Η νέα δεκαετία βρίσκει εκατοντάδες νέους Ελληνες να έχουν μετακομίσει στο εξωτερικό. Η «Κ» συνομίλησε με τους ανθρώπους που κρύβονται πίσω από τις στατιστικές για τους λόγους που τους ώθησαν στη μετανάστευση, αλλά και τα σχέδιά τους για το μέλλον. «Εργαζόμουν με σύμβαση έργου σε κρατικό ερευνητικό ινστιτούτο με νοοτροπία Δημοσίου. Οι απολαβές μου μετά βίας έφθαναν τα 1.000 ευρώ, ενώ μετά το πέρας της σύμβασης έπρεπε να μεσολαβήσουν τουλάχιστον τέσσερις μήνες για να έχω δικαίωμα ανανέωσης. Ετσι, δεν μπορούσα να βιοποριστώ» απαντά στην «Κ» η 33χρονη Μαρία, δρ χημείας, από το γραφείο της σε πολυεθνική στο Λονδίνο.
«Επέστρεψα από το εξωτερικό με την ελπίδα να ζήσω στη γενέθλια πόλη μου, όπου τελικά μπορούσα μόνο να ανοίξω δικηγορικό γραφείο με αμφίβολες προοπτικές», θυμάται η 28χρονη νομικός Βάγια. Η Βάγια μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως συνεργάτης δικηγορικού γραφείου. «Ημουν ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, αλλά έβλεπα τον όγκο της εργασίας μήνα τον μήνα να μειώνεται». Από τα τέλη Οκτωβρίου η Βάγια εργάζεται με σύμβαση στην Ε.Ε. και σχεδιάζει να μείνει μόνιμα στο Βέλγιο. «Τι Αθήνα, τι Βρυξέλλες, και στις δύο πόλεις είμαι ξένη» μονολογεί, «άλλωστε, οι Βρυξέλλες είναι πιο ανθρώπινη πόλη για να ζήσεις και να κάνεις οικογένεια».
Λίγες μέρες μετά τις εθνικές εκλογές ο 28χρονος Κωνσταντίνος Σινάπης έφτιαχνε τις βαλίτσες του για Γερμανία. Μέχρι τότε εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος μηχανικός στα Διυλιστήρια Ελευσίνας, αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος. «Αποφάσισα να κάνω μια επένδυση στον εαυτό μου και πήγα στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου για μεταπτυχιακό στις ΑΠΕ». Σήμερα, βρίσκεται στο τρίτο εξάμηνο και τον έχουν δεχθεί για πρακτική εξάσκηση επί πληρωμή σε εταιρεία με ΑΠΕ. Στον τομέα του οι μισθοί για επιστήμονες με μάστερ ξεκινούν από 3.000 ευρώ με 27 μέρες άδεια.
«Προληπτικά» έφυγε και ο Γιάννης Παγουλάτος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά, που εργαζόταν σε πολυεθνική. «Εβλεπα ότι δεν υπήρχαν προοπτικές εξέλιξης μετά τη συγχώνευση της εταιρείας μου με μια άλλη» διηγείται ο Γιάννης, που εδώ και ένα μήνα ξεκίνησε MBA στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. «Οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα δεν θέλουν εργαζομένους που να δημιουργούν, αλλά μόνο διαχειριστές» διαπιστώνει με πικρία. Ο ίδιος, όπως και άλλοι τέσσερις Ελληνες συμφοιτητές του, δεν σκοπεύει να επιστρέψει. «Θα αναζητήσω δουλειά στην Ευρώπη ή σε κάποια αναπτυσσόμενη χώρα».
«Ως εδώ» είπε ένα πρωί η Βασιλική, που δούλευε στην Αθήνα στον χώρο του marketing για πέντε χρόνια. «Είχα υπογράψει για δέκα ώρες, εργαζόμουν δώδεκα, εισέπραττα 960 ευρώ και διένυα 80 χιλιόμετρα την ημέρα» θυμάται σήμερα από την εστία της στο Βερολίνο, που μένει από τον περασμένο Απρίλιο. Αρχικός στόχος της 28χρονης οικονομολόγου ήταν να εργαστεί στο εξωτερικό, αλλά τελικά επέλεξε το μάστερ ως «γέφυρα» για την εγκατάστασή της στη Γερμανία. «Βρήκα ένα μεταπτυχιακό χωρίς δίδακτρα και τώρα παράλληλα με την πτυχιακή μου ψάχνω για δουλειά». Το κόστος ζωής στο Βερολίνο τής επιτρέπει να έχει ποιότητα ζωής. «Πληρώνω 300 ευρώ για το ενοίκιο και όλους τους λογαριασμούς του σπιτιού - μένω μάλιστα σε καλή γειτονιά».
Ελπίδες επιστροφής
Εργασία στην υπολογιστική χημεία βρήκε στο πανεπιστήμιο μιας πόλης της Σουηδίας ο 34χρονος Σοφοκλής. «Στην Ελλάδα ποτέ δεν βρήκα μια αξιοπρεπή δουλειά σχετική με τις σπουδές μου» εξηγεί, «ελπίζω, πάντως, σε πέντε έξι χρόνια να μπορέσω να γυρίσω». Με τον ίδιο νόστο ξεκίνησε την αναζήτηση εργασίας στην Αθήνα ο 28χρονος Α. Α. πριν από περίπου έναν χρόνο. «Οταν πήγα για μεταπτυχιακό στο LSE, σκόπευα να εργαστώ μια τριετία στο Λονδίνο και να γυρίσω στην Ελλάδα». Φαίνεται, όμως, ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. «Στα περισσότερα βιογραφικά που έστειλα δεν έλαβα ποτέ απάντηση» σημειώνει. «Οσοι απάντησαν ήθελαν τη συνέντευξη διά ζώσης και όχι τηλεφωνικά». Στο μεταξύ, ξεκίνησε και «επίσημα» η κρίση. «Βλέπω την ελληνική αγορά να συρρικνώνεται και διστάζω» σχολιάζει ο 28χρονος Ελληνας που εργάζεται σε εταιρεία κολοσσό. «Είμαστε τέσσερις συγκάτοικοι που εδώ και καιρό θέλουμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού» διηγείται, «αλλά βρίσκουμε μόνο κλειστές πόρτες». Αντιθέτως, «όλο και περισσότεροι φίλοι μου ζητούν πληροφορίες και συστάσεις για δουλειά ή σπουδές στην Αγγλία».
Της Ιωαννας Φωτιαδη
ΠΡΕΖΑ TV
29-1-2011
«Επέστρεψα από το εξωτερικό με την ελπίδα να ζήσω στη γενέθλια πόλη μου, όπου τελικά μπορούσα μόνο να ανοίξω δικηγορικό γραφείο με αμφίβολες προοπτικές», θυμάται η 28χρονη νομικός Βάγια. Η Βάγια μετακόμισε στην Αθήνα και εργάστηκε ως συνεργάτης δικηγορικού γραφείου. «Ημουν ευχαριστημένη από τη δουλειά μου, αλλά έβλεπα τον όγκο της εργασίας μήνα τον μήνα να μειώνεται». Από τα τέλη Οκτωβρίου η Βάγια εργάζεται με σύμβαση στην Ε.Ε. και σχεδιάζει να μείνει μόνιμα στο Βέλγιο. «Τι Αθήνα, τι Βρυξέλλες, και στις δύο πόλεις είμαι ξένη» μονολογεί, «άλλωστε, οι Βρυξέλλες είναι πιο ανθρώπινη πόλη για να ζήσεις και να κάνεις οικογένεια».
Λίγες μέρες μετά τις εθνικές εκλογές ο 28χρονος Κωνσταντίνος Σινάπης έφτιαχνε τις βαλίτσες του για Γερμανία. Μέχρι τότε εργαζόταν ως ηλεκτρολόγος μηχανικός στα Διυλιστήρια Ελευσίνας, αλλά δεν ήταν ευχαριστημένος. «Αποφάσισα να κάνω μια επένδυση στον εαυτό μου και πήγα στο Πολυτεχνείο του Βερολίνου για μεταπτυχιακό στις ΑΠΕ». Σήμερα, βρίσκεται στο τρίτο εξάμηνο και τον έχουν δεχθεί για πρακτική εξάσκηση επί πληρωμή σε εταιρεία με ΑΠΕ. Στον τομέα του οι μισθοί για επιστήμονες με μάστερ ξεκινούν από 3.000 ευρώ με 27 μέρες άδεια.
«Προληπτικά» έφυγε και ο Γιάννης Παγουλάτος, απόφοιτος του Πανεπιστημίου Πειραιά, που εργαζόταν σε πολυεθνική. «Εβλεπα ότι δεν υπήρχαν προοπτικές εξέλιξης μετά τη συγχώνευση της εταιρείας μου με μια άλλη» διηγείται ο Γιάννης, που εδώ και ένα μήνα ξεκίνησε MBA στο Ρότερνταμ της Ολλανδίας. «Οι πολυεθνικές που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα δεν θέλουν εργαζομένους που να δημιουργούν, αλλά μόνο διαχειριστές» διαπιστώνει με πικρία. Ο ίδιος, όπως και άλλοι τέσσερις Ελληνες συμφοιτητές του, δεν σκοπεύει να επιστρέψει. «Θα αναζητήσω δουλειά στην Ευρώπη ή σε κάποια αναπτυσσόμενη χώρα».
«Ως εδώ» είπε ένα πρωί η Βασιλική, που δούλευε στην Αθήνα στον χώρο του marketing για πέντε χρόνια. «Είχα υπογράψει για δέκα ώρες, εργαζόμουν δώδεκα, εισέπραττα 960 ευρώ και διένυα 80 χιλιόμετρα την ημέρα» θυμάται σήμερα από την εστία της στο Βερολίνο, που μένει από τον περασμένο Απρίλιο. Αρχικός στόχος της 28χρονης οικονομολόγου ήταν να εργαστεί στο εξωτερικό, αλλά τελικά επέλεξε το μάστερ ως «γέφυρα» για την εγκατάστασή της στη Γερμανία. «Βρήκα ένα μεταπτυχιακό χωρίς δίδακτρα και τώρα παράλληλα με την πτυχιακή μου ψάχνω για δουλειά». Το κόστος ζωής στο Βερολίνο τής επιτρέπει να έχει ποιότητα ζωής. «Πληρώνω 300 ευρώ για το ενοίκιο και όλους τους λογαριασμούς του σπιτιού - μένω μάλιστα σε καλή γειτονιά».
Ελπίδες επιστροφής
Εργασία στην υπολογιστική χημεία βρήκε στο πανεπιστήμιο μιας πόλης της Σουηδίας ο 34χρονος Σοφοκλής. «Στην Ελλάδα ποτέ δεν βρήκα μια αξιοπρεπή δουλειά σχετική με τις σπουδές μου» εξηγεί, «ελπίζω, πάντως, σε πέντε έξι χρόνια να μπορέσω να γυρίσω». Με τον ίδιο νόστο ξεκίνησε την αναζήτηση εργασίας στην Αθήνα ο 28χρονος Α. Α. πριν από περίπου έναν χρόνο. «Οταν πήγα για μεταπτυχιακό στο LSE, σκόπευα να εργαστώ μια τριετία στο Λονδίνο και να γυρίσω στην Ελλάδα». Φαίνεται, όμως, ότι δεν ήταν κατάλληλη η στιγμή. «Στα περισσότερα βιογραφικά που έστειλα δεν έλαβα ποτέ απάντηση» σημειώνει. «Οσοι απάντησαν ήθελαν τη συνέντευξη διά ζώσης και όχι τηλεφωνικά». Στο μεταξύ, ξεκίνησε και «επίσημα» η κρίση. «Βλέπω την ελληνική αγορά να συρρικνώνεται και διστάζω» σχολιάζει ο 28χρονος Ελληνας που εργάζεται σε εταιρεία κολοσσό. «Είμαστε τέσσερις συγκάτοικοι που εδώ και καιρό θέλουμε να πάρουμε τον δρόμο του γυρισμού» διηγείται, «αλλά βρίσκουμε μόνο κλειστές πόρτες». Αντιθέτως, «όλο και περισσότεροι φίλοι μου ζητούν πληροφορίες και συστάσεις για δουλειά ή σπουδές στην Αγγλία».
Της Ιωαννας Φωτιαδη
ΠΡΕΖΑ TV
29-1-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου