Θα παραθέσω μια μικρή ιστορία:
Είμαι 37 χρονών, ο Δημήτρης είναι γύρω στα πενήντα, τον γνώρισα μέσω της μικρής του αδερφής που περάσαμε μαζί κάποιον καιρό. Ήταν ένας αξιόλογος τύπος, όχι «μάγκας» σωστός και μετρημένος, παντρεύτηκε και έκανε ένα γιο, άνοιξε ένα ψιλικατζίδικο που το δούλευε με τη γυναίκα του, πήγαινε καλά. Ξαφνικά ο μικρός αρρώστησε, λευχαιμία και να τα έξοδα, νοσοκομεία στο εξωτερικό, χημειοθεραπείες, μεταμόσχευση μυελού των οστών, πέρασαν τρία χρόνια, ένα οικόπεδο και κάτι κτηματάκια στο χωριό έκαναν φτερά. Και το μαγαζί θέλει αφοσίωση, πελάτες, προμηθευτές, δεν τα παρατάς αλλά αύριο ο γιος δεν είναι καλά, τρέξιμο στο ευημερεύον μες στα μεσάνυχτα, την άλλη μέρα κλειστό το μαγαζί, ο πελάτης θα πάρει από αλλού εφημερίδα, ο τζίρος πέφτει, οι λογαριασμοί τρέχουν, το σπίτι... πάει και αυτό, στο νοίκι τώρα. Και μια Τετάρτη φεύγει και ο πιτσιρίκος και ο κακομοίρης ο Δημήτρης πάλι στο μηδέν, με τι κουράγια;
Και βγαίνει ο άλλος και λέει, μαζί τα φάγαμε! Τι θράσος ...
Αυτό που θέλω να πω ενʼ τέλει είναι οτι η δυστυχία δεν ακολουθεί τους οικονομικούς δείκτες, υπάρχει μια ορισμένη ποσότητα και μοιράζεται (συνήθως ανομόμορφα στον κόσμο), άλλα σπίτια χτυπάει η αρρώστια, άλλα η πρέζα, άλλα τα ατυχήματα κάθε λογής. Και ο απλός άνθρωπος αναθέτει σε κάποιους ίσως πιο τυχερούς, ίσως πιο προικισμένους να ασχοληθούν με τη «διαχείριση» της εξουσίας όσο αυτός παλεύει με τη μοίρα του, με λίγες απαιτήσεις, να κάνουν τι ζωή λίγο ... καλύτερη. Δεν μπορεί, δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με spreads και cds, να το κάνει κάποιος άλλος, κάποιος που ξέρει, που τον πλησιάζει με χαμόγελο και παρρησία και του ζητάει την ψήφο του, και τον πληρώνει για αυτό πλουσιοπάροχα και αυτός αποδεικνύεται ΑΛΗΤΑΜΠΟΥΡΑΣ!
Δεν λέω, υπάρχουν τα λαμόγια και οι κηφήνες, αλλά μην ρίχνουμε όλες τις ευθύνες στον κάθε Δημήτρη ...
Τα συμπεράσματα δικά σας ...
ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου