Η ανακάλυψη ενός απλού αερίου, ενός ρυπαντή από εξάτμιση αυτοκινήτου, που λειτουργεί ως βασικός χημικός αγγελιοφόρος στο σώμα κέρδισε το βραβείο Nobel Ιατρικής, το έτος 1998. Δεν θα σου πω πώς λέγεται. Θα σου πω ότι ο λόγος της επιτυχίας του Viagra!
Από το 19ο αιώνα είχε διαπιστωθεί πως η νιτρογλυκερίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτική ουσία (τότε για τους θωρακικούς πόνους, αργότερα για καρδιαγγειακή νόσο). Το 1998 όμως, ήταν πια ξεκάθαρο ότι όταν απελευθερώνει το αέριο, είναι πιο αποτελεσματική. Όχι απαραίτητα για το λόγο που προοριζόταν.
Ζητούμενο ήταν το φάρμακο για την αρτηριακή πίεση
Είχαν προηγηθεί κλινικές δοκιμές για ένα φάρμακο που είχε ως στόχο τη μείωση της αρτηριακής πίεσης, τη διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και τη θεραπεία της στηθάγχης. Είχαν επικεντρώσει σε ουσία που θα “άνοιγε” τα αιμοφόρα αγγεία. Την έρευνα είχαν αναλάβει και εκτελούσαν επιστήμονες, στο εργαστήριο της Pfizer, στη μικρή παραθαλάσσια πόλη, Sandwich της Αγγλίας. Το έτος ήταν το 1991.
Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, εμφανίστηκαν εθελοντές που έκαναν τις λήψεις (3 την ημέρα) και ανέφεραν τα αποτελέσματα, στον οργανισμό τους. Που ουδεμία σχέση είχαν με αυτά που ήθελαν οι επιστήμονες. Αντί όσων ανέμενα, άκουσαν πως οι εθελοντές “είχαν πόνους στους μύες, πονοκεφάλους και στύσεις πιο σκληρές, πιο σταθερές και με μεγαλύτερη διάρκεια από ό,τι είχαμε ζήσει έως τότε”, όπως είπε ο ερευνητής Ian Osterloh, στο αμερικανικό Esquire.
Έως τότε, η στυτική δυσλειτουργία αντιμετωπιζόταν ενέσεις και αντλίες -στο πέος.
Δεν αναγνωριζόταν ως ιατρικής φύσεως θέμα, αλλά ως ψυχολογικής. “Και κανείς δεν είπε τότε πως “έχουμε ανακαλύψει κάτι το φανταστικό” πρόσθεσε ο Osterloh, ο οποίος ήταν μεταξύ αυτών που επέμειναν πως έπρεπε να γίνει περαιτέρω έρευνα.
Το βέβαιο ήταν πως αυτό το φάρμακο δεν μπορούσε να βγει στην αγορά, για την αντιμετώπιση της στηθάγχης. Στα καλά νέα, αντιλήφθηκαν πως η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να προκληθεί, όταν το αίμα δεν ρέει αρκετά γρήγορα μέσα στα στενά αιμοφόρα αγγεία. “Καταλάβαμε πως βρισκόμασταν ενώπιον μιας σημαντικής ανακάλυψης” δήλωσε ο Chris Wayman, επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας της Pfizer: ήταν ενώπιον της πρώτης στοματικής θεραπείας για την στυτική δυσλειτουργία.
Για την εταιρία "δεν ήταν προτεραιότητα". Ήταν ντροπή
Η Pfizer ήταν εκ των πιο συντηρητικών φαρμακευτικών κολοσσών του πλανήτη, με έτος ίδρυσης το 1849. Ήταν και κύριος παραγωγό πενικιλίνης, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ' όλα αυτά νεωτερισμοί είχαν επιτρέψει στις εταιρίες Merck και Johnson & Johnson, να την “καπελώσουν”. Εύλογα η... τρίτη της λίστας αναζητούσε μια κίνηση, που θα έκανε τη ρελάνς.
Όταν ενημερώθηκαν τα αρχηγεία για τα ευρήματα του εργαστηρίου στην Αγγλία, οι διοικούντες σχολίασαν “δεν είναι προτεραιότητα” και ανέθεσαν το μικρότερο αριθμό μελετητών (και τους λιγότερους πόρους) που είχαν για τις έρευνες. Με τη συνδρομή του David Brinkley, επικεφαλής της ομάδας σχεδιασμού νέων προϊόντων άρχισε να ερευνάται η προοπτική διάθεσης στην αγορά.
Ο Brinkley αποκάλυψε πως συνάντησε μεγάλη αντίσταση, στα εντός της εταιρίας “γιατί τότε δεν ήταν εύκολο, για πολλούς ανθρώπους, να μιλούν για φάρμακα που σχετίζονταν με τη σεξουαλική λειτουργία. Δεν θεωρούνταν αξιοπρεπή φάρμακα”. Τα μέλη της διοίκησης του έλεγαν και του ξαναέλεγαν ότι “δεν είμαστε στην επιχείρηση της προώθησης των παρενεργειών, είτε πρόκειται για στύσεις, είτε για οτιδήποτε άλλο”.
Οι κλινικές δοκιμές συνεχίζονταν και αυξανόταν διαρκώς ο αριθμός των εθελοντών που ανέφεραν τις στύσεις, ως συνέπεια του φαρμάκου. Το 1996 ήταν πια όλοι βέβαιοι πως είχαν ανακαλύψει τη λύση σε ένα μεγάλο πρόβλημα. Τότε η Pfizer έδωσε στον Brinkley την άδεια να προχωρήσει σε μαζική παραγωγή και να διατεθεί το φάρμακο στο λαό.
Του έδωσαν το όνομα Viagra τυχαία. Αυτό που ήθελαν ήταν η λέξη να αρχίζει από V, διότι για κάποιο λόγο τα φάρμακα που άρχιζαν με αυτό το γράμμα θεωρούνταν πιο “δυνατά”.
Έμενε ένα ακόμα, το πιο σημαντικό, βήμα: να παρουσιαστεί το Viagra με τρόπο που όλοι να το πάρουν σοβαρά. Όχι μόνο εκτός της εταιρίας, αλλά και στο εσωτερικό της, όπου το αποκαλούσαν “dick pill”. Αυτή η δουλειά ανατέθηκε σε δυο ανθρώπους, τους Rooney Nelson, διαφημιστής από τη Τζαμάικα και Sal Giorgianni, Ιταλός φαρμακοποιός από το Queens.
Αντέδρασε -πρώτη- η Καθολική Εκκλησία
Δεν πρόλαβε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις ανακαλύψεις και προέκυψαν αντιδράσεις από τέσσερις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Την αρχή έκανε η Καθολική Εκκλησία (το χαρακτήρισε ανήθικο), ακολούθησαν γιατροί (επέμεναν πως οι ασθενείς θα ντρέπονταν να ζητήσουν το φάρμακο), στελέχη επιχειρήσεων (ήταν βέβαιοι ότι θα πέσει στα τάρταρα η μετοχή της εταιρίας) και οι νομοθέτες (έκαναν λόμπι εναντίον του φαρμάκου, για το λόγο που είχε αναφέρει η εκκλησία).
Να θυμίσουμε κάπου εδώ πως η βιομηχανία της στυτικής δυσλειτουργίας αξίζει τη σήμερον ημέρα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, το χρόνο.
Ο Nelson είχε ασχοληθεί τα δυο προηγούμενα χρόνια, με θεραπεία για τα συμπτώματα του διευρυμένου προστάτη. Γεγονός που σήμαινε ότι είχε γνωρίσει ουκ ολίγους ουρολόγους, από όλη την χώρα. Αυτούς δηλαδή, που μια μέρα θα συνταγογραφούσαν το Viagra.
Ο Sal ήταν πατέρας πέντε παιδιών, είχε δυο πτυχία από το Columbia και τη θέση του διευθυντή εξωτερικών σχέσεων της Pfizer. Ήταν ο κλινικός ειδικός που ήταν υπεύθυνος για την εικόνα και τη φήμη της εταιρίας.
Η απάντηση των πρώτων στους οποίους απευθυνθήκαμε ήταν “κάνεις πλάκα, έτσι; Είμαι στην Candid Camera
Ώσπου βρήκαν τους δέκα πρώτους για να δοκιμάσουν το χάπι. Η δοκιμή περιλάμβανε και placebo. “Λέγαμε στους ανθρώπους αυτούς πως το ζητούμενο μας ήταν να δούμε αν θα 'χουν στύση και ότι μετά μπορούσαν να αυνανιστούν. Τους δώσαμε και φιαλίδιο για να βάλουν το σπέρμα, να το κλείσουν και να βγουν από το δωμάτιο της δοκιμής. Θέλαμε να δούμε αν υπάρχουν συνέπειες στην εκσπερμάτιση. Ήταν όλο τόσο καινούργιο που δεν ήμασταν σίγουροι για τίποτα”.
Αναφέρθηκε από κάποιους πως η όραση τους είχε γίνει μπλε (είχαν κυανοψία). Αποδείχθηκε ότι ένα από τα ένζυμα προκαλούσε αυτήν την παρενέργεια. Αφαιρέθηκε. Οι περισσότεροι εθελοντές είπαν πως η στύση κρατούσε τέσσερις ώρες. Σημείωναν ότι δεν τους πείραζε. Διορθώθηκε και αυτό. Το επόμενο βήμα ήταν να αποταθούν στους γιατρούς που όριζαν τις εξελίξεις: τους ουρολόγους. Η Pfizer πλήρωνε 200.000 δολάρια, για κάθε ένα από τα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς. Κάλυπτε διακοπές και δείπνα και εξασφάλιζε πως οι γιατροί θα ακούσουν όσα έπρεπε να ειπωθούν. Κατάλαβαν πως ουδείς είχε συζητήσει με ασθενή για πρόβλημα που έως τότε δεν είχε λύση.
Δεν υπήρχε άνδρας που να μη θεωρεί τη σεξουαλική ανικανότητα, ταμπού. Να μην μπορεί έστω να ξεστομίσει τη λέξη “πέος”. Έτσι καθιερώθηκε η φράση “στυτική δυσλειτουργία”.
Συνήθως οι φαρμακευτικές εταιρίες διοργανώνουν ουκ ολίγες εκδηλώσεις πριν λανσάρουν ένα νέο προϊόν. Για το συγκεκριμένο δεν έγινε έστω μια κίνηση. Είχαν συμφωνήσει πως θα το βγάλουν στην αγορά, την επομένη της ημέρας που θα έπαιρνε έγκριση. Άλλαξε η στρατηγική ως προς τις ομάδες που αντιτίθενταν και είχαν ενημερώσει πως θα “πολεμήσουν”... το χάπι του διαβόλου.
Το Viagra συστηνόταν ως το πρώτο χάπι που μπορούσε να θεραπεύσει μια κατάσταση που έως τότε αντιμετωπιζόταν σε επεμβατικό χειρουργείο. Τονιζόταν πως οι άνδρες οι οποίοι δεν μπορούσαν να κάνουν σεξ, είχαν πια αυτήν τη δυνατότητα και άρα καλύτερη ψυχολογία και κατέληγαν στο ότι “μια δοκιμή θα σας πείσει”. Στις 27 Μαρτίου του 1998 το FDA (Food and Drug Administration) έδωσε την έγκριση. Πρόσωπο της καμπάνιας έγινε ο Bob Dole, υποψήφιος για την προεδρία, μερικώς παράλυτος, σουβενίρ που 'χε από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δοκίμασε το φάρμακο, έλυσε το πρόβλημα του και δέχθηκε να βοηθήσει και άλλους που είχαν βρεθεί στη θέση του.
Η τιμή ήταν στα 8 με 12 δολάρια, το χάπι. Έγινε πάταγος.
Οι φαρμακοποιοί συμπλήρωσαν δεκάδες χιλιάδες συνταγές κάθε μέρα και οι πωλήσεις του πρώτου χρόνου, έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Ο τίτλος του Newsweek ήταν “the hottest new drug in history.” To 2002 η διαφημιστική καμπάνια του Viagra, με τις συνέπειες που 'χει η χρήση από ώριμους κυρίους, στις συζύγους τους, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι, στις Κάννες.
Νικη Μπακουλη
news247.gr
Από το 19ο αιώνα είχε διαπιστωθεί πως η νιτρογλυκερίνη μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως θεραπευτική ουσία (τότε για τους θωρακικούς πόνους, αργότερα για καρδιαγγειακή νόσο). Το 1998 όμως, ήταν πια ξεκάθαρο ότι όταν απελευθερώνει το αέριο, είναι πιο αποτελεσματική. Όχι απαραίτητα για το λόγο που προοριζόταν.
Ζητούμενο ήταν το φάρμακο για την αρτηριακή πίεση
Είχαν προηγηθεί κλινικές δοκιμές για ένα φάρμακο που είχε ως στόχο τη μείωση της αρτηριακής πίεσης, τη διαστολή των αιμοφόρων αγγείων και τη θεραπεία της στηθάγχης. Είχαν επικεντρώσει σε ουσία που θα “άνοιγε” τα αιμοφόρα αγγεία. Την έρευνα είχαν αναλάβει και εκτελούσαν επιστήμονες, στο εργαστήριο της Pfizer, στη μικρή παραθαλάσσια πόλη, Sandwich της Αγγλίας. Το έτος ήταν το 1991.
Όπως γίνεται συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, εμφανίστηκαν εθελοντές που έκαναν τις λήψεις (3 την ημέρα) και ανέφεραν τα αποτελέσματα, στον οργανισμό τους. Που ουδεμία σχέση είχαν με αυτά που ήθελαν οι επιστήμονες. Αντί όσων ανέμενα, άκουσαν πως οι εθελοντές “είχαν πόνους στους μύες, πονοκεφάλους και στύσεις πιο σκληρές, πιο σταθερές και με μεγαλύτερη διάρκεια από ό,τι είχαμε ζήσει έως τότε”, όπως είπε ο ερευνητής Ian Osterloh, στο αμερικανικό Esquire.
Έως τότε, η στυτική δυσλειτουργία αντιμετωπιζόταν ενέσεις και αντλίες -στο πέος.
Δεν αναγνωριζόταν ως ιατρικής φύσεως θέμα, αλλά ως ψυχολογικής. “Και κανείς δεν είπε τότε πως “έχουμε ανακαλύψει κάτι το φανταστικό” πρόσθεσε ο Osterloh, ο οποίος ήταν μεταξύ αυτών που επέμειναν πως έπρεπε να γίνει περαιτέρω έρευνα.
Το βέβαιο ήταν πως αυτό το φάρμακο δεν μπορούσε να βγει στην αγορά, για την αντιμετώπιση της στηθάγχης. Στα καλά νέα, αντιλήφθηκαν πως η στυτική δυσλειτουργία μπορεί να προκληθεί, όταν το αίμα δεν ρέει αρκετά γρήγορα μέσα στα στενά αιμοφόρα αγγεία. “Καταλάβαμε πως βρισκόμασταν ενώπιον μιας σημαντικής ανακάλυψης” δήλωσε ο Chris Wayman, επικεφαλής της επιστημονικής ομάδας της Pfizer: ήταν ενώπιον της πρώτης στοματικής θεραπείας για την στυτική δυσλειτουργία.
Για την εταιρία "δεν ήταν προτεραιότητα". Ήταν ντροπή
Η Pfizer ήταν εκ των πιο συντηρητικών φαρμακευτικών κολοσσών του πλανήτη, με έτος ίδρυσης το 1849. Ήταν και κύριος παραγωγό πενικιλίνης, κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Παρ' όλα αυτά νεωτερισμοί είχαν επιτρέψει στις εταιρίες Merck και Johnson & Johnson, να την “καπελώσουν”. Εύλογα η... τρίτη της λίστας αναζητούσε μια κίνηση, που θα έκανε τη ρελάνς.
Όταν ενημερώθηκαν τα αρχηγεία για τα ευρήματα του εργαστηρίου στην Αγγλία, οι διοικούντες σχολίασαν “δεν είναι προτεραιότητα” και ανέθεσαν το μικρότερο αριθμό μελετητών (και τους λιγότερους πόρους) που είχαν για τις έρευνες. Με τη συνδρομή του David Brinkley, επικεφαλής της ομάδας σχεδιασμού νέων προϊόντων άρχισε να ερευνάται η προοπτική διάθεσης στην αγορά.
Ο Brinkley αποκάλυψε πως συνάντησε μεγάλη αντίσταση, στα εντός της εταιρίας “γιατί τότε δεν ήταν εύκολο, για πολλούς ανθρώπους, να μιλούν για φάρμακα που σχετίζονταν με τη σεξουαλική λειτουργία. Δεν θεωρούνταν αξιοπρεπή φάρμακα”. Τα μέλη της διοίκησης του έλεγαν και του ξαναέλεγαν ότι “δεν είμαστε στην επιχείρηση της προώθησης των παρενεργειών, είτε πρόκειται για στύσεις, είτε για οτιδήποτε άλλο”.
Οι κλινικές δοκιμές συνεχίζονταν και αυξανόταν διαρκώς ο αριθμός των εθελοντών που ανέφεραν τις στύσεις, ως συνέπεια του φαρμάκου. Το 1996 ήταν πια όλοι βέβαιοι πως είχαν ανακαλύψει τη λύση σε ένα μεγάλο πρόβλημα. Τότε η Pfizer έδωσε στον Brinkley την άδεια να προχωρήσει σε μαζική παραγωγή και να διατεθεί το φάρμακο στο λαό.
Του έδωσαν το όνομα Viagra τυχαία. Αυτό που ήθελαν ήταν η λέξη να αρχίζει από V, διότι για κάποιο λόγο τα φάρμακα που άρχιζαν με αυτό το γράμμα θεωρούνταν πιο “δυνατά”.
Έμενε ένα ακόμα, το πιο σημαντικό, βήμα: να παρουσιαστεί το Viagra με τρόπο που όλοι να το πάρουν σοβαρά. Όχι μόνο εκτός της εταιρίας, αλλά και στο εσωτερικό της, όπου το αποκαλούσαν “dick pill”. Αυτή η δουλειά ανατέθηκε σε δυο ανθρώπους, τους Rooney Nelson, διαφημιστής από τη Τζαμάικα και Sal Giorgianni, Ιταλός φαρμακοποιός από το Queens.
Αντέδρασε -πρώτη- η Καθολική Εκκλησία
Δεν πρόλαβε να ενημερωθεί ο κόσμος για τις ανακαλύψεις και προέκυψαν αντιδράσεις από τέσσερις διαφορετικές ομάδες ανθρώπων. Την αρχή έκανε η Καθολική Εκκλησία (το χαρακτήρισε ανήθικο), ακολούθησαν γιατροί (επέμεναν πως οι ασθενείς θα ντρέπονταν να ζητήσουν το φάρμακο), στελέχη επιχειρήσεων (ήταν βέβαιοι ότι θα πέσει στα τάρταρα η μετοχή της εταιρίας) και οι νομοθέτες (έκαναν λόμπι εναντίον του φαρμάκου, για το λόγο που είχε αναφέρει η εκκλησία).
Να θυμίσουμε κάπου εδώ πως η βιομηχανία της στυτικής δυσλειτουργίας αξίζει τη σήμερον ημέρα 3 δισεκατομμύρια δολάρια, το χρόνο.
Ο Nelson είχε ασχοληθεί τα δυο προηγούμενα χρόνια, με θεραπεία για τα συμπτώματα του διευρυμένου προστάτη. Γεγονός που σήμαινε ότι είχε γνωρίσει ουκ ολίγους ουρολόγους, από όλη την χώρα. Αυτούς δηλαδή, που μια μέρα θα συνταγογραφούσαν το Viagra.
Ο Sal ήταν πατέρας πέντε παιδιών, είχε δυο πτυχία από το Columbia και τη θέση του διευθυντή εξωτερικών σχέσεων της Pfizer. Ήταν ο κλινικός ειδικός που ήταν υπεύθυνος για την εικόνα και τη φήμη της εταιρίας.
Η απάντηση των πρώτων στους οποίους απευθυνθήκαμε ήταν “κάνεις πλάκα, έτσι; Είμαι στην Candid Camera
Ώσπου βρήκαν τους δέκα πρώτους για να δοκιμάσουν το χάπι. Η δοκιμή περιλάμβανε και placebo. “Λέγαμε στους ανθρώπους αυτούς πως το ζητούμενο μας ήταν να δούμε αν θα 'χουν στύση και ότι μετά μπορούσαν να αυνανιστούν. Τους δώσαμε και φιαλίδιο για να βάλουν το σπέρμα, να το κλείσουν και να βγουν από το δωμάτιο της δοκιμής. Θέλαμε να δούμε αν υπάρχουν συνέπειες στην εκσπερμάτιση. Ήταν όλο τόσο καινούργιο που δεν ήμασταν σίγουροι για τίποτα”.
Αναφέρθηκε από κάποιους πως η όραση τους είχε γίνει μπλε (είχαν κυανοψία). Αποδείχθηκε ότι ένα από τα ένζυμα προκαλούσε αυτήν την παρενέργεια. Αφαιρέθηκε. Οι περισσότεροι εθελοντές είπαν πως η στύση κρατούσε τέσσερις ώρες. Σημείωναν ότι δεν τους πείραζε. Διορθώθηκε και αυτό. Το επόμενο βήμα ήταν να αποταθούν στους γιατρούς που όριζαν τις εξελίξεις: τους ουρολόγους. Η Pfizer πλήρωνε 200.000 δολάρια, για κάθε ένα από τα ταξίδια σε εξωτικούς προορισμούς. Κάλυπτε διακοπές και δείπνα και εξασφάλιζε πως οι γιατροί θα ακούσουν όσα έπρεπε να ειπωθούν. Κατάλαβαν πως ουδείς είχε συζητήσει με ασθενή για πρόβλημα που έως τότε δεν είχε λύση.
Δεν υπήρχε άνδρας που να μη θεωρεί τη σεξουαλική ανικανότητα, ταμπού. Να μην μπορεί έστω να ξεστομίσει τη λέξη “πέος”. Έτσι καθιερώθηκε η φράση “στυτική δυσλειτουργία”.
Συνήθως οι φαρμακευτικές εταιρίες διοργανώνουν ουκ ολίγες εκδηλώσεις πριν λανσάρουν ένα νέο προϊόν. Για το συγκεκριμένο δεν έγινε έστω μια κίνηση. Είχαν συμφωνήσει πως θα το βγάλουν στην αγορά, την επομένη της ημέρας που θα έπαιρνε έγκριση. Άλλαξε η στρατηγική ως προς τις ομάδες που αντιτίθενταν και είχαν ενημερώσει πως θα “πολεμήσουν”... το χάπι του διαβόλου.
Το Viagra συστηνόταν ως το πρώτο χάπι που μπορούσε να θεραπεύσει μια κατάσταση που έως τότε αντιμετωπιζόταν σε επεμβατικό χειρουργείο. Τονιζόταν πως οι άνδρες οι οποίοι δεν μπορούσαν να κάνουν σεξ, είχαν πια αυτήν τη δυνατότητα και άρα καλύτερη ψυχολογία και κατέληγαν στο ότι “μια δοκιμή θα σας πείσει”. Στις 27 Μαρτίου του 1998 το FDA (Food and Drug Administration) έδωσε την έγκριση. Πρόσωπο της καμπάνιας έγινε ο Bob Dole, υποψήφιος για την προεδρία, μερικώς παράλυτος, σουβενίρ που 'χε από το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Δοκίμασε το φάρμακο, έλυσε το πρόβλημα του και δέχθηκε να βοηθήσει και άλλους που είχαν βρεθεί στη θέση του.
Η τιμή ήταν στα 8 με 12 δολάρια, το χάπι. Έγινε πάταγος.
Οι φαρμακοποιοί συμπλήρωσαν δεκάδες χιλιάδες συνταγές κάθε μέρα και οι πωλήσεις του πρώτου χρόνου, έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια. Ο τίτλος του Newsweek ήταν “the hottest new drug in history.” To 2002 η διαφημιστική καμπάνια του Viagra, με τις συνέπειες που 'χει η χρήση από ώριμους κυρίους, στις συζύγους τους, κέρδισε το Χρυσό Λιοντάρι, στις Κάννες.
Νικη Μπακουλη
news247.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου