Στις 30.10.2014 έκλεισε το κατάστημα «franchise» της PIZZA FAN στην Κυψέλη στην οδό Τήνου και έπειτα από λίγους μήνες άνοιξε το «νέο» στην οδό Κερκύρας.. Ο λόγος που η μητρική PIZZA FAN προχώρησε στην επιλογή αυτή δεν είναι συνηθισμένος και δεν έχει καμία σχέση με την οικονομική κρίση που επικαλέστηκε. Η PIZZA FAN Κυψέλης αποτελεί ένα παράδειγμα για το που μπορούν να φτάσουν τ’ αφεντικά προκειμένου να υποτιμήσουν την εργασία μας και να επιβάλλουν μισθούς πείνας και συνθήκες γαλέρας.
Το 2010 σε αυτό το κατάστημα ξεκίνησε ένας αγώνας όπου οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα που τους χρωστούσε ο απερχόμενος εργοδότης (κι επί τηςουσίας εντεταλμένος υπάλληλος της μητρικής) κος Μακρής και υπερασπίστηκαν το σύνολο των δικαιωμάτων τους με πρώτο το δικαίωμα στην εργασία προσφεύγοντας στην επιθεώρηση εργασίας.
Μετά από αυτή την κίνηση, το πρώτο μέλημα για τα στελέχη της εταιρείας καθώς και για τους νέους εργοδότες, κο Μιζάλη και κο Μπόντη (τους νέους εντεταλμένους υπαλλήλους της μητρικής) ήταν να ανακληθούν από τους εργαζόμενους οι καταγγελίες που είχαν γίνει στην επιθεώρηση εργασίας. Και μάλιστα προτού ακόμη γίνει η μεταβίβαση της επιχείρησης κι ενώ το κατάστημα λειτουργούσε με τον παλιό διακριτικό τίτλο. Οι εργαζόμενοι όμως δεν υπέκυψαν στις εργοδοτικές πιέσεις, έγιναν μέλη του σωματείου Σ.Β.Ε.Ο.Δ.(Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για όσους και όσες εργάζονται με μηχανάκι), και έκαναν γνωστά τα προβλήματά τους. Εργαζόμενοι και σωματείο σαν μια γροθιά πάλεψαν και κέρδισαν να τους καταβληθούν όλα τα δεδουλευμένα και μάλιστα από την μητρική εταιρεία . Όμως, όπως αναμενόταν και σύμφωνα με την πάγια τακτική της μητρικής, το κατάστημα άλλαξε χέρια και οι «νέοι» εργοδότες προσπάθησαν να ξεφορτωθούν τους ανεπιθύμητους «ανυπότακτους» εργαζόμενους.
Κι επειδή η δράση φέρνει αντίδραση, αρχές του 2011 οι εργοδότες προέβησαν αμέσως σε απολύσεις, που ματαιώθηκαν χάρη στην παρέμβαση του σωματείου, την ενότητα και τον αγώνα των εργαζομένων. Οι συνάδελφοι πέτυχαν τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους, χωρίς μειώσεις στους μισθούς, αρνούμενοι να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις εργασίας που προσπάθησε να επιβάλλει η PIZZA FΑΝ. Επιπλέον απαίτησαν η ασφάλισή τους να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ώρες εργασίας και να πάψει να είναι εικονική, όμως οι εργοδότες αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν αυτό το αίτημα λέγοντας απλά πως… δεν μπορούν και συνέχισαν να εισφοροδιαφεύγουν ανενόχλητοι!
Στην παρτίδα των πιέσεων και της αντιπαράθεσης οι νέοι εργοδότες εμφάνισαν και τη νέα «υπεύθυνη καταστήματος», η συμπεριφορά της οποίας απέναντι στους εργαζόμενους ήταν επιεικώς απαράδεκτη! Ίσως και να θεώρησαν, πως οι εργαζόμενοι θα αποχωρούσαν οικειοθελώς μη αντέχοντας τις φωνές και τις προσβολές της. Όμως αντιθέτως, σύντομα αποχώρησε η ίδια από το κατάστημα και στο τέλος του 2011 αποχώρησε από το κατάστημα κι ένας από τους εργοδότες (ο κος Μπόντης).
Αμέσως η μητρική PIZZA FAN, αντικατέστησε την κενή θέση του κου Μπόντη ενισχύοντας την παρουσία της με τους κυρίους Καλαγρή και Μαραγκό. Κι επειδή η «καινούργια σκούπα σκουπίζει καλύτερα» οι νέοι εργοδότες, για άλλη μια φορά, έφεραν μαζί τους νέο υπεύθυνο για να βάλουν «τάξη» στο μαγαζί ή με άλλα λόγια να προσπαθήσουν να «δαμάσουν» το προσωπικό.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν κλασικοί, με πρώτη «το μαστίγιο και το καρότο». Όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να συνεχίσουν να τροφοδοτούν την αντιπαράθεση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών που ήδη κρατούσε από το 2010! Κι έτσι παρότι οι μέθοδοι άλλαζαν, για τους εργοδότες (που επαναλαμβάνουμε πως στην ουσία δεν ήταν παρά εντολοδόχοι της μητρικής) ο στόχος παρέμενε ένας: Να επιβάλουν το εργασιακό καθεστώς της αρεσκείας της μητρικής, το ιδιωτικό της δηλαδή μνημόνιο, και να ξεφορτωθούν τους ανυπότακτους που «χαλάνε την πιάτσα» και δημιουργούν ένα κακό προηγούμενο για την PIZZA FAN και το εργασιακό καθεστώς που έχει επιβάλλει βασιζόμενη στην άγνοια των δικαιωμάτων, στον κοινωνικό αυτοματισμό, στο φόβο της απόλυσης και στον τρόμο της ανεργίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της αντιπαράθεσης υπήρξαν ψυχρές και θερμές φάσεις. Όμως πέρα από την όποια φαινομενική νηνεμία, η εργοδοσία δεν καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν σκόπευε να αποδεχτεί το γεγονός πως υπάρχουν εργαζόμενοι που αντιστέκονται, που δεν δέχονται βλαπτικές μεταβολές όπως το να εκτελούν εργασίες πέρα από αυτές που ορίζουν οι συμβάσεις τους. Εργαζόμενοι που δεν υπέκυπταν στις πιέσεις για υπογραφή νέων συμβάσεων και δεν αποδέχονταν μειώσεις μισθών όπως η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο σύνολο σχεδόν των καταστημάτων της PIZZA FAN.
Τα χρόνια πέρναγαν, οι εργαζόμενοι και το σωματείο ΣΒΕΟΔ ήταν πλάι πλάι και κάθε φορά που χρειαζόταν υπερασπιζόντουσαν την αξιοπρέπειά τους και την εργατική νομοθεσία, με αποτέλεσμα η «αναδιάρθρωση» της εταιρείας να μην έχει επιτευχθεί στο συγκεκριμένο κατάστημα. Δεν είχαν πιάσει τόπο οι απειλές και οι πιέσεις δεν είχαν καταφέρει να στρέψουν τον ένα εργαζόμενο ενάντια στον άλλο σπέρνοντας τη διχόνοια. Δεν είχαν περάσει οι περικοπές στις ώρες εργασίας και οι εργαζόμενοι συνέχισαν ενωμένοι να δουλεύουν και να διεκδικούν ότι ορίζει η εργατική νομοθεσία. Επιπλέον, όλα τα παραπάνω οδήγησαν στη δημιουργία επιτροπής εργαζομένων της PIZZA FAN, με την στήριξη και τη βοήθεια του ΣΒΕΟΔ, που ανάμεσα στα άλλα εξέδιδε εφημερίδα, με πληροφορίες για τα δικαιώματά μας, για τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, για τα πεπραγμένα της PIZZA FAN, που μοιραζόταν στα καταστήματα της PIZZA FAN σε τακτά χρονικά διαστήματα (περισσότερες πληροφορίες στο https://sveod.gr & στο https://pizzafanworkers.wordpress.com/).
Μετά από όλα αυτά η μόνη διέξοδος για την PIZZA FAN ήταν να κλείσει το κατάστημα. Να «καθαρίσει» το μαγαζί και στη συνέχεια να το παραδώσει σε νέο «εργοδότη». Το γνωστό δηλαδή κόλπο που εφαρμόζει η PIZZA FAN (και όχι μόνο) καταστρατηγώντας το νόμο περί «πρακτόρευσης», «δικαιόχρησης», «franchise» ή όπως αλλιώς αποκαλούν οι εργοδότες το ομιχλώδες νομικό πλαίσιο πίσω από το οποίο οχυρώνονται για την καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων. Το ίδιο κόλπο άλλωστε είχαν προσπαθήσει ανεπιτυχώς να εφαρμόσουν και το 2010 στο κατάστημα της Κυψέλης. Οι φήμες πως το κατάστημα θα μεταφερθεί άρχισαν να επανακυκλοφορούν το 2014. Είχε μπει και πάλι σε εφαρμογή το σχέδιο να αλλάξουν διεύθυνση και Α.Φ.Μ «εργοδότη» προκειμένου να ξεφορτωθούν τους εργαζόμενους και τις υποχρεώσεις (δεδουλευμένα, ένσημα, δώρα, επιδόματα) απέναντί τους και να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία του καταστήματος.
Θα κινούνταν και πάλι με ασφάλεια κρυπτόμενοι πίσω από τη σύμβαση μεταξύ μητρικής και καταστημάτων. Μια σύμβαση που κανείς δεν γνωρίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις που τη διέπουν και που οι επιθεωρήσεις και τα δικαστήρια δεν αναγκάζουν τους εργοδότες να εμφανίζουν. Θα έθεταν και πάλι σε εφαρμογή την πρακτική της καταστρατήγησης των εργατικών δικαιωμάτων καθώς και του νόμου περί μεταβίβασης εταιρειών που για τους εργοδότες μεταφράζεται σε ένα αόριστο σκεπτικό μετάθεσης ευθυνών που όμως δεν ελέγχεται από κανένα κρατικό φορέα καθώς όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι. (Η επιθεώρηση σε παραπέμπει στο δικαστήριο, το δικαστήριο στο υπουργείο, το υπουργείο στις καλένδες και την πολιτική βούληση, η πολιτική βούληση στο πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος στη διαπλοκή, η διαπλοκή στο μύθο της ανάπτυξης, ο μύθος της ανάπτυξης στα κέρδη των εταιρειών, τα κέρδη των εταιρειών στη μείωση του κόστους της εργασίας, η μείωση του κόστους της εργασίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, τα συμφέροντατων εργοδοτών στην καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας, η καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας σε μια αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα και ούτω καθ’ εξής).
Σύμφωνα με το παλιό δοκιμασμένο κόλπο, στο «νέο» κατάστημα η «νέα» εταιρία δεν θα είχε καμία ευθύνη για τους εργαζόμενους της «παλιάς» εταιρίας. Οι εργοδότες και συγκεκριμένα ο κος Καλάγρης έλεγαν πως στο καινούργιο μαγαζί τα πράγματα δεν θα είναι όπως παλιά, επιβεβαιώνοντας την πληροφορία πως το μαγαζί μεταφέρεται. Οι εργαζόμενοι, αφού προηγουμένως βρέθηκαν μεταξύ τους, αποφάσισαν να ζητήσουν συνάντηση με τους εργοδότες για να συζητηθούν τα προβλήματα τους.
Συγκεκριμένα: 1ον) έθεσαν το ζήτημα της ανάρμοστης συμπεριφοράς προς τους εργαζομένους 2ον) το ζήτημα του προγράμματος (δηλαδή να αναρτάται το πρόγραμμα της εβδομάδας κάθε Σάββατο και όχι να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι μια μέρα πριν ή την τελευταία στιγμή) 3ον) το ζήτημα του φαγητού για τον κάθε εργαζόμενο. Πράγματι στις 18.07.2014 έγινε η συνάντηση των εργαζομένων με τους εργοδότες. Αντί όμως να συζητηθούν τα προβλήματα, οι εργοδότες και ιδιαίτερα ο κος Μαραγκός, φανερά ενοχλημένος που αναγκάστηκε να προσέλθει σε μια συζήτηση για θέματα που έθεταν οι εργαζόμενοι, αποφάσισε πως είχε έρθει η στιγμή να δείξει ποιος είναι το… αφεντικό!
Ήταν εμφανές πως είχε εκλάβει ως προσωπική προσβολή το γεγονός πως κάποιοι τόλμησαν να τον ενοχλήσουν και δήλωσε ψευδόμενος πως το μαγαζί μεταφέρεται σε νέα διεύθυνση μαζί με τους εργαζόμενους. Από εκείνη τη συνάντηση και μέχρι την 30η Οκτωβρίου 2014 όλα ήταν περιέργως πολύ ήρεμα και οι εργοδότες ξαφνικά άλλαξαν το αυστηρό τους ύφος… Εντελώς ξαφνικά στις 30.10.2014 οι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν πως το μαγαζί κλείνει! Οι εργοδότες εκβίασαν τους εργαζόμενους να υπογράψουν τις απολύσεις προκειμένου να πάρουν το σύνολο των δεδουλευμένων τους για το μήνα Οκτώβρη (μαζί με τα αδήλωτα δηλαδή). Ειδάλλως θα έπαιρναν μόνο όσα τους αναλογούσαν σύμφωνα με την σύμβαση. Φυσικά για αποζημιώσεις απόλυσης ή μεταφορά εργαζομένων στο νέο κατάστημα, ούτε κουβέντα.
Έξι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν οποιοδήποτε έγγραφο για να λάβουν την τουλάχιστον προκλητική απάντηση πως εάν κινηθούν νομικά εναντίον των εργοδοτών θα πάρουν τα @@ τους. Και το σκεπτικό που παρέθεσαν ήταν απλό, ωμό και εξόχως εκβιαστικό: ακόμα και να χάσουμε το δικαστήριο τους είπαν, δεν πρόκειται να εισπράξετε τα οφειλόμενα ποσά. Ούτως ή άλλως η απονομή της δικαιοσύνης απαιτεί πολύ χρόνο και οι διαδικασίες μπορούν να γίνουν περίπλοκες με αναβολές και εφέσεις. Επίσης ο αντίδικος μπορεί να γίνει άφαντος ή να πτωχεύσει και η διεκδίκηση πέρα από χρονοβόρα να αποδειχθεί και ψυχοφθόρα. Και φυσικά δεν παρέλειψαν να επισημάνουν πως η μητρική PIZZA FAN «δεν έχει καμία σχέση με τα καταστήματά της και δεν την αφορούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους». Κι έτσι απλά, για μια ακόμη φορά «ο σκοπός», που δεν είναι άλλος από το κέρδος, «αγιάζει τα μέσα» δηλαδή τις απολύσεις, τη μη καταβολή αποζημιώσεων, το σπάσιμο της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης, την κάμψη της αγωνιστικότητας.
Το τελευταίο ανάχωμα, στην παρούσα φάση της αναδιάρθρωσης της PIZZA FAN, ήταν το κατάστημα της Κυψέλης και η μεθοδική δράση της στόχο έχει να πατάξει την όποια αντίσταση ή συνδικαλιστική δράση. Στην ουσία έγινε το αναμενόμενο. Στις 30 του Οκτώβρη του 2014 έκλεισαν το κατάστημα και την αμέσως επόμενη μέρα η διαδικασία του κλεισίματος είχε περάσει στη δικαιοδοσία της εφορίας. Στο εμπορικό επιμελητήριο δήλωσαν πως το κατάστημα δεν ήταν κερδοφόρο. Φυσικά τα παραμύθια περί μη κερδοφορίας καταρρέουν και μόνο από το γεγονός πως το Μάιο του 2015 το κατάστημα άνοιξε και πάλι σε νέα διεύθυνση και με νέο Α.Φ.Μ., κι ενώ τις παραγγελίες της Κυψέλης κάλυψαν για τους μήνες Νοέμβρη έως Απρίλη τα καταστήματα των γύρω περιοχών. Είναι προφανές πως το σχεδίαζαν από καιρό και ήταν μάλλον προβλέψιμο μετά τις «εκκαθαρίσεις» που είχαν γίνει σε άλλα καταστήματα όπως του Κεραμεικού, όπου απέλυσαν όλους τους εργαζόμενους που υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα τους και ακολουθώντας πανομοιότυπη στρατηγική, μετέφεραν το κατάστημα σε νέα διεύθυνση με νέο Α.Φ.Μ.
Κάποιος βιαστικός, υποταγμένος, κάποιος φιλομνημονιακός μπορεί να συμπεράνει πως «τα ήθελαν και τα έπαθαν» πως δηλαδή θα μπορούσαν να εργάζονται με 3 ευρώ την ώρα, με απλήρωτες βενζίνες, σέρβις για τα μηχανάκια, με απλήρωτες υπερωρίες, νυκτερινά, κυριακάτικες προσαυξήσεις, χωρίς δώρα…, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς και τις ταπεινώσεις των εργοδοτών. Αυτό όμως το καθεστώς εργασίας, που είναι και το κυρίαρχο στις μέρες μας, όχι μόνο στρώνει το έδαφος για να γινόμαστε πιο αναλώσιμοι και πιο φθηνοί εργάτες, αλλά ισοπεδώνει και την αξιοπρέπειά μας. Μόνοι εμείς και οι αγώνες μας μπορούν να το αλλάξουν. Με όχημα την αλληλεγγύη, την συναδελφικότητα, την αυτοοργάνωση, τα σωματεία βάσης οφείλουμε να διεκδικήσουμε και να παλέψουμε για ένα καλύτερο παρόν για εμάς και ένα καλύτερο μέλλον για τις γενιές που έρχονται.
Στις 6 Οκτώβρη 2015 δικάζεται η αγωγή των τριών εργαζομένων έναντι της PIZZA FAN και ακολουθεί στις 11 Νοέμβρη η αγωγή των άλλων τριών εργαζομένων, στα δικαστήρια της οδού ευελπίδων. Το σωματείο ΣΒΕΟΔ θα είναι στο πλάι των εργαζομένων, όπως είναι στο πλάι όσων συναδέλφων αγωνίζονται ενάντια στις αυθαιρεσίες τους.
ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ PIZZA FAN ΚΥΨΕΛΗΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΝΟΣ
ΜΠΡΟΣ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ
ΣΒΕΟΔ Σεπτέβρης/Οκτώβρης 2015
Το σωματείο μας η Συνελευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, βρίσκεται κάθε Σαββάτο μετά τις 17:00, στον Κεραμεικό (Λεωνίδου62 & Θερμοπυλών), επικοινωνήστε μαζί μας και στο email info@sveod.gr ή «σερφάρετε» στο http://www.sveod.gr.
ΠΗΓΗ:https://pizzafanworkers.wordpress.com/2015/10/05/pizza-fan-kypselis/#more-509
ΠΡΕΖΑ TV
25-10-2015
Το 2010 σε αυτό το κατάστημα ξεκίνησε ένας αγώνας όπου οι εργαζόμενοι διεκδίκησαν τα δεδουλευμένα που τους χρωστούσε ο απερχόμενος εργοδότης (κι επί τηςουσίας εντεταλμένος υπάλληλος της μητρικής) κος Μακρής και υπερασπίστηκαν το σύνολο των δικαιωμάτων τους με πρώτο το δικαίωμα στην εργασία προσφεύγοντας στην επιθεώρηση εργασίας.
Μετά από αυτή την κίνηση, το πρώτο μέλημα για τα στελέχη της εταιρείας καθώς και για τους νέους εργοδότες, κο Μιζάλη και κο Μπόντη (τους νέους εντεταλμένους υπαλλήλους της μητρικής) ήταν να ανακληθούν από τους εργαζόμενους οι καταγγελίες που είχαν γίνει στην επιθεώρηση εργασίας. Και μάλιστα προτού ακόμη γίνει η μεταβίβαση της επιχείρησης κι ενώ το κατάστημα λειτουργούσε με τον παλιό διακριτικό τίτλο. Οι εργαζόμενοι όμως δεν υπέκυψαν στις εργοδοτικές πιέσεις, έγιναν μέλη του σωματείου Σ.Β.Ε.Ο.Δ.(Συνέλευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, το πρωτοβάθμιο ομοιοεπαγγελματικό σωματείο για όσους και όσες εργάζονται με μηχανάκι), και έκαναν γνωστά τα προβλήματά τους. Εργαζόμενοι και σωματείο σαν μια γροθιά πάλεψαν και κέρδισαν να τους καταβληθούν όλα τα δεδουλευμένα και μάλιστα από την μητρική εταιρεία . Όμως, όπως αναμενόταν και σύμφωνα με την πάγια τακτική της μητρικής, το κατάστημα άλλαξε χέρια και οι «νέοι» εργοδότες προσπάθησαν να ξεφορτωθούν τους ανεπιθύμητους «ανυπότακτους» εργαζόμενους.
Κι επειδή η δράση φέρνει αντίδραση, αρχές του 2011 οι εργοδότες προέβησαν αμέσως σε απολύσεις, που ματαιώθηκαν χάρη στην παρέμβαση του σωματείου, την ενότητα και τον αγώνα των εργαζομένων. Οι συνάδελφοι πέτυχαν τη διατήρηση των θέσεων εργασίας τους, χωρίς μειώσεις στους μισθούς, αρνούμενοι να υπογράψουν τις νέες συμβάσεις εργασίας που προσπάθησε να επιβάλλει η PIZZA FΑΝ. Επιπλέον απαίτησαν η ασφάλισή τους να ανταποκρίνεται στις πραγματικές ώρες εργασίας και να πάψει να είναι εικονική, όμως οι εργοδότες αρνήθηκαν να ικανοποιήσουν αυτό το αίτημα λέγοντας απλά πως… δεν μπορούν και συνέχισαν να εισφοροδιαφεύγουν ανενόχλητοι!
Στην παρτίδα των πιέσεων και της αντιπαράθεσης οι νέοι εργοδότες εμφάνισαν και τη νέα «υπεύθυνη καταστήματος», η συμπεριφορά της οποίας απέναντι στους εργαζόμενους ήταν επιεικώς απαράδεκτη! Ίσως και να θεώρησαν, πως οι εργαζόμενοι θα αποχωρούσαν οικειοθελώς μη αντέχοντας τις φωνές και τις προσβολές της. Όμως αντιθέτως, σύντομα αποχώρησε η ίδια από το κατάστημα και στο τέλος του 2011 αποχώρησε από το κατάστημα κι ένας από τους εργοδότες (ο κος Μπόντης).
Αμέσως η μητρική PIZZA FAN, αντικατέστησε την κενή θέση του κου Μπόντη ενισχύοντας την παρουσία της με τους κυρίους Καλαγρή και Μαραγκό. Κι επειδή η «καινούργια σκούπα σκουπίζει καλύτερα» οι νέοι εργοδότες, για άλλη μια φορά, έφεραν μαζί τους νέο υπεύθυνο για να βάλουν «τάξη» στο μαγαζί ή με άλλα λόγια να προσπαθήσουν να «δαμάσουν» το προσωπικό.
Οι μέθοδοι που χρησιμοποιήθηκαν ήταν κλασικοί, με πρώτη «το μαστίγιο και το καρότο». Όμως το μόνο που κατάφεραν ήταν να συνεχίσουν να τροφοδοτούν την αντιπαράθεση μεταξύ εργαζομένων και εργοδοτών που ήδη κρατούσε από το 2010! Κι έτσι παρότι οι μέθοδοι άλλαζαν, για τους εργοδότες (που επαναλαμβάνουμε πως στην ουσία δεν ήταν παρά εντολοδόχοι της μητρικής) ο στόχος παρέμενε ένας: Να επιβάλουν το εργασιακό καθεστώς της αρεσκείας της μητρικής, το ιδιωτικό της δηλαδή μνημόνιο, και να ξεφορτωθούν τους ανυπότακτους που «χαλάνε την πιάτσα» και δημιουργούν ένα κακό προηγούμενο για την PIZZA FAN και το εργασιακό καθεστώς που έχει επιβάλλει βασιζόμενη στην άγνοια των δικαιωμάτων, στον κοινωνικό αυτοματισμό, στο φόβο της απόλυσης και στον τρόμο της ανεργίας.
Κατά τη διάρκεια αυτής της αντιπαράθεσης υπήρξαν ψυχρές και θερμές φάσεις. Όμως πέρα από την όποια φαινομενική νηνεμία, η εργοδοσία δεν καθόταν με τα χέρια σταυρωμένα. Δεν σκόπευε να αποδεχτεί το γεγονός πως υπάρχουν εργαζόμενοι που αντιστέκονται, που δεν δέχονται βλαπτικές μεταβολές όπως το να εκτελούν εργασίες πέρα από αυτές που ορίζουν οι συμβάσεις τους. Εργαζόμενοι που δεν υπέκυπταν στις πιέσεις για υπογραφή νέων συμβάσεων και δεν αποδέχονταν μειώσεις μισθών όπως η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζόμενων στο σύνολο σχεδόν των καταστημάτων της PIZZA FAN.
Τα χρόνια πέρναγαν, οι εργαζόμενοι και το σωματείο ΣΒΕΟΔ ήταν πλάι πλάι και κάθε φορά που χρειαζόταν υπερασπιζόντουσαν την αξιοπρέπειά τους και την εργατική νομοθεσία, με αποτέλεσμα η «αναδιάρθρωση» της εταιρείας να μην έχει επιτευχθεί στο συγκεκριμένο κατάστημα. Δεν είχαν πιάσει τόπο οι απειλές και οι πιέσεις δεν είχαν καταφέρει να στρέψουν τον ένα εργαζόμενο ενάντια στον άλλο σπέρνοντας τη διχόνοια. Δεν είχαν περάσει οι περικοπές στις ώρες εργασίας και οι εργαζόμενοι συνέχισαν ενωμένοι να δουλεύουν και να διεκδικούν ότι ορίζει η εργατική νομοθεσία. Επιπλέον, όλα τα παραπάνω οδήγησαν στη δημιουργία επιτροπής εργαζομένων της PIZZA FAN, με την στήριξη και τη βοήθεια του ΣΒΕΟΔ, που ανάμεσα στα άλλα εξέδιδε εφημερίδα, με πληροφορίες για τα δικαιώματά μας, για τις αυθαιρεσίες των εργοδοτών, για τα πεπραγμένα της PIZZA FAN, που μοιραζόταν στα καταστήματα της PIZZA FAN σε τακτά χρονικά διαστήματα (περισσότερες πληροφορίες στο https://sveod.gr & στο https://pizzafanworkers.wordpress.com/).
Μετά από όλα αυτά η μόνη διέξοδος για την PIZZA FAN ήταν να κλείσει το κατάστημα. Να «καθαρίσει» το μαγαζί και στη συνέχεια να το παραδώσει σε νέο «εργοδότη». Το γνωστό δηλαδή κόλπο που εφαρμόζει η PIZZA FAN (και όχι μόνο) καταστρατηγώντας το νόμο περί «πρακτόρευσης», «δικαιόχρησης», «franchise» ή όπως αλλιώς αποκαλούν οι εργοδότες το ομιχλώδες νομικό πλαίσιο πίσω από το οποίο οχυρώνονται για την καταπάτηση των εργατικών δικαιωμάτων. Το ίδιο κόλπο άλλωστε είχαν προσπαθήσει ανεπιτυχώς να εφαρμόσουν και το 2010 στο κατάστημα της Κυψέλης. Οι φήμες πως το κατάστημα θα μεταφερθεί άρχισαν να επανακυκλοφορούν το 2014. Είχε μπει και πάλι σε εφαρμογή το σχέδιο να αλλάξουν διεύθυνση και Α.Φ.Μ «εργοδότη» προκειμένου να ξεφορτωθούν τους εργαζόμενους και τις υποχρεώσεις (δεδουλευμένα, ένσημα, δώρα, επιδόματα) απέναντί τους και να συνεχίσουν απρόσκοπτα τη λειτουργία του καταστήματος.
Θα κινούνταν και πάλι με ασφάλεια κρυπτόμενοι πίσω από τη σύμβαση μεταξύ μητρικής και καταστημάτων. Μια σύμβαση που κανείς δεν γνωρίζει τους όρους και τις προϋποθέσεις που τη διέπουν και που οι επιθεωρήσεις και τα δικαστήρια δεν αναγκάζουν τους εργοδότες να εμφανίζουν. Θα έθεταν και πάλι σε εφαρμογή την πρακτική της καταστρατήγησης των εργατικών δικαιωμάτων καθώς και του νόμου περί μεταβίβασης εταιρειών που για τους εργοδότες μεταφράζεται σε ένα αόριστο σκεπτικό μετάθεσης ευθυνών που όμως δεν ελέγχεται από κανένα κρατικό φορέα καθώς όλοι δηλώνουν αναρμόδιοι. (Η επιθεώρηση σε παραπέμπει στο δικαστήριο, το δικαστήριο στο υπουργείο, το υπουργείο στις καλένδες και την πολιτική βούληση, η πολιτική βούληση στο πολιτικό κόστος, το πολιτικό κόστος στη διαπλοκή, η διαπλοκή στο μύθο της ανάπτυξης, ο μύθος της ανάπτυξης στα κέρδη των εταιρειών, τα κέρδη των εταιρειών στη μείωση του κόστους της εργασίας, η μείωση του κόστους της εργασίας στα συμφέροντα των εργοδοτών, τα συμφέροντατων εργοδοτών στην καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας, η καταστρατήγηση της εργατικής νομοθεσίας σε μια αγορά εργασίας χωρίς δικαιώματα και ούτω καθ’ εξής).
Σύμφωνα με το παλιό δοκιμασμένο κόλπο, στο «νέο» κατάστημα η «νέα» εταιρία δεν θα είχε καμία ευθύνη για τους εργαζόμενους της «παλιάς» εταιρίας. Οι εργοδότες και συγκεκριμένα ο κος Καλάγρης έλεγαν πως στο καινούργιο μαγαζί τα πράγματα δεν θα είναι όπως παλιά, επιβεβαιώνοντας την πληροφορία πως το μαγαζί μεταφέρεται. Οι εργαζόμενοι, αφού προηγουμένως βρέθηκαν μεταξύ τους, αποφάσισαν να ζητήσουν συνάντηση με τους εργοδότες για να συζητηθούν τα προβλήματα τους.
Συγκεκριμένα: 1ον) έθεσαν το ζήτημα της ανάρμοστης συμπεριφοράς προς τους εργαζομένους 2ον) το ζήτημα του προγράμματος (δηλαδή να αναρτάται το πρόγραμμα της εβδομάδας κάθε Σάββατο και όχι να ενημερώνονται οι εργαζόμενοι μια μέρα πριν ή την τελευταία στιγμή) 3ον) το ζήτημα του φαγητού για τον κάθε εργαζόμενο. Πράγματι στις 18.07.2014 έγινε η συνάντηση των εργαζομένων με τους εργοδότες. Αντί όμως να συζητηθούν τα προβλήματα, οι εργοδότες και ιδιαίτερα ο κος Μαραγκός, φανερά ενοχλημένος που αναγκάστηκε να προσέλθει σε μια συζήτηση για θέματα που έθεταν οι εργαζόμενοι, αποφάσισε πως είχε έρθει η στιγμή να δείξει ποιος είναι το… αφεντικό!
Ήταν εμφανές πως είχε εκλάβει ως προσωπική προσβολή το γεγονός πως κάποιοι τόλμησαν να τον ενοχλήσουν και δήλωσε ψευδόμενος πως το μαγαζί μεταφέρεται σε νέα διεύθυνση μαζί με τους εργαζόμενους. Από εκείνη τη συνάντηση και μέχρι την 30η Οκτωβρίου 2014 όλα ήταν περιέργως πολύ ήρεμα και οι εργοδότες ξαφνικά άλλαξαν το αυστηρό τους ύφος… Εντελώς ξαφνικά στις 30.10.2014 οι εργαζόμενοι ενημερώθηκαν πως το μαγαζί κλείνει! Οι εργοδότες εκβίασαν τους εργαζόμενους να υπογράψουν τις απολύσεις προκειμένου να πάρουν το σύνολο των δεδουλευμένων τους για το μήνα Οκτώβρη (μαζί με τα αδήλωτα δηλαδή). Ειδάλλως θα έπαιρναν μόνο όσα τους αναλογούσαν σύμφωνα με την σύμβαση. Φυσικά για αποζημιώσεις απόλυσης ή μεταφορά εργαζομένων στο νέο κατάστημα, ούτε κουβέντα.
Έξι εργαζόμενοι αρνήθηκαν να υπογράψουν οποιοδήποτε έγγραφο για να λάβουν την τουλάχιστον προκλητική απάντηση πως εάν κινηθούν νομικά εναντίον των εργοδοτών θα πάρουν τα @@ τους. Και το σκεπτικό που παρέθεσαν ήταν απλό, ωμό και εξόχως εκβιαστικό: ακόμα και να χάσουμε το δικαστήριο τους είπαν, δεν πρόκειται να εισπράξετε τα οφειλόμενα ποσά. Ούτως ή άλλως η απονομή της δικαιοσύνης απαιτεί πολύ χρόνο και οι διαδικασίες μπορούν να γίνουν περίπλοκες με αναβολές και εφέσεις. Επίσης ο αντίδικος μπορεί να γίνει άφαντος ή να πτωχεύσει και η διεκδίκηση πέρα από χρονοβόρα να αποδειχθεί και ψυχοφθόρα. Και φυσικά δεν παρέλειψαν να επισημάνουν πως η μητρική PIZZA FAN «δεν έχει καμία σχέση με τα καταστήματά της και δεν την αφορούν τα χρέη προς τους εργαζόμενους». Κι έτσι απλά, για μια ακόμη φορά «ο σκοπός», που δεν είναι άλλος από το κέρδος, «αγιάζει τα μέσα» δηλαδή τις απολύσεις, τη μη καταβολή αποζημιώσεων, το σπάσιμο της συναδελφικότητας και της αλληλεγγύης, την κάμψη της αγωνιστικότητας.
Το τελευταίο ανάχωμα, στην παρούσα φάση της αναδιάρθρωσης της PIZZA FAN, ήταν το κατάστημα της Κυψέλης και η μεθοδική δράση της στόχο έχει να πατάξει την όποια αντίσταση ή συνδικαλιστική δράση. Στην ουσία έγινε το αναμενόμενο. Στις 30 του Οκτώβρη του 2014 έκλεισαν το κατάστημα και την αμέσως επόμενη μέρα η διαδικασία του κλεισίματος είχε περάσει στη δικαιοδοσία της εφορίας. Στο εμπορικό επιμελητήριο δήλωσαν πως το κατάστημα δεν ήταν κερδοφόρο. Φυσικά τα παραμύθια περί μη κερδοφορίας καταρρέουν και μόνο από το γεγονός πως το Μάιο του 2015 το κατάστημα άνοιξε και πάλι σε νέα διεύθυνση και με νέο Α.Φ.Μ., κι ενώ τις παραγγελίες της Κυψέλης κάλυψαν για τους μήνες Νοέμβρη έως Απρίλη τα καταστήματα των γύρω περιοχών. Είναι προφανές πως το σχεδίαζαν από καιρό και ήταν μάλλον προβλέψιμο μετά τις «εκκαθαρίσεις» που είχαν γίνει σε άλλα καταστήματα όπως του Κεραμεικού, όπου απέλυσαν όλους τους εργαζόμενους που υπερασπίστηκαν τα δικαιώματα τους και ακολουθώντας πανομοιότυπη στρατηγική, μετέφεραν το κατάστημα σε νέα διεύθυνση με νέο Α.Φ.Μ.
Κάποιος βιαστικός, υποταγμένος, κάποιος φιλομνημονιακός μπορεί να συμπεράνει πως «τα ήθελαν και τα έπαθαν» πως δηλαδή θα μπορούσαν να εργάζονται με 3 ευρώ την ώρα, με απλήρωτες βενζίνες, σέρβις για τα μηχανάκια, με απλήρωτες υπερωρίες, νυκτερινά, κυριακάτικες προσαυξήσεις, χωρίς δώρα…, υποκύπτοντας στους εκβιασμούς και τις ταπεινώσεις των εργοδοτών. Αυτό όμως το καθεστώς εργασίας, που είναι και το κυρίαρχο στις μέρες μας, όχι μόνο στρώνει το έδαφος για να γινόμαστε πιο αναλώσιμοι και πιο φθηνοί εργάτες, αλλά ισοπεδώνει και την αξιοπρέπειά μας. Μόνοι εμείς και οι αγώνες μας μπορούν να το αλλάξουν. Με όχημα την αλληλεγγύη, την συναδελφικότητα, την αυτοοργάνωση, τα σωματεία βάσης οφείλουμε να διεκδικήσουμε και να παλέψουμε για ένα καλύτερο παρόν για εμάς και ένα καλύτερο μέλλον για τις γενιές που έρχονται.
Στις 6 Οκτώβρη 2015 δικάζεται η αγωγή των τριών εργαζομένων έναντι της PIZZA FAN και ακολουθεί στις 11 Νοέμβρη η αγωγή των άλλων τριών εργαζομένων, στα δικαστήρια της οδού ευελπίδων. Το σωματείο ΣΒΕΟΔ θα είναι στο πλάι των εργαζομένων, όπως είναι στο πλάι όσων συναδέλφων αγωνίζονται ενάντια στις αυθαιρεσίες τους.
ΝΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΤΗΣ PIZZA FAN ΚΥΨΕΛΗΣ
ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟΣ ΜΟΝΟΣ
ΜΠΡΟΣ ΣΤΙΣ ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΑΥΘΑΙΡΕΣΙΕΣ
ΣΒΕΟΔ Σεπτέβρης/Οκτώβρης 2015
Το σωματείο μας η Συνελευση Βάσης Εργαζομένων Οδηγών Δικύκλου, βρίσκεται κάθε Σαββάτο μετά τις 17:00, στον Κεραμεικό (Λεωνίδου62 & Θερμοπυλών), επικοινωνήστε μαζί μας και στο email info@sveod.gr ή «σερφάρετε» στο http://www.sveod.gr.
ΠΗΓΗ:https://pizzafanworkers.wordpress.com/2015/10/05/pizza-fan-kypselis/#more-509
ΠΡΕΖΑ TV
25-10-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου