Σε δείκτη της οικονομικής κρίσης έχει μετατραπεί η οικοδομική δραστηριότητα στη χώρα μας, αφού τα ποσοστά της ανεργίας στον συγκεκριμένο κλάδο έχουν αυξηθεί δραματικά τα τελευταία δύο χρόνια.Ενδεικτικά είναι τα πρόσφατα στοιχεία της Εθνικής Στατιστικής Υπηρεσίας, σύμφωνα με τα οποία τον περασμένο Ιούνιο ο αριθμός των οικοδομικών αδειών που εκδόθηκαν στο σύνολο της χώρας παρουσίασε μείωση 13,1% σε σχέση με τον αντίστοιχο μήνα του 2009, ενώ η πτώση ήταν κατακόρυφη σε ορισμένες περιφέρειες. Ακόμη πιο εμφανής είναι η ύφεση στα δεδομένα που αναφέρονται στον όγκο των κτισμάτων που ανεγέρθησαν, καθώς στο σύνολο της χώρας τον Ιούνιο του 2010 ήταν μειωμένος κατά 30% από τον Ιούνιο του 2009. Αμεση συνέπεια αυτής της κατάστασης είναι να μένουν χωρίς δουλειά εκατοντάδες άνθρωποι που απασχολούνταν στην οικοδομή.
Μεγαλύτερο είναι το πλήγμα για τους οικονομικούς μετανάστες και ιδιαίτερα τους Αλβανούς, οι οποίοι για σχεδόν δύο δεκαετίες αποτελούν το κύριο εργατικό δυναμικό για την οικοδομική ανάπτυξη στη χώρα μας.
Με τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν το τελευταίο διάστημα για να βρουν μεροκάματο, πολλοί από αυτούς έχουν αρχίσει να σκέφτονται το ενδεχόμενο να επιστρέψουν στην πατρίδα τους καθώς τα έσοδά τους δεν επαρκούν πλέον για να καλύψουν το κόστος διαβίωσης.
Ιδιαίτερα προβληματισμένοι είναι όσοι έχουν οικογένεια, καθώς από τη μία οι οικονομικές τους ανάγκες είναι μεγαλύτερες, από την άλλη δεν θέλουν να διακόψουν την εκπαίδευση των παιδιών τους που έχουν ξεκινήσει να πηγαίνουν σχολείο στην Ελλάδα.
«Είμαι χωρίς δουλειά δύο μήνες τώρα. Και τον χειμώνα δεν δούλεψα για έξι μήνες. Δεν έχουμε ελπίδες. Πίσω θα πάμε», λέει ο Κόλα Φιλίπ, χτίστης από τα Σκόντρα που βρίσκεται στην Ελλάδα από το 2001. Είναι πατέρας δύο παιδιών τριών και οχτώ ετών αντίστοιχα, λόγω της κρίσης όμως αναγκάστηκε να χωριστεί από την οικογένειά του, η οποία επέστρεψε ήδη στην Αλβανία. «Τους έστειλα πάνω για να γλιτώσουμε κάποια έξοδα. Το μεγαλύτερο πρόβλημα εδώ είναι το ενοίκιο που πληρώνουμε. Τα υπόλοιπα έξοδα είναι τα ίδια», λέει.
«Δεν έχει δουλειά. Τι να κάνουμε; Θα φύγουμε. Δεν μπορούμε να βρούμε άλλη λύση. Αυτό που μας κρατάει εδώ είναι τα παιδιά μας που πηγαίνουν στο σχολείο», λέει ο Γιώργος, Αλβανός μετανάστης, πατέρας δυο παιδιών 15 και 12 ετών αντίστοιχα. «Αυτό ήταν το λάθος μας. Που φέραμε εδώ την οικογένειά μας. Τι να κάνουμε τώρα;
Εχουμε πληρώσει τόσα φροντιστήρια. Να τα αφήσουμε όλα αυτά στη μέση;», σημειώνει και καταλήγει απογοητευμένος: «Δεν δίνει κανένας σημασία σε μας. Εδώ είσαι Ελληνας με πτυχίο και δεν βρίσκεις δουλειά. Εμάς θα κοιτάξουνε;».
Με την ελπίδα του μεροκάματου περιμένουν υπομονετικά οι εργάτες σε συγκεκριμένα σημεία της πρωτεύουσας, γνωστά για τους εργολάβους ή όποιον άλλον έχει για εκείνους μία δουλειά. Οποιαδήποτε δουλειά. Στην οικοδομή, να καθαρίσουν έναν κήπο, να αναλάβουν κάποια χειρωνακτική εργασία. Εστω για μία μέρα. Και είναι λίγοι αυτοί που περνούν ενώ είναι πολλοί αυτοί που περιμένουν.
Το ίδιο σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε μέρα. Σε δύο σημεία της οδού Κλεισθένους στον Γέρακα, στη λεωφόρο Μεγάλου Αλεξάνδρου στην πλατεία Καλογήρων στη Δάφνη, στη συμβολή των λεωφόρων Θηβών και Ανδρέα Παπανδρέου στο Ιλιον, πιο πάνω στη λεωφόρο Θηβών στη συμβολή της με την οδό Πελασγίας στο Περιστέρι, στην πλατεία του Αγίου Σπυρίδωνα στο Αιγάλεω, 3ης Σεπτεμβρίου και Πανεπιστημίου στην πλατεία Ομονοίας βρίσκονται μερικά από τα πιο γνωστά στέκια των μεταναστών εργατών. Σε πολλά από αυτά τα σημεία με το πέρασμα του χρόνου και τη διεύρυνση της οικονομικής κρίσης γίνεται ολοένα πιο αισθητή και η μείωση του αριθμού των εργατών που επιμένουν να περιμένουν...
Από τις 6 το πρωί αρχίζει η συγκέντρωση των εργατών. Στις 7.30 έχουν μαζευτεί πάνω από 50. Μόλις δύο αυτοκίνητα σταματούν. Ο οδηγός του ενός για να εξοφλήσει έναν εργάτη. Ο άλλος για να προσφέρει δουλειά με μισό μεροκάματο, 20 ευρώ
Οδός Κλεισθένους. Στον «Σταυρό» Αγίας Παρασκευής. Ωρα 6.10 το πρωί. Τρεις άνθρωποι περιμένουν στο γνωστό αυτό στέκι μήπως κάποιος περάσει να τους δώσει μεροκάματο.
Ωρα 6.30. Περισσότερα από 50 άτομα έχουν συγκεντρωθεί στο ίδιο σημείο και εξακολουθούν να έρχονται κι άλλοι. Μέχρι τις 7.40 θα σταματήσουν δύο αυτοκίνητα. Τρέχουν να προλάβουν. Ο οδηγός του πρώτου έχει έρθει μόνο για να καταβάλει σε κάποιον από αυτούς το ημερομίσθιο που του οφείλει. Απογοήτευση. Κι ο δεύτερος θα προσφέρει λιγότερο κι από το μισό μεροκάματο, 20 ευρώ... Θα τον ακολουθήσουν δύο εργάτες... Και την προηγούμενη μέρα μόνο ένας βρήκε δουλειά... Μέχρι τις 8.40 το συγκεντρωμένο πλήθος παραμένει αμείωτο στο ίδιο σημείο.
Από την Αλβανία οι περισσότεροι, λιγότεροι από την Αίγυπτο, πολλοί με τεχνική εξειδίκευση και εμπειρία, οι πιο πολλοί οικογενειάρχες, στέκονται εκεί καθημερινά για αρκετές ώρες, πολλές μέρες, ολόκληρους μήνες ελπίζοντας ότι κάποιος θα τους προσφέρει δουλειά. «Εναν μήνα είμαι εδώ κάθε μέρα κι ούτε ένα μεροκάματο. Περιμένουμε μήπως περάσει κανείς αλλά δεν έχει τίποτα. Είναι δύο χρόνια τώρα που έχει ξεκινήσει αυτή η κατάσταση», λέει ο Πέικο από την Αλβανία που ζει στην Ελλάδα εδώ και 15 χρόνια.
«Είναι κρίση του καπιταλισμού», συμπληρώνει ο συμπατριώτης του Λίμπε Φοτάκι. «Τέλειωσαν όλα πια. Και ο κομμουνισμός και ο καπιταλισμός. Κι εμείς είμαστε στον αέρα. Το κράτος δεν δουλεύει καλά. Είναι χρεωμένο. Λεφτά μόνο παίρνει», σχολιάζει ο ίδιος.
Δανεικά
«Είναι δύσκολα. Μόνο κανέναν κήπο μπορεί να τύχει να καθαρίσουμε. Οι οικοδομικές εργασίες είναι λίγες», λέει ο Λίλο Φερεντόν από την Κορυτσά που ζει στην Ελλάδα με τη σύζυγο και τα δύο μικρά αγοράκια του. «Με δανεικά τα βολεύουμε. Κι ελπίζουμε ότι κάποια στιγμή θα αλλάξει η κατάσταση. Ολοι οι άνθρωποι έτσι δεν ελπίζουν;», σημειώνει ο ίδιος.
«Θέλω 500 ευρώ μόνο για νοίκι και πέντε μήνες τώρα δεν έχω κάνει ούτε ένα μεροκάματο. Εχω τρία παιδιά, ένα στο λύκειο, ένα στο γυμνάσιο, ένα στο δημοτικό», λέει ο Μόλαϊ Μαρτίν που κατάγεται από την περιοχή των Τιράνων. Απολύθηκε λόγω περικοπών από την εταιρεία όπου εργαζόταν και πήρε επίδομα ανεργίας η χορήγηση του οποίου όμως σταμάτησε, όπως λέει, όταν επισκέφθηκε την πατρίδα του για 15 μέρες, με το αιτιολογικό ότι «έφυγε από τη χώρα»!
ΑΡΓΥΡΩ ΛΥΤΡΑ
ΠΡΕΖΑ TV
25-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου