H Deutsche Bank είναι ένα από τα δυσκολότερα προβλήματα της χρηματοπιστωτικής βιομηχανίας. Όταν κρίνεται με οποιοδήποτε λογικό κριτήριο δεν είναι μια βιώσιμη επιχείρηση αφού δεν είναι σε θέση να κάνει αρκετά κέρδη για να έχει μια επαρκή απόδοση.
Η ύπαρξή της δεν φαίνεται να είναι προς το δημόσιο συμφέρον καθώς κυριαρχείται από μια επενδυτική τράπεζα που έχει καταβάλει στο προσωπικό της 40 δισ. ευρώ την τελευταία δεκαετία. Η διοίκηση τη τράπεζας έχει αποτύχει εδώ και παρά πολύ καιρό. Στις 8 Απριλίου, η Deutsche Bank έδιωξε τον Τζον Κράιαν, τον εκτελεστικό διευθυντή, στην τρίτη αλλαγή καθεστώτος που γίνεται μέσα σε επτά χρόνια. Σύμφωνα με ανάλυση του Economist, αν οι κανόνες του καπιταλισμού ίσχυαν και για τις τράπεζες, η Deutsche Bank θα έπρεπε να έχει κλείσει. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
Η Deutsche Bank ιδρύθηκε το 1870 για να βοηθήσει τις γερμανικές εταιρείες να βγουν στο εξωτερικό. Το 1999 αγόρασε την Bankers Trust, μια εταιρία της Wall Street και προχώρησε σε μια μακρά επέκταση στις επενδύσεις των τραπεζικών επιχειρήσεων. Σήμερα έχει τέσσερα στοιχεία: μια επιχείρηση διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων που λέγεται DWS, μια κερδοφόρα επιχείρηση πληρωμών που στέλνει χρήματα σε όλο τον κόσμο για λογαριασμό εταιρειών, ένα μέτριο δίκτυο καταστημάτων στη Γερμανία που χρησιμοποιεί τα εμπορικά σήματα Postbank και Deutsche και τέλος μια παραπαίουσα παγκόσμια επενδυτική τράπεζα που απορροφά, όμως το ήμισυ του κεφαλαίου της τράπεζας.
Η κερδοφορία της τράπεζας υπήρξε θλιβερή. Την τελευταία δεκαετία η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ήταν 5%. Πέρσι ήταν 2%. Οι αριθμοί αυτοί αποκλείουν το κόστος των προστίμων και των υποτιμήσεων υπεραξίας και υποθέτουν ότι τα σημερινά επίπεδα κεφαλαίου ήταν πάντα σε ισχύ. Οι μέτοχοι έχουν σχεδόν χάσει τις ελπίδες τους, εκτιμώντας την τράπεζα σε 0,4 φορές την λογιστική της αξία. Αυτό είναι περίπου το επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν οι αμερικανικές τράπεζες κατά την κρίση του 2007 - 2008. Οι πιστωτές δεν έχουν πανικοβληθεί, αλλά είναι πιο δυσαρεστημένοι φέτος. Πιστεύουν ότι η Deutsche Bank κρύβει περισσότερους κινδύνους από τις άλλες τράπεζες, κρίνοντας από το κόστος ασφάλισης του χρέους της έναντι αθέτησης.
Τα προβλήματα της τράπεζας αντανακλούν τις αδύναμες επιχειρήσεις αλλά και την αδύναμη διοίκηση. Ο Πολ Αχλάιτνερ, πρόεδρος από το 2012, έχει προεδρεύσει εν μέσω χάους. Καθώς είναι γερμανική εταιρεία, το ήμισυ του εποπτικού συμβουλίου της Deutsche Bank αποτελείται από εκπροσώπους του προσωπικού, οι οποίοι ίσως είχαν αντιταχθεί σε μεγαλύτερες περικοπές δαπανών. Καθώς η Deutsche άρχισε να παρακμάζει το μητρώο των μετόχων της έχει γίνει περίεργο. Μεταξύ των μεγαλύτερων επενδυτών της είναι ο HNA, ένας κινεζικός τουριστικός όμιλος καταχρεωμένος και funds που συνδέονται με τη βασιλική οικογένεια του Κατάρ και δεν διαθέτουν καταγεγραμμένο ιστορικό διαχείρισης.
Η Deutsche Bank προσφέρει δυο άμυνες. Πρώτον ότι έχει ένα σχέδιο για την αποκατάσταση της κερδοφορίας. Όχι όμως στην πραγματικότητα. Για να επιτύχει μια ικανοποιητική απόδοση ιδίων κεφαλαίων χρειάζεται να δημιουργήσει κέρδη προ φόρων ύψους 7 δισ. ευρώ ετησίως, σε σύγκριση με το 1,5 δισ. ευρώ που πέτυχε πέρσι. Οι προγραμματισμένες περικοπές δαπανών δεν είναι αρκετά μεγάλες ώστε να καλύψουν το κενό. Η αδυναμία της Deutsche Bank είναι διαρθρωτική. Το δίκτυο καταστημάτων αντιμετωπίζει δυσλειτουργίες και πρέπει να ανταγωνιστεί κρατικές και αμοιβαία κεφαλαιουχικές τράπεζες που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τα κέρδη. Η τράπεζα επενδύσεων, στο μεταξύ, έχει αξιοπρεπές μερίδιο αγοράς σε ορισμένες δραστηριότητες, όπως οι συναλλαγές νομισμάτων αλλά δεν είναι σε θέση να καλύψει τα τεράστια έξοδά της. Ένας τρόπος για να διαφανεί αυτό είναι μια σύγκριση με τέσσερις μεγάλους ανταγωνιστές, τη Goldman Sachs, και τις μονάδες επενδυτικής τραπεζικής της JPMorgan Chase, της Citigroup και της Bank of America. Το τμήμα της Deutsche Bank είναι λιγότερο από το μισό σε μέγεθος από πλευράς εσόδων. Ωστόσο, ξοδεύει ένα αντίστοιχο ποσό - 9 δισ. δολάρια - σε έξοδα, όπως οι αμοιβές και η πληροφορική.
Η δεύτερη υπερασπιστική γραμμή της Deutsche Bank είναι ότι είναι απαραίτητη για τη Γερμανία. Αυτό είναι επίσης αμφισβητήσιμο. Το επενδυτικό κομμάτι της τράπεζας καταγράφει μόνο το 5% των εσόδων της στη Γερμανία. Το χαρτοφυλάκιο εταιρικών δανείων της Deutsche Bank στη χώρα είναι μόνο 40 δις ευρώ, κάτι που ισοδυναμεί με το 5% του συνολικού χρέους όλων των εισηγμένων εταιρειών της χώρας και μόνο δυο φορές μεγαλύτερο από της JPMorgan Chase. Το κομμάτι των πληρωμών τα πάει καλύτερα, με το έναν τέταρτο των δραστηριοτήτων του να καλύπτεται από Γερμανούς πελάτες.
Όλα τα οφέλη που φέρνει η Deutsche Bank στη Γερμανία θα πρέπει να σταθμιστούν ενάντια στο δυνητικό κόστος που έχει για την κυβέρνηση η φιλοξενία μιας ελάχιστα κερδοφόρας τράπεζας που βασίζεται στη χονδρική χρηματοδότηση. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, το όφελος για την Deutsche Bank που είχε σιωπηρή κρατική εγγύηση ανήλθε σε δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Η Γερμανία διαθέτει ένα νέο «καθεστώς κρατικής εγγύησης» που αποσκοπεί στην προστασία των φορολογούμενων και την εξάλειψη των επιχορηγήσεων με την επιβολή κουρέματος στους κατόχους των τραπεζικών ομολόγων. Αλλά δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αναδημιουργήσει τη Deutsche Bank. Από την άλλη η διάλυσή της θα απαιτούσε αρκετά βήματα. Το τμήμα διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων θα μπορούσε να διαχωριστεί ή να πωληθεί. Το δίκτυο καταστημάτων θα μπορούσε να συγχωνευτεί με την Commerzbank, ένα άλλο γερμανικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα σε μια συμφωνία που θα είχε την ευλογία της κυβέρνησης. Το κομμάτι των πληρωμών θα μπορούσε να πωληθεί την BNP Paribas, μια ισχυρή τράπεζα της ευρωζώνης που ανέλαβε το παγκόσμιο σκέλος πληρωμών της Royal Bank of Scotland το 2015.
Το επενδυτικό κομμάτι της τράπεζας θα πρέπει να αδρανοποιηθεί υπεύθυνα για δέκα χρόνια, ένα χρονικό διάστημα που αντικατοπτρίζει τη μεγάλη διάρκεια ζωής ορισμένων θέσεών της. Για παράδειγμα, το 16% των πλασματικών παραγώγων έχει διάρκεια άνω των πέντε ετών. Τα έσοδα ενδέχεται να μειωθούν ταχύτερα από το κόστος, με αποτέλεσμα να υπάρξουν απώλειες, Θα υπάρξει κόστος απολύσεων για τους 30.000 υπαλλήλους. Και οι ρυθμιστικές αρχές θα επιτρέψουν την απελευθέρωση των εγκλωβισμένων κεφαλαίων μόνο σταδιακά. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολυσύνθετο. Ωστόσο, η καθαρή παρούσα αξία που θα ανακτήσουν οι μέτοχοι από το τραπεζικό και το τμήμα επενδύσεων θα μπορούσε να είναι περίπου 15 δισ. ευρώ. Ενώ αυτό είναι μόνο το μισό της λογιστικής αξίας της, είναι περισσότερο από ότι οι επενδυτές αποδίδουν σήμερα.
Η πιο δύσκολη δουλειά στα οικονομικά
Το νέο αφεντικό είναι ο Κρίστιαν Σέγουινγκ, ένας υπάλληλος που έχει εργαστεί εφ’ όρου ζωής και σε διάφορα τμήματα της τράπεζας. Είναι απίθανο ότι θα διαλύσει το ίδρυμα στο οποίο οφείλει την καριέρα του. Πρέπει όμως να μειώσει τουλάχιστον στο μισό το μέγεθος του επενδυτικού τμήματος, να πιέσει τις αρχές για τη δημιουργία ενός νέου εποπτικού συμβουλίου και να επιχειρήσει την συνένωση των καταστημάτων με την Commerzbank. Πρέπει να βρει νέους μετόχους - μια επιλογή θα ήταν να πείσει μια καλή τράπεζα, όπως η BNP, να αγοράσει ένα μερίδιο, προκειμένου να προσφέρει μια αξιόπιστη δύναμη στο διοικητικό συμβούλιο της Deutsche Bank.
Ο κίνδυνος είναι ότι η Deutsche Bank καταρρέει, καλύπτεται πίσω από τον πατριωτισμό και απλώς υποκρίνεται ότι κάνει μια αποδοτική απόδοση ιδίων κεφαλαίων. Οι Γερμανοί πολιτικοί διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι ποτέ δεν θα διασώσουν τη Deutsche Bank, αλλά μάλλον θέλουν μια μεγάλη γερμανική τράπεζα που δραστηριοποιείται στο εξωτερικό, ακριβώς όπως έκαναν το 1870. Αυτός είναι ένας ολισθηρός δρόμος. Οι μεγαλύτεροι δανειστές του κόσμου, όπως η JPMorgan Chase, είναι ασφαλείς, επειδή είναι επαρκώς πειθαρχημένοι και παράγουν υψηλά και σταθερά κέρδη. Μια τράπεζα που δεν μπορεί να πληρώσει τα έξοδά της δεν είναι πρωταθλήτρια. http://tvxs.gr/
Η ύπαρξή της δεν φαίνεται να είναι προς το δημόσιο συμφέρον καθώς κυριαρχείται από μια επενδυτική τράπεζα που έχει καταβάλει στο προσωπικό της 40 δισ. ευρώ την τελευταία δεκαετία. Η διοίκηση τη τράπεζας έχει αποτύχει εδώ και παρά πολύ καιρό. Στις 8 Απριλίου, η Deutsche Bank έδιωξε τον Τζον Κράιαν, τον εκτελεστικό διευθυντή, στην τρίτη αλλαγή καθεστώτος που γίνεται μέσα σε επτά χρόνια. Σύμφωνα με ανάλυση του Economist, αν οι κανόνες του καπιταλισμού ίσχυαν και για τις τράπεζες, η Deutsche Bank θα έπρεπε να έχει κλείσει. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο;
Η Deutsche Bank ιδρύθηκε το 1870 για να βοηθήσει τις γερμανικές εταιρείες να βγουν στο εξωτερικό. Το 1999 αγόρασε την Bankers Trust, μια εταιρία της Wall Street και προχώρησε σε μια μακρά επέκταση στις επενδύσεις των τραπεζικών επιχειρήσεων. Σήμερα έχει τέσσερα στοιχεία: μια επιχείρηση διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων που λέγεται DWS, μια κερδοφόρα επιχείρηση πληρωμών που στέλνει χρήματα σε όλο τον κόσμο για λογαριασμό εταιρειών, ένα μέτριο δίκτυο καταστημάτων στη Γερμανία που χρησιμοποιεί τα εμπορικά σήματα Postbank και Deutsche και τέλος μια παραπαίουσα παγκόσμια επενδυτική τράπεζα που απορροφά, όμως το ήμισυ του κεφαλαίου της τράπεζας.
Η κερδοφορία της τράπεζας υπήρξε θλιβερή. Την τελευταία δεκαετία η μέση απόδοση των ιδίων κεφαλαίων ήταν 5%. Πέρσι ήταν 2%. Οι αριθμοί αυτοί αποκλείουν το κόστος των προστίμων και των υποτιμήσεων υπεραξίας και υποθέτουν ότι τα σημερινά επίπεδα κεφαλαίου ήταν πάντα σε ισχύ. Οι μέτοχοι έχουν σχεδόν χάσει τις ελπίδες τους, εκτιμώντας την τράπεζα σε 0,4 φορές την λογιστική της αξία. Αυτό είναι περίπου το επίπεδο στο οποίο βρίσκονταν οι αμερικανικές τράπεζες κατά την κρίση του 2007 - 2008. Οι πιστωτές δεν έχουν πανικοβληθεί, αλλά είναι πιο δυσαρεστημένοι φέτος. Πιστεύουν ότι η Deutsche Bank κρύβει περισσότερους κινδύνους από τις άλλες τράπεζες, κρίνοντας από το κόστος ασφάλισης του χρέους της έναντι αθέτησης.
Τα προβλήματα της τράπεζας αντανακλούν τις αδύναμες επιχειρήσεις αλλά και την αδύναμη διοίκηση. Ο Πολ Αχλάιτνερ, πρόεδρος από το 2012, έχει προεδρεύσει εν μέσω χάους. Καθώς είναι γερμανική εταιρεία, το ήμισυ του εποπτικού συμβουλίου της Deutsche Bank αποτελείται από εκπροσώπους του προσωπικού, οι οποίοι ίσως είχαν αντιταχθεί σε μεγαλύτερες περικοπές δαπανών. Καθώς η Deutsche άρχισε να παρακμάζει το μητρώο των μετόχων της έχει γίνει περίεργο. Μεταξύ των μεγαλύτερων επενδυτών της είναι ο HNA, ένας κινεζικός τουριστικός όμιλος καταχρεωμένος και funds που συνδέονται με τη βασιλική οικογένεια του Κατάρ και δεν διαθέτουν καταγεγραμμένο ιστορικό διαχείρισης.
Η Deutsche Bank προσφέρει δυο άμυνες. Πρώτον ότι έχει ένα σχέδιο για την αποκατάσταση της κερδοφορίας. Όχι όμως στην πραγματικότητα. Για να επιτύχει μια ικανοποιητική απόδοση ιδίων κεφαλαίων χρειάζεται να δημιουργήσει κέρδη προ φόρων ύψους 7 δισ. ευρώ ετησίως, σε σύγκριση με το 1,5 δισ. ευρώ που πέτυχε πέρσι. Οι προγραμματισμένες περικοπές δαπανών δεν είναι αρκετά μεγάλες ώστε να καλύψουν το κενό. Η αδυναμία της Deutsche Bank είναι διαρθρωτική. Το δίκτυο καταστημάτων αντιμετωπίζει δυσλειτουργίες και πρέπει να ανταγωνιστεί κρατικές και αμοιβαία κεφαλαιουχικές τράπεζες που δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τα κέρδη. Η τράπεζα επενδύσεων, στο μεταξύ, έχει αξιοπρεπές μερίδιο αγοράς σε ορισμένες δραστηριότητες, όπως οι συναλλαγές νομισμάτων αλλά δεν είναι σε θέση να καλύψει τα τεράστια έξοδά της. Ένας τρόπος για να διαφανεί αυτό είναι μια σύγκριση με τέσσερις μεγάλους ανταγωνιστές, τη Goldman Sachs, και τις μονάδες επενδυτικής τραπεζικής της JPMorgan Chase, της Citigroup και της Bank of America. Το τμήμα της Deutsche Bank είναι λιγότερο από το μισό σε μέγεθος από πλευράς εσόδων. Ωστόσο, ξοδεύει ένα αντίστοιχο ποσό - 9 δισ. δολάρια - σε έξοδα, όπως οι αμοιβές και η πληροφορική.
Η δεύτερη υπερασπιστική γραμμή της Deutsche Bank είναι ότι είναι απαραίτητη για τη Γερμανία. Αυτό είναι επίσης αμφισβητήσιμο. Το επενδυτικό κομμάτι της τράπεζας καταγράφει μόνο το 5% των εσόδων της στη Γερμανία. Το χαρτοφυλάκιο εταιρικών δανείων της Deutsche Bank στη χώρα είναι μόνο 40 δις ευρώ, κάτι που ισοδυναμεί με το 5% του συνολικού χρέους όλων των εισηγμένων εταιρειών της χώρας και μόνο δυο φορές μεγαλύτερο από της JPMorgan Chase. Το κομμάτι των πληρωμών τα πάει καλύτερα, με το έναν τέταρτο των δραστηριοτήτων του να καλύπτεται από Γερμανούς πελάτες.
Όλα τα οφέλη που φέρνει η Deutsche Bank στη Γερμανία θα πρέπει να σταθμιστούν ενάντια στο δυνητικό κόστος που έχει για την κυβέρνηση η φιλοξενία μιας ελάχιστα κερδοφόρας τράπεζας που βασίζεται στη χονδρική χρηματοδότηση. Κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, το όφελος για την Deutsche Bank που είχε σιωπηρή κρατική εγγύηση ανήλθε σε δισεκατομμύρια ευρώ ετησίως. Η Γερμανία διαθέτει ένα νέο «καθεστώς κρατικής εγγύησης» που αποσκοπεί στην προστασία των φορολογούμενων και την εξάλειψη των επιχορηγήσεων με την επιβολή κουρέματος στους κατόχους των τραπεζικών ομολόγων. Αλλά δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης.
Κανείς δεν θα μπορούσε να αναδημιουργήσει τη Deutsche Bank. Από την άλλη η διάλυσή της θα απαιτούσε αρκετά βήματα. Το τμήμα διαχείρισης περιουσιακών στοιχείων θα μπορούσε να διαχωριστεί ή να πωληθεί. Το δίκτυο καταστημάτων θα μπορούσε να συγχωνευτεί με την Commerzbank, ένα άλλο γερμανικό χρηματοπιστωτικό ίδρυμα σε μια συμφωνία που θα είχε την ευλογία της κυβέρνησης. Το κομμάτι των πληρωμών θα μπορούσε να πωληθεί την BNP Paribas, μια ισχυρή τράπεζα της ευρωζώνης που ανέλαβε το παγκόσμιο σκέλος πληρωμών της Royal Bank of Scotland το 2015.
Το επενδυτικό κομμάτι της τράπεζας θα πρέπει να αδρανοποιηθεί υπεύθυνα για δέκα χρόνια, ένα χρονικό διάστημα που αντικατοπτρίζει τη μεγάλη διάρκεια ζωής ορισμένων θέσεών της. Για παράδειγμα, το 16% των πλασματικών παραγώγων έχει διάρκεια άνω των πέντε ετών. Τα έσοδα ενδέχεται να μειωθούν ταχύτερα από το κόστος, με αποτέλεσμα να υπάρξουν απώλειες, Θα υπάρξει κόστος απολύσεων για τους 30.000 υπαλλήλους. Και οι ρυθμιστικές αρχές θα επιτρέψουν την απελευθέρωση των εγκλωβισμένων κεφαλαίων μόνο σταδιακά. Κάτι τέτοιο θα ήταν πολυσύνθετο. Ωστόσο, η καθαρή παρούσα αξία που θα ανακτήσουν οι μέτοχοι από το τραπεζικό και το τμήμα επενδύσεων θα μπορούσε να είναι περίπου 15 δισ. ευρώ. Ενώ αυτό είναι μόνο το μισό της λογιστικής αξίας της, είναι περισσότερο από ότι οι επενδυτές αποδίδουν σήμερα.
Η πιο δύσκολη δουλειά στα οικονομικά
Το νέο αφεντικό είναι ο Κρίστιαν Σέγουινγκ, ένας υπάλληλος που έχει εργαστεί εφ’ όρου ζωής και σε διάφορα τμήματα της τράπεζας. Είναι απίθανο ότι θα διαλύσει το ίδρυμα στο οποίο οφείλει την καριέρα του. Πρέπει όμως να μειώσει τουλάχιστον στο μισό το μέγεθος του επενδυτικού τμήματος, να πιέσει τις αρχές για τη δημιουργία ενός νέου εποπτικού συμβουλίου και να επιχειρήσει την συνένωση των καταστημάτων με την Commerzbank. Πρέπει να βρει νέους μετόχους - μια επιλογή θα ήταν να πείσει μια καλή τράπεζα, όπως η BNP, να αγοράσει ένα μερίδιο, προκειμένου να προσφέρει μια αξιόπιστη δύναμη στο διοικητικό συμβούλιο της Deutsche Bank.
Ο κίνδυνος είναι ότι η Deutsche Bank καταρρέει, καλύπτεται πίσω από τον πατριωτισμό και απλώς υποκρίνεται ότι κάνει μια αποδοτική απόδοση ιδίων κεφαλαίων. Οι Γερμανοί πολιτικοί διαμαρτύρονται για το γεγονός ότι ποτέ δεν θα διασώσουν τη Deutsche Bank, αλλά μάλλον θέλουν μια μεγάλη γερμανική τράπεζα που δραστηριοποιείται στο εξωτερικό, ακριβώς όπως έκαναν το 1870. Αυτός είναι ένας ολισθηρός δρόμος. Οι μεγαλύτεροι δανειστές του κόσμου, όπως η JPMorgan Chase, είναι ασφαλείς, επειδή είναι επαρκώς πειθαρχημένοι και παράγουν υψηλά και σταθερά κέρδη. Μια τράπεζα που δεν μπορεί να πληρώσει τα έξοδά της δεν είναι πρωταθλήτρια. http://tvxs.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου