ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΗ ΤΗΣ “ΚΟΚΚΙΝΗΣ ΓΡΑΜΜΗΣ”ΤΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΠΟΙΗΣΕΩΝ ΔΗΜΟΣΙΩΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΩΝ;

Μία θεμελιώδης «κόκκινη γραμμή» που προβλήθηκε από την κυβέρνηση «κοινωνικής σωτηρίας» του ΣΥΡΙΖΑ ήταν, παράλληλα με εκείνες των εργασιακών δικαιωμάτων, του ασφαλιστικού συστήματος και της ταπείνωσης της έμμεσης φορολογίας, η αποτροπή των αποκρατικοποιήσεων δημόσιων και κοινωφελών επιχειρήσεων, καθώς και περιουσιακών στοιχείων του ελληνικού κράτους.


Άλ­λω­στε ιστο­ρι­κή προ­γραμ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς στά­θη­κε συ­νέ­χεια ο τερ­μα­τι­σμός των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, η ανά­κτη­ση της δη­μό­σιας κυ­ριό­τη­τας σε επι­χει­ρή­σεις και δρα­στη­ριό­τη­τες που έχουν πα­ρα­χω­ρη­θεί στο ιδιω­τι­κό κε­φά­λαιο, η κα­τάρ­γη­ση των Συ­μπρά­ξε­ων Δη­μό­σιου και Ιδιω­τι­κού Τομέα, η λει­τουρ­γία ενός δη­μό­σιου τομέα της οι­κο­νο­μί­ας με κοι­νω­νι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά, απο­τε­λε­σμα­τι­κή πα­ρα­γω­γι­κή λει­τουρ­γία και δρα­στι­κό ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο. Ένας τέ­τοιος κοι­νω­νι­κός οι­κο­νο­μι­κός το­μέ­ας θε­ω­ρού­νταν, και είναι, ένα ση­μα­ντι­κό πλε­ο­νέ­κτη­μα για μια αρι­στε­ρή κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή, ένας είδος «ατμο­μη­χα­νής» της όποιας οι­κο­νο­μι­κής ανά­τα­ξης, πα­ράλ­λη­λα με μέτρα που αφο­ρούν τις με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις του ιδιω­τι­κού τομέα της οι­κο­νο­μί­ας.

Εντού­τοις δια­πι­στώ­νε­ται ότι, πα­ρ’ ό­λες αυτές τις δε­σμεύ­σεις, η «κόκ­κι­νη αυτή γραμ­μή» έχει εξα­φα­νι­σθεί από το προ­σκή­νιο των δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων της ελ­λη­νι­κής κυ­βέρ­νη­σης με τα νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα ευ­ρω­παϊ­κά πο­λι­τι­κά, οι­κο­νο­μι­κά και νο­μι­σμα­τι­κά κέ­ντρα. Ο ρόλος του ΤΑΙ­ΠΕΔ έχει ανα­βα­πτι­σθεί και ανα­βαθ­μι­στεί και οι δια­δι­κα­σί­ες υλο­ποί­η­σης των δια­γω­νι­σμών για την πα­ρα­χώ­ρη­ση των πλειο­ψη­φι­κών πα­κέ­των των με­το­χών ση­μα­ντι­κών δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων προ­ω­θού­νται κα­νο­νι­κά από τα αντί­στοι­χα υπουρ­γεία, κατά έναν τρόπο απρο­σχη­μά­τι­στο, ωμό και αναι­τιο­λό­γη­το. Οι διε­θνείς οι­κο­νο­μι­κοί κο­λοσ­σοί αδη­μο­νούν να πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τις επεν­δύ­σεις τους προ­κει­μέ­νου να πε­ριέλ­θει στην κυ­ριό­τη­τά και δια­χεί­ρι­σή τους  η εκ­με­τάλ­λευ­ση των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων που είχαν απο­φύ­γει μέχρι σή­με­ρα την απο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση.

Αν τα προη­γού­με­να κύ­μα­τα απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων που πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­καν στις δε­κα­ε­τί­ες του 1990και του 2000 και εξί­σου στην μνη­μο­νια­κή εποχή της κα­πι­τα­λι­στι­κής κρί­σης (2008 – 14), οδή­γη­σαν στην ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση ενός μέ­ρους των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων (ΟΤΕ, Αγρο­τι­κή Τρά­πε­ζα, Δω­δώ­νη, Τα­χυ­δρο­μι­κό Τα­μιευ­τή­ριο, μέ­ρους του κε­φα­λαί­ου της ΔΕΗ, Αγνό, τρα­πε­ζι­κό σύ­στη­μα, αυ­το­κι­νη­τό­δρο­μοι κλπ.), εφό­σον στην ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο προ­ω­θη­θούν οι προ­γραμ­μα­τι­ζό­με­νες πα­ρα­χω­ρή­σεις κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων και δη­μό­σιων ακι­νή­των στο ιδιω­τι­κό επι­χει­ρη­μα­τι­κό κε­φά­λαιο, τότε ο το­μέ­ας της δη­μό­σιας οι­κο­νο­μί­ας θα έχει απο­ψι­λω­θεί ολο­κλη­ρω­τι­κά, και δεν θα έχουν μεί­νει παρά ελά­χι­στες επι­χει­ρή­σεις υπό τον έλεγ­χο του δη­μο­σί­ου (ΕΥΑΘ, ΕΥΔΑΠ, ΔΕΗ).

Στη ση­με­ρι­νή πε­ρί­ο­δο, και παρά τις περί του αντι­θέ­του προ­γραμ­μα­τι­κές δε­σμεύ­σεις του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, βρί­σκο­νται σε δια­δι­κα­σία απο­κρα­τι­κο­ποί­η­σης, με­τα­ξύ των άλλων :

-Τα πε­ρι­φε­ρεια­κά αε­ρο­δρό­μια από την γερ­μα­νι­κή εται­ρία Fraport, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νου του αε­ρο­λι­μέ­να Ελευ­θέ­ριος Βε­νι­ζέ­λος και του με­γά­λου αε­ρο­δρο­μί­ου του Ηρα­κλεί­ου στην Κρήτη.

– Ο Ορ­γα­νι­σμός Λι­μέ­να Πει­ραιά με την πα­ρα­χώ­ρη­ση της πλειο­ψη­φί­ας του με­το­χι­κού κε­φα­λαί­ου και της δια­χεί­ρι­σης στον κι­νε­ζι­κό κο­λοσ­σό της Cosco.

– Αντί­στοι­χα ο Ορ­γα­νι­σμός Λι­μέ­να Θεσ­σα­λο­νί­κης καθώς και άλλες λι­με­νι­κές πύλες της χώρας μι­κρό­τε­ρης εμπο­ρι­κής εμ­βέ­λειας.

– Οι με­γά­λοι οδι­κοί άξο­νες Κε­ντρι­κής Ελ­λά­δας, Αι­γαί­ου, Ολυ­μπί­ας και Ιο­νί­ας Οδού, πα­ράλ­λη­λα με την πα­ρα­χώ­ρη­ση της εκ­με­τάλ­λευ­σης της Ατ­τι­κής Οδού ήδη από τις αρχές της δε­κα­ε­τί­ας του 2000.

– Το Θριά­σιο Εμπο­ρευ­μα­τι­κό Κέ­ντρο καθώς και το ίδιο το σι­δη­ρο­δρο­μι­κό δί­κτυο της ΤΡΑΙ­ΝΟ­ΣΕκαι η Rosco, που απο­τε­λούν πεδίο έκ­φρα­σης εν­δια­φέ­ρο­ντος κι­νε­ζι­κών και ρω­σι­κών κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κών επι­χει­ρή­σε­ων κλπ.

Ως αι­τιο­λο­γία για αυτή την συ­νο­λι­κή πλέον πα­ρα­χώ­ρη­ση των δη­μό­σιων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων στο διε­θνές επι­χει­ρη­μα­τι­κό κε­φά­λαιο, προ­βάλ­λε­ται σή­με­ρα, όπως και προη­γού­με­να με την μνη­μο­νια­κή δια­κυ­βέρ­νη­ση της χώρας, η εί­σπρα­ξη πόρων για την κα­τα­βο­λή δό­σε­ων το­κο­χρε­ω­λυ­σί­ων του δη­μό­σιου χρέ­ους.

Και πράγ­μα­τι οι προη­γού­με­νες κυ­βερ­νή­σεις ΠΑΣΟΚ και ΝΔ συ­νέ­λε­ξαν στην πε­ρί­ο­δο 2010 – 14 περίτα 5,5 δι­σε­κατ. ευρώ από τις απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις, ενώ σή­με­ρα υπο­λο­γί­ζε­ται ότι οι τρέ­χου­σες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις θα απο­φέ­ρουν περί τα 7 δι­σε­κατ. ευρώ, που και αυτά κατά κύριο μέρος θα πά­ρουν τον δρόμο για την εξυ­πη­ρέ­τη­ση του δη­μό­σιου χρέ­ους. Και στην πε­ρί­πτω­ση δη­λα­δή αυτή, όπως και στον εται­ρι­κό τομέα της ελ­λη­νι­κής οι­κο­νο­μί­ας, το δη­μό­σιο χρέος χρη­σι­μο­ποιεί­ται ως όχημα για την θέση του δη­μό­σιου τομέα της οι­κο­νο­μί­ας κάτω από την κυ­ριαρ­χία του οι­κο­νο­μι­κού νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμού.

Οι συ­νέ­πειες και η νοη­μα­το­δό­τη­ση της άσκη­σης μιας τέ­τοιας πο­λι­τι­κής και από την κυ­βέρ­νη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, είναι πε­ρισ­σό­τε­ρο από εμ­φα­νείς :

1) Κατ’ αυτό τον τρόπο μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς στε­ρεί­ται πλέον ενός από τα θε­με­λιώ­δη πα­ρα­γω­γι­κά ερ­γα­λεία για την άσκη­ση μιας λαϊ­κής οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, δη­λα­δή του δη­μό­σιου τομέα της οι­κο­νο­μί­ας. Η έντα­ξη του συ­νο­λι­κού φά­σμα­τος των κοι­νω­φε­λών επι­χει­ρή­σε­ων (επι­κοι­νω­νιών, ενέρ­γειας, με­τα­φο­ρών, πί­στης κλπ.) σε ένα συ­νο­λι­κό δη­μό­σιο οι­κο­νο­μι­κό τομέα, με πα­ρα­γω­γι­κή απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τα (απαλ­λαγ­μέ­νο από τα γρα­φειο­κρα­τι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του κρα­τι­κο­μο­νο­πω­λια­κού κα­πι­τα­λι­σμού), με κοι­νω­νι­κά κρι­τή­ρια λει­τουρ­γί­ας, και δρα­στι­κό ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο, στα σί­γου­ρα αντι­προ­σω­πεύ­ει ένα ασφα­λές ερ­γα­λείο οι­κο­νο­μι­κής ανά­τα­ξης της χώρας. Κι’ ακόμη πε­ρισ­σό­τε­ρο αυτή η λει­τουρ­γία με τα συ­γκε­κρι­μέ­να χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά (δη­μό­σια κυ­ριό­τη­τα, κρι­τή­ρια κοι­νω­νι­κής ωφε­λι­μό­τη­τας, λαϊ­κός και ερ­γα­τι­κός έλεγ­χος), μπο­ρεί να λει­τουρ­γή­σει «πι­λο­τι­κά» ως υπό­δειγ­μα για τον κοι­νω­νι­κό με­τα­σχη­μα­τι­σμό της ίδιας της πλειο­ψη­φι­κής κα­πι­τα­λι­στι­κής οι­κο­νο­μί­ας. Δια­φο­ρε­τι­κά η αρι­στε­ρή πο­λι­τι­κή στο κυ­βερ­νη­τι­κό επί­πε­δο γί­νε­ται έρ­μαιο του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κε­φα­λαί­ου που ασκεί την κυ­ριαρ­χία του στο σύ­νο­λο των πα­ρα­γω­γι­κών δρα­στη­ριο­τή­των της οι­κο­νο­μί­ας.

2) Προ­ά­γε­ται βέ­βαια η λο­γι­κή ότι οι προ­ω­θού­με­νες αυτές απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σεις αντι­προ­σω­πεύ­ουν το πεδίο προ­σέλ­κυ­σης και επέν­δυ­σης ξένων κε­φα­λαί­ων, και άρα οδη­γούν στην οι­κο­νο­μι­κή ανά­πτυ­ξη, στη δη­μιουρ­γία θέ­σε­ων απα­σχό­λη­σης κλπ. Κάθε άλλο παρά περί αυτού πρό­κει­ται. Η όλη δια­δι­κα­σία των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων δεν αφορά στην επέν­δυ­ση νέων κε­φα­λαί­ων σε μια και­νού­ρια πα­ρα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα, δη­λα­δή στη δη­μιουρ­γία πα­γί­ων κε­φα­λαί­ων και στην πρό­σλη­ψη ερ­γα­τι­κού δυ­να­μι­κού, καθώς και στην πα­ρα­γω­γή προ­στι­θέ­με­νης αξίας και την αύ­ξη­ση του επι­χει­ρη­μα­τι­κού κύ­κλου ερ­γα­σιών. Εδώ πρό­κει­ται απλά για την με­τα­βί­βα­ση ήδη υπαρ­κτών πα­γί­ων κε­φα­λαί­ων (που έχουν χρη­μα­το­δο­τη­θεί στη διάρ­κεια δε­κα­ε­τιών από την  λαϊκή φο­ρο­λό­γη­ση) των δη­μό­σιων επι­χει­ρή­σε­ων, την ύπαρ­ξη ενός ήδη εξει­δι­κευ­μέ­νου προ­σω­πι­κού που απα­σχο­λεί­ται, την κα­πι­τα­λι­στι­κή «νομή» μιας ήδη δια­σφα­λι­σμέ­νης αγο­ράς, χωρίς άρα κα­νέ­να απο­λύ­τως επι­χει­ρη­μα­τι­κό ρίσκο. Στην κα­λύ­τε­ρη των πε­ρι­πτώ­σε­ων πρό­κει­ται μόνον για ορι­σμέ­νες επεν­δύ­σεις ανα­βάθ­μι­σης οι οποί­ες και συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο τί­μη­μα της πα­ρα­χώ­ρη­σης, χωρίς ιδιαί­τε­ρες επι­πτώ­σεις στην απα­σχό­λη­ση και στον επι­χει­ρη­μα­τι­κό τζίρο.

3) Είναι εντε­λώς δια­φο­ρε­τι­κή πε­ρί­πτω­ση εκεί­νη όπου διε­θνή επι­χει­ρη­μα­τι­κά κε­φά­λαια απο­φα­σί­ζουν να επεν­δύ­σουν στο εσω­τε­ρι­κό μιας οι­κο­νο­μί­ας, κατά έναν τρόπο αυ­το­τε­λή (δη­λα­δή τη δη­μιουρ­γία εντε­λώς και­νού­ριων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων), με την από­κτη­ση γη­πέ­δων, μη­χα­νο­λο­γι­κού εξο­πλι­σμού, νέου ερ­γα­ζό­με­νου προ­σω­πι­κού, με προ­σα­να­το­λι­σμό την εγ­χώ­ρια ή διε­θνή αγορά. Σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση διευ­ρύ­νε­ται η πα­ρα­γω­γή προ­στι­θέ­με­νης αξίας καθώς και ο επι­χει­ρη­μα­τι­κός κύ­κλος ερ­γα­σιών. Αυτή η κί­νη­ση κε­φα­λαί­ων που γί­νε­ται συ­νή­θως με­τα­ξύ των ανα­πτυγ­μέ­νων κα­πι­τα­λι­στι­κών οι­κο­νο­μιών, συμ­βαί­νει όταν επι­χει­ρή­σεις που λει­τουρ­γούν σε μία επι­μέ­ρους οι­κο­νο­μία ανα­πτύσ­σουν έντο­νη εξα­γω­γι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα προς άλλες χώρες. Σ’ αυτή την πε­ρί­πτω­ση απο­φα­σί­ζουν την ίδρυ­ση νέων πα­ρα­γω­γι­κών μο­νά­δων στις χώρες εξα­γω­γής των προ­ϊ­ό­ντων τους προ­κει­μέ­νου να αντα­πο­κρι­θούν απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τε­ρα στην διά­θε­ση της πα­ρα­γω­γής των προ­ϊ­ό­ντων τους. Έτσι λει­τουρ­γούν ως «εσω­τε­ρι­κά» κε­φά­λαια για τις χώρες εξα­γω­γής και πα­ρα­γω­γής των προ­ϊ­ό­ντων τους, υπό­κει­νται στην φο­ρο­λο­γία αυτών των χωρών και στην εφαρ­μο­γή της αντί­στοι­χης ερ­γα­τι­κής νο­μο­θε­σί­ας. Η πε­ρί­πτω­ση των απο­κρα­τι­κο­ποι­ή­σε­ων, όπου το μόνο που συμ­βαί­νει είναι η αλ­λα­γή χε­ριών στην κυ­ριό­τη­τα του με­το­χι­κού κε­φα­λαί­ου, δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτή την πα­ρα­γω­γι­κή οι­κο­νο­μι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα της διε­θνούς κί­νη­σης των κε­φα­λαί­ων.

4) Επι­πρό­σθε­τα, επει­δή στις δη­μό­σιες επι­χει­ρή­σεις λει­τουρ­γού­σε μέχρι πρό­σφα­τα ένα «κοι­νω­νι­κό ερ­γα­σια­κό κα­θε­στώς» (απρό­σκο­πτη λει­τουρ­γία συν­δι­κα­λι­στι­κών ελευ­θε­ριών, σύ­να­ψη συλ­λο­γι­κών συμ­βά­σε­ων, σχε­τι­κή στα­θε­ρό­τη­τα απα­σχό­λη­σης κλπ.), αυτό έρ­χε­ται να «ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί» μαζί με την απο­κρα­τι­κο­ποί­η­ση της επι­χεί­ρη­σης (χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό­τα­τη η πε­ρί­πτω­ση της λει­τουρ­γί­ας του ΟΛΠ υπό την δια­χεί­ρι­ση της Cosco). Μ’ αυτό τον τρόπο γε­νι­κεύ­ε­ται το κα­θε­στώς ερ­γα­σια­κής ανα­σφά­λειας και στον δη­μό­σιο οι­κο­νο­μι­κό τομέα, με τον πα­ρα­γκω­νι­σμό των ερ­γα­τι­κών δι­καιω­μά­των, τη σο­βα­ρή απο­μεί­ω­ση των μι­σθών, τις αυ­θαί­ρε­τες απο­λύ­σεις κ.ά. Έτσι η κα­τάρ­γη­ση αυτού του «κοι­νω­νι­κού ερ­γα­σια­κού κα­θε­στώ­τος» με τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, απο­τε­λεί πλήγ­μα στο συ­νο­λι­κό πλαί­σιο των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, στο μέτρο που αυτό λει­τουρ­γού­σε ως μο­ντέ­λο με­τα­σχη­μα­τι­σμού για τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων στον ιδιω­τι­κό τομέα της οι­κο­νο­μί­ας.

Κατά συ­νέ­πεια η αντι­πα­λό­τη­τα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τις ση­με­ρι­νές ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις, από κοι­νού με τις σχε­τι­κές αντι­δρά­σεις των ερ­γα­ζο­μέ­νων, είναι στοι­χειω­δώς πρα­κτι­κή αντα­πό­κρι­σης στον πυ­ρή­να των προ­γραμ­μα­τι­κών θέ­σε­ων και δε­σμεύ­σε­ων της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Πηγή: Του ΑΝΕΣΤΗ ΤΑΡΠΑΓΚΟΥ – iskra.gr


 ΠΡΕΖΑ TV
1-6-2015