«Μια νέα Αίγυπτος γεννιέται. Η Τρίτη 25 Ιανουαρίου ήταν η μεγάλη ημέρα της αλλαγής. Βρισκόμουν στο δρόμο και δεν αναγνώριζα πια την Αίγυπτο που υπήρχε έως τότε. Η μεγάλη αλλαγή είναι ότι οι άνθρωποι δεν φοβούνται πια.
Δεν ήμασταν 3.000 ή 4.000 στο δρόμο, αλλά εκατομμύρια, που ξεχύθηκαν στην πόλη και ο λαός άρχισε να μιλά. Πιστεύω πως το καθεστώς Μουμπάρακ ζει τις τελευταίες ώρες του», δηλώνει στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» ο σπουδαίος Αιγύπτιος συγγραφέας Αλάα-αλ-Ασουάνι, γνωστός και στο ελληνικό κοινό από το μυθιστόρημά του «Μέγαρο Γιακουμπιάν» (εκδόσεις Πόλις). Εξαιρετικά αισιόδοξος για την εξέλιξη των γεγονότων στην Αίγυπτο, λέει -μεταξύ άλλων- στη γαλλική εφημερίδα:
«Αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ ενδιαφέροντα γιατί ακόμη και οι δυνάμεις ασφαλείας δεν κατάφεραν να σταματήσουν την επανάσταση. Είδαμε σε πόλεις, όπως στην Αλεξάνδρεια, αξιωματικούς της αστυνομίας να εγκαταλείπουν το πόστο τους για να διαδηλώσουν με το λαό. Τώρα, καθοριστικός είναι ο ρόλος του στρατού. Οι Αιγύπτιοι βλέπουν το στρατό ως δύναμη πατριωτική, θετική.
»Ημουν στην πλατεία Ταχρίρ, την Τρίτη, την ημέρα της επανάστασης, μαζί με 3.000 εξαγριωμένους νέους. Ηταν πολύ συγκινητικό. Δεν θέλουν συμβιβασμούς. "Ο Μουμπάρακ πρέπει να φύγει!", φώναζαν διαβεβαιώνοντας πως θα παραμείνουν στους δρόμους έως ότου τον διώξουν. Οι περισσότεροι έχουν διαβάσει τα βιβλία, με εκτιμούν. Τους είπα: "Είμαι πολύ υπερήφανος για εσάς. Με τις δικές σας μόνο δυνάμεις θέτετε τέλος στο καθεστώς της Αιγύπτου. Και είστε πολύ πολιτισμένοι γιατί το κάνετε χωρίς βία! Είστε πολύ πιο δυνατοί από τους άλλους, γιατί δεν φοβάστε πια". Εμεινα επτά ώρες μαζί τους και είδα μόνο τρεις Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτοί βρίσκονται μακριά από όλα όσα συμβαίνουν. Από τις 23 Ιανουρίου δήλωσαν πως δεν θα συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις.
»Η επιρροή των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι υπερεκτιμημένη από τη δικτατορία για να στείλουν το εξής μήνυμα στους Δυτικούς: Ή δέχεστε τη δικτατορία ή θα κυβερνήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι".
»Ο Μοχάμεντ ελ-Μπαραντέι είναι καλός μου φίλος, ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος, αλλά γύρισε μετά την επανάσταση. Και η επανάσταση σήμερα γίνεται από τους νέους, χωρίς ήρωες. Μου έλεγαν πως χρειάζονταν τη βοήθεια των μεγαλύτερων. Αλλά τους είπα: "Είστε ήδη ενήλικοι, κάνατε αυτό που δεν καταφέραμε να κάνουμε, δεν μας έχετε ανάγκη"».
«Το κόμμα των διαδηλωτών»
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ
«Είναι σίγουρα η πιο σοβαρή κρίση που γνωρίζει το καθεστώς της Αιγύπτου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο λαός είναι οργισμένος εδώ και πολύ καιρό, όμως σήμερα ξεπέρασε ένα ψυχολογικό όριο. θέλω να πω πως τώρα οι Αιγύπτιοι δεν φοβούνται πια. Αυτό που ονομάζω «κόμμα της τάξης», δηλαδή ένα σύνολο που περιλαμβάνει υπαλλήλους, μικρομεσαίους εμπόρους και άλλους, σήμερα πέρασε στο «κόμμα των διαδηλωτών»», λέει σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις που έχει δώσει το τελευταίο διάστημα στα γαλλικά ΜΜΕ ο ιστορικός και ειδικός σε θέματα του αραβικού κόσμου Τεφίκ Αχλίμαντος.
«Δεν νομίζω πως η εξέγερση αυτή του λαού ήταν οργανωμένη από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά ούτε ότι είναι εντελώς αυθόρμητη. "Οργανωμένη" δεν είναι η σωστή λέξη, όμως δόθηκε έναυσμα από τους νέους διαδηλωτές, από εκείνους που συγκρότησαν το κίνημα αντίστασης του 2004, το Kefaya, νέους από διαφορετικούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, και πήρε το όνομά του από το σύνθημα των πρώτων μεγάλων διαδηλώσεων: Kafa! που σημαίνει "Φτάνει πια!"».
Υπήρξαν επιρροές από την Τυνησία;
«Ασφαλώς, η Τυνησία έδειξε πως στο εξής οι τύραννοι μπορούν να πέσουν, παρ' όλο που οι καταστάσεις δεν είναι οι ίδιες στις δύο χώρες. Στην Αίγυπτο υπάρχει κάποια ελευθερία έκφρασης, η οποία άλλωστε απειλείται περισσότερο από την κοινωνία παρά από την εξουσία. Ενα βιβλίο επικριτικό προς το Ισλάμ μπορεί να προκαλέσει περισσότερο την οργή του κλήρου και των ουλεμάδων παρά του καθεστώτος. Υπήρχε συμφωνία μεταξύ Μουμπάρακ και ισλαμιστών, μετά τη δολοφονία του Σαντάτ: λίγη ελευθερία έκφρασης, μια κάποια ελευθερία συναθροίσεων, αλλά καθόλου διαδηλώσεις. Η Kefaya παραβίασε αυτούς τους περιορισμούς το 2004. Εως το 2000, κανείς δεν αναφερόταν στον πρόεδρο, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Ομως κάποιος χρονικογράφος το έπραξε και στη συνέχεια γενικεύτηκε πριν προλάβει η εξουσία να ξανασφίξει τα λουριά. Η εξουσία λειτουργεί με την εξής λογική: "απαγορεύω τα πάντα, αλλά κλείνω συνεχώς τα μάτια". Είναι ένα πιο ήπιο καθεστώς από αυτό της Τυνησίας, αλλά πολύ αυθαίρετο».
Η εξέγερση αυτή προκλήθηκε και από την οικονομική κατάσταση της χώρας;
«Υπάρχουν τόσες εξηγήσεις όσοι και οι Αιγύπτιοι, αλλά μπορούμε να διακρίνουμε τρεις αιτίες: τη διαφθορά, την αύξηση του κόστους ζωής και τη φθορά της εξουσίας ή την απουσία εναλλακτικής.
Τα οικονομικά σκάνδαλα, που κοσμούν την πολιτική ζωή τα τελευταία δύο χρόνια, έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Η απελευθέρωση της οικονομίας και η αύξηση των τιμών επιδείνωσαν την κατάσταση. Το κυβερνών κόμμα παραχώρησε προνόμια στους επιχειρηματίες προτού προσφέρει βοήθεια στους φτωχούς. Και είχε την τάση να παραμελεί τη μεσαία τάξη, τους υπαλλήλους, τους ειδικευμένους εργάτες και τους μικροαστούς, τα κεκτημένα των οποίων τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Η εξουσία δεν πρόσεξε πως χτυπώντας τη μεσαία τάξη χτυπούσε μια τάξη δυνητικά επικίνδυνη για την ίδια τη σταθερότητα του καθεστώτος. Επιπλέον, το κράτος υποτίμησε την επιθυμία του λαού για ένα κράτος δικαίου, θεωρώντας ότι μόνο οι οικονομικές απαντήσεις μπορούσαν να ικανοποιήσουν τον πληθυσμό».
Ο Μουμπάρακ εμφανίζεται σαν «οχυρό» απέναντι στον κίνδυνο που αποτελούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Είναι όντως μια πραγματική απειλή για τη χώρα;
«Είναι ένα γεγονός αντικειμενικό και πραγματικό. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι 4 με 5 εκατομμύρια άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους. Είναι η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα: κερδίζουν σε όλες τις σχετικά ελεύθερες εκλογές. Το 2005, στις βουλευτικές εκλογές παρουσίασαν σχεδόν 150 υποψηφίους και παρά τη νοθεία κατάφεραν να εκλεγούν οι 80. Αν δεν υπήρχε μαζική νοθεία, θα είχαν βγάλει 100 ή ακόμη και 120. Νομίζω πως αν γίνονταν ελεύθερες εκλογές, τις επόμενες εβδομάδες θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τα δύο τρίτα των εδρών του Κοινοβουλίου».
Περιμένετε την εγκαθίδρυση ενός Ισλάμ ιρανικού τύπου;
«Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα κίνημα συντηρητικό και ρεαλιστικό. Πλησιάζουν την ιρανική θέση, στο θέμα της Χαμάς, αλλά είναι ένα κίνημα πλουραλιστικό, όπου διαφορετικές ιδεολογίες συνυπάρχουν. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι πολύ ισχυροί. Ο Νάσερ λίγο έλειψε να τους εξολοθρεύσει, αλλά από το 1974 συνεχώς αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Σήμερα, τρομάζουν τη Δύση -και όχι άδικα-, γιατί αν εφάρμοζαν το πρόγραμμά τους, θα υπήρχαν πολλοί λόγοι για να ανησυχούν πολλοί».
Τι συμβαίνει με άλλα θρησκευτικά δόγματα που υπάρχουν στην Αίγυπτο;
«Οι Κόπτες παραδοσιακά πρόσκεινται στο καθεστώς Μουμπάρακ, τον οποίο θεωρούν αντίβαρο έναντι των ισλαμιστών. Ωστόσο, σήμερα τους βλέπουμε να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Οι εντάσεις μεταξύ διαφορετικών δογμάτων παρατηρούνται από παλαιά, αλλά φανερώθηκαν καθαρότερα το 2004 και από τότε επιδεινώνονται σοβαρά. Στη δεκαετία του '70, τα ριζοσπαστικά κινήματα επετίθεντο στις χριστιανικές μειονότητες. Ο κρατικός μηχανισμός έκανε τα στραβά μάτια γιατί αυτά τα ριζοσπαστικά κινήματα του χρησίμευαν για να κατατροπώσει την Αριστερά. Η καινοτομία από το 1998-1999 ήταν ο πολλαπλασιασμός επεισοδίων στις γειτονιές που δεν συνδέονταν με πολιτικές δυνάμεις. Ηταν συγκρούσεις που έχουν δημιουργηθεί κυρίως για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν πως, καθώς οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια ανέγερσης εκκλησιών, οι πρόχειροι χώροι λατρείας πολλαπλασιάζονταν στις γειτονιές, γεγονός που ενοχλούσε σοβαρά τους πολύ φανατικούς ισλαμιστές. Το δεύτερο ήταν οι ερωτικές υποθέσεις. Αν μια χριστιανή ήθελε να παντρευτεί ένα μουσουλμάνο, η συνηθέστερη τροπή που έπαιρνε η υπόθεση ήταν ότι η κοπέλα εξαφανιζόταν. Η οικογένειά της θα διαμαρτυρόταν, θα κατήγγειλλε την απαγωγή, αλλά δεν θα έβγαζε τελικά άκρη».
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
2-2-2011
Δεν ήμασταν 3.000 ή 4.000 στο δρόμο, αλλά εκατομμύρια, που ξεχύθηκαν στην πόλη και ο λαός άρχισε να μιλά. Πιστεύω πως το καθεστώς Μουμπάρακ ζει τις τελευταίες ώρες του», δηλώνει στην εφημερίδα «Λιμπερασιόν» ο σπουδαίος Αιγύπτιος συγγραφέας Αλάα-αλ-Ασουάνι, γνωστός και στο ελληνικό κοινό από το μυθιστόρημά του «Μέγαρο Γιακουμπιάν» (εκδόσεις Πόλις). Εξαιρετικά αισιόδοξος για την εξέλιξη των γεγονότων στην Αίγυπτο, λέει -μεταξύ άλλων- στη γαλλική εφημερίδα:
«Αυτά που συμβαίνουν είναι πολύ ενδιαφέροντα γιατί ακόμη και οι δυνάμεις ασφαλείας δεν κατάφεραν να σταματήσουν την επανάσταση. Είδαμε σε πόλεις, όπως στην Αλεξάνδρεια, αξιωματικούς της αστυνομίας να εγκαταλείπουν το πόστο τους για να διαδηλώσουν με το λαό. Τώρα, καθοριστικός είναι ο ρόλος του στρατού. Οι Αιγύπτιοι βλέπουν το στρατό ως δύναμη πατριωτική, θετική.
»Ημουν στην πλατεία Ταχρίρ, την Τρίτη, την ημέρα της επανάστασης, μαζί με 3.000 εξαγριωμένους νέους. Ηταν πολύ συγκινητικό. Δεν θέλουν συμβιβασμούς. "Ο Μουμπάρακ πρέπει να φύγει!", φώναζαν διαβεβαιώνοντας πως θα παραμείνουν στους δρόμους έως ότου τον διώξουν. Οι περισσότεροι έχουν διαβάσει τα βιβλία, με εκτιμούν. Τους είπα: "Είμαι πολύ υπερήφανος για εσάς. Με τις δικές σας μόνο δυνάμεις θέτετε τέλος στο καθεστώς της Αιγύπτου. Και είστε πολύ πολιτισμένοι γιατί το κάνετε χωρίς βία! Είστε πολύ πιο δυνατοί από τους άλλους, γιατί δεν φοβάστε πια". Εμεινα επτά ώρες μαζί τους και είδα μόνο τρεις Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτοί βρίσκονται μακριά από όλα όσα συμβαίνουν. Από τις 23 Ιανουρίου δήλωσαν πως δεν θα συμμετάσχουν στις διαδηλώσεις.
»Η επιρροή των Αδελφών Μουσουλμάνων είναι υπερεκτιμημένη από τη δικτατορία για να στείλουν το εξής μήνυμα στους Δυτικούς: Ή δέχεστε τη δικτατορία ή θα κυβερνήσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι".
»Ο Μοχάμεντ ελ-Μπαραντέι είναι καλός μου φίλος, ένας αξιοσέβαστος άνθρωπος, αλλά γύρισε μετά την επανάσταση. Και η επανάσταση σήμερα γίνεται από τους νέους, χωρίς ήρωες. Μου έλεγαν πως χρειάζονταν τη βοήθεια των μεγαλύτερων. Αλλά τους είπα: "Είστε ήδη ενήλικοι, κάνατε αυτό που δεν καταφέραμε να κάνουμε, δεν μας έχετε ανάγκη"».
«Το κόμμα των διαδηλωτών»
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ
«Είναι σίγουρα η πιο σοβαρή κρίση που γνωρίζει το καθεστώς της Αιγύπτου τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ο λαός είναι οργισμένος εδώ και πολύ καιρό, όμως σήμερα ξεπέρασε ένα ψυχολογικό όριο. θέλω να πω πως τώρα οι Αιγύπτιοι δεν φοβούνται πια. Αυτό που ονομάζω «κόμμα της τάξης», δηλαδή ένα σύνολο που περιλαμβάνει υπαλλήλους, μικρομεσαίους εμπόρους και άλλους, σήμερα πέρασε στο «κόμμα των διαδηλωτών»», λέει σε μια από τις πολλές συνεντεύξεις που έχει δώσει το τελευταίο διάστημα στα γαλλικά ΜΜΕ ο ιστορικός και ειδικός σε θέματα του αραβικού κόσμου Τεφίκ Αχλίμαντος.
«Δεν νομίζω πως η εξέγερση αυτή του λαού ήταν οργανωμένη από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, αλλά ούτε ότι είναι εντελώς αυθόρμητη. "Οργανωμένη" δεν είναι η σωστή λέξη, όμως δόθηκε έναυσμα από τους νέους διαδηλωτές, από εκείνους που συγκρότησαν το κίνημα αντίστασης του 2004, το Kefaya, νέους από διαφορετικούς πολιτικούς και κοινωνικούς χώρους, και πήρε το όνομά του από το σύνθημα των πρώτων μεγάλων διαδηλώσεων: Kafa! που σημαίνει "Φτάνει πια!"».
Υπήρξαν επιρροές από την Τυνησία;
«Ασφαλώς, η Τυνησία έδειξε πως στο εξής οι τύραννοι μπορούν να πέσουν, παρ' όλο που οι καταστάσεις δεν είναι οι ίδιες στις δύο χώρες. Στην Αίγυπτο υπάρχει κάποια ελευθερία έκφρασης, η οποία άλλωστε απειλείται περισσότερο από την κοινωνία παρά από την εξουσία. Ενα βιβλίο επικριτικό προς το Ισλάμ μπορεί να προκαλέσει περισσότερο την οργή του κλήρου και των ουλεμάδων παρά του καθεστώτος. Υπήρχε συμφωνία μεταξύ Μουμπάρακ και ισλαμιστών, μετά τη δολοφονία του Σαντάτ: λίγη ελευθερία έκφρασης, μια κάποια ελευθερία συναθροίσεων, αλλά καθόλου διαδηλώσεις. Η Kefaya παραβίασε αυτούς τους περιορισμούς το 2004. Εως το 2000, κανείς δεν αναφερόταν στον πρόεδρο, ακόμη και μέσα στη Βουλή. Ομως κάποιος χρονικογράφος το έπραξε και στη συνέχεια γενικεύτηκε πριν προλάβει η εξουσία να ξανασφίξει τα λουριά. Η εξουσία λειτουργεί με την εξής λογική: "απαγορεύω τα πάντα, αλλά κλείνω συνεχώς τα μάτια". Είναι ένα πιο ήπιο καθεστώς από αυτό της Τυνησίας, αλλά πολύ αυθαίρετο».
Η εξέγερση αυτή προκλήθηκε και από την οικονομική κατάσταση της χώρας;
«Υπάρχουν τόσες εξηγήσεις όσοι και οι Αιγύπτιοι, αλλά μπορούμε να διακρίνουμε τρεις αιτίες: τη διαφθορά, την αύξηση του κόστους ζωής και τη φθορά της εξουσίας ή την απουσία εναλλακτικής.
Τα οικονομικά σκάνδαλα, που κοσμούν την πολιτική ζωή τα τελευταία δύο χρόνια, έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Η απελευθέρωση της οικονομίας και η αύξηση των τιμών επιδείνωσαν την κατάσταση. Το κυβερνών κόμμα παραχώρησε προνόμια στους επιχειρηματίες προτού προσφέρει βοήθεια στους φτωχούς. Και είχε την τάση να παραμελεί τη μεσαία τάξη, τους υπαλλήλους, τους ειδικευμένους εργάτες και τους μικροαστούς, τα κεκτημένα των οποίων τέθηκαν υπό αμφισβήτηση. Η εξουσία δεν πρόσεξε πως χτυπώντας τη μεσαία τάξη χτυπούσε μια τάξη δυνητικά επικίνδυνη για την ίδια τη σταθερότητα του καθεστώτος. Επιπλέον, το κράτος υποτίμησε την επιθυμία του λαού για ένα κράτος δικαίου, θεωρώντας ότι μόνο οι οικονομικές απαντήσεις μπορούσαν να ικανοποιήσουν τον πληθυσμό».
Ο Μουμπάρακ εμφανίζεται σαν «οχυρό» απέναντι στον κίνδυνο που αποτελούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι. Είναι όντως μια πραγματική απειλή για τη χώρα;
«Είναι ένα γεγονός αντικειμενικό και πραγματικό. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι 4 με 5 εκατομμύρια άνθρωποι που πληρώνουν τους φόρους τους. Είναι η πρώτη πολιτική δύναμη στη χώρα: κερδίζουν σε όλες τις σχετικά ελεύθερες εκλογές. Το 2005, στις βουλευτικές εκλογές παρουσίασαν σχεδόν 150 υποψηφίους και παρά τη νοθεία κατάφεραν να εκλεγούν οι 80. Αν δεν υπήρχε μαζική νοθεία, θα είχαν βγάλει 100 ή ακόμη και 120. Νομίζω πως αν γίνονταν ελεύθερες εκλογές, τις επόμενες εβδομάδες θα μπορούσαν να συγκεντρώσουν τα δύο τρίτα των εδρών του Κοινοβουλίου».
Περιμένετε την εγκαθίδρυση ενός Ισλάμ ιρανικού τύπου;
«Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι ένα κίνημα συντηρητικό και ρεαλιστικό. Πλησιάζουν την ιρανική θέση, στο θέμα της Χαμάς, αλλά είναι ένα κίνημα πλουραλιστικό, όπου διαφορετικές ιδεολογίες συνυπάρχουν. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι είναι πολύ ισχυροί. Ο Νάσερ λίγο έλειψε να τους εξολοθρεύσει, αλλά από το 1974 συνεχώς αποκτούν όλο και μεγαλύτερη δύναμη. Σήμερα, τρομάζουν τη Δύση -και όχι άδικα-, γιατί αν εφάρμοζαν το πρόγραμμά τους, θα υπήρχαν πολλοί λόγοι για να ανησυχούν πολλοί».
Τι συμβαίνει με άλλα θρησκευτικά δόγματα που υπάρχουν στην Αίγυπτο;
«Οι Κόπτες παραδοσιακά πρόσκεινται στο καθεστώς Μουμπάρακ, τον οποίο θεωρούν αντίβαρο έναντι των ισλαμιστών. Ωστόσο, σήμερα τους βλέπουμε να συμμετέχουν στις διαδηλώσεις. Οι εντάσεις μεταξύ διαφορετικών δογμάτων παρατηρούνται από παλαιά, αλλά φανερώθηκαν καθαρότερα το 2004 και από τότε επιδεινώνονται σοβαρά. Στη δεκαετία του '70, τα ριζοσπαστικά κινήματα επετίθεντο στις χριστιανικές μειονότητες. Ο κρατικός μηχανισμός έκανε τα στραβά μάτια γιατί αυτά τα ριζοσπαστικά κινήματα του χρησίμευαν για να κατατροπώσει την Αριστερά. Η καινοτομία από το 1998-1999 ήταν ο πολλαπλασιασμός επεισοδίων στις γειτονιές που δεν συνδέονταν με πολιτικές δυνάμεις. Ηταν συγκρούσεις που έχουν δημιουργηθεί κυρίως για δύο λόγους: ο πρώτος ήταν πως, καθώς οι χριστιανοί δεν μπορούσαν να πάρουν άδεια ανέγερσης εκκλησιών, οι πρόχειροι χώροι λατρείας πολλαπλασιάζονταν στις γειτονιές, γεγονός που ενοχλούσε σοβαρά τους πολύ φανατικούς ισλαμιστές. Το δεύτερο ήταν οι ερωτικές υποθέσεις. Αν μια χριστιανή ήθελε να παντρευτεί ένα μουσουλμάνο, η συνηθέστερη τροπή που έπαιρνε η υπόθεση ήταν ότι η κοπέλα εξαφανιζόταν. Η οικογένειά της θα διαμαρτυρόταν, θα κατήγγειλλε την απαγωγή, αλλά δεν θα έβγαζε τελικά άκρη».
Υπεύθυνος: Επιμέλεια: ΒΙΚΗ ΤΣΙΩΡΟΥ
ΠΡΕΖΑ TV
2-2-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου