Εκ νέου στην επικαιρότητα το σενάριο διεξαγωγής διπλών εκλογών το Φθινόπωρο έφεραν οι δηλώσεις του υπουργού Δικαιοσύνης, Χάρη Καστανίδη, σε συνέντευξη του. Απαντώντας ο εκπρόσωπος τύπου της Ν.Δ., Πάνος Παναγιωτόπουλος, ζητά διευκρινήσεις για το εάν ο πρωθυπουργός εξετάζει το ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών και για πότε.
Σε συνέντευξη του σε ραδιοσταθμό ο Χ. Καστανίδης ανέφερε "ή μια γενναία κυβέρνηση όπως αυτή θα σώσει τη χώρα αλλά η κεντροαριστερά θα εξαφανιστεί για 30 χρόνια ή θα πρέπει να υπάρχουν διαδικασίες νέας δημοκρατικής νομιμοποίησής της κυβέρνησης".
Στη συνέχεια ο εκπρόσωπος της Νέας Δημοκρατίας, Πάνος Παναγιωτόπουλος, δήλωσε:
Ο Υπουργός Δικαιοσύνης κ. Χάρης Καστανίδης, με τις σημερινές δηλώσεις του, περί «ανάγκης δημοκρατικής νομιμοποίησης», είναι ξεκάθαρο ότι υπαινίσσεται πρόωρες εκλογές. Τώρα, πλέον, είναι η σειρά του Πρωθυπουργού να μας απαντήσει υπεύθυνα, αν σκέφτεται να πραγματοποιήσει (και πότε…) αυτό που υπονοεί ο υπουργός του.
Από το περιβάλλον του πρωθυπουργού πάντως παρέπεμπαν στην πρόσφατη συνέντευξη του στην Κυριακάτικη "Ε" όπου και ανέφερε ότι δεν σκέφτεται πρόωρες εκλογές. Συμπλήρωναν ότι η κυβέρνηση έχει ισχυρή κοινοβουλευτική πλειοψηφία και ότι η λαϊκή εντολή είναι νωπή.
ΠΡΕΖΑ TV
10-7-2010
4 σχόλια:
Πάντως έχετε όντως δίκιο, στην καθημερινότητα με τη λέξη σκεπτικισμός συνήθως εννοούμε μόνο την αβεβαιότητα και την αμφισβήτηση. Αυτές οι σκέψεις όμως δεν βοηθούν την συνεκτικότητα των οργανωτικών δομών οποιουδήποτε κοινωνικού μορφώματος. Διαχρονικά. Το αποδεικνύει άλλωστε και η πληθώρα των ιστορικών κειμένων. «Ησυχία, τάξις και ασφάλεια καθ’ άπασαν την επικράτειαν» είναι η νόρμα. Παντού. Έτσι λειτουργεί η κοινωνία. Εάν ζεις μόνος σου σαν τον Ροβινσώνα, απολαμβάνεις πλήρη ελευθερία, αλλά ελάχιστη ασφάλεια. Ακόμα κι ένας πονόδοντος αρκεί για να πεθάνεις. Εάν πάλι ζεις μέσα στο μπουλούκι, η ελευθερία σου περιορίζεται, αλλά είσαι πιο ασφαλής. Και στην κοινωνία υπάρχει κάθε καρυδιάς καρύδι: μαύροι, άσπροι, κοντοί, ψηλοί, χοντροί, ισχνοί, όμορφοι, άσχημοι, άρρωστοι, υγιείς, χαζοί, έξυπνοι, οργανωμένοι, ανοργάνωτοι, αυταρχικοί, δουλοπρεπείς, σοβαροί, αστείοι, θυμωμένοι, χαρούμενοι κ.α… και εναλλάσονται διαρκώς στην εξουσία, σχηματίζοντας από συλλογικότητες στην αρχή της ομοφωνίας, έως τις ενός ανδρός αρχή αυτοκρατορίες. Αυτό δε που γίνεται διαχρονικά, συνήθως έχει ως εξής: κάτι συμβαίνει σε κάποιον, τον προβληματίζει, βρίσκεται σε κρίση, ρωτά, αναζητά στοιχειοθετημένη γνώση και εντέλει αποδέχεται\πείθεται με κάποιες αναπόδειχτες υποθέσεις, ώστε να λύσει πρακτικά το πρόβλημά του, επηρεάζοντας κατά το μάλλον ή ήττον ολόκληρη την κοινωνία. Η μόνη επανάσταση που δεν ευαγγελίστηκε ποτέ κανείς είναι αυτή που θα γίνει στον εγκέφαλό του και θα τον αφήσει κουρέλι να παραληρεί για την απώλεια της σιγουριάς του, και αυτό διότι κανείς δεν προσδοκά αβεβαιότητα όταν ρωτά, αλλά τελεσίδικες απαντήσεις. Και παρόλο που ακόμα και οι αβέβαιοι θα μπορούσαν να ευαγγελίζονται την αβεβαιότητά τους, δεν το κάνουν. Όχι όμως ότι και η αβεβαιότητα δεν έχει τα μειονεκτήματά της· ο Αριστοφάνης τα περιέγραψε καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον στις Νεφέλες του.
ΜΟΥ ΤΟ ΕΣΤΕΙΛΑΝ ΜΕ EMAIL.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΜΙΑ ΠΟΛΥ ΠΑΡΑΞΕΝΗ ΑΠΟΨΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ, ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΟΠΙΑ ΕΝΟΣ ΣΚΕΠΤΙΚΙΣΤΗ.
«Βέβαιος είμαι μόνο για το είναι καθεαυτό. Ως εμπειρία, ως συνείδηση κειμενικότητας. Αβέβαιος, εάν είμαι (σολιψιστικά) μόνον εγώ και το σημαίνον. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας άνθρωπος που ονειρεύτηκα ότι ήμουν πεταλούδα ή εάν είμαι μία πεταλούδα που ονειρεύομαι ότι είμαι άνθρωπος. Αβέβαιος, εάν είμαι ένας καλωδιωμένος εγκέφαλος σε δοκιμαστικό σωλήνα Matrix. Αβέβαιος, εάν μπορώ ρητά να αληθεύω, καθώς κάθε λογικό σύστημα εμπεριέχει τουλάχιστον μία πρόταση που δεν είναι ούτε αληθής ούτε ψευδής, όπως το ρήμα ψεύδομαι. Αβέβαιος, εάν υπάρχει παρελθόν ή μέλλον, καθώς εδώ και τώρα ιστορώ και εδώ και τώρα μέλλω. Αβέβαιος, εάν το είναι στερείται (μηδενιστικά) νοήματος. Αβέβαιος, εάν η γνώση της αλήθειας είναι (αγνωστικιστικά) αδύνατη. Αβέβαιος, ακόμα κι εάν γεννήθηκα, καθώς δε θυμάμαι την γέννησή μου και ούτε γνωρίζω κανέναν που να θυμάται τη δική του. Αβέβαιος, ακόμα και για το εάν θα πεθάνω.
Είμαι και δεν μπορώ να μην είμαι, κι ας βιώνω την αμετάκλητη απώλεια της εμπειρίας του άλλου, δηλαδή τη θνητότητα και ουχί το θάνατο που παραμένει η μόνη λέξη, η οποία δεν αντιστοιχεί σε καμία εμπειρία, επειδή όσο ζούμε δεν πεθαίνουμε για τον βιώσουμε και όταν πεθάνουμε δεν θα ζούμε για να τον περιγράψουμε. Γνωρίζοντας όμως ότι κάθε προσπάθεια για αληθή γνώση προσκρούει σε ανυπέρβλητα κριτήρια ελέγχου, όπως π.χ. ο διάλληλος κύκλος ότι ο Ιησούς ο Ναζωραίος αναστήθηκε, επειδή αναγράφεται στη Βίβλο και αναγράφεται στη Βίβλο, επειδή αναστήθηκε. Τουτέστιν μόνο σκοπώ. Αβέβαια. Αυθαίρετα. Ελεύθερα. Δίοτι ο σκοπός είναι και πράξη.
Πράξη είναι κάθε ρηματική έκφραση του ανθρώπου και ακόμα περισσότερες. Και εάν εσύ μπορείς να νοηματοδοτήσεις με συνέπεια τα παλαβά της θύμησής σου, είναι επειδή εσύ το επιλέγεις. Και οι περισσότεροι άνθρωποι διαχρονικά πρωτίστως επιλέγουν να ζουν και είναι διατεθειμένοι να κάνουν τα πάντα, το οποίο σημαίνει ότι τα περί ηθικής περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Οι περισσότεροι άνθρωποι επιδιώκουν «την αποδοχή της φυλής». Οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να διαιωνίζονται, το οποίο σημαίνει ότι τα τέκνα τους γίνονται αυτοσκοπός. Οι περισσότεροι άνθρωποι αλληλοσκοτώνονται μαζικά. Οι περισσότεροι άνθρωποι είναι λειτουργικά αναλφάβητοι και δεν γνωρίζουν την φαυλότητα των σκέψεών τους, αλλά ακόμα και όταν το ψυχανεμίζονται, αρνούνται να το παραδεχτούν και οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να νιώθουν χαρά. Αντιθέτως, ελάχιστοι άνθρωποι αυτοκτονούν. Ελάχιστοι άνθρωποι αδιαφορούν για τη γνώμη των άλλων. Ελάχιστοι άνθρωποι είναι άτεκνοι. Ελάχιστοι άνθρωποι ζούνε φιλήσυχα. Ελάχιστοι άνθρωποι γνωρίζουν πολλά και ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν επιζητούν την ευτυχία. Και αυτή είναι η αλήθεια.
Η αλήθεια όμως είναι ότι η αλήθεια αφ’εαυτής δεν αρκεί, γι’αυτό και επιστρατεύουμε τη φαντασία μας, ώστε να καλύψουμε τα κενά. Δυστυχώς όμως η φαντασία δεν έχει θερμίδες, όπερ εστίν μεθερμηνευόμενον, είτε επέχω (ναι, με έψιλον) και είμαι ατάραχος είτε όχι, το χαμαλίκι δεν το γλυτώνω. Χρειαζόμαστε λύσεις, πρακτικές λύσεις, και τις χρειαζόμαστε άμεσα. Διότι όταν πονάω στο δόντι, δεν περιμένω κάποιον να μου πει ότι ο πόνος είναι μόνο στη σκέψη μου. Το γνωρίζω ήδη αυτό και δε θέλω να κάνω άσκηση πειθαρχίας. Αυτό που θέλω είναι να μην πονάω και το τελευταίο που με απασχολεί είναι από τι προκλήθηκε. Και από ευφάνταστες λύσεις και παραμύθια εμείς οι άνθρωποι… άλλο τίποτα. Βλέπεις η υποκρισία είναι η βαζελίνη της κοινωνικής μας επαφής, αλλά οι περισσότεροι προτιμούν να ζουν έτσι.
Επί του παρόντος, ζούμε τις παρενέργειες της μαζικής κοινωνίας 7 δις στοιβαγμένων ανθρώπων που η ελευθερία διαχέεται τόσο, ώστε κανείς τελικά δεν είναι υπεύθυνος για το αποτέλεσμα, σε πείσμα των WASP και των εωσφορικών που κρατούν με επιμονή το πηδάλιο. Όχι δεν είμαστε το κέντρο του κόσμου. Εάν σκεφτείς όλον τον πλανήτη έως μία χώρα και κάθε χώρα ως ένα χωριουδάκι, τότε θα καταλάβεις ότι ζούμε σε ένα παραθαλάσσιο, ευήλιο οικοπεδάκι, επάνω στην εύθραυστη κρούστα ενός διάπυρου χαλυβουργείου, στον πυθμένα ενός διάφανου ωκεανού με παγετώνες τα σύννεφα, και με εμάς στον ρόλο των «φιλόξενα» αδηφάγων, δίποδων παράσιτων του εδάφους, με εμμονή στη μνήμη και τα εργαλεία. Πρόκειται για έναν πλανήτη μουσείο, ο οποίος όπως πάει θα αξιοποιείται και ως πλανήτης φυλακή. Ο παράδεισος της παλαιολιθικής μας ελευθερίας είναι αμετάκλητα χαμένος. Τα χειρότερα δε έπονται. Δηλαδή ποια χειρότερα που όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν, από την νεολιθική εποχή έως σήμερα. Αλλά έτσι κι αλλιώς δεν έχει σημασία, τον εαυτό μας προεκτείνουμε πάντα. Ανθρωπομορφολογικά σκεπτόμαστε διαρκώς, χρησιμοποιώντας κάθε τι γνώριμο σε μας ως μέτρο σύγκρισης και επαιρόμαστε, με αυτό το σώμα ως όχημα βιώνουμε τον κόσμο και αυτό το σώμα μας αφήνει ανεξίτηλα το σημάδι του.
Σε 10.000 χρόνια από τώρα οι απόγονοί μας ενδέχεται να κοιτάνε την εποχή μας με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τη νεολιθική εποχή σήμερα, και σε 1.000.000 χρόνια ενδεχομένως κάποιο άλλο είδος να κοιτάει τα οστά μας -τα οποία παρεμπιπτόντως θα είναι τα μόνα που θα έχουν απομείνει (ούτε ξύλα, ούτε πέτρες, ούτε μέταλλα, ούτε χαρτιά, ούτε γυαλιά, ούτε πλαστικά)- με τον ίδιο τρόπο που κοιτάμε εμείς τα οστά των δεινοσαύρων σήμερα. Εξάλλου στο καλύτερο ‘self-service’ εστιατόριο του γαλαξία, η ζωή δε μπορεί παρά να είναι εξ’ορισμού υπερτιμημένη. Μη το γελάς καθόλου, αλλά ενδέχεται να εξυπηρετούμε έναν και μόνο σκοπό: την παραγωγή πλαστικού για λογαριασμό της φύσης και μόλις εκπληρώσουμε το σκοπό μας, να αφανιστούμε. Αν το καλοσκεφτείς είμαστε το μοναδικό είδος με εξειδίκευση στην επεξεργασία πετροχημικών! Αν και τώρα που το ξανασκέφτομαι τα ραδιοκύματα που εκπέμπουμε ως πολιτισμένο είδος εδώδιμης ύλης, ενδεχομένως να υπάρχουν ακόμα και μετά από 1.000.000 χρόνια, αποδεικνύοντας ότι τελικά ήμασταν by far το καλύτερο ‘Hell’s Kitchen’ δορυφορικό κανάλι in the universe! Τα υπόλοιπα είναι απλοί λεκέδες στο πιγούνι μας [ήχος ρεψίματος].
Κατά τα λοιπά, “If you are not an agent [of action], you are a furniture and as long as that ethos is there, you will continue to have this problem.”. Να θυμάστε ότι το μονοπάτι του σκεπτικισμού είναι μοναχικό και δύσβατο.
Μετά συγχωρήσεως κιόλας για την μακρηγορία, αλλά βλέπεις, αφενός φταίει κι αυτή η ρημάδα η πρωτογενής σχέση φωνήματος και νοήματος της ελληνικής γλώσσας που βοηθάει στην ετυμολογία της σκέψης. Τελος πάντων, ευχαριστώ για την φιλοξενία.
Κανίβαλος.»
makari
Δημοσίευση σχολίου