Δύο ιστορίες, μιας μητέρας που είδε τον γιο της να παλεύει με τον καρκίνο και να γίνεται ξανά μετά την επέμβαση «το παιδί που ξέραμε», και μιας νεαρής γυναίκας που έδωσε τη δική της μάχη
πριν καν κλείσει τα οκτώ της χρόνια, όταν πήγαινε στη Β΄ Δημοτικού, αποδεικνύουν ότι η ασθένεια που οι περισσότεροι συνεχίζουν να φοβούνται όσο καμιά άλλη μπορεί να νικηθεί.
Αρκεί εκτός από τα δάκρυα (και μαζί με τη θεραπεία) να επιστρατευτούν οι κατάλληλοι σύμμαχοι: αποφασιστικότητα, δύναμη, επιμονή και συμπαράσταση· ειδικά όταν ο άρρωστος είναι
παιδί. Η κυρία Ουρανία Κουσαθανά και η κυρία Αμαλία Τσίρου καταθέτουν στο «Βήμα» τις εμπειρίες τους από την πάλη με τον καρκίνο- του γιου της η πρώτη, του δικού της η δεύτερη.
«Μαμά, μου είπες ότι ο Δημητράκης δεν θα έχει πολλά μαλλιά. Δεν μου είπες ότι δεν θα έχει καθόλου». Ο μεγάλος αδελφός του επτάχρονου Δημήτρη έπαθε σοκ την πρώτη φορά που τον αντίκρισε μετά την έναρξη της θεραπείας του για τον καρκίνο. Ηξερε ότι ο Δημήτρης «είχε ένα πρόβλημα στην κοιλίτσα του και έπρεπε να γίνει καλά», ότι τα μαλλάκια του δεν θα ήταν τόσο πυκνά λόγω της θεραπείας... Αυτά μπορούσε να τα αποδεχθεί. Η απότομη όμως αλλαγή της εικόνας του αδελφού του τον τρόμαξε.
Από τον περασμένο Φεβρουάριο τα δύο παιδιά ζουν χώρια. Ο «μεγάλος»έντεκα ετώνστο πατρικό του σπίτι στη Μύκονο μαζί με τον πατέρα τους και ο Δημητράκης στην Αθήνα με τη μητέρα τους. Την ήρεμη, γλυκιά και γεμάτη δύναμη κυρία Ουρανία Κουσαθανά. «Παλιά είχα άγχος με μια ίωση, έναν πυρετό. Τώρα νιώθω δυνατή. Εγώ που έτρεχα στους δικούς μου για το παραμικρό, είμαι αυτή που σήμερα τους δίνω κουράγιο. Δεν λέω ότι δεν έκλαψα. Εκλαψα και κλαίω. Πολύ. Ποτέ όμως μπροστά στο παιδί μου». Ο λόγος της είναι σταθερός, το βλέμμα της ήρεμο. Πιο πέρα ο Δημητράκης της παίζει με ένα άλλο παιδί, τον Πέτρο, και γελάει δυνατά. Η κυρία Ουρανία τον κοιτάζει τρυφερά. «Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλά για όλα τα παιδιά μας. Υπάρχει αγάπη και πίστη. Το ξέρω...», λέει.
Στην Αθήνα ήρθαν στις 27 Φεβρουαρίου. «Ο Δημήτρης είχε ανεβάσει πυρετό και η κοιλιά του ήταν πρησμένη. Ο γιατρός στη Μύκονο μου είπε ότι πρέπει να φύγουμε αμέσως για την Αθήνα. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι μόλις βγήκα από το ιατρείο, μπήκα στο αυτοκίνητο και πήγα στους γονείς μου. Δεν θυμάμαι πώς έφθασα. Το μυαλό μου είχε σταματήσει. Είπα στους γονείς μου τι έπρεπε να κάνουμε και έβαλα τα κλάματα. Κάπως ησύχασα όταν η αδελφή με πλησίασε και μου είπε ότι όλα αντιμετωπίζονται». Ο σύζυγος της κυρίας Ουρανίας έλειπε για δουλειά στα Τρίκαλα. Του τηλεφώνησε, τον ενημέρωσε και συνεννοήθηκαν να συναντηθούν την επομένη στο λιμάνι της Ραφήνας. «Αρχικά πήγαμε σε ιδιωτική κλινική. Νόμιζα ότι σε μια ιδιωτική μονάδα το παιδί μου θα είχε καλύτερη φροντίδα. Πολλοί κάνουμε τέτοιες σκέψεις όταν δεν ξέρουμε... Από την κλινική μας έδιωξανδιότι δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν το πρόβλημα του παιδιού. Ετσι πήγαμε στο παιδιατρικό νοσοκομείο που εφημέρευε, το “Αγία Σοφία”». Οι γιατροί του «Αγία Σοφία» εξέτασαν τον Δημήτρη και είπαν στους γονείς του ότι είχε νεφροβλάστωμα. Ηταν καθησυχαστικοί. «Είναι ήπιο το πρόβλημα» , είπαν. Τους ενημέρωσαν για τη χειρουργική επέμβαση και τη θεραπεία που θα ακολουθούσε.
«Μείναμε στο νοσοκομείοαρχικάπερίπου για 25 ημέρες. O Δημήτρης ακολουθούσε θεραπεία για να μικρύνει ο όγκος. Ηταν ένα παιδί αμίλητο, φοβισμένο» , θυμάται η μητέρα του. Η χειρουργική επέμβαση για την αφαίρεση του όγκου έγινε τον Απρίλιο. «Μετά την επέμβαση έγινε ξανά το παιδί που ξέραμε. Μιλούσε, γελούσε, ήθελε να σηκωθεί να τρέξει, να χοροπηδήσει» .
Από τον Απρίλιο μέχρι σήμερα ο επτάχρονος Δημήτρης συνεχίζει θεραπείες. «Μας έχουν πει ότι η διάρκεια της θεραπείας είναι 15- 16 μήνες. Μέχρι στιγμής όλα πηγαίνουν καλά και πιστεύω ότι έτσι θα πάνε μέχρι το τέλος της θεραπείας» λέει η κυρία Ουρανία.
Το διάστημα αυτό ο Δημήτρης ζει στην Αθήνα μαζί με τη μητέρα του, στο σπίτι του Συλλόγου Γονιών Παιδιών με Νεοπλασματική Ασθένεια «Φλόγα». Εκεί πηγαίνει σχολείο. Δεν θέλει να μείνει πίσω στα μαθήματά του. «Στη Μύκονο πηγαίνουμε όποτε μπορούμε.
Και τώρα λέμε να πάμεγια μια εβδομάδα. Η αλήθεια είναι ότι του λείπουν οι φίλοι του από το σχολείο, του λείπει πολύ το “έξω”, το σπίτι του παππού και της γιαγιάς, τα κουνέλια που έχουν στον κήπο, το χωράφι που πότιζε... Οταν όμωςήμαστε εκείαπό την πρώτη μέρααρχίζουν να του λείπουν οι νέοι του φίλοι, τα παιδιά που γνωρίσαμε εδώ στη “Φλόγα”, οι άνθρωποι που μας στέκονται σαν οικογένεια. Γιατί, κακά τα ψέματα, η οικογένειά μας έχει πια μεγαλώσει»...
Το θέμα είναι να καταλάβεις τι πέρασες και να βοηθάς
Η 31χρονη Αιμιλία Τσίρου αρρώστησε από λευχαιμία όταν ήταν επτάμισι ετών. Πήγαινε στη Β΄ τάξη του Δημοτικού. «Κάθε χρόνο έκανα τυπικές εξετάσεις αίματος. Η τελευταία, τότε, έδειξε αυξημένα λευκά. Μπήκα αμέσως στο νοσοκομείο». Οι γονείς της δεν της είπαν την αλήθεια για να μην τη φοβίσουν. Της είπαν ότι είχε μια μορφή αναιμίας και ότι έπρεπε να υποβληθεί σε ειδικές εξετάσεις. «Πήγαμε ένα πρωινό στο νοσοκομείο και οι γιατροί μας είπαν ότι έπρεπε να μείνω μέσα. Εμεινα στο νοσοκομείο έναν μήνα. Είχα ορό, έβλεπα άλλα παιδιά σε παρόμοια κατάσταση. Τότε κατάλαβα ότι η περίπτωσή μου ήταν σοβαρή». Το πρώτο σοκ που υπέστη η κυρία Τσίρου δεν ήταν όταν έχασε τα μαλλιά της. «Επαιρνα ένα συγκεκριμένο φάρμακο το οποίο είχε την εξής παρενέργεια σε μένα:όταν λύγιζα τα πόδια μου έπεφτα.Αυτό,δηλαδή το γεγονός ότι δεν μπορούσα να περπατήσω μόνη μου, με ενόχλησε περισσότερο απ΄ όλα. Επίσης, μου έλειπε η καθημερινότητά μου.Ηθελα να επιστρέψω στη φυσιολογική ζωή».
Τρεις φορές την εβδομάδα, επί τρία χρόνια, έπρεπε να βρίσκεται στο νοσοκομείο για θεραπεία. Αλλαξε σχολείο για να βρίσκεται κοντά. Το δεύτερο σοκ το ένιωσε στην Ε΄ τάξη του Δημοτικού όταν γύρισε πια στο παλιό της σχολείο. «Οταν με είδαν οι παλιοί μου συμμαθητές δεν με αναγνώρισαν και αυτό με σόκαρε. Ολο αυτό το διάστημα που δεν βλεπόμασταν είχα αλλάξει πολύ σωματικά. Οι δάσκαλοι τους εξήγησαν τι είχα περάσει και η συμπεριφορά των παιδιών άλλαξε...». Τελείωσε το σχολείο, πέρασε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, τελείωσε τη Φιλοσοφική Σχολή, έκανε μεταπτυχιακό στην Πληροφορική και σήμερα εργάζεται σε μεγάλο ιδιωτικό θεραπευτήριο της Αθήνας. Επίσης, είναι πρόεδρος του Συλλόγου Ατόμων με Εμπειρία Καρκίνου στην Παιδική και Εφηβική Ηλικία «Κύτταρο». «Το θέμα» λέει η κυρία Τσίρου «δεν είναι να ξεχάσεις, αλλά να καταλάβεις τι συνέβη κατά τη διάρκεια της καταιγίδας και να προσφέρεις την πολύτιμη βοήθειά σου σε άλλους ανθρώπους» .
ΠΡΕΖΑ TV
5-11-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου