Τις τελευταίες μέρες τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γεμίσει από φωτογραφίες διάσημων και μη προσώπων, που κάνουν τo #10yearchallenge. Πρόκειται για μία δοκιμασία γήρανσης, στην οποία οι χρήστες ανεβάζουν φωτογραφίες, όπου από τη μία πλευρά μας δείχνουν πώς ήταν πριν 10 χρόνια και από την άλλη πώς είναι σήμερα. Το νέο trend του διαδικτύου παρουσιάζεται ως φαινομενικά ακίνδυνο, αλλά κάποιοι έχουν αρχίσει να αμφισβητούν αυτή την αθωότητα του.
Την αρχή έκανε με ένα ημι-χιουμοριστικό tweet της η συγγραφέας Κέιτ Ο’Νιλ, στο οποίο έγραφε: «Εγώ 10 χρόνια πριν: πιθανότατα θα ακολουθούσα τη δοκιμασία με τις φωτογραφίες γήρανσης στο Facebook και το Instagram / Εγώ τώρα: σκέφτομαι πώς όλα αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να εκπαιδευτούν αλγόριθμοι αναγνώρισης προσώπου στην διαδικασία και την αναγνώριση της γήρανσης».
Μπορεί σε ένα πρώτο επίπεδο η Ο’Νιλ να θεωρηθεί από πολλούς υπερβολική, αν όχι και παρανοϊκή, αλλά πόσο εξωπραγματικό είναι όντως ένα σενάριο εκμετάλλευσης των δεδομένων μας στα social media, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε το περσινό σκάνδαλο της Cambridge Analytica;
Πολλοί έσπευσαν να προσπαθήσουν να διαψεύσουν την θεωρία της συγγραφέα, με τα δύο συνηθέστερα επιχειρήματα τους να αποτελούν την ήδη ύπαρξη σχεδόν όλων των φωτογραφιών στο διαδίκτυο και πριν τη δοκιμασία, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί χρήστες δεν έχουν ανεβάσει δικές τους φωτογραφίες, αλλά χιουμοριστικές με ζώα, καρτούν, ηθοποιούς κ.λπ.. Ωστόσο, η Ο’Νιλ κατάφερε να αντικρούσει και τα δύο αρκετά πειστικά.
Οι φωτογραφίες, εξηγεί, μπορεί πράγματι να υπήρχαν ήδη δημοσιευμένες, αλλά ακόμα και αν ο αλγόριθμος «τράβαγε» είτε τις ημερομηνίες ανάρτησης τους, είτε τις πληροφορίες για το πότε τραβήχτηκαν, τα στοιχεία που θα έπαιρνε δεν θα ήταν το ίδιο αξιόπιστα όσο τώρα. Η δοκιμασία έχει ως αποτέλεσμα οι φωτογραφίες να προέρχονται σίγουρα από την χρονολογία που αναγράφουν και για να βρεθούν χρειάζεται μόνο μία αναζήτηση του hashtag της, σε αντίθεση με την χαοτική αναζήτηση σε ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα φωτογραφιών, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να μην τραβήχτηκαν την ημερομηνία ανάρτησης τους, ή να αποτελούν προϊόν σκαναρίσματος.
Επιπλέον, οι χιουμοριστικές αναρτήσεις, που πλέον έχουν εισχωρήσει στην δοκιμασία, δεν είναι δύσκολο να διακριθούν από τον αλγόριθμο, ιδιαίτερα αν αυτό που θα πρέπει να αναγνωρίσει είναι ότι «βλέπει» το πρόσωπο ενός ζώου ή ενός καρτούν και όχι ενός ανθρώπου. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι αν ο αλγόριθμος επικεντρωθεί στις πρώτες δημοσιεύσεις είναι πολύ πιθανό ότι θα βρεθούν ελάχιστες φωτογραφίες που τρολάρουν το διαδικτυακό trend. Ποιος, όμως, θα είναι ο τελικός σκοπός ενός τέτοιου αλγόριθμου; Η ίδια η Ο’Νιλ μας δίνει τρία διαφορετικά πιθανά σενάρια, «ένα σεβαστό, ένα τετριμμένο και ένα επικίνδυνο», όπως αναφέρει. Το πρώτο είναι η πιθανότητα να δοθεί στις αστυνομικές αρχές, έτσι ώστε να εντοπίζουν εξαφανισμένα για μεγάλο διάστημα παιδιά, τα οποία μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά, σε σχέση με την τελευταία τους φωτογραφία.
Το δεύτερο σενάριο δεν αποτελεί κάτι καινούριο. Ο αλγόριθμος μπορεί να πωληθεί σε διαφημιστικές εταιρίες, με σκοπό να έχουν πρόσβαση όχι μόνο στην ηλικία των επίδοξων πελατών τους, αλλά και σε άλλα εμφανισιακά χαρακτηριστικά, όπως η χρήση καλλυντικών προϊόντων, το βάρος, οι δερματικές παθήσεις κ.ο.κ..
Η τελευταία πιθανή χρήση του αλγορίθμου, κατά την Ο’Νιλ, είναι και η πιο επικίνδυνη, αφού μας περνάει από την πώληση του σε διαφημιστικές στην πώληση του σε ασφαλιστικές εταιρίες. Τι έχουν να κερδίσουν από αυτόν; Με τη βοήθεια του θα είναι σε θέση να συγκρίνουν την ταχύτητα γήρανσης του καθενός μας, σε σχέση με των συνομηλίκων μας, και να μας χαρακτηρίσουν ως «ασφαλιστικό ρίσκο» στην περίπτωση, που φαίνεται να γερνάμε γρηγορότερα, με αποτέλεσμα είτε να απορρίψουν την αίτηση μας για ασφάλιση, είτε να μας την χρεώσουν ακριβότερα.
Σε κάθε περίπτωση, η συγγραφέας δεν προτείνει να σταματήσουμε να συμμετέχουμε σε αυτήν και σε άλλες παρόμοιες δοκιμασίες, αλλά να αρχίσουμε να έχουμε συνείδηση του πώς μπορεί να γίνει εκμετάλλευση αυτής της συμμετοχής μας, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι αυτοβούλως να αποφασίζουμε αν θα την στηρίξουμε ή όχι. «Οι άνθρωποι είναι ο συνδετικός κρίκος φυσικού και ψηφιακού κόσμου. Οι αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων είναι το κυρίαρχο συστατικό που κάνει το Διαδίκτυο των Πραγμάτων ενδιαφέρον. Τα δεδομένα μας είναι το καύσιμο που κάνει τις επιχειρήσεις εξυπνότερες και επικερδέστερες».
Το Facebook, πάντως, αρνείται κάθε σχέση τόσο με την δημιουργία της δοκιμασίας, όσο και με το γεγονός ότι έγινε viral.
Νικολέττα Σταμάτη
https://www.athensvoice.gr/life/technology/511394_mipos-telika-10yearchallenge-den-einai-kai-toso-athoo?fbclid=IwAR1hEcoVzshMOX0yzsSh9tzzitt5htMd1N9_qS8JLtBjKvYc9r7fb0xz9co
Την αρχή έκανε με ένα ημι-χιουμοριστικό tweet της η συγγραφέας Κέιτ Ο’Νιλ, στο οποίο έγραφε: «Εγώ 10 χρόνια πριν: πιθανότατα θα ακολουθούσα τη δοκιμασία με τις φωτογραφίες γήρανσης στο Facebook και το Instagram / Εγώ τώρα: σκέφτομαι πώς όλα αυτά τα δεδομένα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ώστε να εκπαιδευτούν αλγόριθμοι αναγνώρισης προσώπου στην διαδικασία και την αναγνώριση της γήρανσης».
Μπορεί σε ένα πρώτο επίπεδο η Ο’Νιλ να θεωρηθεί από πολλούς υπερβολική, αν όχι και παρανοϊκή, αλλά πόσο εξωπραγματικό είναι όντως ένα σενάριο εκμετάλλευσης των δεδομένων μας στα social media, ιδιαίτερα αν αναλογιστούμε το περσινό σκάνδαλο της Cambridge Analytica;
Πολλοί έσπευσαν να προσπαθήσουν να διαψεύσουν την θεωρία της συγγραφέα, με τα δύο συνηθέστερα επιχειρήματα τους να αποτελούν την ήδη ύπαρξη σχεδόν όλων των φωτογραφιών στο διαδίκτυο και πριν τη δοκιμασία, αλλά και το γεγονός ότι πολλοί χρήστες δεν έχουν ανεβάσει δικές τους φωτογραφίες, αλλά χιουμοριστικές με ζώα, καρτούν, ηθοποιούς κ.λπ.. Ωστόσο, η Ο’Νιλ κατάφερε να αντικρούσει και τα δύο αρκετά πειστικά.
Οι φωτογραφίες, εξηγεί, μπορεί πράγματι να υπήρχαν ήδη δημοσιευμένες, αλλά ακόμα και αν ο αλγόριθμος «τράβαγε» είτε τις ημερομηνίες ανάρτησης τους, είτε τις πληροφορίες για το πότε τραβήχτηκαν, τα στοιχεία που θα έπαιρνε δεν θα ήταν το ίδιο αξιόπιστα όσο τώρα. Η δοκιμασία έχει ως αποτέλεσμα οι φωτογραφίες να προέρχονται σίγουρα από την χρονολογία που αναγράφουν και για να βρεθούν χρειάζεται μόνο μία αναζήτηση του hashtag της, σε αντίθεση με την χαοτική αναζήτηση σε ένα πολύ μεγαλύτερο φάσμα φωτογραφιών, οι οποίες είναι πολύ πιθανό να μην τραβήχτηκαν την ημερομηνία ανάρτησης τους, ή να αποτελούν προϊόν σκαναρίσματος.
Επιπλέον, οι χιουμοριστικές αναρτήσεις, που πλέον έχουν εισχωρήσει στην δοκιμασία, δεν είναι δύσκολο να διακριθούν από τον αλγόριθμο, ιδιαίτερα αν αυτό που θα πρέπει να αναγνωρίσει είναι ότι «βλέπει» το πρόσωπο ενός ζώου ή ενός καρτούν και όχι ενός ανθρώπου. Δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι αν ο αλγόριθμος επικεντρωθεί στις πρώτες δημοσιεύσεις είναι πολύ πιθανό ότι θα βρεθούν ελάχιστες φωτογραφίες που τρολάρουν το διαδικτυακό trend. Ποιος, όμως, θα είναι ο τελικός σκοπός ενός τέτοιου αλγόριθμου; Η ίδια η Ο’Νιλ μας δίνει τρία διαφορετικά πιθανά σενάρια, «ένα σεβαστό, ένα τετριμμένο και ένα επικίνδυνο», όπως αναφέρει. Το πρώτο είναι η πιθανότητα να δοθεί στις αστυνομικές αρχές, έτσι ώστε να εντοπίζουν εξαφανισμένα για μεγάλο διάστημα παιδιά, τα οποία μπορεί να έχουν αλλάξει αρκετά, σε σχέση με την τελευταία τους φωτογραφία.
Το δεύτερο σενάριο δεν αποτελεί κάτι καινούριο. Ο αλγόριθμος μπορεί να πωληθεί σε διαφημιστικές εταιρίες, με σκοπό να έχουν πρόσβαση όχι μόνο στην ηλικία των επίδοξων πελατών τους, αλλά και σε άλλα εμφανισιακά χαρακτηριστικά, όπως η χρήση καλλυντικών προϊόντων, το βάρος, οι δερματικές παθήσεις κ.ο.κ..
Me 10 years ago: probably would have played along with the profile picture aging meme going around on Facebook and Instagram— Kate O'Neill (@kateo) January 12, 2019
Me now: ponders how all this data could be mined to train facial recognition algorithms on age progression and age recognition
Η τελευταία πιθανή χρήση του αλγορίθμου, κατά την Ο’Νιλ, είναι και η πιο επικίνδυνη, αφού μας περνάει από την πώληση του σε διαφημιστικές στην πώληση του σε ασφαλιστικές εταιρίες. Τι έχουν να κερδίσουν από αυτόν; Με τη βοήθεια του θα είναι σε θέση να συγκρίνουν την ταχύτητα γήρανσης του καθενός μας, σε σχέση με των συνομηλίκων μας, και να μας χαρακτηρίσουν ως «ασφαλιστικό ρίσκο» στην περίπτωση, που φαίνεται να γερνάμε γρηγορότερα, με αποτέλεσμα είτε να απορρίψουν την αίτηση μας για ασφάλιση, είτε να μας την χρεώσουν ακριβότερα.
Σε κάθε περίπτωση, η συγγραφέας δεν προτείνει να σταματήσουμε να συμμετέχουμε σε αυτήν και σε άλλες παρόμοιες δοκιμασίες, αλλά να αρχίσουμε να έχουμε συνείδηση του πώς μπορεί να γίνει εκμετάλλευση αυτής της συμμετοχής μας, έτσι ώστε εμείς οι ίδιοι αυτοβούλως να αποφασίζουμε αν θα την στηρίξουμε ή όχι. «Οι άνθρωποι είναι ο συνδετικός κρίκος φυσικού και ψηφιακού κόσμου. Οι αλληλεπιδράσεις των ανθρώπων είναι το κυρίαρχο συστατικό που κάνει το Διαδίκτυο των Πραγμάτων ενδιαφέρον. Τα δεδομένα μας είναι το καύσιμο που κάνει τις επιχειρήσεις εξυπνότερες και επικερδέστερες».
Το Facebook, πάντως, αρνείται κάθε σχέση τόσο με την δημιουργία της δοκιμασίας, όσο και με το γεγονός ότι έγινε viral.
Νικολέττα Σταμάτη
https://www.athensvoice.gr/life/technology/511394_mipos-telika-10yearchallenge-den-einai-kai-toso-athoo?fbclid=IwAR1hEcoVzshMOX0yzsSh9tzzitt5htMd1N9_qS8JLtBjKvYc9r7fb0xz9co
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου