ΞΕΧΑΣΜΕΝΟΙ ΣΤΗΝ ΑΥΛΗ ΤΗΣ «ΥΠΑΤΙΑΣ»

Μετά την «εκκωφαντική» κίνηση κατάληψης της Νομικής, στοιβαγμένοι σε σκηνές και στο ισόγειο του μεγάρου της οδού Πατησίων περιμένουν κάποιος να ασχοληθεί μαζί τους, ελπίζοντας ότι ο αγώνας τους δεν θα αποβεί άγονος
Η ώρα είναι 9.00 το πρωί και η βροχή που πέφτει έχει πλημμυρίσει τον προαύλιο χώρο του μεγάρου «Υπατία», όπου μέσα σε 10 σκηνές φιλοξενούνται περισσότεροι από τους μισούς μετανάστες απεργούς πείνας. Είναι η δέκατη ημέρα της απεργίας και περίπου 110 από τους 237 συνολικά στριμώχνονται μέσα στις σκηνές. Οι υπόλοιποι διαμένουν στο ισόγειο του μεγάρου, ενώ ορισμένοι έχουν μεταφερθεί σε άλλους χώρους, τους οποίους η πρωτοβουλία αλληλεγγύης δεν έχει κάνει γνωστούς.

Σε μερικές από τις σκηνές έχουν τοποθετήσει χαρτόνια στο πάτωμα, σε άλλες σάκους με χώμα, σε μια μάταιη προσπάθεια να αναχαιτίσουν τα νερά. Η βροχή όσο πάει και δυναμώνει και στην αυλή περίπου δέκα μέλη της πρωτοβουλίας αλληλεγγύης προσπαθούν να προφυλαχτούν κάτω από ένα αυτοσχέδιο στέγαστρο, ένα κομμάτι πλαστικό δηλαδή, ενώ υπάρχει και μια ομπρέλα.

Στις σκηνές υπό βροχή
«Εδώ η κατάσταση όπως βλέπετε είναι απελπιστική. Νερά μπαίνουν στις σκηνές,το κρύο είναι τσουχτερό,αλλά είμαστε αποφασισμένοι να συνεχίσουμε μέχρι το τέλος.Από την πρώτη στιγμή είπαμε ότι είτε θα φύγουμε από εδώ νόμιμοιείτε θα μας πάρουν με τα φέρετρα» λέει χαρακτηριστικά ο Αμπντούλ.

Καθώς μιλάμε, πλησιάζουν και άλλοι απεργοί. «Προσπαθούμε να ζεσταθούμε με κάποιες σόμπες υγραερίου, αλλά μέσα στις σκηνές είναι πολύ επικίνδυνες.Εχουμε και λίγες ηλεκτρικές που δουλεύουν με γεννήτρια. Σκεπαζόμαστε με πολλές κουβέρτες για να ζεσταθούμε, γιατί όπως περνάνε οι μέρες οι δυνάμεις μας μάς εγκαταλείπουν» λέει ο Σαχίντ. «Εγινε μια πρόταση να πάμε σε ένα άλλο κτίριο στην πλατεία Κάνιγγος.Πήγαμε,το είδαμε και συμφωνήσαμε. Τελικά για λόγους που δεν γνωρίζουμε η συμφωνία ναυάγησε» συμπληρώνει ο Αμπντούλ. Μια ομάδα αλληλέγγυων προσπαθεί με σκούπες να απομακρύνει τα νερά που έχουν πλημμυρίσει τις πρασιές. Ενα μικρό ποτάμι λασπόνερα κυλάει στο πεζοδρόμιο· κάποιοι μετανάστες πασχίζουν με ένα λάστιχο να το απομακρύνουν. Μια προσπάθεια σισύφεια, καθώς σε λίγα λεπτά οι πρασιές έχουν ξαναγεμίσει βροχόνερα.

«Ζητάμε κάποιος από την πολιτεία να έρθει σε επαφή μαζί μας,να συζητήσουμε. Να δεχτεί κάποιος μια αντιπροσωπεία μας, να κάνουμε διάλογο» λέει ένας απεργός με σπαστά ελληνικά.

«Δεν είναι ζωή αυτή»
Ορισμένοι εκφράζουν την απογοήτευσή τους για τον τρόπο που τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων αντιμετώπισαν την προσπάθειά τους. «Αλλα ζητάμε και άλλα μεταδίδονται» λέει ο Ρασίντ.

Στην επισήμανση ότι η κυβέρνηση αποκλείει το ενδεχόμενο να υπάρξουν ομαδικές νομιμοποιήσεις, ο Αμπντούλ λέει ότι αυτό το περίμεναν από την αρχή. «Η πολιτική για τους μετανάστες στην Ελλάδα δεν είναι ξεκάθαρη. Κάθε υπουργός βγάζει μια πρόχειρη απόφαση κι έτσι έχουμε φτάσει σε αυτό το χάλι.Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια περίπου 150.000 μετανάστες χάσανε την άδεια παραμονής επειδή τους ζητάνε 200 ένσημα.Εδώ δεν μπορούν οι Ελληνες να τα μαζέψουν αυτά τα ένσημα, πώς θα μπορέσουν οι μετανάστες. Σπάνια οι Ελληνες τους κολλάνε ένσημα.Εδώ δουλεύουμε, δεν μας πληρώνουν κι όταν ζητάμε τα λεφτά μας μάς λένε να πάμε στην Αστυνομία, επειδή γνωρίζουν ότι δεν μπορούμε να κάνουμε κάτι τέτοιο» τονίζει ένας νεαρός που παρακολουθεί τη συζήτηση.

Ο Νουρεντίν, φορώντας δύο μπουφάν και σκουφιά, μου λέει: «Αυτή η ζωή που ζούμε δεν είναι ζωή. Αρρωσταίνουμε και δεν μπορούμε να πάμε σε νοσοκομείο επειδή δεν έχουμε βιβλιάρια υγείας. Μόνο σε τροχαία περιστατικά μπορούμε να πάμε σε νοσοκομείο και μετά μας ζητάνε να πληρώσουμε χιλιάδες ευρώ για τη νοσηλεία».

Υπνος με βάρδιες
Η ώρα περνά και οι καιρικές συνθήκες χειροτερεύουν. Μαζί με τον Αμπντούλ μπαίνουμε στο εσωτερικό του μεγάρου. Η μεγάλη αίθουσα του ισογείου έχει κατακλυστεί από αυτοσχέδια στρώματα. Φορώντας τα ρούχα τους και σκεπασμένοι με κουβέρτες οι απεργοί πείνας μάς υποδέχονται με το σήμα της νίκης. Προκειμένου να αντιμετωπίσουν τις άθλιες συνθήκες που επικρατούν στο προαύλιο, κοιμούνται με βάρδιες στο εσωτερικό του κτιρίου. Τρέφονται μόνο με νερό, ζάχαρη, αλάτι και τσάι.

Αν οι τοίχοι μπορούσαν να μιλήσουν θα μας έλεγαν για τις αστικές βραδιές της οικογένειας Λιβιεράτου που κάποτε διέμενε εδώ, κι έπειτα για τα χρόνια της εγκατάλειψης, την πρόσφατη ανακαίνιση και τις πολυτελείς εκδηλώσεις που διοργανώνονταν τα τελευταία χρόνια. Οταν ξεκινούσαν από την Κρήτη για να έρθουν στην Αθήνα κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί ότι θα κατέληγαν σε ένα από τα ελάχιστα νεομπαρόκ κτίρια της πόλης. Ούτε κανείς μπορούσε να φανταστεί μετά την ανακαίνιση ότι θα ερχόταν μια μέρα που το μέγαρο θα γινόταν μια αποθήκη δυστυχίας.

«Ξέρουμε ότι εξαιτίας της οικονομικής κρίσης και οι έλληνες εργαζόμενοι είναι σε δύσκολη μοίρα. Αλλά βλέπουμε ότι πολλοί Ελληνες έρχονται εδώ και προσπαθούν να βοηθήσουν όσο γίνεται» λέει ο Νουρεντίν.

«Ψυχρολουσία»
Η βροχή δυναμώνει και καθώς ο αέρας ενισχύεται κι αυτός, από το αυτοσχέδιο στέγαστρο πέφτουν δεξιά και αριστερά... κουβαδιές νερού επιδεινώνοντας ακόμη περισσότερο τα πράγματα. Σε δύο κουτιά συγκεντρώνονται χρήματα για την αγορά προμηθειών. Υστερα από λίγο φτάνει ένα φορτηγάκι με παλέτες. Θα χρησιμοποιηθούν ως υποτυπώδες δάπεδο στις σκηνές. Αλληλέγγυοι και μετανάστες τις μεταφέρουν μαζί με μερικά ρολά πλαστικό για να απομακρύνουν το νερό της βροχής που μπαίνει από παντού.

«Η πρώτη ψυχρολουσία μας ήταν το βράδυ που μας μετέφεραν εδώ και ανακαλύψαμε ότι ο χώρος δεν επαρκούσε για όλους. Επειτα από τόσες συζητήσεις φτάσαμε τελικά σε ένα κτίριο όπου δεν μπορούσαμε να φιλοξενηθούμε. Υστερα μας είπαν ότι δεν υπάρχουν τουαλέτες. Νομίζαμε ότι μας κορόιδευαν» σημειώνει ο Αμπντούλ.

Εχει πια βραδιάσει. Η πόλη έξω συνεχίζει στους ρυθμούς της, αγχωτική και αδιάφορη. Καθώς ετοιμάζομαι να φύγω ο Αμπντούλ μού φωνάζει: «Ελπίζουμε τώρα που δεν παραβιάζουμε κανένα άσυλο κάποιος να μας ακούσει».

«H NΟΜΙΚΗ ΤΟΥΣ ΕΚΑΝΕ ΓΝΩΣΤΟΥΣ»
Πιάνω κουβέντα με κάποιους από τους νεαρούς που συμμετέχουν στην πρωτοβουλία αλληλεγγύης.Τους ρωτάω αν με την εμπειρία των τελευταίων ημερών κρίνουν ότι η απόφαση να οδηγηθούν οι άνθρωποι αυτοί στη Νομική ίσως να μην ήταν και η πιο εύστοχη.«Είναι ένα ερώτημα που απασχολεί κι εμάς»λέει η Ιωάννα. Από την άλλη, οΓιώργοςμού λέει ότι ο ντόρος που έγινε για το κτίριο της Νομικής βοήθησε να ακουστεί ο αγώνας των παράνομων μεταναστών.«Οι Αφγανοί είναι στα Προπύλαια εδώ και μήνες και κανείς δεν ασχολείται μαζί τους. Προσωπικά είμαι απαισιόδοξος για την τελική έκβαση. Με τρομάζει η αδιαλλαξία της κυβέρνησης και η αδιαφορία του κόσμου» καταλήγει.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ Δ. ΓΑΛΑΝΗΣ

ΠΡΕΖΑ TV
6-2-2011