κάτοικο ήταν 88 Kwh το χρόνο, ενώ πέντε χρόνια αργότερα έφτασε τις 150 Kwh.
Αντίστοιχα, το 1950 ο ηλεκτροδοτούμενος πληθυσμός της χώρας ήταν 55% του συνόλου, ενώ το 1955 έφτασε το 59,1 %
Αμέσως με την ίδρυσή της, η ΔΕΗ στρέφεται προς την αξιοποίηση των εγχώριων πηγών ενέργειας ενώ ξεκινά και η ενοποίηση των δικτύων σε ένα εθνικό διασυνδεδεμένο σύστημα. Τα πλούσια λιγνιτικά κοιτάσματα του ελληνικού υπεδάφους που είχαν νωρίτερα εντοπισθεί, άρχισαν να εξορύσσονται και να χρησιμοποιούνται ως καύσιμη ύλη στις λιγνιτικές μονάδες ηλεκτροπαραγωγής που δημιουργούσε. Παράλληλα, η Επιχείρηση ξεκίνησε την αξιοποίηση της δύναμης των υδάτων με την κατασκευή υδροηλεκτρικών σταθμών στα μεγάλα ποτάμια της χώρας.
Αρκετά νωρίς, το 1956, αποφασίστηκε η εξαγορά όλων των ιδιωτικών και δημοτικών επιχειρήσεων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας ώστε να υπάρχει ένας ενιαίος φορέας διαχείρισης. Σιγά-σιγά, η ΔΕΗ εξαγόρασε όλες αυτές τις επιχειρήσεις και ενέταξε το προσωπικό τους στις τάξεις της.
Σ” όλα αυτά τα χρόνια της παρουσίας της, αγωνίστηκε και πέτυχε την ενεργειακή αυτονομία της χώρας και έφερε σε πέρας το σπουδαίο έργο του εξηλεκτρισμού της δημιουργώντας ταυτόχρονα το μεγαλύτερο μέρος της βαριάς ελληνικής βιομηχανίας.
Tο ηλεκτρικό ρεύμα έφτασε με επάρκεια σε κάθε άκρη της ελληνικής γης. Από τα μικρά ακριτικά νησιά μας ως τους πιο απόμακρους οικισμούς της ορεινής Ελλάδας.
Επί του παρόντος, το 50% της συνολικής παραγωγής προέρχεται από καύση λιγνίτη, το 10% από πετρέλαιο, το 17% από φυσικό αέριο, το 10% από υδροηλεκτρικούς σταθμούς, το 6% από ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (ΑΠΕ) και το 7% από διασυνδέσεις.
Για να ξέρουμε τι λέμε, σήμερα δεν υπάρχει ΔΕΗ, τουλάχιστον με τη μορφή επιχείρησης κοινής ωφέλειας. Η ΔΕΗ της κοινής ωφέλειας πέθανε. Ζήτω η επιχείρηση ιδιωτικής ωφέλειας, όπως μεταλλάχτηκε από τότε που μετοχοποιήθηκε και έγινε ΔΕΗ-ΑΕ (Ανώνυμη Εταιρία). Μετά θάνατον, η ΔΕΗ-ΑΕ κλωνοποιείται και αν αφαιρεθεί ο φερετζές «Δημόσια», ο πραγματικός επιχειρηματικός τίτλος έπρεπε να είναι ΜΕΗ-ΑΕ (Μετοχική Επιχείρηση Ηλεκτρισμού- Ανώνυμη Εταιρία).
Της οφείλω αυτό το μνημόσυνο, αφού το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου την υπηρέτησα. Η ΔΕΗ συστάθηκε με το ΦΕΚ 109/ 07/08/1950 που αποτελεί πράξη εθνικοποίησης της παραγωγής και διανομής ηλεκτρικής ενέργειας και θεωρήθηκε πλέον υπηρεσία ΚΟΙΝΗΣ ΩΦΕΛΕΙΑΣ.
Άρχισε τη λειτουργία της εξαγοράζοντας 385 μικρές ιδιωτικές ηλεκτρικές εταιρίες. Βασικός όρος της σύστασής της δεν ήταν το κέρδος αλλά να παρέχει το ρεύμα στη φθηνότερη δυνατή τιμή σε όλους τους αγροτικούς και αστικούς πληθυσμούς.
Τα κεφάλαια που χρειάστηκαν για την θεμελίωση της τότε ΔΕΗ προήλθαν από το Ευρωπαϊκό πρόγραμμα ανόρθωσης της αμερικανικής βοήθειας, από τις Ιταλικές Επανορθώσεις, (τις γερμανικές μας τις έφαγε ο πιο παταξής και δολοφονικός λαός της Ευρώπης, το Μερκελιστάν). Επίσης συνέβαλαν κεφάλαια του φτωχού κρατικού προϋπολογισμού και αργότερα οι ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού.
Πράγματι οι ασφαλιστικές εισφορές του προσωπικού αντί να πηγαίνουν σε ένα ανεξάρτητο ταμείο και να επενδύονται υπέρ του προσωπικού, κατακρατούνταν άτοκες στην ΔΕΗ που τις έκανε εργοστάσια και γραμμές μεταφοράς, με την συμφωνία η ΔΕΗ να πληρώνει την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, συντάξεις, και το εφάπαξ που δικαιούνταν οι εργαζόμενοι…
Κάποτε το σαλάμι-ΔΕΗ παραμεγάλωσε και οι καρχαρίες ιδιώτες άρχισαν να το λιγουρεύονται, και έψαχναν τρόπους να το φάνε. Επειδή όμως θα ήταν σκάνδαλο να το κάνουν μια χαψιά, άρχισαν να το κόβουν φέτες χρησιμοποιώντας τους σεφ του είδους, τους πολιτικούς.
Έτσι το 1999 φαγώθηκε, με την βοήθεια της τότε κυβέρνησης και με το αιτιολογικό του ελεύθερου ανταγωνισμού και την κατάργηση των μονοπωλίων, το πρώτο μεγάλο κομμάτι του σαλαμιού, δηλαδή το 49% της ΔΕΗ, με αποτελέσματα τα μεγάλα κέρδη των ιδιωτών μετόχων, σε αντίθεση με την συνεχή αύξηση της αξίας του ρεύματος για την κοινωνία (τελευταία αύξηση 11% από 1/7/2014).
Μεγάλο πρόβλημα υπήρξε η περιουσία του προσωπικού, και η ενσωμάτωσή της σ’ αυτό το 49%.
Βέβαια όταν πρόκειται για συμφέροντα της κοινωνίας ή των εργαζομένων, οι κυβερνήσεις έχουν εύκολες λύσεις. Κάνουν ένα νόμο που αργότερα δεν εφαρμόζεται καταργούμενος με νεότερο νόμο και καταπατούν τα κοινωνικά ή εργατικά δικαιώματα.
Έτσι έγινε και με τον νόμο 2773/1999 που διασφάλιζε τα ασφαλιστικά δικαιώματα των εργαζομένων έναντι της ασφαλιστικής εισφοράς τους των 12 δις. Αυτό το ποσόν προέκυψε από την αναλογιστική μελέτη που ανέθεσε στον οίκο WAIT TRUVENTIAL η τότε κυβέρνηση.
Σήμερα πλέον αυτός ο νόμος δεν ισχύει σε βάρος των εργαζομένων που εξαπατήθηκαν και χάσανε την ασφαλιστική τους κάλυψη. Περασμένα λοιπόν δικαιώματα και εξιστορώντας τα να κλαίς.
Στη συνέχεια η ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΗ, τεμαχίστηκε για να φαγωθεί ευκολότερα σε θυγατρικές επιχειρήσεις, τον ΑΔΜΗΕ (Ανεξάρτητος Διαχειριστής Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας νόμος 4001/2011) και τον ΔΕΔΔΗΕ (Διαχειριστής Ελληνικού Δικτύου Διανομής Ηλεκτρικής Ενέργειας) . Σήμερα η μετοχική σύνθεση Της ΔΕΗ-ΑΕ είναι. Ελληνικό δημόσιο 51,12%. Ιδιώτες επενδυτές 45,07%. Πρώην ΟΑΠ 3,81%.
Τα κοράκια όμως των αγορών θεωρούν ότι το ποσοστά της ΔΕΗ-ΑΕ, 51,12% είναι πάρα πολύ για να ανήκει στον Ελληνικό λαό κι’ έτσι το κυβερνητικό μανάβικο “Όλα τα σφάζω όλα τα μαχαιρώνω” έχει αρχίσει ήδη να πουλά και τα υπόλοιπα κομμάτια του σαλαμιού. Από καιρό έχει μεθοδευτεί η πώληση του ΑΔΜΗΕ και μέρους του ποσοστού της ΔΕΗ-ΑΕ, που τώρα την λένε «ΜΕΓΑΛΗ ΔΕΗ», βάσει των μνημονιακών υποχρεώσεων και τις έντονες πιέσεις της «φίλης» Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Πρόθεση είναι, το Δημόσιο μονοπώλιο να γίνει ιδιωτικό μονοπώλιο προς όφελος των μετόχων ιδιωτών και βλάβη του Ελληνικού λαού που θα πληρώνει όλο και ακριβότερα το Ρεύμα.
Επίδοξοι αγοραστές είναι οι, Μυτιληναίος, Λάτσης, Μπόμπολας, και ξένες εταιρίες όπως είναι η Ιταλική TERNA, οι Γερμανικές RWE, E.ON, και η Γαλλική EDF. Όλοι αυτοί θα δώσουν ψίχουλα και θα πάρουν χρυσάφι. Αυτές τις ημέρες γίνεται μεγάλη συζήτηση για το νομοσχέδιο πώλησης της «ΜΙΚΡΗΣ ΔΕΗ», σαν προαπαιτούμενο που έχει θέσει η αγία Τρόικα» για την απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας.
Η «ΜΙΚΡΗ ΔΕΗ» δεν είναι καθόλου μικρή.
Αυτή αποτελείται από:
Τις λιγνιτικές μονάδες ΑΜΥΝΤΑΙΟ 1 και 2 (600μεγαβάτ), ΜΕΛΙΤΗ 1 (550 μεγαβάτ), ΜΕΛΙΤΗ 2 (450 μεγαβάτ).
Τις Υδροηλεκτρικές μονάδες της ΠΛΑΤΑΝΟΒΡΥΣΗΣ (116 μεγαβάτ) του ΘΗΣΑΥΡΟΥ (384 μεγαβάτ) και τους μικρότερους του ΑΓΡΑ και του ΕΔΕΣΣΑΙΟΥ.
Τέλος τον σταθμό Αερίου της ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ (485 μεγαβάτ).
Επιπρόσθετα για τη λειτουργία των λιγνιτικών μονάδων, η ΔΕΗ-ΑΕ (το δημόσιο μέρος της) θα «εισφέρει» τα δικαιώματα της στα ορυχεία ΑΜΥΝΤΑΙΟΥ και ΛΑΚΙΑ , του ΚΛΕΙΔΙΟΥ, των ΛΟΦΩΝ ΜΕΛΙΤΗΣ,των ΚΟΜΝΗΝΩΝ 1 και 2 και της ΒΕΒΗΣ.
Φυσικά με την πώληση της ΜΙΚΡΗΣ ΔΕΗ , θα μεταβιβαστεί και το αντίστοιχο πελατολόγιο χωρίς τη συγκατάθεση των πελατών αυτών.
Μόνο μετά από κάποιους μήνες θα μπορούν να ζητήσουν την επάνοδο τους στο πελατολόγιο του υπολοίπου της ΔΕΗ-ΑΕ. Συμπέρασμα όλο και φτωχαίνει η Ελλάς, ο κολίγος της Ε.Ε.
Αφετηρία για τις ιδιωτικοποιήσεις, ήταν ο Ν. 2414/96, επί Σημίτη, με τίτλο «Εκσυγχρονισμός των ΔΕΚΟ» που πρόβλεπε την μετοχοποίηση των σημαντικότερων ΔΕΚΟ και ανάμεσα σ” αυτές όλων των σημαντικών ενεργειακών ΔΕΚΟ. H πορεία ιδιωτικοποίησης, προωθήθηκε σταδιακά, ώστε να ελέγχονται οι αντιδράσεις.Tην τελευταία περίοδο η διαδικασία αυτή πλησιάζει στο τέλος της με την τριχοτόμηση της ΔΕΗ (Δίκτυα, εργοστάσια, Διανομή), την απώλεια του πλειοψηφικού πακέτου για το κράτος και την δημιουργία και πώληση της «μικρής ΔΕΗ» με προίκα τα πλέον σύγχρονα θερμοηλεκτρικά και υδροηλεκτρικά εργοστάσια.
Οι κατευθύνσεις για την ιδιωτικοποίηση στην Ενέργεια, δρομολογήθηκαν συνολικά για τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις Οδηγίες 1996/92/ΕΚ και 2001/77/ΕΚ για την απορρύθμιση των αγορών Η/Ε και Φ/Α αντίστοιχα και εξειδικεύτηκαν περαιτέρω ανά χώρα.
Μία παραπέρα ώθηση για την ιδιωτικοποίηση της ηλεκτρικής ενέργειας δόθηκε με την σημαντική Οδηγία 2009/28/ΕΚ για την προώθηση των ΑΠΕ και την αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής.
Η παρέμβαση της Ε.Ε. δεν περιορίστηκε στην έκδοση των οδηγιών, αλλά και στην χρηματοδότηση των πολιτικών της στην ενέργεια.
Στα πλαίσια αυτά έχουμε:
την αθρόα χρηματοδότηση από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα,
τον χαρακτηρισμό των επενδύσεων ως «εθνικής σπουδαιότητας»
και κυρίως, την εισαγωγή των εγγυημένων τιμών (Feed in Tariff – FiT) που χωρίς αυτές δεν θα μπορούσαν να γίνουν πραγματικότητα οι ΑΠΕ. H παραγωγή Η/Ε με εγγυημένες τιμές από ΑΠΕ είναι μια μορφή ανακατανομής εισοδήματος υπέρ των πλουσίων. Ο εύπορος που έχει πρόσβαση στον τραπεζικό δανεισμό μπορεί να επενδύει και να έχει εισόδημα τη στιγμή που ο φτωχός δυσκολεύεται όλο και περισσότερο να πληρώσει το λογαριασμό του.
Αν κάνουμε μια στοιχειώδη καταγραφή των ρυθμίσεων της περιόδου του Ν.Φ., μετά και σε συνέχεια της μετοχοποίησης της ΔΕΗ κατά 49% το 2001, διακρίνουμε τις εξής επιμέρους ρυθμίσεις:
Αποκλεισμό της ΔΕΗ από την συμμετοχή της σε διαγωνισμούς νέων μονάδων. Αρχές του 2000 αποφασίστηκε η αναστολή του επενδυτικού προγράμματος της ΔΕΗ στην παραγωγή μέχρι να ενταχθούν στο σύστημα 1600MW από ιδιωτικές μονάδες (ΦΑ).
απαγόρευση επενδύσεων στις ΑΠΕ .
Επιβολή στοπ σε όλα τα έργα ανάπτυξης υδροηλεκτρικών σταθμών –έργα πολλαπλού σκοπού και μέγιστου κοινωνικού οφέλους-.
Απαγόρευση στην κατασκευή νέων λιγνιτικών μονάδων.
Με τον τρόπο αυτό δημιουργήθηκε χώρος για ιδιωτικές μονάδες ΑΠΕ και φτηνές – από άποψη κόστους κατασκευής- μονάδες παραγωγής με καύσιμο το ακριβό εισαγόμενο φυσικό αέριο.
Το σύνολο σχεδόν των μεγάλων εγκαταστάσεων ΑΠΕ, ανήκουν σε μεγάλες κοινοπραξίες Ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρηματικών ομίλων όπως: η ΓEK ΤΕΡΝΑ Α.Ε. – Gaz De France Suez, Ρόκας – Ibedrola, Όμιλος ΕΛ.ΠΕ. – EDISON Italy.
Όσον αφορά τους σταθμούς από Φ.Α. περισσότερο από το 50% της εγκατεστημένης ισχύος ανήκει στις: ΓEK ΤΕΡΝΑ Α.Ε., ΑΚΤΩΡ – Μπόμπολας, Όμιλος ΕΛ.ΠΕ. – EDISON Italy, ΕΝΕL Ιταλία – Κοπελούζος, EdF France κλπ.
Οι λιγνιτικές μονάδες και τα υδροηλεκτρικά εργοστάσια ανήκουν ακόμη στη ΔΕΗ, αλλά με την προώθηση του σχήματος της «μικρής ΔΕΗ» τα πλέον σύγχρονα από αυτά θα ξεπουληθούν έναντι πινακίου φακής. Τελευταία προωθήθηκε η ιδιωτικοποίηση του ΑΔΜΗΕ, της Εταιρείας που ελέγχει τα δίκτυα μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας (11.232 χλμ. γραμμών μεταφοράς). Σταδιακά μεγεθύνεται επίσης και η συμμετοχή μεγάλων ιδιωτικών συμφερόντων και Funds στο μ.κ. της ΔΕΗ περιθωριοποιώντας τους μικρούς επενδυτές. Ισχυροί όμιλοι και διεθνή Funds συγκεντρώνουν μεγάλα πακέτα μετοχών, εκμεταλλευόμενοι την μεγάλη πτώση του χρηματιστηρίου. Από το 2003 η εταιρία Fidelity Investments αποκτά αθόρυβα το 5,01%, από το 2011 η Silchester International Investors εμφανίζεται να κατέχει το 13,8% και πολύ πρόσφατα ο αμερικανικός επενδυτικός όμιλος PIMCO αγόρασε ομόλογα της ΔΕΗ.
Μόνιμη και πολύμορφη υπήρξε η εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ιδιωτών από την ΡΑΕ, που ούτε κατ΄ελάχιστον δεν λειτούργησε σαν ανεξάρτητη αρχή ενέργειας, αλλά σαν το μακρύ χέρι θεσμοθέτησης των συμφερόντων των ιδιωτικών εταιρειών σε συνεργασία με τις μνημονιακές κυβερνήσεις. Μόνο την τελευταία τριετία, οι κρατικές επιδοτήσεις που αποφάσισε και νομοθέτησε η ΡΑΕ και μέσω ΔΕΗ εισέπραξαν οι ιδιώτες ηλεκτροπαραγωγοί Φ.Α. ανέρχονται σε 1,2 δις €! Στα πλαίσια αυτά είχαμε ευνοϊκές ρυθμίσεις σε ημετέρους (πχ. τιμολόγια σε Μυτιληναίο) η σκανδαλώδεις ρυθμίσεις για τις εταιρείες Energa και Hellas Power που εξαπάτησαν τους πολίτες και κατακράτησαν και το χαράτσι πριν «πτωχεύσουν»!. Το νομοθετικό πλαίσιο συμπληρώνεται με τους νόμους Ν. 3851/2010, γνωστό και ως νόμο Μπιρμπίλη και τον Ν 4001/11 με τον οποίο η ΡΑΕ αποκτά αρμοδιότητες υπερυπουργείου που λογοδοτεί μόνο στην ΕΕ. Αυτό το όργανο ουσιαστικά των πολυεθνικών υποθιστά:
την νομοθετική εξουσία της βουλής σαν αρμόδιο για τη σύνταξη όλων των κανονισμών και ρυθμίσεων που θα εφαρμόζονται στους κλάδους ηλεκτρικής ενέργειας και φυσικού αερίου.
την εκτελεστική εξουσία της κυβέρνησης αφού θα αποφασίζει για τις άδειες παραγωγής, την ανάπτυξη δικτύων, τα τιμολόγια, κ.ά.
τη δικαστική εξουσία αφού θα εκδικάζει η ίδια τις όποιες διαφορές, χωρίς δυνατότητα έφεσης και προσφυγής στην ελληνική δικαιοσύνη.
Η ιδιωτικοποίηση στην ηλεκτρική ενέργεια, έχει προχωρήσει σε διαφορετικό βαθμό στις διάφορες χώρες της Ε.Ε, οι εταιρίες ηλεκτρισμού και φυσικού αερίου στον ένα ή άλλο βαθμό έχουν ιδιωτικοποιηθεί, είτε μέσω χρηματιστηρίου είτε με άμεση πώληση σε ξένες εταιρείες. Εμείς, φαίνεται οδηγούμαστε στο πιο ακραίο παράδειγμα ιδιωτικοποίησης της Μ. Βρετανίας με ιδιωτικοποίηση περίπου 100%.
Όπως αναμενόταν, στην ενεργειακή πίτα έχουν πέσει πολλά αρπαχτικά και αυτό είναι εμφανές όχι μόνο στην ηλεκτρική ενέργεια, αλλά και στις άλλες Δ.Ε. (πχ ΔΕΠΑ ΔΕΣΦΑ), τους αγωγούς, την έρευνα υδρογονανθράκων κλπ. Οι ρυθμίσεις που προωθούνται μεταβάλλονται συνέχεια, αλλά σταθερά είναι προσανατολισμένες στην εξασφάλιση της μεγάλης κερδοφορίας των ιδιωτικών κεφαλαίων σε βάρος των Δημοσίων εταιρειών και των λαϊκών αναγκών και συμφερόντων.
Σήμερα, μπορούμε να εκτιμήσουμε, πως οι ΑΠΕ και η εισαγωγή του ΦΑ, σε συνδυασμό με τα εμπόδια στην ανάπτυξη της ΔΕΗ και την δημιουργία ενός πολύ ευνοϊκού επενδυτικού κλίματος για τους ιδιώτες, ήταν οι βασικοί μοχλοί της απορρύθμισης. Μέχρι και το 2009 ιδιωτικές επενδύσεις ΑΠΕ ήταν ενταγμένες στους αναπτυξιακούς νόμους και στηρίχτηκαν με δημόσιες επιχορηγήσεις σε ποσοστό μέχρι και 40%.
ΟΙ ΙΔΙΩΤΕΣ ΕΛΕΓΧΟΥΝ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΙΚΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ
Αν λάβουμε υπόψη ότι στη μετοχική σύνθεση της ΔΕΗ συμμετέχουν οι ιδιώτες με 49%, ότι κατέχουν το 59% της ισχύος στο ΦΑ και το 100% στις ΑΠΕ, η δε ΔΕΗ ελέγχει κατά 100% την ενέργεια από υδροηλεκτρικά εργοστάσια, καταλήγουμε σύμφωνα με τον παρακάτω πίνακα στο συμπέρασμα το Δημόσιο μέσω της μετοχοποιημένης ΔΕΗ ελέγχει περίπου το 35% της εγκατεστημένης ισχύος ηλεκτρικής ενέργειας.
[πηγές: left.gr - www.rodiaki.gr -www.ergasianet.gr]
http://www.jodigraphics.net/?p=4068
ΠΡΕΖΑ TV
10-7-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου