Την Κυριακή 28 Γενάρη γίνονται στην Κύπρο προεδρικές εκλογές, μέσα σε συνθήκες κλιμάκωσης νέων, σύνθετων και όλο και πιο επικίνδυνων αντιλαϊκών σχεδιασμών.
Ο λαός του νησιού καλείται να αναδείξει νέα κυβέρνηση, ενώ περιπλέκονται οι διεργασίες γύρω από ένα νέο γύρο συνομιλιών για την «επανένωση» του νησιού, στη βάση του διχοτομικού σχεδίου που συζητήθηκε και σε προηγούμενη φάση. Στο πλαίσιο αυτό, όλοι οι υποψήφιοι επαναλαμβάνουν με διάφορους τρόπους τους στόχους της αστικής τάξης περί γεωστρατηγικής και ενεργειακής «αναβάθμισης» της χώρας, με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς στην περιοχή.
Ενδεικτική είναι η επιμονή για τη διαφύλαξη και επέκταση συνεργασιών με ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η ΕΕ και οι ΗΠΑ, αλλά και δυνάμεις της περιφέρειας, όπως το Ισραήλ, η Αιγυπτος κ.ά., εξετάζοντας μέσα από τέτοιες αφετηρίες μεθόδους αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας, δηλαδή εξετάζοντας τρόπους συμμετοχής και αναπροσαρμογής του αντιλαϊκού παζαριού που μαίνεται σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή. Και φυσικά, από τέτοια ταξική αφετηρία, είναι φυσικό επακόλουθο οι άφθονες προτάσεις των υποψήφιων Κύπριων Προέδρων για «κίνητρα» σε εταιρείες, ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις και να έρθει «η ανάπτυξη», μια ανάπτυξη που όπως φάνηκε και μετά την «έξοδο από το μνημόνιο» αφήνει οφέλη μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο.
«Κατάκτηση γεωστρατηγικού ρόλου»
Eνδεικτικές είναι οι θέσεις και τοποθετήσεις των βασικότερων υποψηφίων.
Ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, που είναι υποψήφιος με τη στήριξη του κόμματος του οποίου ήταν πρόεδρος για πολλά χρόνια, του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), προτάσσει «μια χώρα που αξιόπιστα κατακτά τον ενεργειακό και γεωστρατηγικό της ρόλο» και με τον τρόπο αυτό εκφράζει την ετοιμότητα του ντόπιου κεφαλαίου να συμβάλει στην προώθηση επενδυτικών και ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών που αφορούν όλη την περιφέρεια, μπλέκοντας πιο ενεργά το Κυπριακό σε ένα εύφλεκτο «κουβάρι» σφοδρών ανταγωνισμών. Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ η «ασφάλεια» του νησιού αποτελεί πεδίο εκδήλωσης ευρύτερων επιδιώξεων (όπως έδειξαν και οι συνομιλίες του καλοκαιριού στο Κραν Μοντανά), μιλά για «μια πατρίδα που διεκδικεί την επανένωσή της σε συνθήκες γνήσιας ανεξαρτησίας, ασφάλειας και στο πλαίσιο ενός κανονικού, ευρωπαϊκού κράτους».
Στην οικονομία, ιεραρχούνται ψηλά η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» και η «προσέλκυση νέων επενδύσεων», εκφράζεται ικανοποίηση που η χώρα το 2017 ανέβηκε διεθνώς 19 θέσεις στους δείκτες ανταγωνιστικότητας, ενώ και στην εξωτερική πολιτική εκφράζεται μέγιστη προθυμία για ανάπτυξη παλιών και νέων αντιλαϊκών συνεργασιών, για την «ενίσχυση διεθνούς και ευρωπαϊκής παρουσίας», σημειώνοντας: «Αναβαθμίζουμε επιτέλους το γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας στην περιοχή μας και μετατρέπουμε την Κύπρο σε έναν ενεργό πυλώνα πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνεργασίας. Καθιστούμε την Κύπρο αξιόπιστο και υπολογίσιμο περιφερειακό παίκτη, πολύτιμο στους συμμάχους της και χρήσιμο στους συνεργάτες της».
Ο Σταύρος Μαλάς, ανεξάρτητος υποψήφιος, πρώην υπουργός Υγείας επί προεδρίας Χριστόφια, που έχει τη στήριξη του ΑΚΕΛ, έχει διαμορφώσει ένα «Συμβόλαιο Προοπτικής και Ελπίδας», όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η κυβέρνησή μας θα εργαστεί για: Μια κοινωνικά δικαιότερη Ευρώπη» και «μια Ευρώπη της ειρήνης και της διεθνούς συνεργασίας». Σε μία περίοδο ευρύτερων διεργασιών για το μέλλον της ΕΕ, εντοπίζει ως προτεραιότητες τη «σύγκληση μιας Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Συνέλευσης για συζήτηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας σε σχέση με τη δημοσιονομική πολιτική». Ανάμεσα σε άλλα προτείνει την «επανατοποθέτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής γειτονίας, ώστε να επιδιωχθεί σύγκλιση ΕΕ και Ευρωασιατικής Ενωσης» (στη δημιουργία της οποίας έχει πρωτοστατήσει η Ρωσία), συμπληρώνοντας ότι «θα εργαστούμε για τερματισμό των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας».
Οσον αφορά το Κυπριακό, δηλώνει ότι «η αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας απαιτεί λύση» και ότι «πρέπει να διαφυλαχτούν οι υφιστάμενες συγκλίσεις, η θέση του γγ του ΟΗΕ Α. Γκουτέρες, να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν στις συζητήσεις στην Ελβετία», όπως και να «αξιοποιηθεί η θέση αυτή μαζί με τη θέση της ΕΕ, της Βρετανίας και φυσικά της Ελλάδας στο Κραν Μοντανά, για κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων από την πρώτη μέρα της λύσης και για αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων».
Οσον αφορά την οικονομία, ξεχωρίζει τη «διαφύλαξη της φορολογικής και δημοσιονομικής σταθερότητας», την «παροχή κινήτρων» σε εταιρείες για να εγκατασταθούν στην Κύπρο, από διάφορους κλάδους, όπως «υψηλή τεχνολογία», πληροφορική κ.λπ.
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, γιος του πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, τον οποίον εκτός από το κόμμα του, το ΔΗΚΟ, στηρίζουν και άλλα (σοσιαλδημοκρατικά και μη) κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου», όπως οι ΕΔΕΚ, «Αλληλεγγύη», «Μήνυμα Ελπίδας», «Πλατφόρμα Πολιτών», προτείνει την «εντατικοποίηση και εμβάθυνση της συνεργασίας με τα άλλα μεσογειακά κράτη - μέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της Συνόδου των Μεσογειακών Χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», αλλά και την εμβάθυνση υφιστάμενων συνεργασιών (με Ελλάδα και Λίβανο, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Παλαιστίνη). Στην οικονομία, μιλά κι αυτός για «φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας», με έμφαση στους τομείς των ΑΠΕ, της Ερευνας και της Καινοτομίας. Ακόμα, την «προώθηση προγραμμάτων υποστήριξης εναλλακτικής και ευέλικτης εργοδότησης (μερική απασχόληση, τηλε-εργασία, ευέλικτο ωράριο)» και την «ενθάρρυνση των επενδύσεων στον τομέα της Ενέργειας και των συνδεδεμένων υπηρεσιών», υποστηρίζοντας ότι «η Κύπρος μπορεί να γίνει κέντρο συντήρησης και επισκευής πλοίων και εξοπλισμών που έχουν σχέση με τις έρευνες για υδρογονάνθρακες, καλύπτοντας τις ανάγκες ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου».
Σχετικά με το Κυπριακό, μιλά για «πλήρη αξιοποίηση του ευρωπαϊκού συγκριτικού πλεονεκτήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι της Τουρκίας, επί του συνολικού φάσματος των τουρκοευρωπαϊκών σχέσεων και όχι μόνο επί της ενταξιακής διαπραγμάτευσης της Τουρκίας». Περιγράφει αλλαγές στη «διαπραγματευτική τακτική», ζητώντας «οποιαδήποτε διεθνής διάσκεψη για αυτά τα ζητήματα» να «γίνει με την ουσιαστική εμπλοκή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι δυνατόν να συζητούνται ζωτικής σημασίας διεθνείς συμφωνίες που αφορούν την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως οι συμφωνίες Εγγυήσεως και Συμμαχίας, χωρίς την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Και τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα»
Στο ίδιο πλαίσιο, αυτό της ικανοποίησης σχεδιασμών της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, έχουν διαμορφωθεί και οι προτάσεις υποψηφίων όπως ο Γ. Λιλλήκας, επικεφαλής της («κεντρώας») «Συμμαχίας Πολιτών». Χαρακτηριστικά, ο συγκεκριμένος έχει επισημάνει σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Τα κράτη, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν έχουν φίλους, έχουν συμφέροντα. Με τα συμφέροντα είναι που πρέπει να παίξουμε και να επηρεάσουμε ώστε να αλλάξει η τουρκική πολιτική... Η Τουρκία είναι μια μεγάλη και ισχυρή χώρα συγκριτικά με την Κύπρο, αλλά δεν είναι ούτε υπερδύναμη, ούτε παντοδύναμη. Ούτε η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να θεωρείται στατική. Στις διεθνείς σχέσεις και στην Ιστορία τα πάντα αλλάζουν και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα, η Τουρκία έχει δημιουργήσει πάμπολλα προβλήματα με τους γείτονές της, έχει όμως δημιουργήσει προβλήματα και με τους στρατηγικούς συμμάχους της. Θα πρέπει να δείξουμε υπομονή, να διαμορφώσουμε επιτέλους ολοκληρωμένη στρατηγική και σχέδιο δράσης, να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας δίνουν τα λάθη της Τουρκίας ή η αλαζονεία της Τουρκίας απέναντι στους γείτονές της, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα και απέναντι στις ΗΠΑ...». Σε αυτή τη βάση, από την σκοπιά των αστικών συμφερόντων απορρίπτει τη θέση της δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας για την «επίλυση» του Κυπριακού.
Τέλος, ο υποψήφιος του φασιστικού μορφώματος ΕΛΑΜ, Χρ. Χρίστου, μιλά για «προώθηση της Κύπρου ως ενεργειακού κόμβου για την Ανατολική Μεσόγειο», την «ισχυροποίηση της Εθνικής Φρουράς και αύξηση της αποτρεπτικής της ισχύος», την «εφαρμογή του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδος - Κύπρου» κ.λπ.
Α. Μ. rizospastis.gr
Ο λαός του νησιού καλείται να αναδείξει νέα κυβέρνηση, ενώ περιπλέκονται οι διεργασίες γύρω από ένα νέο γύρο συνομιλιών για την «επανένωση» του νησιού, στη βάση του διχοτομικού σχεδίου που συζητήθηκε και σε προηγούμενη φάση. Στο πλαίσιο αυτό, όλοι οι υποψήφιοι επαναλαμβάνουν με διάφορους τρόπους τους στόχους της αστικής τάξης περί γεωστρατηγικής και ενεργειακής «αναβάθμισης» της χώρας, με την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων από μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους και τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς στην περιοχή.
Ενδεικτική είναι η επιμονή για τη διαφύλαξη και επέκταση συνεργασιών με ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η ΕΕ και οι ΗΠΑ, αλλά και δυνάμεις της περιφέρειας, όπως το Ισραήλ, η Αιγυπτος κ.ά., εξετάζοντας μέσα από τέτοιες αφετηρίες μεθόδους αντιμετώπισης της τουρκικής επιθετικότητας, δηλαδή εξετάζοντας τρόπους συμμετοχής και αναπροσαρμογής του αντιλαϊκού παζαριού που μαίνεται σε όλη τη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, τη Βόρεια Αφρική, τη Μέση Ανατολή. Και φυσικά, από τέτοια ταξική αφετηρία, είναι φυσικό επακόλουθο οι άφθονες προτάσεις των υποψήφιων Κύπριων Προέδρων για «κίνητρα» σε εταιρείες, ώστε να προσελκυστούν επενδύσεις και να έρθει «η ανάπτυξη», μια ανάπτυξη που όπως φάνηκε και μετά την «έξοδο από το μνημόνιο» αφήνει οφέλη μόνο στο μεγάλο κεφάλαιο.
«Κατάκτηση γεωστρατηγικού ρόλου»
Eνδεικτικές είναι οι θέσεις και τοποθετήσεις των βασικότερων υποψηφίων.
Ο σημερινός Πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, Νίκος Αναστασιάδης, που είναι υποψήφιος με τη στήριξη του κόμματος του οποίου ήταν πρόεδρος για πολλά χρόνια, του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ), προτάσσει «μια χώρα που αξιόπιστα κατακτά τον ενεργειακό και γεωστρατηγικό της ρόλο» και με τον τρόπο αυτό εκφράζει την ετοιμότητα του ντόπιου κεφαλαίου να συμβάλει στην προώθηση επενδυτικών και ευρύτερων γεωπολιτικών σχεδιασμών που αφορούν όλη την περιφέρεια, μπλέκοντας πιο ενεργά το Κυπριακό σε ένα εύφλεκτο «κουβάρι» σφοδρών ανταγωνισμών. Σε αυτό το πλαίσιο, και ενώ η «ασφάλεια» του νησιού αποτελεί πεδίο εκδήλωσης ευρύτερων επιδιώξεων (όπως έδειξαν και οι συνομιλίες του καλοκαιριού στο Κραν Μοντανά), μιλά για «μια πατρίδα που διεκδικεί την επανένωσή της σε συνθήκες γνήσιας ανεξαρτησίας, ασφάλειας και στο πλαίσιο ενός κανονικού, ευρωπαϊκού κράτους».
Στην οικονομία, ιεραρχούνται ψηλά η «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας» και η «προσέλκυση νέων επενδύσεων», εκφράζεται ικανοποίηση που η χώρα το 2017 ανέβηκε διεθνώς 19 θέσεις στους δείκτες ανταγωνιστικότητας, ενώ και στην εξωτερική πολιτική εκφράζεται μέγιστη προθυμία για ανάπτυξη παλιών και νέων αντιλαϊκών συνεργασιών, για την «ενίσχυση διεθνούς και ευρωπαϊκής παρουσίας», σημειώνοντας: «Αναβαθμίζουμε επιτέλους το γεωστρατηγικό ρόλο της χώρας στην περιοχή μας και μετατρέπουμε την Κύπρο σε έναν ενεργό πυλώνα πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής συνεργασίας. Καθιστούμε την Κύπρο αξιόπιστο και υπολογίσιμο περιφερειακό παίκτη, πολύτιμο στους συμμάχους της και χρήσιμο στους συνεργάτες της».
Ο Σταύρος Μαλάς, ανεξάρτητος υποψήφιος, πρώην υπουργός Υγείας επί προεδρίας Χριστόφια, που έχει τη στήριξη του ΑΚΕΛ, έχει διαμορφώσει ένα «Συμβόλαιο Προοπτικής και Ελπίδας», όπου αναφέρει μεταξύ άλλων:
«Η κυβέρνησή μας θα εργαστεί για: Μια κοινωνικά δικαιότερη Ευρώπη» και «μια Ευρώπη της ειρήνης και της διεθνούς συνεργασίας». Σε μία περίοδο ευρύτερων διεργασιών για το μέλλον της ΕΕ, εντοπίζει ως προτεραιότητες τη «σύγκληση μιας Ευρωπαϊκής Κοινωνικής Συνέλευσης για συζήτηση του ευρωπαϊκού κοινωνικού μοντέλου, υπογραμμίζοντας την ανάγκη να λαμβάνονται υπόψη οι ιδιαιτερότητες της κάθε χώρας σε σχέση με τη δημοσιονομική πολιτική». Ανάμεσα σε άλλα προτείνει την «επανατοποθέτηση της ευρωπαϊκής πολιτικής γειτονίας, ώστε να επιδιωχθεί σύγκλιση ΕΕ και Ευρωασιατικής Ενωσης» (στη δημιουργία της οποίας έχει πρωτοστατήσει η Ρωσία), συμπληρώνοντας ότι «θα εργαστούμε για τερματισμό των κυρώσεων σε βάρος της Ρωσίας».
Οσον αφορά το Κυπριακό, δηλώνει ότι «η αναβάθμιση της τουρκικής επιθετικότητας απαιτεί λύση» και ότι «πρέπει να διαφυλαχτούν οι υφιστάμενες συγκλίσεις, η θέση του γγ του ΟΗΕ Α. Γκουτέρες, να συνεχιστούν οι διαπραγματεύσεις από εκεί που έμειναν στις συζητήσεις στην Ελβετία», όπως και να «αξιοποιηθεί η θέση αυτή μαζί με τη θέση της ΕΕ, της Βρετανίας και φυσικά της Ελλάδας στο Κραν Μοντανά, για κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων από την πρώτη μέρα της λύσης και για αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων».
Οσον αφορά την οικονομία, ξεχωρίζει τη «διαφύλαξη της φορολογικής και δημοσιονομικής σταθερότητας», την «παροχή κινήτρων» σε εταιρείες για να εγκατασταθούν στην Κύπρο, από διάφορους κλάδους, όπως «υψηλή τεχνολογία», πληροφορική κ.λπ.
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος, γιος του πρώην Προέδρου Τάσσου Παπαδόπουλου, τον οποίον εκτός από το κόμμα του, το ΔΗΚΟ, στηρίζουν και άλλα (σοσιαλδημοκρατικά και μη) κόμματα του «ενδιάμεσου χώρου», όπως οι ΕΔΕΚ, «Αλληλεγγύη», «Μήνυμα Ελπίδας», «Πλατφόρμα Πολιτών», προτείνει την «εντατικοποίηση και εμβάθυνση της συνεργασίας με τα άλλα μεσογειακά κράτη - μέλη της ΕΕ, στο πλαίσιο της Συνόδου των Μεσογειακών Χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης», αλλά και την εμβάθυνση υφιστάμενων συνεργασιών (με Ελλάδα και Λίβανο, Αίγυπτο, Ισραήλ, Ιορδανία, Παλαιστίνη). Στην οικονομία, μιλά κι αυτός για «φορολογικά κίνητρα σε επιχειρήσεις για δημιουργία νέων θέσεων εργασίας», με έμφαση στους τομείς των ΑΠΕ, της Ερευνας και της Καινοτομίας. Ακόμα, την «προώθηση προγραμμάτων υποστήριξης εναλλακτικής και ευέλικτης εργοδότησης (μερική απασχόληση, τηλε-εργασία, ευέλικτο ωράριο)» και την «ενθάρρυνση των επενδύσεων στον τομέα της Ενέργειας και των συνδεδεμένων υπηρεσιών», υποστηρίζοντας ότι «η Κύπρος μπορεί να γίνει κέντρο συντήρησης και επισκευής πλοίων και εξοπλισμών που έχουν σχέση με τις έρευνες για υδρογονάνθρακες, καλύπτοντας τις ανάγκες ολόκληρης της Ανατολικής Μεσογείου».
Σχετικά με το Κυπριακό, μιλά για «πλήρη αξιοποίηση του ευρωπαϊκού συγκριτικού πλεονεκτήματος της Κυπριακής Δημοκρατίας έναντι της Τουρκίας, επί του συνολικού φάσματος των τουρκοευρωπαϊκών σχέσεων και όχι μόνο επί της ενταξιακής διαπραγμάτευσης της Τουρκίας». Περιγράφει αλλαγές στη «διαπραγματευτική τακτική», ζητώντας «οποιαδήποτε διεθνής διάσκεψη για αυτά τα ζητήματα» να «γίνει με την ουσιαστική εμπλοκή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Δεν είναι δυνατόν να συζητούνται ζωτικής σημασίας διεθνείς συμφωνίες που αφορούν την Κυπριακή Δημοκρατία, όπως οι συμφωνίες Εγγυήσεως και Συμμαχίας, χωρίς την παρουσία της Κυπριακής Δημοκρατίας».
Και τα «συγκριτικά πλεονεκτήματα»
Στο ίδιο πλαίσιο, αυτό της ικανοποίησης σχεδιασμών της μιας ή της άλλης μερίδας του κεφαλαίου, έχουν διαμορφωθεί και οι προτάσεις υποψηφίων όπως ο Γ. Λιλλήκας, επικεφαλής της («κεντρώας») «Συμμαχίας Πολιτών». Χαρακτηριστικά, ο συγκεκριμένος έχει επισημάνει σε πρόσφατη συνέντευξή του: «Τα κράτη, όπως έχω πει πολλές φορές, δεν έχουν φίλους, έχουν συμφέροντα. Με τα συμφέροντα είναι που πρέπει να παίξουμε και να επηρεάσουμε ώστε να αλλάξει η τουρκική πολιτική... Η Τουρκία είναι μια μεγάλη και ισχυρή χώρα συγκριτικά με την Κύπρο, αλλά δεν είναι ούτε υπερδύναμη, ούτε παντοδύναμη. Ούτε η στάση των Ηνωμένων Πολιτειών αλλά και της Ευρωπαϊκής Ενωσης πρέπει να θεωρείται στατική. Στις διεθνείς σχέσεις και στην Ιστορία τα πάντα αλλάζουν και δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι σε αυτό το μεταβατικό στάδιο που βρισκόμαστε σήμερα, η Τουρκία έχει δημιουργήσει πάμπολλα προβλήματα με τους γείτονές της, έχει όμως δημιουργήσει προβλήματα και με τους στρατηγικούς συμμάχους της. Θα πρέπει να δείξουμε υπομονή, να διαμορφώσουμε επιτέλους ολοκληρωμένη στρατηγική και σχέδιο δράσης, να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας δίνουν τα λάθη της Τουρκίας ή η αλαζονεία της Τουρκίας απέναντι στους γείτονές της, απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ακόμα και απέναντι στις ΗΠΑ...». Σε αυτή τη βάση, από την σκοπιά των αστικών συμφερόντων απορρίπτει τη θέση της δικοινοτικής - διζωνικής ομοσπονδίας για την «επίλυση» του Κυπριακού.
Τέλος, ο υποψήφιος του φασιστικού μορφώματος ΕΛΑΜ, Χρ. Χρίστου, μιλά για «προώθηση της Κύπρου ως ενεργειακού κόμβου για την Ανατολική Μεσόγειο», την «ισχυροποίηση της Εθνικής Φρουράς και αύξηση της αποτρεπτικής της ισχύος», την «εφαρμογή του Ενιαίου Αμυντικού Δόγματος Ελλάδος - Κύπρου» κ.λπ.
Α. Μ. rizospastis.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου