Η «Εφ.Συν.» πενθεί.
Μες στην τρομακτική καταχνιά των ημερών πληροφορηθήκαμε τη συγκλονιστική είδηση του ξαφνικού θανάτου της καλής συναδέλφου που επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες κάλυπτε ακούραστα το ρεπορτάζ των υπουργείων Περιβάλλοντος, Δημοσίων Εργων, Μεταφορών από τις σελίδες μας και παλιότερα της «Ελευθεροτυπίας» και του «Ριζοσπάστη». Γνώστρια του αντικειμένου όσο κανείς, ακούραστη, προσηνής, διακριτική, πραγματική κυρία, πλημμύρισε με βουβό πόνο όλους μας.
Για τη Χαρά
Γνώρισα τη Χαρά στην «Εφ.Συν.» Μια ξεχωριστή παρουσία, αξιοπρεπής, ευγενής, αλλά και αυστηρή όταν ήθελε. Ακαταπόνητη, αθόρυβα εργατική, συνεπής, γνώριζε σε βάθος τα πολλά και διαφορετικά θέματά της. Εντιμη και με δημοσιογραφικό ήθος. Αψογα, προσεκτικά και συγκροτημένα τα κείμενά της. Ηξερε να συνθέτει και να αναδεικνύει τα κρίσιμα, τα θετικά και τα αρνητικά. Κυριολεκτικά στυλοβάτης της εφημερίδας μας. Θα μας λείψει. Νικόλας Βουλέλης
Με κέφι και ζήλο
Σοβαρά τώρα; Το εννοείς; Δεν θα ξαναγράψεις για τα ακαταλαβίστικα πολεοδομικά και χωροταξικά που μόνο εσύ καταλάβαινες και μας εξηγούσες; Για το περιβάλλον και ό,τι αυτό υφίσταται από τον άνθρωπο; Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους εργαζομένους τους; Για τους μηχανικούς, τον αγαπημένο σου επιστημονικό κλάδο; Για την πόλη και τα κτίριά της; Για τη ΔΕΗ και τα ενεργειακά, που τα τελευταία χρόνια πρόθυμα κάλυπτες για να βοηθήσεις την εφημερίδα; Την εφημερίδα που αγάπησες και πίστεψες απ’ την πρώτη στιγμή. Την εφημερίδα μας, για την οποία δούλεψες με τόσο κέφι και ζήλο, αχόρταγα.
Σοβαρά τώρα; Δεν θα ξαναγκρινιάξεις για τίποτα; Δεν θα μαλώσεις κανέναν μας; Δεν θα μας χαρίσεις ένα χαμόγελο που τόσο φώτιζε το πρόσωπό σου; Δεν θα μας επιτρέψεις να μάθουμε τίποτα άλλο από σένα; Σοβαρά, τώρα, μας αφήνεις φτωχότερους. Μας αφήνεις χωρίς τη Χαρά μας…
Ελένη Γκρούη
Αρχισυντάκτρια ελεύθερου ρεπορτάζ «Εφ.Συν.»
Αντίο διπλανή μου...
Οταν χτύπησε το τηλέφωνο χθες το μεσημέρι και ο συνάδελφος Δημήτρης Τερζής μού ψιθύρισε ταραγμένος «θα σου πω κάτι δυσάρεστο αλλά πρέπει να το μάθεις», το μυαλό μου κατ' ευθείαν πήγε στον εφιάλτη που μας έχει επισκεφτεί και στις εξελίξεις.
Ελα όμως που αυτό που άκουσα δεν το χωρούσε ο νους μου. Ελα που η είδηση που μου επιφύλασσε ο εδώ και χρόνια φίλος μου ήταν από αυτές που μόνο αιφνιδιασμό και οδύνη σού γεννούν. «Εφυγε η Χαρά», μου είπε. «Ποια Χαρά;», τον ρώτησα. «Η Τζαναβάρα», μου απάντησε.
Πάγωσα. Μούδιασα. Επτάμισι χρόνια, από τότε δηλαδή που εκδόθηκε η «Εφημερίδα των Συντακτών», ψυχή της οποίας ήταν η συνεταιρίστρια Χαρά, καθόμασταν στα διπλανά γραφεία. Σχεδόν κολλητά. Ατελείωτες ώρες. Και τα προηγούμενα χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, στην «Ελευθεροτυπία».
Αριστη επαγγελματίας και γνώστρια των θεμάτων που κάλυπτε όσο κανένας άλλος. Δεν της ξέφευγε τίποτα. Συνεπής στο ρεπορτάζ της μέχρι εκνευρισμού. Σπάνια σηκωνόταν από το γραφείο της, διέκοπτε μόνο για το μεσημεριανό της φαγητό. Αγχωνόταν μη τυχόν και η εφημερίδα χάσει κάποια είδηση. Δυστροπούσε όταν δεν προλάβαινε να γράψει όλα τα θέματα της επικαιρότητας.
Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Εφευγε σχετικά νωρίς από την εφημερίδα καθώς πρόσεχε πάντα την υγεία της και συνέχιζε από το σπίτι της. Η χαρά της Χαράς ήταν η οικογένειά της. Η μητέρα της, ο αδελφός της και τ' ανίψια της. Οταν μιλούσε για την Τατιάνα, την Κορίνα και τον ανιψιό της έλαμπαν τα μάτια της.
Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να την αποχαιρετήσουμε όπως της άξιζε. Αυτό το κακό που μας έχει χτυπήσει την πόρτα δεν μας επιτρέπει να είμαστε δίπλα της στο τελευταίο ταξίδι. Ομως έστω και από μακριά, έστω κι έτσι, αλλά μέσα από την εφημερίδα που αγάπησε και πάλεψε γι' αυτή, θα της πούμε «ξεκουράσου Χαρούλα...». Χριστίνα Παπασταθοπούλου
Ακούραστη και συνεπής
Μια αληθινή επαγγελματίας δημοσιογράφος, ακούραστη και συνεπής στις αρχές της, με ό,τι έχει απομείνει πλέον σαν περιεχόμενο αυτής της λέξης. Αυτή ήταν η ξεχωριστή συνάδελφος και συνεταιρίστρια Χαρά Τζαναβάρα. Πώς να μιλήσεις και πώς να γράψεις για τον άνθρωπο που είχες, που είχαμε απέναντί μας όλες τις ώρες, όλες τις μέρες από εκείνη την πρώτη ημέρα που ξεκίνησε η «Εφ.Συν.».
Μαζί μας στην «Ελευθεροτυπία», μαζί μας και τώρα. Ηταν από τους πρώτους εμψυχωτές, από τα πρώτα στελέχη της «Εφημερίδας των Συντακτών» και ήταν εκείνη που κατάφερε να μετατρέψει και με την ιδιότητά της, ως απόφοιτος του ΕΜΠ, έναν μικρό σχετικά χώρο σε μια λειτουργική εφημερίδα των 140 ανθρώπων.
Μελέτησε, σχεδίασε και συμμετείχε η ίδια ακόμα και στις επισκευές, στη διαρρύθμιση, στην οικονομική επίπλωση, σε όλα. Με απίστευτο ζήλο και με τη βοήθεια των αγαπημένων της ανιψιών που φοιτούσαν τότε στο ΕΜΠ, κυριολεκτικά τα έδωσε όλα. Η Χαρά Τζαναβάρα με τα ρεπορτάζ της στα υπουργεία Ενέργειας, Χωροταξίας, Περιβάλλοντος, Συγκοινωνιών και όπως κατά καιρούς ονομάστηκαν όλα αυτά τα υπουργεία, δεν άφηνε τίποτα να πέσει χάμω. Με ένα γραπτό -κατά κανόνα- ήπιο αναδείκνυε τα δύσκολα θέματα, τις υπερβάσεις, τις παρανομίες, τα σκάνδαλα, αλλά και τα καλά, τα θετικά, τα ουσιώδη.
Από τα νεανικά της χρόνια στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα επέλεξε την Αριστερά, παραμένοντας εκεί σταθερά και αταλάντευτα μέχρι σήμερα.
Ακόμα δεν ξέρουμε ποιο πρόβλημα υγείας ήταν εκείνο που καθόρισε το τέλος. Ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αποκλεισμένοι όλοι στα σπίτια μας πρέπει να κλάψουμε μόνος του ο καθένας μία συνάδελφο τόσο πολύτιμη και τόσο σύμφυτη με την «Εφ.Συν.». Α.Ψ.
Εμπρακτη λατρεία για την «Εφ.Συν.»
Και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι πρέπει να γράψεις σε παρελθοντικό χρόνο για έναν άνθρωπο που μέχρι πριν από λίγες ώρες ήταν κομμάτι από το παρόν σου. Η Χαρούλα ήταν δημοσιογράφος, ρεπόρτερ με όλη τη σημασία των λέξεων. Είχε την όρεξη, τη διάθεση, τον ζήλο, που δεν διαθέτουν πολλοί νεότεροι συνάδελφοι, νεοσσοί του επαγγέλματος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να σχετίζεται με το ρεπορτάζ του υπουργείου Υποδομών που να μην ξέρει, να μην ήξερε τη Χαρά για τα εξαιρετικά της ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Και μετά την έμαθαν και για το ρεπορτάζ του Μεταφορών και μετά για το ενεργειακό ρεπορτάζ.
Γιατί η Χαρά έδειχνε έμπρακτα, καθημερινά τη λατρεία της για αυτή την εφημερίδα. Ηταν από τους ανθρώπους που θα έβγαινε μπροστά να αναλάβει ακόμα περισσότερες ευθύνες, δεν επαναπαύτηκε ποτέ στις δάφνες της, δεν φοβήθηκε να κολυμπήσει σε καινούργια ρεπορτάζ, να πει δεν ξέρω αλλά «θα κάτσω να το ψάξω, θα κάτσω να διαβάσω». Δούλευε ακατάπαυστα, είχε εκπληκτικά αντανακλαστικά, έγραφε χιλιάδες λέξεις κάθε μέρα, εντόπιζε την είδηση στα ψιλά γράμματα πολυνομοσχεδίων εκατοντάδων σελίδων.
Μαύρα μεσάνυχτα έφταναν στη Βουλή και η Χαρούλα πάντα alert, να στείλει πρώτη, να βοηθήσει. Δούλευε πάντα ανήμερα Πρωτοχρονιάς «για ποδαρικό», όπως έλεγε. Με τη Χαρούλα μιλήσαμε τηλεφωνικά την περασμένη Τετάρτη, για να πούμε τα νέα μας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας… από βδομάδα. Αντίο Χαρούλα! Αρτεμις Σπηλιώτη
https://www.efsyn.gr/
Μες στην τρομακτική καταχνιά των ημερών πληροφορηθήκαμε τη συγκλονιστική είδηση του ξαφνικού θανάτου της καλής συναδέλφου που επί τέσσερις και πλέον δεκαετίες κάλυπτε ακούραστα το ρεπορτάζ των υπουργείων Περιβάλλοντος, Δημοσίων Εργων, Μεταφορών από τις σελίδες μας και παλιότερα της «Ελευθεροτυπίας» και του «Ριζοσπάστη». Γνώστρια του αντικειμένου όσο κανείς, ακούραστη, προσηνής, διακριτική, πραγματική κυρία, πλημμύρισε με βουβό πόνο όλους μας.
Για τη Χαρά
Γνώρισα τη Χαρά στην «Εφ.Συν.» Μια ξεχωριστή παρουσία, αξιοπρεπής, ευγενής, αλλά και αυστηρή όταν ήθελε. Ακαταπόνητη, αθόρυβα εργατική, συνεπής, γνώριζε σε βάθος τα πολλά και διαφορετικά θέματά της. Εντιμη και με δημοσιογραφικό ήθος. Αψογα, προσεκτικά και συγκροτημένα τα κείμενά της. Ηξερε να συνθέτει και να αναδεικνύει τα κρίσιμα, τα θετικά και τα αρνητικά. Κυριολεκτικά στυλοβάτης της εφημερίδας μας. Θα μας λείψει. Νικόλας Βουλέλης
Με κέφι και ζήλο
Σοβαρά τώρα; Το εννοείς; Δεν θα ξαναγράψεις για τα ακαταλαβίστικα πολεοδομικά και χωροταξικά που μόνο εσύ καταλάβαινες και μας εξηγούσες; Για το περιβάλλον και ό,τι αυτό υφίσταται από τον άνθρωπο; Για τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τους εργαζομένους τους; Για τους μηχανικούς, τον αγαπημένο σου επιστημονικό κλάδο; Για την πόλη και τα κτίριά της; Για τη ΔΕΗ και τα ενεργειακά, που τα τελευταία χρόνια πρόθυμα κάλυπτες για να βοηθήσεις την εφημερίδα; Την εφημερίδα που αγάπησες και πίστεψες απ’ την πρώτη στιγμή. Την εφημερίδα μας, για την οποία δούλεψες με τόσο κέφι και ζήλο, αχόρταγα.
Σοβαρά τώρα; Δεν θα ξαναγκρινιάξεις για τίποτα; Δεν θα μαλώσεις κανέναν μας; Δεν θα μας χαρίσεις ένα χαμόγελο που τόσο φώτιζε το πρόσωπό σου; Δεν θα μας επιτρέψεις να μάθουμε τίποτα άλλο από σένα; Σοβαρά, τώρα, μας αφήνεις φτωχότερους. Μας αφήνεις χωρίς τη Χαρά μας…
Ελένη Γκρούη
Αρχισυντάκτρια ελεύθερου ρεπορτάζ «Εφ.Συν.»
Αντίο διπλανή μου...
Οταν χτύπησε το τηλέφωνο χθες το μεσημέρι και ο συνάδελφος Δημήτρης Τερζής μού ψιθύρισε ταραγμένος «θα σου πω κάτι δυσάρεστο αλλά πρέπει να το μάθεις», το μυαλό μου κατ' ευθείαν πήγε στον εφιάλτη που μας έχει επισκεφτεί και στις εξελίξεις.
Ελα όμως που αυτό που άκουσα δεν το χωρούσε ο νους μου. Ελα που η είδηση που μου επιφύλασσε ο εδώ και χρόνια φίλος μου ήταν από αυτές που μόνο αιφνιδιασμό και οδύνη σού γεννούν. «Εφυγε η Χαρά», μου είπε. «Ποια Χαρά;», τον ρώτησα. «Η Τζαναβάρα», μου απάντησε.
Πάγωσα. Μούδιασα. Επτάμισι χρόνια, από τότε δηλαδή που εκδόθηκε η «Εφημερίδα των Συντακτών», ψυχή της οποίας ήταν η συνεταιρίστρια Χαρά, καθόμασταν στα διπλανά γραφεία. Σχεδόν κολλητά. Ατελείωτες ώρες. Και τα προηγούμενα χρόνια, ούτε θυμάμαι πόσα, στην «Ελευθεροτυπία».
Αριστη επαγγελματίας και γνώστρια των θεμάτων που κάλυπτε όσο κανένας άλλος. Δεν της ξέφευγε τίποτα. Συνεπής στο ρεπορτάζ της μέχρι εκνευρισμού. Σπάνια σηκωνόταν από το γραφείο της, διέκοπτε μόνο για το μεσημεριανό της φαγητό. Αγχωνόταν μη τυχόν και η εφημερίδα χάσει κάποια είδηση. Δυστροπούσε όταν δεν προλάβαινε να γράψει όλα τα θέματα της επικαιρότητας.
Αλλά δεν το έβαζε κάτω. Εφευγε σχετικά νωρίς από την εφημερίδα καθώς πρόσεχε πάντα την υγεία της και συνέχιζε από το σπίτι της. Η χαρά της Χαράς ήταν η οικογένειά της. Η μητέρα της, ο αδελφός της και τ' ανίψια της. Οταν μιλούσε για την Τατιάνα, την Κορίνα και τον ανιψιό της έλαμπαν τα μάτια της.
Δυστυχώς δεν θα μπορέσουμε να την αποχαιρετήσουμε όπως της άξιζε. Αυτό το κακό που μας έχει χτυπήσει την πόρτα δεν μας επιτρέπει να είμαστε δίπλα της στο τελευταίο ταξίδι. Ομως έστω και από μακριά, έστω κι έτσι, αλλά μέσα από την εφημερίδα που αγάπησε και πάλεψε γι' αυτή, θα της πούμε «ξεκουράσου Χαρούλα...». Χριστίνα Παπασταθοπούλου
Ακούραστη και συνεπής
Μια αληθινή επαγγελματίας δημοσιογράφος, ακούραστη και συνεπής στις αρχές της, με ό,τι έχει απομείνει πλέον σαν περιεχόμενο αυτής της λέξης. Αυτή ήταν η ξεχωριστή συνάδελφος και συνεταιρίστρια Χαρά Τζαναβάρα. Πώς να μιλήσεις και πώς να γράψεις για τον άνθρωπο που είχες, που είχαμε απέναντί μας όλες τις ώρες, όλες τις μέρες από εκείνη την πρώτη ημέρα που ξεκίνησε η «Εφ.Συν.».
Μαζί μας στην «Ελευθεροτυπία», μαζί μας και τώρα. Ηταν από τους πρώτους εμψυχωτές, από τα πρώτα στελέχη της «Εφημερίδας των Συντακτών» και ήταν εκείνη που κατάφερε να μετατρέψει και με την ιδιότητά της, ως απόφοιτος του ΕΜΠ, έναν μικρό σχετικά χώρο σε μια λειτουργική εφημερίδα των 140 ανθρώπων.
Μελέτησε, σχεδίασε και συμμετείχε η ίδια ακόμα και στις επισκευές, στη διαρρύθμιση, στην οικονομική επίπλωση, σε όλα. Με απίστευτο ζήλο και με τη βοήθεια των αγαπημένων της ανιψιών που φοιτούσαν τότε στο ΕΜΠ, κυριολεκτικά τα έδωσε όλα. Η Χαρά Τζαναβάρα με τα ρεπορτάζ της στα υπουργεία Ενέργειας, Χωροταξίας, Περιβάλλοντος, Συγκοινωνιών και όπως κατά καιρούς ονομάστηκαν όλα αυτά τα υπουργεία, δεν άφηνε τίποτα να πέσει χάμω. Με ένα γραπτό -κατά κανόνα- ήπιο αναδείκνυε τα δύσκολα θέματα, τις υπερβάσεις, τις παρανομίες, τα σκάνδαλα, αλλά και τα καλά, τα θετικά, τα ουσιώδη.
Από τα νεανικά της χρόνια στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα επέλεξε την Αριστερά, παραμένοντας εκεί σταθερά και αταλάντευτα μέχρι σήμερα.
Ακόμα δεν ξέρουμε ποιο πρόβλημα υγείας ήταν εκείνο που καθόρισε το τέλος. Ακόμα δεν μπορούμε να πιστέψουμε ότι αποκλεισμένοι όλοι στα σπίτια μας πρέπει να κλάψουμε μόνος του ο καθένας μία συνάδελφο τόσο πολύτιμη και τόσο σύμφυτη με την «Εφ.Συν.». Α.Ψ.
Εμπρακτη λατρεία για την «Εφ.Συν.»
Και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι πρέπει να γράψεις σε παρελθοντικό χρόνο για έναν άνθρωπο που μέχρι πριν από λίγες ώρες ήταν κομμάτι από το παρόν σου. Η Χαρούλα ήταν δημοσιογράφος, ρεπόρτερ με όλη τη σημασία των λέξεων. Είχε την όρεξη, τη διάθεση, τον ζήλο, που δεν διαθέτουν πολλοί νεότεροι συνάδελφοι, νεοσσοί του επαγγέλματος. Δεν υπάρχει άνθρωπος που να σχετίζεται με το ρεπορτάζ του υπουργείου Υποδομών που να μην ξέρει, να μην ήξερε τη Χαρά για τα εξαιρετικά της ρεπορτάζ στην «Ελευθεροτυπία» και στην «Εφημερίδα των Συντακτών». Και μετά την έμαθαν και για το ρεπορτάζ του Μεταφορών και μετά για το ενεργειακό ρεπορτάζ.
Γιατί η Χαρά έδειχνε έμπρακτα, καθημερινά τη λατρεία της για αυτή την εφημερίδα. Ηταν από τους ανθρώπους που θα έβγαινε μπροστά να αναλάβει ακόμα περισσότερες ευθύνες, δεν επαναπαύτηκε ποτέ στις δάφνες της, δεν φοβήθηκε να κολυμπήσει σε καινούργια ρεπορτάζ, να πει δεν ξέρω αλλά «θα κάτσω να το ψάξω, θα κάτσω να διαβάσω». Δούλευε ακατάπαυστα, είχε εκπληκτικά αντανακλαστικά, έγραφε χιλιάδες λέξεις κάθε μέρα, εντόπιζε την είδηση στα ψιλά γράμματα πολυνομοσχεδίων εκατοντάδων σελίδων.
Μαύρα μεσάνυχτα έφταναν στη Βουλή και η Χαρούλα πάντα alert, να στείλει πρώτη, να βοηθήσει. Δούλευε πάντα ανήμερα Πρωτοχρονιάς «για ποδαρικό», όπως έλεγε. Με τη Χαρούλα μιλήσαμε τηλεφωνικά την περασμένη Τετάρτη, για να πούμε τα νέα μας και ανανεώσαμε το ραντεβού μας… από βδομάδα. Αντίο Χαρούλα! Αρτεμις Σπηλιώτη
https://www.efsyn.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου