«Πολύ γρήγορα θα έχουμε τον θάνατο και του δράστη». Η διαπίστωση στην οποία έφτασε ο Αναπληρωτής Υπουργός Προστασίας του Πολίτη σχετικά με το αποτρόπαιο έγκλημα με την μικρή Άννυ, είναι «εύκολη». Το ίδιο έχουμε συμπεράνει σε συζητήσεις μας μετά από τέτοια ανάλογα εγκλήματα, που συγκλονίζουν την κοινή γνώμη. Οι διαπιστώσεις, όμως, ιδιαίτερα όταν εκστομίζονται από έναν κορυφαίο πολιτικό παράγοντα, δεν αποτελούν απλώς μια «ψιλοκουβέντα», αλλά παράγουν πολιτικό αποτέλεσμα.
Εξηγούμαι: Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι γνωστή και ντροπιαστική. Ο «ηθικός κώδικας» μεταξύ των κρατουμένων αποτελεί πραγματικότητα και πολλές φορές στο παρελθόν οδήγησε στην αυτοχειρία ή στην δολοφονία «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» των δραστών. Αποτελεί επί της ουσίας μια άτυπη μορφή επιβολής της θανατικής ποινής, υπακούοντας σε έναν «νόμο» που προσομοιάζει με αυτόν της «ζούγκλας».
Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση δημοκρατικού πολιτεύματος να ανέχεται τέτοιες καταστάσεις; Προφανώς όχι. Πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που ο κορμός της είναι ένα αριστερό κόμμα, που έχει δώσει αδιαμφισβήτητα σπουδαίες μάχες για τον εξανθρωπισμό των φυλακών, με ανάλογες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η θανατική ποινή άλλωστε, είτε αυτή επιβάλλεται από συγκρατούμενους και δεσμοφύλακες είτε από το ίδιο το κράτος, δεν αποτελεί επ' ουδενί επιλογή μιας δημοκρατίας.
Όπως μια κοινωνία δεν είναι δυνατόν να ανέχεται την αφαίρεση ζωής, έτσι και η ίδια η κοινωνία δεν είναι δυνατόν να επιτρέπει στον εαυτό της να κατέχει το ρόλο του δολοφόνου. Η απόλυτη βαναυσότητα δεν αποτελεί συλλογική επιλογή. Είναι, λοιπόν, εξόχως προβληματική η επισήμανση του αναπληρωτή Υπουργού, που δήλωσε σήμερα ότι «όταν σκοτώσεις τη μάνα σου ή το παιδί σου… και όλα αυτά, με βιασμούς ή τέτοιου είδους δολοφονίες… Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών».
Η αποδοχή αυτής της κατάστασης γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική, όταν υπάρχουν επισημάνσεις σαν την έτερη του Γιάννη Πανούση. Σχολιάζοντας το ίδιο το έγκλημα είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις «περνάμε σε μία σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, η οποία δεν έχει αντικείμενο εξέτασης. Δεν έχει τίποτα να πεις». Αν ένας επιστήμονας με αντικείμενο την εγκληματολογία δεν βρίσκει κίνητρο να βρει μια εξήγηση για τέτοια πρωτοφανή εγκλήματα, τότε τι απομένει; Ξανά ο «νόμος της ζούγκλας».
Μια κυβέρνηση, ένα κράτος και μια κοινωνία δεν είναι δυνατόν να «νίπτει τας χείρας της» μπροστά σε τέτοια φαινόμενα εντός και εκτός φυλακών. Και αν ένας κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας λειτουργεί απλώς ως σχολιαστής, χωρίς να προτείνει μια διέξοδο, μια λύση, ένα έστω προσωρινό μέτρο, τότε παραδίνεται και αποδέχεται την φρικιαστική αλήθεια. Το εν τέλει πολιτικό ερώτημα είναι το εξής: Χωράει ένας τέτοιος υπουργός σε μια κυβέρνηση που θέλει να φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα και να αντιμετωπίσει τόσο τα ίδια τα εγκλήματα όσο και τις αιτίες που γεννούν τις εγκληματικές συμπεριφορές;
Προφανώς όχι.
Νίκος Σβέρκος
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
5-5-2015
Εξηγούμαι: Η κατάσταση στις ελληνικές φυλακές είναι γνωστή και ντροπιαστική. Ο «ηθικός κώδικας» μεταξύ των κρατουμένων αποτελεί πραγματικότητα και πολλές φορές στο παρελθόν οδήγησε στην αυτοχειρία ή στην δολοφονία «υπό αδιευκρίνιστες συνθήκες» των δραστών. Αποτελεί επί της ουσίας μια άτυπη μορφή επιβολής της θανατικής ποινής, υπακούοντας σε έναν «νόμο» που προσομοιάζει με αυτόν της «ζούγκλας».
Είναι δυνατόν μια κυβέρνηση δημοκρατικού πολιτεύματος να ανέχεται τέτοιες καταστάσεις; Προφανώς όχι. Πόσω μάλλον μια κυβέρνηση που ο κορμός της είναι ένα αριστερό κόμμα, που έχει δώσει αδιαμφισβήτητα σπουδαίες μάχες για τον εξανθρωπισμό των φυλακών, με ανάλογες νομοθετικές πρωτοβουλίες. Η θανατική ποινή άλλωστε, είτε αυτή επιβάλλεται από συγκρατούμενους και δεσμοφύλακες είτε από το ίδιο το κράτος, δεν αποτελεί επ' ουδενί επιλογή μιας δημοκρατίας.
Όπως μια κοινωνία δεν είναι δυνατόν να ανέχεται την αφαίρεση ζωής, έτσι και η ίδια η κοινωνία δεν είναι δυνατόν να επιτρέπει στον εαυτό της να κατέχει το ρόλο του δολοφόνου. Η απόλυτη βαναυσότητα δεν αποτελεί συλλογική επιλογή. Είναι, λοιπόν, εξόχως προβληματική η επισήμανση του αναπληρωτή Υπουργού, που δήλωσε σήμερα ότι «όταν σκοτώσεις τη μάνα σου ή το παιδί σου… και όλα αυτά, με βιασμούς ή τέτοιου είδους δολοφονίες… Υπάρχει ένας κώδικας τιμής μέσα στις φυλακές, εντός ή εκτός εισαγωγικών».
Η αποδοχή αυτής της κατάστασης γίνεται ακόμα πιο ανησυχητική, όταν υπάρχουν επισημάνσεις σαν την έτερη του Γιάννη Πανούση. Σχολιάζοντας το ίδιο το έγκλημα είπε ότι σε τέτοιες περιπτώσεις «περνάμε σε μία σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης, η οποία δεν έχει αντικείμενο εξέτασης. Δεν έχει τίποτα να πεις». Αν ένας επιστήμονας με αντικείμενο την εγκληματολογία δεν βρίσκει κίνητρο να βρει μια εξήγηση για τέτοια πρωτοφανή εγκλήματα, τότε τι απομένει; Ξανά ο «νόμος της ζούγκλας».
Μια κυβέρνηση, ένα κράτος και μια κοινωνία δεν είναι δυνατόν να «νίπτει τας χείρας της» μπροστά σε τέτοια φαινόμενα εντός και εκτός φυλακών. Και αν ένας κορυφαίος κυβερνητικός παράγοντας λειτουργεί απλώς ως σχολιαστής, χωρίς να προτείνει μια διέξοδο, μια λύση, ένα έστω προσωρινό μέτρο, τότε παραδίνεται και αποδέχεται την φρικιαστική αλήθεια. Το εν τέλει πολιτικό ερώτημα είναι το εξής: Χωράει ένας τέτοιος υπουργός σε μια κυβέρνηση που θέλει να φέρει ριζοσπαστικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα και να αντιμετωπίσει τόσο τα ίδια τα εγκλήματα όσο και τις αιτίες που γεννούν τις εγκληματικές συμπεριφορές;
Προφανώς όχι.
Νίκος Σβέρκος
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
5-5-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου