“Ένιωθα τρομοκρατημένη. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα από το να περπατάς στον δρόμο και να κοιτάς συνεχώς γύρω σου, με τον φόβο ότι κάποιος καιροφυλακτεί για να σου επιτεθεί. Η σχέση μας κράτησε μόνο έναν μήνα και σ’ όλο αυτό το διάστημα ήλεγχε τα πάντα, την τσάντα μου, το κινητό μου, τις παρέες μου.
“Τα πράγματα χειροτέρεψαν όταν του είπα να χωρίσουμε. Μου ασκούσε ψυχολογική πίεση και με χτυπούσε. Θυμάμαι ότι χρειάστηκε να νοσηλευτώ στο νοσοκομείο για ένα διάστημα με πρόβλημα στο ήπαρ και ήρθε κι εκεί και μου επιτέθηκε. Δεν μπορούσα να απεγκλωβιστώ…”. Η 50χρονη Βάσω ομολογεί τη βία, σωματική και ψυχολογική, που δεχόταν επί σχεδόν ενάμιση χρόνο από τον πρώην σύντροφό της. Πιο δυνατή σήμερα, που επιτέλους κατάφερε να σταθεί στα πόδια της, μιλά για τις δραματικές στιγμές που έζησε σε μια σχέση που πολύ γρήγορα εξελίχθηκε σε εφιάλτη. “Ερχόταν ακόμη και στη δουλειά μου. Ενοχλούσε τους συναδέλφους μου. Δεν άντεξα κι έφτασα στο σημείο να παραιτηθώ. Άλλαξα δουλειά και σπίτι. Έκανα καταγγελίες και μηνύσεις στην αστυνομία, αλλά δεν μου έδωσαν σημασία”, λεει η Βάσω.
Την συναντήσαμε στα γραφεία της Εταιρείας για τον Κοινωνικό Αποκλεισμό και την Ψυχική Υγεία, όπου, μέσω του Κέντρου Κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών, βρήκε το στήριγμα και τη βοήθεια που χρειαζόταν, για να αλλάξει τη ζωή της και να προχωρήσει μπροστά.
Δίπλα της κάθεται η 52χρονη Ρικέτα Ζακάρ, η οποία πέρασε 30 χρόνια έγγαμου βίου με… οικονομική βία. “Για πολλά χρόνια ήμουν θύμα του ίδιου του συζύγου μου. Ασκούσε σε μένα και τα δύο παιδιά μας μεθοδευμένη οικονομική βία. Με είχε κάνει να πιστέψω ότι δεν μου ανήκει τίποτα, ότι είμαι πιο φτωχή από εκείνον. Ήλεγχε τα πάντα, από τους λογαριασμούς μέχρι τα ακίνητα που ήταν δικά μου. Τα είχε μεταβιβάσει όλα στο όνομά του. Με το ζόρι μάς έδινε λεφτά, ακόμη και για να πάμε στο φούρνο”, θυμάται η Ρικέτα.
Μάλιστα, όπως λέει, χειρότερη ήταν η κατάσταση όταν έρχονταν στο σπίτι οι λογαριασμοί της ΔΕΗ και του τηλεφώνου, ενώ κάθε φορά που ο σύζυγός της έμπαινε στο σπίτι, τόσο η ίδια όσο και τα παιδιά, κάρφωναν το βλέμμα τους στον… θερμοσίφωνα, μήπως τυχόν τον είχαν ξεχάσει αναμμένο, κάτι που θα προκαλούσε την οργή του άνδρα της. “Φοβόμουν κάθε φορά που νύχτωνε κι εκείνος ερχόταν στο σπίτι. Μετά από καβγάδες, μου ασκούσε και σωματική βία. Πλέον, έχουμε χωρίσει κι έχω καταθέσει ασφαλιστικά μέτρα. Χάρη στη βοήθεια του Κέντρου Κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών νιώθω ασφαλής κι έχω διδαχτεί ότι δεν είμαι ένοχη, ούτε φταίω για όσα έκανε εκείνος”, ομολογεί η Ρικέτα.
Κινδυνεύει το Κέντρο
Ωστόσο, το Κέντρο Κοινωνικής Υποστήριξης Γυναικών της Εταιρείας για τον Κοινωνικό Αποκλεισμό και την Ψυχική Υγεία (ΕΚΑΨΥ) κινδυνεύει να βάλει… λουκέτο, καθώς δεν έχει τα απαραίτητα χρήματα, για να καλύψει τα λειτουργικά του έξοδα. Όπως αναφέρει η πρόεδρος της ΕΚΑΨΥ και υπεύθυνη του Κέντρου, Χρυσάνθη Ζαφειράτου, το Κέντρο αντέχει να λειτουργήσει το αργότερο έως το τέλος Νοεμβρίου, διαφορετικά θα κλείσει, αφού δεν θα έχει ούτε χώρο για να στεγαστεί.
Ήδη, οι δράσεις του υπολειτουργούν, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα την τηλεφωνική γραμμή που σταμάτησε τη λειτουργία της από τον Ιούνιο και πλέον η εξυπηρέτηση των ενδιαφερομένων γίνεται μέσω του τηλεφώνου της γραμματείας και την ψυχολογική υποστήριξη, η οποία σταμάτησε από τον περασμένο Απρίλιο. “Πέρυσι, το υπουργείο Υγείας μάς είχε δώσει μια επιχορήγηση 20.000 ευρώ για να καλύψουμε τα τρέχοντα χρέη μας. Τα χρήματα τελείωσαν μέσα στην πρώτη βδομάδα κι από τον Ιανουάριο του 2010 μέχρι σήμερα δεν έχουμε πάρει ούτε ένα ευρώ”, εξηγεί η κ. Ζαφειράτου και προσθέτει ότι “κάναμε αίτηση πριν από πέντε μήνες στο υπουργείο Υγείας, ζητώντας επιχορήγηση ύψους 30.000 ευρώ, αν και τα συσσωρευμένα χρέη έχουν φτάσει τα 100.000 ευρώ. Ευελπιστούμε ότι τα υπόλοιπα χρήματα θα τα βρούμε μέσα από τις δράσεις μας και από δωρεές. Δυστυχώς, το υπουργείο δεν μας απάντησε ποτέ”.
Σύμφωνα με την κ. Ζαφειράτου, από το 1998, οπότε άρχισε να λειτουργεί η δομή, έχουν ζητήσει βοήθεια 2.445 γυναίκες που υφίστανται βία. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε πανελλαδικό επίπεδο κάθε βδομάδα καταγράφεται ένας θάνατος από κακοποίηση.
Όσον αφορά στο προφίλ των θυμάτων βίας, είναι συνήθως γυναίκες ηλικίας 40 ετών και απόφοιτες λυκείου, εκ των οποίων οι μισές είναι άνεργες. Μάλιστα, βιώνουν ενδοοικογενειακή βία περίπου 15 χρόνια πριν να αποφασίσουν να ζητήσουν βοήθεια.
Ανάλογο είναι και το προφίλ των δραστών, με τη διαφορά ότι εκείνοι που διαπράττουν τις πιο βαριές μορφές κακοποίησης είναι άντρες με μεγάλη οικονομική και κοινωνική δύναμη, και με ισχυρή ιδεολογική τοποθέτηση.
Της Νικολέτας Μπούκα
ΠΡΕΖΑ TV
5-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου