Το κάλεσμα του ΠΑΜΕ αφορά όλους εκείνους που μάτωσαν τα χρόνια της κρίσης και συνεχίζουν να ματώνουν. Εκείνους που δέχονται τις συνέπειες από τα μέτρα των προηγούμενων χρόνων και τώρα βλέπουν την κυβέρνηση και τους δανειστές να τους ράβουν καινούριο «κουστούμι».
Αφορά εκείνους που συνειδητοποιούν ότι η στάση αναμονής, που τους υποδεικνύουν κυβέρνηση και συνδικαλιστική πλειοψηφία, όχι μόνο δεν βγάζει πουθενά, αλλά δίνει χρόνο και χώρο στο κεφάλαιο να περάσει μέτρα που υπηρετούν την κερδοφορία του.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους και το λαό να πουν «φτάνει πια με την κοροϊδία και τον εμπαιγμό, με τα μέτρα που μας κάνουν από φτωχούς φτωχότερους!». Να απορρίψουν τη λογική του μικρότερου κακού, των μειωμένων απαιτήσεων και να πάρουν την τύχη στα χέρια τους. Να μην περιμένουν λύση «από τα πάνω» και «φως» από τα παζάρια της κυβέρνησης με τους δανειστές.
Το κάλεσμα αυτό βρίσκει ανταπόκριση σε εργαζόμενους και συνδικαλιστές από διάφορους χώρους, που μπορεί να έχουν διαφωνίες με το ΠΑΜΕ, καταλαβαίνουν όμως πού πάνε τα πράγματα.
Αναλύουν τις εξελίξεις από τη σκοπιά του εργατικού συμφέροντος, ανησυχούν και προβληματίζονται για τον εκφυλισμό και αντιλαμβάνονται την ανάγκη να ανασυγκροτηθεί το κίνημα, να απαντηθεί αποφασιστικά η επίθεση εργοδοσίας - κυβέρνησης - ΕΕ.
Μ' αυτά τα χαρακτηριστικά, η δυναμική και η μαζικότητα των συλλαλητηρίων, μπορεί να αποτελέσει σοβαρή παρέμβαση στις εξελίξεις, από τη σκοπιά των λαϊκών συμφερόντων. Να λειτουργήσει σαν καταλύτης για παραπέρα κλιμάκωση της πάλης με όλες τις μορφές, από Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και σωματεία, ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνει η συμφωνία κυβέρνησης - δανειστών.
Να δώσει ώθηση σε κλαδικούς, αλλά και πιο γενικευμένους αγώνες για ικανοποιητικές Συλλογικές Συμβάσεις, για την ανάκτηση των απωλειών από τα χρόνια της κρίσης και την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Δρουν παραλυτικά στο κίνημα
Το ΠΑΜΕ, τα ταξικά συνδικάτα, οι άλλες δυνάμεις της κοινωνικής συμμαχίας πρωτοστατούν στην ενημέρωση και στην οργάνωση των εργαζόμενων και του λαού. Αποκαλύπτουν ότι η διαπραγμάτευση δεν γίνεται για τα δικά τους συμφέροντα, αλλά για τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Απέναντι υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες που καλλιεργούν κλίμα αναμονής και ανοχής στην κυβέρνηση, με το επιχείρημα «ας περιμένουμε να δούμε τη συμφωνία και μετά αποφασίζουμε τι θα κάνουμε».
Δρουν παραλυτικά στο κίνημα και στις δοσμένες συνθήκες, η στάση τους ισοδυναμεί με ανοιχτή παράδοση των εργαζομένων στις άγριες διαθέσεις του κεφαλαίου, της κυβέρνησης και των εταίρων της στην ΕΕ.
Ως προς αυτό, είναι αποκαλυπτική η συζήτηση στα ΔΣ των συνδικαλιστικών οργανώσεων της πρότασης που βάζουν οι ταξικές δυνάμεις για συμμετοχή στα συλλαλητήρια. Ας δούμε ορισμένες περιπτώσεις:
Κατά κύριο λόγο στα σωματεία του δημόσιου τομέα, η πρόταση καταψηφίζεται από τις δυνάμεις του ΜΕΤΑ και άλλους συνδικαλιστές, ενώ γίνεται προσπάθεια να δημιουργηθεί κλίμα «αγωνιστικής στήριξης», ή «διόρθωσης» της πολιτικής της κυβέρνησης.
Για παράδειγμα, σε προηγούμενη ανακοίνωση, οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ στο νοσοκομείο «Αλεξάνδρα», έγραφαν για την κυβέρνηση: «Οφείλουμε να αναδεικνύουμε και να χαιρετίζουμε τα θετικά βήματα, αλλά και να επισημαίνουμε τις παραλείψεις και τις αστοχίες, ώστε να δίνουμε τη δυνατότητα στους συντρόφους που ασκούν κυβερνητικό έργο να τις προλαβαίνουν ή να τις διορθώνουν».
Με την ίδια λογική, ο εκπρόσωπός τους στο ΔΣ του σωματείου, καταψήφισε την πρόταση για συμμετοχή στο συλλαλητήριο της Αττικής.
Αλλο επιχείρημα που κυριαρχεί, είναι ότι «η κυβέρνηση δεν έχει πάρει αντιλαϊκά μέτρα και δεν πρέπει να βιαστούμε για κινητοποιήσεις».
Δίνουν άλλοθι στην κυβέρνηση και σέρνουν το κίνημα να γίνει δεκανίκι της. Κάνουν πως δεν βλέπουν το περιεχόμενο των διαπραγματεύσεων μήνες τώρα. Κάνουν πως δεν άκουσαν για τα νέα αντιασφαλιστικά και αντεργατικά μέτρα που βρίσκονται προ των πυλών.
Σπέρνουν αυταπάτες στους εργαζόμενους ότι αυτή η κυβέρνηση διαπραγματεύεται για λογαριασμό τους και όχι για λογαριασμό του κεφαλαίου, μέσα σε περιβάλλον οξύτατων ανταγωνισμών, όπου η κάθε χώρα συμμετέχει με όρους ανισότητας και ανισοτιμίας, ανάλογα με την οικονομική, πολιτική και γεωπολιτική της δύναμη.
Η κυβέρνηση διατηρεί αυτούσιους τους «μνημονιακούς» νόμους, που αφαιρούν εισόδημα από τους εργαζόμενους και το λαό, βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση και την ιδιωτικοποίηση της Υγείας και της Πρόνοιας, έχουν φέρει σε οριακή κατάσταση τη λειτουργία των κρατικών δομών Υγείας. Κι ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύουν ότι η κυβέρνηση δεν πήρε νέα μέτρα και πως δεν επιδεινώθηκε η καθημερινότητα του λαού!
Μ' αυτά τα επιχειρήματα, θέλουν ο εργαζόμενος να συμβιβαστεί με τους αντιασφαλιστικούς νόμους που συνεχίζουν να εφαρμόζονται κανονικά στον πυρήνα τους, με τις απλήρωτες εφημερίες ετών στα νοσοκομεία, με τους μισθούς πείνας των 586 και 511 ευρώ μεικτά, με τις απολύσεις που συνεχίζονται, με την τρομοκρατία στους τόπους δουλειάς, τα δουλεμπορικά, τις συντάξεις πείνας, με τα προγράμματα διαχείρισης και ανακύκλωσης της ανεργίας, με τα επιδόματα φτώχειας των ανέργων, με τον ΕΝΦΙΑ που παραμένει και με τόσα άλλα. Αυτό του λένε: «Σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω»!
Μαθαίνουν γρήγορα τα ίδια τερτίπια
Εξίσου ύπουλη, όμως, είναι και η τακτική που εφαρμόζουν οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ σε ορισμένες συνδικαλιστικές οργανώσεις, όπως στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας, όπου μαζί με άλλες παρατάξεις του προεδρείου δεν ψήφισαν για συμμετοχή στα συλλαλητήρια και για την κήρυξη απεργίας, αλλά συζήτησαν την ανάγκη να αποτελέσει το ΕΚΑ «αγωνιστικό πόλο», που θα συντονίσει τον αγώνα Ομοσπονδιών και Σωματείων, με αίτημα να εφαρμόσει η κυβέρνηση το προεκλογικό της πρόγραμμα!
Εδώ το πράγμα βγάζει μάτι! Μπροστά στη δυσκολία που διαβλέπουν να κάνουν τους εργαζόμενους συνένοχους στο πέρασμα σκληρών μέτρων, αλλάζουν τροπάρι και προσπαθούν να τον συμβιβάσουν με τις μειωμένες απαιτήσεις, με τον ίδιο στόχο.
Προσπαθούν, δηλαδή, να προσαρμόσουν τις διεκδικήσεις της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων στα «κοστολογημένα» ψίχουλα που έταζε προεκλογικά ο ΣΥΡΙΖΑ για να κλέψει ψήφους και τα οποία, όπως ο ίδιος έλεγε, παίρνουν υπόψη τους τις αντοχές της (καπιταλιστικής) οικονομίας και είναι μέτρα υποβοήθησης της (καπιταλιστικής) ανάκαμψης.
Οι ίδιες δυνάμεις, βέβαια, παλιός και νέος εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, «βγάζουν σπυράκια» στην προοπτική να διεκδικήσει το κίνημα ανάκτηση των απωλειών, διεύρυνση των δικαιωμάτων, ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.
Υπάρχουν και άλλες περιπτώσεις, όπου ο νέος εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός κάνει επίδειξη της ταχύτητας και της ευκολίας με την οποία αφομοιώνει τα τερτίπια των προκατόχων του, για να εκφυλιστεί και να παραλύσει το κίνημα.
Για παράδειγμα, σε πολλά σωματεία του Δημοσίου που οι ταξικές δυνάμεις ζητάνε να συνεδριάσει το ΔΣ και να αποφασίσει τη συμμετοχή στα συλλαλητήρια, η πλειοψηφία παραπέμπει την όποια απόφαση στη Γενική Συνέλευση. Στη συνέχεια, κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους για να είναι άμαζη και να μην παρθεί τελικά καμία απόφαση, επικαλούμενοι «έλλειψης απαρτίας».
Από την αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό δεν λείπουν και «χοντροκομμένες» παρεμβάσεις από την πλευρά της πλειοψηφίας, όπως στο Εργατικό Κέντρο Θήβας, όπου η διοίκηση προσπάθησε να βάλει εμπόδια στην οργάνωση της κινητοποίησης στην περιοχή, αρνούμενη να παραχωρήσει αίθουσα του Εργατικού Κέντρου σε σωματεία που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ και καλούσαν σε σύσκεψη.
Μάχη μέχρι την τελευταία ώρα
Ο εργοδοτικός - κυβερνητικός συνδικαλισμός θα συνεχίσει να δίνει με πείσμα και με διάφορα επιχειρήματα και μέσα τη μάχη για να ανακοπεί η δυναμική της κινητοποίησης στις 11 Ιούνη, να υπονομευτεί η προοπτική της κλιμάκωσης απέναντι στα νέα μέτρα - λαιμητόμο. Πιστοί στο ρόλο τους, πρέπει να απομονωθούν από τους εργαζόμενους, να τους βάλουν στην γωνία.
Να μη μείνει σωματείο που να μην αποφασίσει τη συμμετοχή του στα συλλαλητήρια, να μην αναλάβει το ίδιο να οργανώσει τη μαζική παρουσία των εργαζόμενων σ' αυτά. Σωματείο που να μην πάρει πρωτοβουλίες, οι οποίες τονώνουν τις αγωνιστικές διαθέσεις και συμβάλλουν στη δημιουργία κλίματος για απεργία.
Οι μέρες που απομένουν είναι κρίσιμες για την επιτυχία των συλλαλητηρίων, για την παραπέρα κλιμάκωση της εργατικής - λαϊκής πάλης. Χρειάζεται ταυτόχρονα ετοιμότητα για κάθε εξέλιξη, να μην υπάρξει λεπτό καθυστέρησης στην απάντηση που πρέπει να δώσει το κίνημα αν ανακοινωθεί συμφωνία.
Να μην αφήσουμε κυβέρνηση και δανειστές να γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους ότι κατάφεραν να βάλουν στο χέρι το λαό, ότι οι εργαζόμενοι στηρίζουν τις συμφωνίες που κάνουν εξ ονόματος του κεφαλαίου.
Η εμπειρία από το πανελλαδικό συλλαλητήριο την 1η του Νοέμβρη δείχνει ότι η καλά σχεδιασμένη και οργανωμένη δουλειά ανά κλάδο, περιοχή και τόπο δουλειάς, η επιχειρηματολογημένη αντιπαράθεση με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό, η αποκάλυψη του ρόλου του, η ανάπτυξη πρωτοβουλιών από τα κάτω, η προσπάθεια να συμμετέχουν οι ίδιοι οι εργαζόμενοι στη λήψη και την υλοποίηση των αποφάσεων, είναι παράγοντες που συμβάλλουν στην επιτυχία. Μ' αυτή την πείρα να δουλέψουμε τις μέρες που απομένουν μέχρι και την Πέμπτη.
Π.
http://www.rizospastis.gr/story.do?id=8468018
ΠΡΕΖΑ TV
8-6-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου