ΜΑ ΦΥΣΙΚΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΠΡΟΒΛΕΠΕΤΑΙ ΑΠΟ ΚΑΝΕΝΑ ΣΥΝΤΑΓΜΑ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ Η ΠΑΡΑΤΑΣΗ ΜΙΑΣ ΔΑΝΕΙΑΚΗΣ ΣΥΜΒΑΣΗΣ ΠΟΥ ΠΑΡΑΧΩΡΕΙ ΑΜΕΤΑΚΛΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΤΗΝ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙΑ ΜΙΑΣ ΧΩΡΑΣ ΣΤΟΥΣ ΔΑΝΕΙΣΤΕΣ...ΚΑΘΩΣ ΔΕΝ ΝΟΜΙΖΟΥΜΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΠΡΟΒΛΕΦΘΕΙ ΠΩΣ ΜΙΑ ΧΩΡΑ ΘΑ ΞΕΠΟΥΛΙΟΝΤΑΝ ΩΣ ΕΘΝΟΣ...ΓΙΑ ΤΑ ΦΡΑΓΚΑ.
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη νέα συμφωνία, την τετράμηνη παράταση και πρόσφατα ήρθε στο επίκεντρο και το ζήτημα της κύρωσης από τη Βουλή.
Η σχετική φιλολογία της αντιπολίτευσης επιμένει ότι είναι αναγκαία η κύρωση, γενικά, της νέας συμφωνίας από τη Βουλή. Ορισμένα κόμματα μάλιστα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι δήθεν η μη κύρωση παραβιάζει το Σύνταγμα.
Το Δημόσιο συνάπτει δανειακές συμβάσεις σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 του Ν. 2187/1994 που ορίζει ότι «Το Ελληνικό Δημόσιο δύναται να δανείζεται ελευθέρως είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό». Στην παρ. 2 αναφέρει «Ο υπουργός Οικονομικών συνάπτει τα ανωτέρω δάνεια και διαχειρίζεται για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου το εσωτερικό και εξωτερικό δημόσιο χρέος». Στον νόμο δεν προβλέπεται η κύρωση των δανειακών συμβάσεων από τη Βουλή. Από την άποψη του διεθνούς δικαίου, η χώρα δεσμεύεται με μόνη την υπογραφή του υπουργού των Οικονομικών.
Κατά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος δεν είναι υποχρεωτική η κύρωση μιας δανειακής σύμβασης στη Βουλή. Αν και το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο, κατά πάγια συνταγματική πρακτική τα δημόσια εξωτερικά δάνεια δεν κυρώνονταν με νόμο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.Εξάλλου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οι συμβάσεις εξωτερικών δανείων «επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες» κατά τη διατύπωση του Συντάγματος στο άρθρο 36 παρ. 2, διότι καλούνται να πληρώσουν χρεολύσια και τόκους. Τα χρεολύσια ως επιστροφή του κεφαλαίου δεν αποτελούν επιβάρυνση, ούτε όμως και οι τόκοι, αφού συγκριτικά θα είναι μικρότεροι των τόκων που θα κατέβαλε το Δημόσιο αν δανείζονταν στις λεγόμενες αγορές ομολόγων, οπότε δεν μπορούν να θεωρηθούν ως επιβάρυνση. Εξάλλου, δεν θα νοούνταν προσφυγή σε διεθνείς δανειοδοτικούς οργανισμούς αν το επιτόκιο δεν είναι μικρότερο των αγορών. Πάντως, οι τόκοι εγγράφονται στον προϋπολογισμό του κράτους, ο οποίος ψηφίζεται από τη Βουλή. Άλλωστε, ο κρατικός δανεισμός στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη από τα χρόνια της Επανάστασης τη δεκαετία του 1820, πριν λάβει το κράτος διεθνή υπόσταση. Και αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση της επιβάρυνσης, με την έννοια ότι όλοι οι προϋπολογισμοί, ήδη πριν την ίδρυση του κράτους περιείχαν πληρωμές για τόκους. Διαφορετικά θα ήταν αν, χωρίς να υπάρχει καθόλου κρατικός δανεισμός, συνάπτονταν το πρώτο, οπότε οι τόκοι του δανείου θα αποτελούσαν επιβάρυνση αναφορικά με την προηγούμενη κατάσταση.
Βέβαια, δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο να εγκρίνει ή να κυρώνει η Βουλή οποιαδήποτε σύμβαση δημόσιου εξωτερικού δανεισμού, προσδίδοντας μεγαλύτερη νομική δεσμευτικότητα σε αυτήν και υπέρτερη της κοινής νομοθεσίας κατά το εσωτερικό δίκαιο μόνο, διότι η διεθνής δεσμευτικότητα δεν επηρεάζεται. Υπό την έννοια ακριβώς αυτή, δεν χρειάζεται έγκριση, ψήφιση ή κύρωση η τετράμηνη παράταση, διότι δεν έχει να προσδώσει κάτι παραπάνω σε ό,τι ισχύει και, επιπλέον, ενώ είμαστε σε διαδικασία αντικατάστασης τοων ισχυόντων θα δημιουργηθεί περιττή αμφισημία.
Δεν θα μπορούσε, όμως, ποτέ να θεωρηθεί ότι «επιβαρύνει», η απλή παράταση του χρονικού διαστήματος διαθεσιμότητας της προβλεπόμενης χρηματοδότησης κατά τέσσερις μήνες, διότι δεν αυξάνει καν το ύψος αυτής.
***
Η υφιστάμενη σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης δεν κυρώθηκε ούτε αυτή, με νόμο, σύμφωνα με το 36 παρ. 2 Σ. Αυτή που κυρώθηκε κατά το άρθρο 44 παρ. 1 Σ, με τον Νόμο 4060/2012 ήταν η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 14.3.2012. Η ΠΝΠ είχε ως περιεχόμενο την έγκριση σχεδίου της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης που επρόκειτο να υπογραφεί μεταξύ της χώρας και του EFSF και η παροχή εξουσιοδοτήσεων για την υπογραφή. Η Βουλή λοιπόν δεν κύρωσε κάποια υπογεγραμμένη διεθνή σύμβαση κατά το άρθρο 36 παρ. 2 Σ., απλά έδωσε (αναδρομικά) την έγκρισή της και εξουσιοδότησε τον υπουργό Οικονομικών να την υπογράψει. Τόσο η έγκριση, όσο και η εξουσιοδότηση ήταν περιττές, διότι καλύπτονταν νομικά ήδη από τη διάταξη του άρθρου 1 του Ν. 2187/1994.
Την ίδια πρακτική της έκδοσης ΠΝΠ με περιεχόμενο την έγκριση του σχεδίου και εξουσιοδότηση, οι οποίες κυρώθηκαν αργότερα με τους Νόμους 4111/2013 (τροποποίηση) και 4316/2014 (δίμηνη παράταση έως 28.2.2015) ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και στη συνέχεια.
Οι διαδικασίες αυτές ήταν νομικά περιττές για τον επιπλέον λόγο ότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι μέλος της συνθήκης EFSF και ESM, στο πλαίσιο των οποίων έχει καταρτιστεί η σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης και αντισυμβαλλόμενο μέρος στη δανειακή σύμβαση είναι μόνο ο EFSF και όχι ξεχωριστά καθεμία από τις χώρες της Ευρωζώνης.
***
Περαιτέρω το «Μνημόνιο» που περιλαμβανόταν ως περισσότερα παραρτήματα στον Νόμο 4046/2012 έχει κριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας ότι πρόκειται για πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που δεν θεσπίζει κανόνες δικαίου, δεν έχει άμεση εφαρμογή και δεν παράγει δεσμευτικότητα και η έγκρισή του από τη Βουλή δεν συνιστά κύρωση διεθνούς σύμβασης.
Εφόσον αυτό έχει κριθεί για το Μνημόνιο, που πάντως είχε συγκεκριμένες, εξειδικευμένες και αρκετές ποσοτικές ρυθμίσεις, δεν είναι δυνατόν να λέγεται σήμερα ότι η νέα συμφωνία – γέφυρα που περιλαμβάνεται στα ανακοινωθέντα του Eurogroup στις 20 και 24/2 και περιέχει το γενικό πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων και των πολιτικών, όπως το καθόρισε η νέα ελληνική κυβέρνηση, ότι είναι διεθνής συνθήκη που χρειάζεται κύρωση από τη Βουλή κατά την τυπική και αυστηρή έννοια του άρθρου 36 παρ. 2 Σ.
***
Σε όσες χώρες της Ευρωζώνης ακολουθείται μια διαδικασία ψήφισης στο Κοινοβούλιο, αυτή δεν έχει κυρωτικό κατά το διεθνές δίκαιο χαρακτήρα, αλλά αποτελεί μια μορφή έγκρισης της κυβερνητικής πολιτικής. Αξιοποιείται μάλιστα από τις χώρες αυτές, και κυρίως τη Γερμανία, ως διαπραγματευτικό όπλο, για την αιτιολόγηση της σκληρής τους στάσης και της επιμονής τους στο πρόγραμμα της λιτότητας, με την επίκληση της ανάγκης ότι για να πείσουν τα Κοινοβούλια και τον λαό τους, οι Έλληνες πρέπει να υποστούν σχεδόν «παραδειγματικές» θυσίες.
Άλλωστε, πρώτα οι ευρωπαϊκοί λαοί των χωρών αυτών έχουν υποστεί αντίστοιχα προγράμματα λιτότητας για τη συμπίεση του μισθολογικού κόστους, με χαρακτηριστικότερο την Agenda 2010 στη Γερμανία.
Η πολιτική συζήτηση στην ολομέλεια στο πλαίσιο της ενημέρωσης που προβλέπει το άρθρο 142 Α του Κανονισμού της Βουλής είναι η απολύτως κατάλληλη για την συμμετοχή της νομοθετικής εξουσίας στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων που ξεκινά με βάση την αποδοχή των ελληνικών προτάσεων από το Eurogroup στις 24/2 και την έγκριση της τετράμηνης παράτασης από το Δ.Σ. του EFSF στις 27/2. Η καταχώρηση στα πρακτικά της Βουλής της τοποθέτησης - δήλωσης του πρωθυπουργού στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας του άρθρου 142 Α του ΚτΒ και η έγκριση των πρακτικών από το σώμα του Κοινοβουλίου αποτελούν επαρκή πολιτικό μηχανισμό νομιμοποίησης και από τη Βουλή της διαπραγματευτικής διαδικασίας εντός της τετράμηνης παράτασης.
Η παραγόμενη με τον τρόπο αυτό απλή πολιτική νομιμοποίηση αποτελεί κατάλληλο επιχείρημα και διαπραγματευτικό όπλο της χώρας για την ανατροπή της απόφασης της ΕΚΤ της 4.2.2015, με την οποία ανακάλεσε την εξαίρεση αποδοχής των ελληνικών ομολόγων και υποχρέωσε την έναντι αυτών χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών από τον ELA. Το σκεπτικό τότε της ΕΚΤ ήταν πολιτικό και όχι νομικό, αφού δεν είχε καταγγελθεί η σύμβαση.
Το Δ.Σ. τότε της ΕΚΤ έκρινε ότι δεν προβλέπεται (πολιτικά) η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης έως 28/2, τώρα όμως προβλέπεται η επιτυχής ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση και πρέπει να ζητηθεί η άμεση επαναφορά της «εξαίρεσης», που θα δώσει άμεση και περαιτέρω ώθηση στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα.
Κωνσταντίνος Κατερινόπουλος
πηγή: Αυγή
ΠΡΕΖΑ TV
4-3-2015
Γίνεται μεγάλη συζήτηση για τη νέα συμφωνία, την τετράμηνη παράταση και πρόσφατα ήρθε στο επίκεντρο και το ζήτημα της κύρωσης από τη Βουλή.
Η σχετική φιλολογία της αντιπολίτευσης επιμένει ότι είναι αναγκαία η κύρωση, γενικά, της νέας συμφωνίας από τη Βουλή. Ορισμένα κόμματα μάλιστα χρησιμοποιούν ως επιχείρημα ότι δήθεν η μη κύρωση παραβιάζει το Σύνταγμα.
Το Δημόσιο συνάπτει δανειακές συμβάσεις σύμφωνα με το άρθρο 1 παρ. 1 του Ν. 2187/1994 που ορίζει ότι «Το Ελληνικό Δημόσιο δύναται να δανείζεται ελευθέρως είτε από το εσωτερικό είτε από το εξωτερικό». Στην παρ. 2 αναφέρει «Ο υπουργός Οικονομικών συνάπτει τα ανωτέρω δάνεια και διαχειρίζεται για λογαριασμό του Ελληνικού Δημοσίου το εσωτερικό και εξωτερικό δημόσιο χρέος». Στον νόμο δεν προβλέπεται η κύρωση των δανειακών συμβάσεων από τη Βουλή. Από την άποψη του διεθνούς δικαίου, η χώρα δεσμεύεται με μόνη την υπογραφή του υπουργού των Οικονομικών.
Κατά το άρθρο 36 παρ. 2 του Συντάγματος δεν είναι υποχρεωτική η κύρωση μιας δανειακής σύμβασης στη Βουλή. Αν και το ζήτημα είναι αμφιλεγόμενο, κατά πάγια συνταγματική πρακτική τα δημόσια εξωτερικά δάνεια δεν κυρώνονταν με νόμο από το Ελληνικό Κοινοβούλιο.Εξάλλου, δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι οι συμβάσεις εξωτερικών δανείων «επιβαρύνουν ατομικά τους Έλληνες» κατά τη διατύπωση του Συντάγματος στο άρθρο 36 παρ. 2, διότι καλούνται να πληρώσουν χρεολύσια και τόκους. Τα χρεολύσια ως επιστροφή του κεφαλαίου δεν αποτελούν επιβάρυνση, ούτε όμως και οι τόκοι, αφού συγκριτικά θα είναι μικρότεροι των τόκων που θα κατέβαλε το Δημόσιο αν δανείζονταν στις λεγόμενες αγορές ομολόγων, οπότε δεν μπορούν να θεωρηθούν ως επιβάρυνση. Εξάλλου, δεν θα νοούνταν προσφυγή σε διεθνείς δανειοδοτικούς οργανισμούς αν το επιτόκιο δεν είναι μικρότερο των αγορών. Πάντως, οι τόκοι εγγράφονται στον προϋπολογισμό του κράτους, ο οποίος ψηφίζεται από τη Βουλή. Άλλωστε, ο κρατικός δανεισμός στην Ελλάδα έχει αρχίσει ήδη από τα χρόνια της Επανάστασης τη δεκαετία του 1820, πριν λάβει το κράτος διεθνή υπόσταση. Και αυτό είναι ένα βασικό κριτήριο για την αξιολόγηση της επιβάρυνσης, με την έννοια ότι όλοι οι προϋπολογισμοί, ήδη πριν την ίδρυση του κράτους περιείχαν πληρωμές για τόκους. Διαφορετικά θα ήταν αν, χωρίς να υπάρχει καθόλου κρατικός δανεισμός, συνάπτονταν το πρώτο, οπότε οι τόκοι του δανείου θα αποτελούσαν επιβάρυνση αναφορικά με την προηγούμενη κατάσταση.
Βέβαια, δεν υπάρχει κάποιο εμπόδιο να εγκρίνει ή να κυρώνει η Βουλή οποιαδήποτε σύμβαση δημόσιου εξωτερικού δανεισμού, προσδίδοντας μεγαλύτερη νομική δεσμευτικότητα σε αυτήν και υπέρτερη της κοινής νομοθεσίας κατά το εσωτερικό δίκαιο μόνο, διότι η διεθνής δεσμευτικότητα δεν επηρεάζεται. Υπό την έννοια ακριβώς αυτή, δεν χρειάζεται έγκριση, ψήφιση ή κύρωση η τετράμηνη παράταση, διότι δεν έχει να προσδώσει κάτι παραπάνω σε ό,τι ισχύει και, επιπλέον, ενώ είμαστε σε διαδικασία αντικατάστασης τοων ισχυόντων θα δημιουργηθεί περιττή αμφισημία.
Δεν θα μπορούσε, όμως, ποτέ να θεωρηθεί ότι «επιβαρύνει», η απλή παράταση του χρονικού διαστήματος διαθεσιμότητας της προβλεπόμενης χρηματοδότησης κατά τέσσερις μήνες, διότι δεν αυξάνει καν το ύψος αυτής.
***
Η υφιστάμενη σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης δεν κυρώθηκε ούτε αυτή, με νόμο, σύμφωνα με το 36 παρ. 2 Σ. Αυτή που κυρώθηκε κατά το άρθρο 44 παρ. 1 Σ, με τον Νόμο 4060/2012 ήταν η Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου της 14.3.2012. Η ΠΝΠ είχε ως περιεχόμενο την έγκριση σχεδίου της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης που επρόκειτο να υπογραφεί μεταξύ της χώρας και του EFSF και η παροχή εξουσιοδοτήσεων για την υπογραφή. Η Βουλή λοιπόν δεν κύρωσε κάποια υπογεγραμμένη διεθνή σύμβαση κατά το άρθρο 36 παρ. 2 Σ., απλά έδωσε (αναδρομικά) την έγκρισή της και εξουσιοδότησε τον υπουργό Οικονομικών να την υπογράψει. Τόσο η έγκριση, όσο και η εξουσιοδότηση ήταν περιττές, διότι καλύπτονταν νομικά ήδη από τη διάταξη του άρθρου 1 του Ν. 2187/1994.
Την ίδια πρακτική της έκδοσης ΠΝΠ με περιεχόμενο την έγκριση του σχεδίου και εξουσιοδότηση, οι οποίες κυρώθηκαν αργότερα με τους Νόμους 4111/2013 (τροποποίηση) και 4316/2014 (δίμηνη παράταση έως 28.2.2015) ακολούθησε η προηγούμενη κυβέρνηση και στη συνέχεια.
Οι διαδικασίες αυτές ήταν νομικά περιττές για τον επιπλέον λόγο ότι η Ελληνική Δημοκρατία είναι μέλος της συνθήκης EFSF και ESM, στο πλαίσιο των οποίων έχει καταρτιστεί η σύμβαση χρηματοδοτικής διευκόλυνσης και αντισυμβαλλόμενο μέρος στη δανειακή σύμβαση είναι μόνο ο EFSF και όχι ξεχωριστά καθεμία από τις χώρες της Ευρωζώνης.
***
Περαιτέρω το «Μνημόνιο» που περιλαμβανόταν ως περισσότερα παραρτήματα στον Νόμο 4046/2012 έχει κριθεί από το Συμβούλιο της Επικρατείας ότι πρόκειται για πρόγραμμα οικονομικής πολιτικής που δεν θεσπίζει κανόνες δικαίου, δεν έχει άμεση εφαρμογή και δεν παράγει δεσμευτικότητα και η έγκρισή του από τη Βουλή δεν συνιστά κύρωση διεθνούς σύμβασης.
Εφόσον αυτό έχει κριθεί για το Μνημόνιο, που πάντως είχε συγκεκριμένες, εξειδικευμένες και αρκετές ποσοτικές ρυθμίσεις, δεν είναι δυνατόν να λέγεται σήμερα ότι η νέα συμφωνία – γέφυρα που περιλαμβάνεται στα ανακοινωθέντα του Eurogroup στις 20 και 24/2 και περιέχει το γενικό πλαίσιο των μεταρρυθμίσεων και των πολιτικών, όπως το καθόρισε η νέα ελληνική κυβέρνηση, ότι είναι διεθνής συνθήκη που χρειάζεται κύρωση από τη Βουλή κατά την τυπική και αυστηρή έννοια του άρθρου 36 παρ. 2 Σ.
***
Σε όσες χώρες της Ευρωζώνης ακολουθείται μια διαδικασία ψήφισης στο Κοινοβούλιο, αυτή δεν έχει κυρωτικό κατά το διεθνές δίκαιο χαρακτήρα, αλλά αποτελεί μια μορφή έγκρισης της κυβερνητικής πολιτικής. Αξιοποιείται μάλιστα από τις χώρες αυτές, και κυρίως τη Γερμανία, ως διαπραγματευτικό όπλο, για την αιτιολόγηση της σκληρής τους στάσης και της επιμονής τους στο πρόγραμμα της λιτότητας, με την επίκληση της ανάγκης ότι για να πείσουν τα Κοινοβούλια και τον λαό τους, οι Έλληνες πρέπει να υποστούν σχεδόν «παραδειγματικές» θυσίες.
Άλλωστε, πρώτα οι ευρωπαϊκοί λαοί των χωρών αυτών έχουν υποστεί αντίστοιχα προγράμματα λιτότητας για τη συμπίεση του μισθολογικού κόστους, με χαρακτηριστικότερο την Agenda 2010 στη Γερμανία.
Η πολιτική συζήτηση στην ολομέλεια στο πλαίσιο της ενημέρωσης που προβλέπει το άρθρο 142 Α του Κανονισμού της Βουλής είναι η απολύτως κατάλληλη για την συμμετοχή της νομοθετικής εξουσίας στη διαδικασία των διαπραγματεύσεων που ξεκινά με βάση την αποδοχή των ελληνικών προτάσεων από το Eurogroup στις 24/2 και την έγκριση της τετράμηνης παράτασης από το Δ.Σ. του EFSF στις 27/2. Η καταχώρηση στα πρακτικά της Βουλής της τοποθέτησης - δήλωσης του πρωθυπουργού στο πλαίσιο αυτής της διαδικασίας του άρθρου 142 Α του ΚτΒ και η έγκριση των πρακτικών από το σώμα του Κοινοβουλίου αποτελούν επαρκή πολιτικό μηχανισμό νομιμοποίησης και από τη Βουλή της διαπραγματευτικής διαδικασίας εντός της τετράμηνης παράτασης.
Η παραγόμενη με τον τρόπο αυτό απλή πολιτική νομιμοποίηση αποτελεί κατάλληλο επιχείρημα και διαπραγματευτικό όπλο της χώρας για την ανατροπή της απόφασης της ΕΚΤ της 4.2.2015, με την οποία ανακάλεσε την εξαίρεση αποδοχής των ελληνικών ομολόγων και υποχρέωσε την έναντι αυτών χρηματοδότηση των ελληνικών τραπεζών από τον ELA. Το σκεπτικό τότε της ΕΚΤ ήταν πολιτικό και όχι νομικό, αφού δεν είχε καταγγελθεί η σύμβαση.
Το Δ.Σ. τότε της ΕΚΤ έκρινε ότι δεν προβλέπεται (πολιτικά) η επιτυχής ολοκλήρωση της αξιολόγησης έως 28/2, τώρα όμως προβλέπεται η επιτυχής ολοκλήρωση των μεταρρυθμίσεων που πρότεινε η ελληνική κυβέρνηση και πρέπει να ζητηθεί η άμεση επαναφορά της «εξαίρεσης», που θα δώσει άμεση και περαιτέρω ώθηση στην αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο τραπεζικό σύστημα.
Κωνσταντίνος Κατερινόπουλος
πηγή: Αυγή
ΠΡΕΖΑ TV
4-3-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου