Μία από τις πλέον διαδεδομένες προπαγανδιστικές απάτες του αμερικανικού ιμπεριαλισμού είναι το «περιορισμένο χτύπημα» ή ο «περιορισμένος πόλεμος». Το «Foreign Policy» διαπιστώνει, ότι οι πόλεμοι των ΗΠΑ δεν αποσπούν παρά ελάχιστο έως μηδενικό ποσοστό των αναφορών των Αμερικανών πολιτικών - και των δύο κομμάτων - όταν απευθύνονται στο εγχώριο ακροατήριο. Σαν να μην υπάρχουν.
Αυτό συμβαίνει διότι, όπως σημειώνει το δημοσίευμα, οι συγκρούσεις των ΗΠΑ γενικά γίνονται αντιληπτές στο εσωτερικό τους μόνο στο πλαίσιο είτε του περιορισμένου πολέμου, είτε του διαρκούς πόλεμου. Και οι δύο παρέχουν ένα κατευναστικό αποτέλεσμα, επιτρέποντας στον κόσμο να πιστέψει, είτε ότι η σύγκρουση θα είναι σύντομη και περιορισμένη ή ότι γίνεται πολύ μακριά για να ανησυχούν, είναι εκτός του πεδίου όρασης και, ως εκ τούτου, εκτός σκέψης.
Και οι δύο όροι - περιορισμένος και διαρκής πόλεμος - είναι σημαντικοί για την κατανόηση του ρόλου του αμερικανικού στρατού στον κόσμο, υποστηρίζει ο στρατιωτικός ιστορικός Ντόναλντ Στόκερ στο νέο του βιβλίο, «Γιατί η Αμερική χάνει τους πολέμους: Ο περιορισμένος πόλεμος και η στρατηγική των ΗΠΑ από τον Πόλεμο της Κορέας μέχρι σήμερα».
Ο σύντομότερος δρόμος προς την κόλαση
Το βασικό επιχείρημα του Στόκερ είναι ότι ενώ οι «περιορισμένοι πόλεμοι», ως όρος, απευθύνονται στο κοινό, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και στους αναλυτές, η βασική ιδέα είναι τόσο παραπλανητική όσο και καταστροφική. Ο περιορισμένος πόλεμος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι ένας κατά πολύ άχρηστος όρος που χρησιμοποιείται για να σκιαγραφεί μεταβαλλόμενους πολιτικούς στόχους που ποτέ δεν αντιμετωπίζονται και δεν ξεκαθαρίζονται. Η ασάφεια του ορισμού και των στόχων επιτρέπει τη συνέχιση των συγκρούσεων επ' αόριστον.
Το βιβλίο διατυπώνει το επιχείρημα, ότι οι συγκρούσεις μετά την Κορέα στις οποίες εμπλέκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι ο περιορισμένος πόλεμος είναι στην καλύτερη περίπτωση μια λανθασμένη ονομασία και στη χειρότερη περίπτωση ο πιο σύντομος ματωμένος δρόμος προς την εξόντωση ή την αναπηρία αμερικανικών ζωών και αδηφάγας κατασπατάλησης πόρων, ενώ εξαπολύουν τον ολοκληρωτικά καταστροφικό «Αρμαγεδώνα» στις χώρες εναντίον των οποίων κηρύσσονται.
Όπως εξηγεί ο Στόκερ, οι περιορισμένοι πόλεμοι, αντί του περιορισμού του πολέμου, δημιουργούν τις συνθήκες για τον εγκλωβισμό των ΗΠΑ σε έναν ατέλειωτο κύκλο συγκρούσεων.
Ο συγγραφέας δείχνει ότι στην πράξη, η ψευδαίσθηση του περιορισμένου πολέμου παρουσιάζει βραχυπρόθεσμο κέρδος αλλά και μακροχρόνιο πόνο, καθώς η στρατηγική αδράνεια που δημιουργείται από τον εγκλωβισμό σε μια άκαμπτη οπτική προς περιορισμένους στόχους, οδηγεί σε ένα διαρκή πόλεμο, όπου ο πολιτικός στόχος της σύγκρουσης είναι ασαφής, δίχως πλαίσιο ή υπερβολικά ρευστός για να αποτιμηθεί.
«Μέρος του προβλήματος είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε» λέει ο Στόκερ. «Εάν υπάρχει ένας περιορισμένος στόχος, τότε αυτός ο στόχος είναι αυτό που θέλουμε, αυτός για το οποίο κάνουμε ό,τι κάνουμε».
Το πρόβλημα, όμως, όπως εξηγεί στο βιβλίο, είναι ότι αυτοί οι στόχοι δεν είναι τόσο εύκολα καθορισμένοι ή επεξεργασμένοι. Και χωρίς επανεξέταση ή αναθεώρηση των πολιτικών σκοπών και στόχων, οι συνέπειες της στρατιωτικής δράσης σε βάθος δεκαετίας δεν μπορούν να αποτιμηθούν στις πολιτικές διαστάσεις τους. Αυτό, φυσικά, οδηγεί σε περισσότερες συγκρούσεις και πιο κοντόφθαλμες στρατιωτικές ενέργειες που δεν λαμβάνουν υπόψη το φαινόμενο της «χιονοστιβάδας», όταν, δηλαδή, επιμένεις σε μια στρατηγική ενώ ο πόλεμος ακολουθεί τη δική του πορεία.
Ο «περιορισμένος πόλεμος» στο Αφγανιστάν... είναι ο πιο μκροχρόνιος στην αμερικανική ιστορία
Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δείχνουν την απόσταση του όρου «περιορισμένοι πόλεμοι» από την πραγματικότητα. Ο πρώτος έγινε μαζικά αντιδημοφιλής αμέσως μόλις ο δημόσια δηλωμένος στόχος του «περιορισμένου πολέμου» για την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν, επιτεύχθηκε.
«Η προσδοκία ήταν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε στο Ιράκ και τη Μέση Ανατολή, κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Ανατολική Ευρώπη το 1989» λέει ο Στόκερ.
Αλλά οι πολιτικοί στόχοι εξελίχθηκαν από την αλλαγή καθεστώτος, σε κατοχή και έτσι ο πόλεμος δεν τέλειωσε παρά μόνο το 2011 και αυτό προσωρινά. Διότι ο Ομπάμα τον ξεκίνησε πάλι το 2014 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το Αφγανιστάν, από την άλλη πλευρά, συνεχίζει μέχρι σήμερα, αλλά ως επί το πλείστον δεν υπάρχει για τους τίτλους των εφημερίδων και την συνείδηση των Αμερικανών. Ετσι, δημιουργείται μια εκ προθέσεως εθνική «άγνοια» για έναν πόλεμο που εξακολουθεί να μαίνεται, αλλά να θεωρείται, ακόμη, ως… «περιορισμένη ανάφλεξη».
Το μοτίβο λοιπόν σχηματίζεται ως εξής: Μόλις το κοινό δεχθεί έναν πόλεμο με «περιορισμένο» στόχο, σκοπό και πεδίο - εκτός αν τα πράγματα γίνουν καταστροφικά με τρόπο που δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να κρυφτεί κάτω από το χαλί - η αρχική αντίληψη για έναν «περιορισμένο πόλεμο» παραμένει, αλλά ο ένας στόχος μετά το άλλο αντικαθιστά τον προηγούμενο, με τον ίδιο τον πόλεμο να μην αλλάζει ποτέ.
Όταν όμως οι στόχοι εξελίσσονται συνεχώς, το να μην αλλάζεις ή να μην επαναξιολογείς η στρατιωτική προσέγγιση, εγγυημένα οδηγείσαι σε μια μόνιμη σύγκρουση. Αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε ρωγμές στην δημόσια υποστήριξη.
Γενικά, γράφει ο Στοκερ, όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια οποιουδήποτε πολέμου - κυρίως ενός που κηρύχθηκε για έναν περιορισμένο πολιτικό στόχο - τόσο μεγαλύτερη είναι η κούραση του πληθυσμού έναντι αυτού του πολέμου.
Παρόλ’ αυτά, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ είναι αφοσιωμένοι στην ιδέα του «περιορισμένου πολέμου» - ενός πολέμου που δέσμευεται από στενούς και συγκεκριμένους στόχους για τους οποίους υποτίθεται ότι διεξάγεται - επειδή αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να τον «πουλήσουν» στο κοινό.
Αλλά οι πολιτικοί στόχοι αλλάζουν διαρκώς, όπως και κάθε πιθανότητα να γνωρίζεις τι θέλεις και, συνεπώς, το τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «πολιτική νίκη».
Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό στο Αφγανιστάν. Οι ίδιες 12 ομάδες SEAL (σσ. ειδικές δυνάμεις του αμερικανικού στρατού) πηγαίνουν ξανά και ξανά εκεί, σε μια προσπάθεια επίτευξης ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου στόχου, λέει ο Στόκερ. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό συμβαίνει… για μην υπάρξει στασιμότητα και αφεθεί η διεξαγωγή του πολέμου σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τις εξελισσόμενες στρατηγικές ή, χειρότερα, σε όσους δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν οι συνθήκες.
Το αποτέλεσμά, φυσικά, είναι το ίδιο: Φαύλος κύκλος.
Επιπλέον αυτής της έλλειψης κατεύθυνσης είναι το γεγονός ότι ο πόλεμος του Αφγανιστάν απλώς δεν αποτελεί σημαντικό πολιτικό ζήτημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και κατά την προεδρική εκλογή. Κάτι που δείχνει τη στασιμότητα όχι μόνο της ίδιας της σύγκρουσης αλλά και του τρόπου με τον οποίο οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μεταβαλλόμενων στόχων και σχεδίων για το Αφγανιστάν, μετατόπιση συμμαχιών και αριθμού στρατιωτών - που αυξάνεται αρκετά αργά ώστε να μην αποτελέσει θέμα στις ειδήσεις - όλα συνδυάζονται για να καταστείλουν το δημόσιο ενδιαφέρον για τον μακρύτερο πόλεμο στην αμερικανική ιστορία. Και είναι σαφές ότι οι ηγέτες των ΗΠΑ, από Μπους τον νεότερο, έως τον Ομπάμα και τον Τραμπ, δεν έχουν ιδέα - και, προφανώς, δεν ενδιαφέρονται - για το πώς να τον τελειώσουν.
Στο φόντο των παραπάνω, τα παρολίγον «περιορισμένα» και σε «επιλεγμένους στόχους» χτυπήματα εναντίον του Ιράν, μάλλον είναι ο γνωστός αμερικανικός τρόπος να κηρύξουν έναν ακόμη απεριόριστο πόλεμο...
tvxs.gr
Αυτό συμβαίνει διότι, όπως σημειώνει το δημοσίευμα, οι συγκρούσεις των ΗΠΑ γενικά γίνονται αντιληπτές στο εσωτερικό τους μόνο στο πλαίσιο είτε του περιορισμένου πολέμου, είτε του διαρκούς πόλεμου. Και οι δύο παρέχουν ένα κατευναστικό αποτέλεσμα, επιτρέποντας στον κόσμο να πιστέψει, είτε ότι η σύγκρουση θα είναι σύντομη και περιορισμένη ή ότι γίνεται πολύ μακριά για να ανησυχούν, είναι εκτός του πεδίου όρασης και, ως εκ τούτου, εκτός σκέψης.
Και οι δύο όροι - περιορισμένος και διαρκής πόλεμος - είναι σημαντικοί για την κατανόηση του ρόλου του αμερικανικού στρατού στον κόσμο, υποστηρίζει ο στρατιωτικός ιστορικός Ντόναλντ Στόκερ στο νέο του βιβλίο, «Γιατί η Αμερική χάνει τους πολέμους: Ο περιορισμένος πόλεμος και η στρατηγική των ΗΠΑ από τον Πόλεμο της Κορέας μέχρι σήμερα».
Ο σύντομότερος δρόμος προς την κόλαση
Το βασικό επιχείρημα του Στόκερ είναι ότι ενώ οι «περιορισμένοι πόλεμοι», ως όρος, απευθύνονται στο κοινό, στους διαμορφωτές της κοινής γνώμης και στους αναλυτές, η βασική ιδέα είναι τόσο παραπλανητική όσο και καταστροφική. Ο περιορισμένος πόλεμος, υποστηρίζει ο συγγραφέας, είναι ένας κατά πολύ άχρηστος όρος που χρησιμοποιείται για να σκιαγραφεί μεταβαλλόμενους πολιτικούς στόχους που ποτέ δεν αντιμετωπίζονται και δεν ξεκαθαρίζονται. Η ασάφεια του ορισμού και των στόχων επιτρέπει τη συνέχιση των συγκρούσεων επ' αόριστον.
Το βιβλίο διατυπώνει το επιχείρημα, ότι οι συγκρούσεις μετά την Κορέα στις οποίες εμπλέκονται οι Ηνωμένες Πολιτείες δείχνουν ότι ο περιορισμένος πόλεμος είναι στην καλύτερη περίπτωση μια λανθασμένη ονομασία και στη χειρότερη περίπτωση ο πιο σύντομος ματωμένος δρόμος προς την εξόντωση ή την αναπηρία αμερικανικών ζωών και αδηφάγας κατασπατάλησης πόρων, ενώ εξαπολύουν τον ολοκληρωτικά καταστροφικό «Αρμαγεδώνα» στις χώρες εναντίον των οποίων κηρύσσονται.
Όπως εξηγεί ο Στόκερ, οι περιορισμένοι πόλεμοι, αντί του περιορισμού του πολέμου, δημιουργούν τις συνθήκες για τον εγκλωβισμό των ΗΠΑ σε έναν ατέλειωτο κύκλο συγκρούσεων.
Ο συγγραφέας δείχνει ότι στην πράξη, η ψευδαίσθηση του περιορισμένου πολέμου παρουσιάζει βραχυπρόθεσμο κέρδος αλλά και μακροχρόνιο πόνο, καθώς η στρατηγική αδράνεια που δημιουργείται από τον εγκλωβισμό σε μια άκαμπτη οπτική προς περιορισμένους στόχους, οδηγεί σε ένα διαρκή πόλεμο, όπου ο πολιτικός στόχος της σύγκρουσης είναι ασαφής, δίχως πλαίσιο ή υπερβολικά ρευστός για να αποτιμηθεί.
«Μέρος του προβλήματος είναι ότι δεν ξέρουμε τι θέλουμε» λέει ο Στόκερ. «Εάν υπάρχει ένας περιορισμένος στόχος, τότε αυτός ο στόχος είναι αυτό που θέλουμε, αυτός για το οποίο κάνουμε ό,τι κάνουμε».
Το πρόβλημα, όμως, όπως εξηγεί στο βιβλίο, είναι ότι αυτοί οι στόχοι δεν είναι τόσο εύκολα καθορισμένοι ή επεξεργασμένοι. Και χωρίς επανεξέταση ή αναθεώρηση των πολιτικών σκοπών και στόχων, οι συνέπειες της στρατιωτικής δράσης σε βάθος δεκαετίας δεν μπορούν να αποτιμηθούν στις πολιτικές διαστάσεις τους. Αυτό, φυσικά, οδηγεί σε περισσότερες συγκρούσεις και πιο κοντόφθαλμες στρατιωτικές ενέργειες που δεν λαμβάνουν υπόψη το φαινόμενο της «χιονοστιβάδας», όταν, δηλαδή, επιμένεις σε μια στρατηγική ενώ ο πόλεμος ακολουθεί τη δική του πορεία.
Ο «περιορισμένος πόλεμος» στο Αφγανιστάν... είναι ο πιο μκροχρόνιος στην αμερικανική ιστορία
Οι πόλεμοι στο Ιράκ και το Αφγανιστάν δείχνουν την απόσταση του όρου «περιορισμένοι πόλεμοι» από την πραγματικότητα. Ο πρώτος έγινε μαζικά αντιδημοφιλής αμέσως μόλις ο δημόσια δηλωμένος στόχος του «περιορισμένου πολέμου» για την απομάκρυνση του Σαντάμ Χουσεΐν, επιτεύχθηκε.
«Η προσδοκία ήταν ότι κάτι τέτοιο θα προκαλούσε στο Ιράκ και τη Μέση Ανατολή, κάτι ανάλογο με αυτό που συνέβη στην Ανατολική Ευρώπη το 1989» λέει ο Στόκερ.
Αλλά οι πολιτικοί στόχοι εξελίχθηκαν από την αλλαγή καθεστώτος, σε κατοχή και έτσι ο πόλεμος δεν τέλειωσε παρά μόνο το 2011 και αυτό προσωρινά. Διότι ο Ομπάμα τον ξεκίνησε πάλι το 2014 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα.
Το Αφγανιστάν, από την άλλη πλευρά, συνεχίζει μέχρι σήμερα, αλλά ως επί το πλείστον δεν υπάρχει για τους τίτλους των εφημερίδων και την συνείδηση των Αμερικανών. Ετσι, δημιουργείται μια εκ προθέσεως εθνική «άγνοια» για έναν πόλεμο που εξακολουθεί να μαίνεται, αλλά να θεωρείται, ακόμη, ως… «περιορισμένη ανάφλεξη».
Το μοτίβο λοιπόν σχηματίζεται ως εξής: Μόλις το κοινό δεχθεί έναν πόλεμο με «περιορισμένο» στόχο, σκοπό και πεδίο - εκτός αν τα πράγματα γίνουν καταστροφικά με τρόπο που δεν μπορεί να αγνοηθεί ή να κρυφτεί κάτω από το χαλί - η αρχική αντίληψη για έναν «περιορισμένο πόλεμο» παραμένει, αλλά ο ένας στόχος μετά το άλλο αντικαθιστά τον προηγούμενο, με τον ίδιο τον πόλεμο να μην αλλάζει ποτέ.
Όταν όμως οι στόχοι εξελίσσονται συνεχώς, το να μην αλλάζεις ή να μην επαναξιολογείς η στρατιωτική προσέγγιση, εγγυημένα οδηγείσαι σε μια μόνιμη σύγκρουση. Αλλά αυτό μπορεί να οδηγήσει και σε ρωγμές στην δημόσια υποστήριξη.
Γενικά, γράφει ο Στοκερ, όσο μεγαλύτερη είναι η διάρκεια οποιουδήποτε πολέμου - κυρίως ενός που κηρύχθηκε για έναν περιορισμένο πολιτικό στόχο - τόσο μεγαλύτερη είναι η κούραση του πληθυσμού έναντι αυτού του πολέμου.
Παρόλ’ αυτά, οι πολιτικοί και στρατιωτικοί ηγέτες των ΗΠΑ είναι αφοσιωμένοι στην ιδέα του «περιορισμένου πολέμου» - ενός πολέμου που δέσμευεται από στενούς και συγκεκριμένους στόχους για τους οποίους υποτίθεται ότι διεξάγεται - επειδή αυτός είναι ο ευκολότερος τρόπος να τον «πουλήσουν» στο κοινό.
Αλλά οι πολιτικοί στόχοι αλλάζουν διαρκώς, όπως και κάθε πιθανότητα να γνωρίζεις τι θέλεις και, συνεπώς, το τι θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως «πολιτική νίκη».
Αυτό γίνεται περισσότερο φανερό στο Αφγανιστάν. Οι ίδιες 12 ομάδες SEAL (σσ. ειδικές δυνάμεις του αμερικανικού στρατού) πηγαίνουν ξανά και ξανά εκεί, σε μια προσπάθεια επίτευξης ενός συνεχώς μεταβαλλόμενου στόχου, λέει ο Στόκερ. Το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι αυτό συμβαίνει… για μην υπάρξει στασιμότητα και αφεθεί η διεξαγωγή του πολέμου σε εκείνους που δεν καταλαβαίνουν τις εξελισσόμενες στρατηγικές ή, χειρότερα, σε όσους δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν οι συνθήκες.
Το αποτέλεσμά, φυσικά, είναι το ίδιο: Φαύλος κύκλος.
Επιπλέον αυτής της έλλειψης κατεύθυνσης είναι το γεγονός ότι ο πόλεμος του Αφγανιστάν απλώς δεν αποτελεί σημαντικό πολιτικό ζήτημα στις Ηνωμένες Πολιτείες, ακόμη και κατά την προεδρική εκλογή. Κάτι που δείχνει τη στασιμότητα όχι μόνο της ίδιας της σύγκρουσης αλλά και του τρόπου με τον οποίο οι Αμερικανοί την αντιμετωπίζουν.
Σχεδόν δύο δεκαετίες μεταβαλλόμενων στόχων και σχεδίων για το Αφγανιστάν, μετατόπιση συμμαχιών και αριθμού στρατιωτών - που αυξάνεται αρκετά αργά ώστε να μην αποτελέσει θέμα στις ειδήσεις - όλα συνδυάζονται για να καταστείλουν το δημόσιο ενδιαφέρον για τον μακρύτερο πόλεμο στην αμερικανική ιστορία. Και είναι σαφές ότι οι ηγέτες των ΗΠΑ, από Μπους τον νεότερο, έως τον Ομπάμα και τον Τραμπ, δεν έχουν ιδέα - και, προφανώς, δεν ενδιαφέρονται - για το πώς να τον τελειώσουν.
Στο φόντο των παραπάνω, τα παρολίγον «περιορισμένα» και σε «επιλεγμένους στόχους» χτυπήματα εναντίον του Ιράν, μάλλον είναι ο γνωστός αμερικανικός τρόπος να κηρύξουν έναν ακόμη απεριόριστο πόλεμο...
tvxs.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου