Στα 22 δισ. έφτασε η ζημιά στα ταμεία από τη δαπάνη στο φάρμακο, όσο το κόστος των μέτρων ενός μνημονίου

Σε μια χώρα που επιβλήθηκε η άποψη πως η διαφθορά είναι ενδημικό φαινόμενο, που ξεκινά από τον κλητήρα και καταλήγει στον πρωθυπουργό, η υπόθεση Novartis λειτουργεί διδακτικά προκειμένου να γίνει αντιληπτό πως η διαπλοκή όχι μόνο είναι δουλειά των ισχυρών, αλλά έχει και σαφές πολιτικό πρόσημο. Άλλωστε στην Ελλάδα, μαζί με άγριες πολιτικές λιτότητας βιώσαμε και τη θεσμοθέτηση της διαπλοκής μέσω των μνημονίων, καθώς το δημόσιο συμφέρον υποχώρησε «με ένα νόμο και μια πράξη» έναντι των αιτημάτων των ισχυρών.


Η ιστορία είναι γνωστή. Ομάδες συμφερόντων, ισχυροί επιχειρηματίες και λομπίστες σε συνεργασία με το ντόπιο πολιτικό προσωπικό, έδιναν μπιλιετάκια στους τροικανούς οι οποίοι στη συνέχεια τα επέστρεφαν στην ανήμπορη να αντιδράσει πολιτική ηγεσία ως μνημονιακές απαιτήσεις. Αν κάποιος διαβάσει με λεπτομέρειες τις μεταρρυθμίσεις που επέβαλλαν τα μνημόνια, θα συναντήσει εκατοντάδες αιτήματα των οικονομικών ελίτ που έχουν γίνει νόμοι του κράτους.

Τα media πανηγύριζαν τη μετάβαση από το τελευταίο σοσιαλιστικό κράτος της Ευρώπης στην ελεύθερη αγορά, όπου θριαμβεύει η ιδιωτική πρωτοβουλία και ο ανταγωνισμός. Έτσι η εξευτελιστική τιμή στην οποία μια εταιρεία αγόραζε ένα ορυχείο χρυσού βαφτίστηκε κίνητρο για ανάπτυξη, οι απολύσεις αύξηση της ανταγωνιστικότητας και οι υπερτιμολογήσεις στο χώρο των φαρμάκων εξορθολογισμός γιατί μειώνονταν η φαρμακευτική δαπάνη. Παράλληλα βέβαια για ένα υπερτιμολογημένο εμβόλιο, έτρεχε και ένα διαφημιστικό πρόγραμμα εκατομμυρίων ευρώ που επιχειρηματολογούσε για την αναγκαιότητά του.

Η παραπάνω διαδικασία προϋποθέτει την ύπαρξη ενός πολιτικού προσωπικού διατεθειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των εταιρειών, έναντι των συμφερόντων των πολλών. Προϋποθέτει δηλαδή τον μετασχηματισμό των πολιτικών σε dealers συμφερόντων, με αναπόφευκτη στην πορεία την έμμισθη σχέση για την παροχή μιας σπουδαίας υπηρεσίας. Αυτό δε σημαίνει απαραίτητα δωροδοκία. Το φαινόμενο των «περιστρεφόμενων πορτών» είναι ιδιαίτερα διαδεδομένο σε όλη την Ευρώπη. Πολιτικά πρόσωπα που βρίσκονται σε θέσεις που ελέγχουν επιχειρηματικά συμφέροντα, μόλις λήξει η θητεία τους πιάνουν δουλειά στους ομίλους που υποτίθεται επόπτευαν. Σκεφτείτε δηλαδή τον Άδωνη Γεωργιάδη να μην εκλέγεται ξανά βουλευτής και να κατέληγε CEO στη Novartis. Εσείς θα τον προσλαμβάνατε βάσει βιογραφικού;

Η ζημιά που έχουν υποστεί τα δημόσια ταμεία από την πολιτική στην δαπάνη του φαρμάκου αγγίζει τα 22 δισ. ευρώ, ενώ μόνο από τη Novartis φτάνουν τα 3 δισ. ευρώ. Περίπου όσο τα μέτρα ενός μνημονίου, όπως σωστά αναφέρει το Έθνος, καθώς οι πολιτικές ηγεσίες μέχρι και το 2015, για κάθε μέτρο είχαν όπως φαίνεται έτοιμο και ένα αντίμετρο. Δίχως την έρευνα του FBI, χωρίς μαρτυρίες και δικογραφίες, ήταν σαφές στον οποιοδήποτε ότι η υπόθεση αποτελεί ένα τεράστιο οικονομικό σκάνδαλο. Ακόμη κι αν δεν εντοπιστούν στοιχεία χρηματισμού, η ζημιά για το δημόσιο είναι τόσο μεγάλη που κάποιοι οφείλουν να απολογηθούν.

Η στάση των εμπλεκομένων πολιτικών προσώπων και της εταιρείας αποδεικνύει τη συνειδητότητα των πράξεων τους. Η εταιρεία σε ανακοίνωσή της αναφέρει πως «έχουμε λάβει γνώση των δημοσιευμάτων σχετικά με τις επιχειρηματικές μας πρακτικές στην Ελλάδα», βαφτίζοντας τη δωροδοκία management, ακριβώς γιατί ήταν θεσμοθετημένο και διαδεδομένο. Ενώ ακόμη πιο προκλητική ήταν η αντίδραση των πολιτικών προσώπων που θυμίζοντας πρακτικές της μαφίας έσπευσαν να απειλήσουν ευθέως τους προστατευόμενους μάρτυρες, υπενθυμίζοντας ποιοι είναι τα αφεντικά της χώρας.

Μια λέξη όμως για τη ζημιά στα ταμεία, την ουσία της υπόθεσης, δεν βρήκαν να πουν. Γιατί έχουν αποδεχτεί πλήρως το ρόλο τους ως dealers συμφερόντων και αυτό δεν είναι θέμα προσώπων, αλλά ζήτημα πολιτικής.
Λευτέρης Αρβανίτης
*Ο Λευτέρης Αρβανίτης είναι δημοσιογράφος και υπεύθυνος του γραφείου της 24MEDIA στη Θεσσαλονίκη

http://news247.gr/