Βουλευτικές εκλογές πραγματοποιούνται σήμερα στην Πορτογαλία για την εκλογή 230 βουλευτών - με λίστα - στις πρώτες εκλογές μετά τη λεγόμενη «λήξη του μνημονίου» της χώρας με την τρόικα των δανειστών (την Ευρωπαϊκή Ενωση, Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) το 2014. Ειδικά αυτό εμφανίζεται από τις αστικές δυνάμεις σε όλη την ΕΕ ως η «επιτυχία της συναίνεσης» ή ότι η Πορτογαλία ήταν «ο καλός μαθητής».
Γεγονός είναι ότι στη χώρα αυτή οι διαχειριστικές αστικές πολιτικές δυνάμεις (νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες) επέδειξαν μεγαλύτερη συναίνεση στην εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας και σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, από ό,τι για παράδειγμα στην Ελλάδα, που παρά την κοινή στρατηγική, υπήρξαν περισσότεροι κραδασμοί και κινήσεις αναμόρφωσης στο αστικό πολιτικό σύστημα, με τη δημιουργία νέων κομμάτων και αλλεπάλληλες αλλαγές κυβερνήσεων. Αυτή η «διαφορά» δεν αλλάζει, ωστόσο, την ουσία. Οτι και στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόστηκαν ήταν αναγκαία στο κεφάλαιο, στην προσπάθεια να ξεπεράσει με λιγότερες απώλειες την καπιταλιστική κρίση. Και στις δύο χώρες, οι καπιταλιστές βγήκαν κερδισμένοι από τα μνημόνια και οι βαριές συνέπειες πληρώνονται από τα λαϊκά στρώματα, με χτύπημα δικαιωμάτων στο εισόδημα, στις κοινωνικές παροχές, στις εργασιακές σχέσεις, με βάρβαρη αφαίμαξη μέσω της φορολογίας.
Η περίπτωση της Πορτογαλίας
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την περίπτωση της Πορτογαλίας. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση εκδηλώθηκε το 2009 και το 2010. Το Μάη του 2011, η είσοδος του κεντροδεξιού συνασπισμού (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα - PSD και Δημοκρατικό και Κοινωνικό Κέντρου - Λαϊκό Κόμμα CDS-PP) στην κυβέρνηση οδήγησε στην υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα και τη σύναψη δανείου 79 δισεκατομμυρίων ευρώ, που βρήκε στήριξη και από τους σοσιαλδημοκράτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS). Στη συνέχεια εφαρμόζεται πακέτο μέτρων με μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στους εργοδότες και αντίστοιχα αύξηση στους εργαζόμενους και εκδηλώθηκαν λαϊκές αντιδράσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, που από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας χαρακτηρίζονται παράνομες. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση, ως ισοδύναμα μέτρα, φέρνει την αύξηση της φορολογίας σε μια σειρά τομείς και το αποτέλεσμα είναι και πάλι το μάρμαρο να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Το καλοκαίρι του 2014, μετά από 3 χρόνια αιμορραγίας για το λαό, ανακοινώνεται ότι η χώρα βγαίνει από το λεγόμενο μηχανισμό στήριξης και το μνημόνιο.
Η αντιλαϊκή πολιτική συνεχίζεται
Η έξοδος από το μνημόνιο ουσιαστικά τίποτε δε σήμανε για τους εργαζόμενους και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Η λιτότητα συνεχίζεται και σήμερα, με τους μισθούς να παραμένουν «παγωμένοι» τουλάχιστον μέχρι το 2019, ενώ η αυστηρή επιτήρηση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς δεν πρόκειται να σταματήσει.
Τα στοιχεία που περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα για το λαό είναι:
- Ενώ η επίσημη ανεργία εμφανίζεται στο 13-14%, στους νέους ξεπερνάει το 30%. Δηλαδή, γίνεται λόγος για 1,2 εκατομμύρια άνεργους και επίσης για περίπου 500.000 νέους, πολλοί επιστήμονες που έχουν μεταναστεύσει από τη χώρα, αυτά τα τελευταία 3-4 χρόνια.
- 2 εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
- Οι περικοπές στην Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική Πρόνοια έχουν επιδεινώσει τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.
- Διευρύνθηκαν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα λεγόμενα μηδενικά συμβόλαια εργασίας ή συμβόλαια - σκουπίδια, δηλαδή με πολύ χαμηλούς μισθούς, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.
- Το δημόσιο χρέος που δημιούργησε το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές, βρίσκεται στο 130% του ΑΕΠ, που καλείται να πληρώνει ο λαός.
Εκλογές για επιλογή διαχειριστή
Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα πραγματοποιούνται οι εκλογές, με τα βασικότερα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές να είναι τα εξής:
Ο κεντροδεξιός συνασπισμός «Πορτογαλία Μπροστά» που αποτελείται από το φιλελεύθερο συντηρητικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) και το συντηρητικό - εθνικιστικό Δημοκρατικό και Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (CDS-PP). Ως τώρα ήταν στην κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο, που επικράτησε στις εκλογές του 2011 με 132 έδρες στη Βουλή και διεκδικεί μια δεύτερη θητεία. Οι διάφορες δημοσκοπήσεις του δίνουν από 37% έως 39% και πιο συχνά μπροστά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Προβάλλει την «επιτυχία» του προγράμματος λιτότητας, την «επιστροφή στην ανάπτυξη με μεγάλες θυσίες του λαού, που δεν πρέπει να πάνε χαμένες» και ταυτόχρονα ότι «θα είναι ο εγγυητής για τη σταθερότητα της χώρας». Επίσης, τη σταθερή προσήλωση στη συμμετοχή της χώρας στους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ότι «θα φέρει επενδύσεις, κίνητρα στις επιχειρήσεις και επιστροφή των νέων μεταναστών».
Ο άλλος πόλος του δικομματισμού, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), του οποίου ηγείται ο πρώην δήμαρχος της Λισαβόνας, Αντόνιο Κόστα, είχε 74 έδρες και τώρα εμφανίζεται στις μετρήσεις με ποσοστό γύρω στο 34% - 36% και κάποιες φορές να έχει προβάδισμα έναντι του κεντροδεξιού συνασπισμού. Βασικό μοτίβο αυτού του αστικού κόμματος είναι ότι θα υπερασπιστεί το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος και την κοινωνική Ευρώπη». Εμφανίζεται ως «πολέμιος της λιτότητας», που «θα εξασφαλίσει δουλειές, θα επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, θα τονώσει την εγχώρια παραγωγή».
Ακολουθεί η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία (CDU) που συγκροτούν το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων και η οργάνωση Δημοκρατική Παρέμβαση. Ως τώρα διέθετε 16 έδρες και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του δίνουν 8-10%. Η συμμαχία αυτή στο εκλογικό της πρόγραμμα προβάλλει την ανάγκη να υπάρξει μια «αριστερή πατριωτική πολιτική», που θα απαιτήσει τον τερματισμό της λιτότητας, ενάντια στην υποταγή στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ, επίσης καλεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση για το χρέος, ώστε - όπως λέγεται - να υπάρξει δυνατότητα για «οικονομική ανάπτυξη». Ασκεί κριτική στον τρόπο συγκρότησης της ΕΕ και του ευρώ, θεωρώντας ότι βλάπτει τα «εθνικά συμφέροντα». Δηλώνει, ακόμη, ότι τάσσεται υπέρ της λεγόμενης «μεικτής οικονομίας», με έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ακολουθεί, επίσης, το «Αριστερό Μπλοκ» (Bloco de Esquerda), που ιδρύθηκε το 1999 από σοσιαλδημοκρατικές, τροτσκιστές δυνάμεις και κάποιους πρώην κομμουνιστές, είχε στην προηγούμενη Βουλή 8 βουλευτές και τώρα εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις με 7-9%. Το κόμμα αυτό συμμετέχει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς - όπου συμπροεδρεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ και η «Λίνκε» (αριστερά) της Γερμανίας - έχει καθαρά πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και προβάλλει τη λογική ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού και την «εναλλακτική» του «όχι πάση θυσία στο ευρώ».
Το βέβαιο είναι ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων εκλογών, είναι δεδομένη η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και των θυσιών χωρίς τέλος για τα λαϊκά στρώματα.
Δ.Κ
http://www.rizospastis.gr/
http://www.902.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
4-10-2015
Γεγονός είναι ότι στη χώρα αυτή οι διαχειριστικές αστικές πολιτικές δυνάμεις (νεοφιλελεύθεροι και σοσιαλδημοκράτες) επέδειξαν μεγαλύτερη συναίνεση στην εφαρμογή του προγράμματος λιτότητας και σκληρών αντιλαϊκών μέτρων, από ό,τι για παράδειγμα στην Ελλάδα, που παρά την κοινή στρατηγική, υπήρξαν περισσότεροι κραδασμοί και κινήσεις αναμόρφωσης στο αστικό πολιτικό σύστημα, με τη δημιουργία νέων κομμάτων και αλλεπάλληλες αλλαγές κυβερνήσεων. Αυτή η «διαφορά» δεν αλλάζει, ωστόσο, την ουσία. Οτι και στην Πορτογαλία και στην Ελλάδα τα αντιλαϊκά μέτρα που εφαρμόστηκαν ήταν αναγκαία στο κεφάλαιο, στην προσπάθεια να ξεπεράσει με λιγότερες απώλειες την καπιταλιστική κρίση. Και στις δύο χώρες, οι καπιταλιστές βγήκαν κερδισμένοι από τα μνημόνια και οι βαριές συνέπειες πληρώνονται από τα λαϊκά στρώματα, με χτύπημα δικαιωμάτων στο εισόδημα, στις κοινωνικές παροχές, στις εργασιακές σχέσεις, με βάρβαρη αφαίμαξη μέσω της φορολογίας.
Η περίπτωση της Πορτογαλίας
Ας δούμε πιο συγκεκριμένα την περίπτωση της Πορτογαλίας. Η καπιταλιστική οικονομική κρίση εκδηλώθηκε το 2009 και το 2010. Το Μάη του 2011, η είσοδος του κεντροδεξιού συνασπισμού (Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα - PSD και Δημοκρατικό και Κοινωνικό Κέντρου - Λαϊκό Κόμμα CDS-PP) στην κυβέρνηση οδήγησε στην υπογραφή του μνημονίου με την τρόικα και τη σύναψη δανείου 79 δισεκατομμυρίων ευρώ, που βρήκε στήριξη και από τους σοσιαλδημοκράτες του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS). Στη συνέχεια εφαρμόζεται πακέτο μέτρων με μείωση των ασφαλιστικών εισφορών στους εργοδότες και αντίστοιχα αύξηση στους εργαζόμενους και εκδηλώθηκαν λαϊκές αντιδράσεις. Το ίδιο συμβαίνει και με τις περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, που από το Συνταγματικό Δικαστήριο της χώρας χαρακτηρίζονται παράνομες. Η κεντροδεξιά κυβέρνηση, ως ισοδύναμα μέτρα, φέρνει την αύξηση της φορολογίας σε μια σειρά τομείς και το αποτέλεσμα είναι και πάλι το μάρμαρο να πληρώσουν τα λαϊκά στρώματα. Το καλοκαίρι του 2014, μετά από 3 χρόνια αιμορραγίας για το λαό, ανακοινώνεται ότι η χώρα βγαίνει από το λεγόμενο μηχανισμό στήριξης και το μνημόνιο.
Η αντιλαϊκή πολιτική συνεχίζεται
Η έξοδος από το μνημόνιο ουσιαστικά τίποτε δε σήμανε για τους εργαζόμενους και τα άλλα εκμεταλλευόμενα στρώματα. Η λιτότητα συνεχίζεται και σήμερα, με τους μισθούς να παραμένουν «παγωμένοι» τουλάχιστον μέχρι το 2019, ενώ η αυστηρή επιτήρηση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς δεν πρόκειται να σταματήσει.
Τα στοιχεία που περιγράφουν τη σκληρή πραγματικότητα για το λαό είναι:
- Ενώ η επίσημη ανεργία εμφανίζεται στο 13-14%, στους νέους ξεπερνάει το 30%. Δηλαδή, γίνεται λόγος για 1,2 εκατομμύρια άνεργους και επίσης για περίπου 500.000 νέους, πολλοί επιστήμονες που έχουν μεταναστεύσει από τη χώρα, αυτά τα τελευταία 3-4 χρόνια.
- 2 εκατομμύρια είναι οι άνθρωποι που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας.
- Οι περικοπές στην Υγεία, την Παιδεία και την Κοινωνική Πρόνοια έχουν επιδεινώσει τη ζωή των λαϊκών στρωμάτων.
- Διευρύνθηκαν οι ελαστικές εργασιακές σχέσεις, τα λεγόμενα μηδενικά συμβόλαια εργασίας ή συμβόλαια - σκουπίδια, δηλαδή με πολύ χαμηλούς μισθούς, χωρίς ασφαλιστική κάλυψη.
- Το δημόσιο χρέος που δημιούργησε το αστικό κράτος και οι καπιταλιστές, βρίσκεται στο 130% του ΑΕΠ, που καλείται να πληρώνει ο λαός.
Εκλογές για επιλογή διαχειριστή
Σε αυτή τη ζοφερή πραγματικότητα πραγματοποιούνται οι εκλογές, με τα βασικότερα κόμματα που συμμετέχουν σε αυτές να είναι τα εξής:
Ο κεντροδεξιός συνασπισμός «Πορτογαλία Μπροστά» που αποτελείται από το φιλελεύθερο συντηρητικό Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (PSD) και το συντηρητικό - εθνικιστικό Δημοκρατικό και Κοινωνικό Κέντρο - Λαϊκό Κόμμα (CDS-PP). Ως τώρα ήταν στην κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον Πέδρο Πάσος Κοέλιο, που επικράτησε στις εκλογές του 2011 με 132 έδρες στη Βουλή και διεκδικεί μια δεύτερη θητεία. Οι διάφορες δημοσκοπήσεις του δίνουν από 37% έως 39% και πιο συχνά μπροστά από το Σοσιαλιστικό Κόμμα. Προβάλλει την «επιτυχία» του προγράμματος λιτότητας, την «επιστροφή στην ανάπτυξη με μεγάλες θυσίες του λαού, που δεν πρέπει να πάνε χαμένες» και ταυτόχρονα ότι «θα είναι ο εγγυητής για τη σταθερότητα της χώρας». Επίσης, τη σταθερή προσήλωση στη συμμετοχή της χώρας στους ευρωατλαντικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς ΕΕ και ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα δηλώνει ότι «θα φέρει επενδύσεις, κίνητρα στις επιχειρήσεις και επιστροφή των νέων μεταναστών».
Ο άλλος πόλος του δικομματισμού, το Σοσιαλιστικό Κόμμα (PS), του οποίου ηγείται ο πρώην δήμαρχος της Λισαβόνας, Αντόνιο Κόστα, είχε 74 έδρες και τώρα εμφανίζεται στις μετρήσεις με ποσοστό γύρω στο 34% - 36% και κάποιες φορές να έχει προβάδισμα έναντι του κεντροδεξιού συνασπισμού. Βασικό μοτίβο αυτού του αστικού κόμματος είναι ότι θα υπερασπιστεί το λεγόμενο «κοινωνικό κράτος και την κοινωνική Ευρώπη». Εμφανίζεται ως «πολέμιος της λιτότητας», που «θα εξασφαλίσει δουλειές, θα επαναφέρει τις Συλλογικές Συμβάσεις, θα τονώσει την εγχώρια παραγωγή».
Ακολουθεί η Ενωτική Δημοκρατική Συμμαχία (CDU) που συγκροτούν το Πορτογαλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, το Κόμμα των Οικολόγων - Πράσινων και η οργάνωση Δημοκρατική Παρέμβαση. Ως τώρα διέθετε 16 έδρες και οι τελευταίες δημοσκοπήσεις του δίνουν 8-10%. Η συμμαχία αυτή στο εκλογικό της πρόγραμμα προβάλλει την ανάγκη να υπάρξει μια «αριστερή πατριωτική πολιτική», που θα απαιτήσει τον τερματισμό της λιτότητας, ενάντια στην υποταγή στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές της ΕΕ, επίσης καλεί να υπάρξει επαναδιαπραγμάτευση για το χρέος, ώστε - όπως λέγεται - να υπάρξει δυνατότητα για «οικονομική ανάπτυξη». Ασκεί κριτική στον τρόπο συγκρότησης της ΕΕ και του ευρώ, θεωρώντας ότι βλάπτει τα «εθνικά συμφέροντα». Δηλώνει, ακόμη, ότι τάσσεται υπέρ της λεγόμενης «μεικτής οικονομίας», με έμφαση στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις.
Ακολουθεί, επίσης, το «Αριστερό Μπλοκ» (Bloco de Esquerda), που ιδρύθηκε το 1999 από σοσιαλδημοκρατικές, τροτσκιστές δυνάμεις και κάποιους πρώην κομμουνιστές, είχε στην προηγούμενη Βουλή 8 βουλευτές και τώρα εμφανίζεται στις δημοσκοπήσεις με 7-9%. Το κόμμα αυτό συμμετέχει στο Κόμμα Ευρωπαϊκής Αριστεράς - όπου συμπροεδρεύει με τον ΣΥΡΙΖΑ και η «Λίνκε» (αριστερά) της Γερμανίας - έχει καθαρά πρόγραμμα σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης και προβάλλει τη λογική ενός εξανθρωπισμένου καπιταλισμού και την «εναλλακτική» του «όχι πάση θυσία στο ευρώ».
Το βέβαιο είναι ότι όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα των συγκεκριμένων εκλογών, είναι δεδομένη η συνέχιση της αντιλαϊκής πολιτικής και των θυσιών χωρίς τέλος για τα λαϊκά στρώματα.
Δ.Κ
http://www.rizospastis.gr/
http://www.902.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
4-10-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου