Μετά την προσφυγή καταδίκου στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, στην οποία περιέγραψε τις αξιοθρήνητες συνθήκες στο κελί του
Αποζημίωση για παρεμπόδιση στο δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στα πολιτικά δικαστήρια (απόφ. της 5.11.2009 και 10.2.2011, Θάλεια Καρύδη ΑΧΤΕ κατά Ελλάδος).
Κατά της προσφεύγουσας ανώνυμης εταιρείας έγινε αναγκαστική εκτέλεση επί ακινήτου της, με βάση διαταγή πληρωμής από τράπεζα. Προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια και ζήτησε την ακύρωση του πλειστηριασμού, επικαλούμενη πλημμέλειες της επίδοσης προς αυτήν της περίληψης της έκθεσης κατάσχεσης. Ο Αρειος Πάγος, ακολουθώντας την πάγια νομολογία του ανήρεσε την απόφαση του Εφετείου Πατρών που είχε δικαιώσει την προσφεύγουσα, με το αιτιολογικό ότι η ανακοπή της κατά του πλειστηριασμού ήταν εκπρόθεσμη. Ειδικότερα, δέχθηκε ότι η ανακοπή που αφορούσε την ελαττωματική επίδοση της περίληψης της έκθεσης κατάσχεσης έπρεπε να έχει ασκηθεί το αργότερο μέχρι την έναρξη του πλειστηριασμού (άρθρ. 934 παρ. 1 β ΚΠολΔ) και όχι μετά ταύτα, όπως θα μπορούσε να γίνει, αν είχε παραλειφθεί τελείως η επίδοση της περίληψης (άρθρ. 943 παρ. 1 γ ΚΠολΔ).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έκρινε (με την απόφασή του της 5.11.2009) ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση τέθηκε στον προσφεύγοντα (καθού η εκτέλεση) ένας περιορισμός στο δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο που είναι δυσανάλογος για την εγγύηση της ασφάλειας δικαίου και της καλής διοίκησης της δικαιοσύνης. Επιπλέον δε, βαρύνεται αυτός με τα πολλαπλά σφάλματα του δικαστικού επιμελητή κατά την επίδοση, ενώ βρήκε αλλοδαπή οικιακή βοηθό που γνώριζε ελληνικά, χωρίς να ερευνήσει αν είναι σύνοικος θυροκόλλησε την περίληψη και δεν επέδωσε αντίγραφο στο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα ούτε στο Ταχυδρομικό Γραφείο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με την απόφασή του της 10.2.2011) επιδίκασε στην προσφεύγουσα ποσό 25.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική της βλάβη. Κατά πλειοψηφία δε απέρριψε το αίτημα αποκατάστασης της υλικής της ζημίας (μειοψ. οι δικαστές Νικολάου και Jebens).
Η αφόρητη κατάσταση των ελληνικών φυλακών (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 10.2.2011, Νησιώτης κατά Ελλάδος).
O προσφεύγων κρατείται στις φυλακές Ιωαννίνων. Eχει καταδικαστεί σε ποινή κάθειρξης έξι ετών για παραβάσεις περί τα ναρκωτικά από το Τριμελές και Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πατρών. Κρατήθηκε από 24.3.2008 έως 30.6.2009 σε ένα κελί 50 τ. μ. μαζί με άλλους 30. Η φυλακές Ιωαννίνων δυναμικότητας 80 κρατουμένων, είχαν 220 τρόφιμους, οι οποίοι ζούσαν υπό αξιοθρήνητες συνθήκες, κατά τα λεγόμενα του προσφεύγοντος, ο οποίος προσκόμισε και φωτογραφίες του κελιού. Ο προσωπικός του χώρος περιοριζόταν στο κρεβάτι του. Το κελί ήταν γεμάτο κρεβάτια - κουκέτες τόσο κοντά μεταξύ τους, που μόλις μπορούσε κανένας να περάσει. Το κελί δεν είχε καθόλου εξαερισμό. Οι τουαλέτες ήσαν αριθμητικά ανεπαρκείς και χωρίς εξαερισμό και σε κατάσταση ερειπίου.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αποφάνθηκε ότι ο προσφεύγων, στην ανωτέρω χρονική περίοδο που κρατήθηκε στις φυλακές Ιωαννίνων, υπέστη μεγάλο συγχρωτισμό, δεδομένου ότι το διατιθέμενο σ' αυτόν -όπως και στους λοιπούς συγκρατούμενους- επιφάνεια 1,65 τ. μ., ήταν κατώτερο από το «ανθρωπιστικά» ελάχιστο των 6 τ. μ. που διασφαλίζεται τόσο από το εσωτερικό δίκαιο της χώρας, όσο και από το ευρωπαϊκό επίπεδο σύμφωνα με τους κανόνες της ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων. Ως εκ τούτου, ο προσφεύγων υποβλήθηκε σε έντονη δοκιμασία που υπερβαίνει το αναπόφευκτο επίπεδο ανοχής που είναι σύμφυτο με τη φυλάκιση και συνεπώς υποβλήθηκε σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, κατά παράβαση του άρθρ. 3 της ΕΣΔΑ. Καταδίκασε την Ελλάδα να πληρώσει στον προσφεύγοντα το ποσό των 10.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική του βλάβη και το ποσό των 2.500 ευρώ για τη δικαστική του δαπάνη.
Απέρριψε όμως τον άλλο λόγο της προσφυγής, με τον οποίο ο προσφεύγων παραπονέθηκε για δυσμενή διάκρισή του σε σχέση με τους λοιπούς κρατούμενους, στους οποίους δόθηκε το ευεργέτημα της απόλυσης υπό όρο εφόσον έχουν εκτίσει τα 3/5 της ποινής τους, ενώ γι' αυτόν που είχε καταδικαστεί για αδικήματα περί τα ναρκωτικά, το ευεργέτημα χορηγήθηκε μετά την έκτιση των 4/5 της ποινής του.
Ενοχλήσεις από τη βεβαρημένη οδική κυκλοφορία (απόφ. της 9.11.2010, Dees κατά Ουγγαρίας).
Ο προσφεύγων παραπονέθηκε ότι υπέφερε από τον σοβαρό θόρυβο, τους κραδασμούς και τη ρύπανση που προκαλούσε η αρρύθμιστη μεγάλη κυκλοφορία στον δρόμο μπροστά στο σπίτι του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι παρά τις προσπάθειες των αρχών να περιορίσουν και να αναδιοργανώσουν την κυκλοφορία που επηρεάζει τον δρόμο στον οποίο ζούσε ο κ. Dees, ο εν λόγω είχε υποστεί άμεση και σοβαρή ενόχληση ως αποτέλεσμα του υπερβολικού θορύβου, στον οποίο είχε εκτεθεί για σημαντικό χρονικό διάστημα. Κατά συνέπεια, αυτός δεν ήταν σε θέση να απολαμβάνει την οικία του και την ιδιωτική ζωή του, κατά παράβαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
Το σύμβολο του Σταυρού στα ιταλικά δημόσια σχολεία δεν προσβάλλει τη θρησκευτική ελευθερία των άλλων (απόφ. της 18.3.2011, Lautsi κατά Iταλίας).
Τα τέκνα της προσφεύγουσας φοιτούσαν σε σχολείο όπου όλες οι τάξεις είχαν σταυρό στον τοίχο. Ο σύζυγός της σε συνάντηση με τη διεύθυνση του σχολείου, έθεσε το ζήτημα της παρουσίας θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες διδασκαλίας και ρώτησε αν έπρεπε να απομακρυνθούν.
Η διεύθυνση του σχολείου αρνήθηκε την αφαίρεση των σταυρών και η προσφεύγουσα κίνησε ανεπιτυχώς αρχικά τη διοικητική και στη συνέχεια τη δικαστική διαδικασία, επικαλούμενη το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ (ελευθερία σκέψης, της συνείδησης θρησκείας) και 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (δικαίωμα στην εκπαίδευση).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι αφενός δεν παρεμποδίζεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση και αφετέρου ότι το θέμα της τοποθέτησης και διατήρησης των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσας διδασκαλίας εμπίπτει στα περιθώρια εκτίμησης του κράτους-μέλους, αφού σήμερα δεν υπάρχει κάποια γενική ευρωπαϊκή συναίνεση, με την προϋπόθεση ότι κάθε τέτοια απόφαση δεν εμπίπτει στην έννοια της κατήχησης. Μόνο το γεγονός δε της ύπαρξης του σταυρού στα ιταλικά σχολεία, όπου επικρατούσα θρησκεία είναι η χριστιανική, δεν συνιστά διαδικασία κατήχησης, πλέον δε τούτου η παρουσία των σταυρών δεν συνδέεται με υποχρεωτική διδασκαλία για τον Χριστιανισμό και δεν υπήρξε τίποτε που να υποδηλώνει ότι οι αρχές δεν ήσαν ανεκτικές σε μαθητές που πίστευαν σε άλλη θρησκεία ή δεν πίστευαν σε καμία θρησκεία ή ήσαν φορείς μη θρησκευτικών φιλοσοφικών πεποιθήσεων. Εν τέλει, η προσφεύγουσα διατηρούσε το δικαίωμά της ως γονέως να διαφωτίσει και συμβουλεύσει τα τέκνα της και να τα οδηγήσει σε πορεία σύστοιχη με τις δικές της φιλοσοφικές πεποιθήσεις.
ΠΡΕΖΑ TV
18-6-2011
Αποζημίωση για παρεμπόδιση στο δικαίωμα της ελεύθερης πρόσβασης στα πολιτικά δικαστήρια (απόφ. της 5.11.2009 και 10.2.2011, Θάλεια Καρύδη ΑΧΤΕ κατά Ελλάδος).
Κατά της προσφεύγουσας ανώνυμης εταιρείας έγινε αναγκαστική εκτέλεση επί ακινήτου της, με βάση διαταγή πληρωμής από τράπεζα. Προσέφυγε στα πολιτικά δικαστήρια και ζήτησε την ακύρωση του πλειστηριασμού, επικαλούμενη πλημμέλειες της επίδοσης προς αυτήν της περίληψης της έκθεσης κατάσχεσης. Ο Αρειος Πάγος, ακολουθώντας την πάγια νομολογία του ανήρεσε την απόφαση του Εφετείου Πατρών που είχε δικαιώσει την προσφεύγουσα, με το αιτιολογικό ότι η ανακοπή της κατά του πλειστηριασμού ήταν εκπρόθεσμη. Ειδικότερα, δέχθηκε ότι η ανακοπή που αφορούσε την ελαττωματική επίδοση της περίληψης της έκθεσης κατάσχεσης έπρεπε να έχει ασκηθεί το αργότερο μέχρι την έναρξη του πλειστηριασμού (άρθρ. 934 παρ. 1 β ΚΠολΔ) και όχι μετά ταύτα, όπως θα μπορούσε να γίνει, αν είχε παραλειφθεί τελείως η επίδοση της περίληψης (άρθρ. 943 παρ. 1 γ ΚΠολΔ).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα έκρινε (με την απόφασή του της 5.11.2009) ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση τέθηκε στον προσφεύγοντα (καθού η εκτέλεση) ένας περιορισμός στο δικαίωμα πρόσβασης στο δικαστήριο που είναι δυσανάλογος για την εγγύηση της ασφάλειας δικαίου και της καλής διοίκησης της δικαιοσύνης. Επιπλέον δε, βαρύνεται αυτός με τα πολλαπλά σφάλματα του δικαστικού επιμελητή κατά την επίδοση, ενώ βρήκε αλλοδαπή οικιακή βοηθό που γνώριζε ελληνικά, χωρίς να ερευνήσει αν είναι σύνοικος θυροκόλλησε την περίληψη και δεν επέδωσε αντίγραφο στο αρμόδιο Αστυνομικό Τμήμα ούτε στο Ταχυδρομικό Γραφείο.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (με την απόφασή του της 10.2.2011) επιδίκασε στην προσφεύγουσα ποσό 25.000 ευρώ ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική της βλάβη. Κατά πλειοψηφία δε απέρριψε το αίτημα αποκατάστασης της υλικής της ζημίας (μειοψ. οι δικαστές Νικολάου και Jebens).
Η αφόρητη κατάσταση των ελληνικών φυλακών (Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απόφ. της 10.2.2011, Νησιώτης κατά Ελλάδος).
O προσφεύγων κρατείται στις φυλακές Ιωαννίνων. Eχει καταδικαστεί σε ποινή κάθειρξης έξι ετών για παραβάσεις περί τα ναρκωτικά από το Τριμελές και Πενταμελές Εφετείο Κακουργημάτων Πατρών. Κρατήθηκε από 24.3.2008 έως 30.6.2009 σε ένα κελί 50 τ. μ. μαζί με άλλους 30. Η φυλακές Ιωαννίνων δυναμικότητας 80 κρατουμένων, είχαν 220 τρόφιμους, οι οποίοι ζούσαν υπό αξιοθρήνητες συνθήκες, κατά τα λεγόμενα του προσφεύγοντος, ο οποίος προσκόμισε και φωτογραφίες του κελιού. Ο προσωπικός του χώρος περιοριζόταν στο κρεβάτι του. Το κελί ήταν γεμάτο κρεβάτια - κουκέτες τόσο κοντά μεταξύ τους, που μόλις μπορούσε κανένας να περάσει. Το κελί δεν είχε καθόλου εξαερισμό. Οι τουαλέτες ήσαν αριθμητικά ανεπαρκείς και χωρίς εξαερισμό και σε κατάσταση ερειπίου.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα αποφάνθηκε ότι ο προσφεύγων, στην ανωτέρω χρονική περίοδο που κρατήθηκε στις φυλακές Ιωαννίνων, υπέστη μεγάλο συγχρωτισμό, δεδομένου ότι το διατιθέμενο σ' αυτόν -όπως και στους λοιπούς συγκρατούμενους- επιφάνεια 1,65 τ. μ., ήταν κατώτερο από το «ανθρωπιστικά» ελάχιστο των 6 τ. μ. που διασφαλίζεται τόσο από το εσωτερικό δίκαιο της χώρας, όσο και από το ευρωπαϊκό επίπεδο σύμφωνα με τους κανόνες της ευρωπαϊκής Επιτροπής για την πρόληψη των βασανιστηρίων. Ως εκ τούτου, ο προσφεύγων υποβλήθηκε σε έντονη δοκιμασία που υπερβαίνει το αναπόφευκτο επίπεδο ανοχής που είναι σύμφυτο με τη φυλάκιση και συνεπώς υποβλήθηκε σε απάνθρωπη και εξευτελιστική μεταχείριση, κατά παράβαση του άρθρ. 3 της ΕΣΔΑ. Καταδίκασε την Ελλάδα να πληρώσει στον προσφεύγοντα το ποσό των 10.000 ευρώ, ως χρηματική ικανοποίηση για την ηθική του βλάβη και το ποσό των 2.500 ευρώ για τη δικαστική του δαπάνη.
Απέρριψε όμως τον άλλο λόγο της προσφυγής, με τον οποίο ο προσφεύγων παραπονέθηκε για δυσμενή διάκρισή του σε σχέση με τους λοιπούς κρατούμενους, στους οποίους δόθηκε το ευεργέτημα της απόλυσης υπό όρο εφόσον έχουν εκτίσει τα 3/5 της ποινής τους, ενώ γι' αυτόν που είχε καταδικαστεί για αδικήματα περί τα ναρκωτικά, το ευεργέτημα χορηγήθηκε μετά την έκτιση των 4/5 της ποινής του.
Ενοχλήσεις από τη βεβαρημένη οδική κυκλοφορία (απόφ. της 9.11.2010, Dees κατά Ουγγαρίας).
Ο προσφεύγων παραπονέθηκε ότι υπέφερε από τον σοβαρό θόρυβο, τους κραδασμούς και τη ρύπανση που προκαλούσε η αρρύθμιστη μεγάλη κυκλοφορία στον δρόμο μπροστά στο σπίτι του.
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι παρά τις προσπάθειες των αρχών να περιορίσουν και να αναδιοργανώσουν την κυκλοφορία που επηρεάζει τον δρόμο στον οποίο ζούσε ο κ. Dees, ο εν λόγω είχε υποστεί άμεση και σοβαρή ενόχληση ως αποτέλεσμα του υπερβολικού θορύβου, στον οποίο είχε εκτεθεί για σημαντικό χρονικό διάστημα. Κατά συνέπεια, αυτός δεν ήταν σε θέση να απολαμβάνει την οικία του και την ιδιωτική ζωή του, κατά παράβαση του άρθρου 8 της ΕΣΔΑ.
Το σύμβολο του Σταυρού στα ιταλικά δημόσια σχολεία δεν προσβάλλει τη θρησκευτική ελευθερία των άλλων (απόφ. της 18.3.2011, Lautsi κατά Iταλίας).
Τα τέκνα της προσφεύγουσας φοιτούσαν σε σχολείο όπου όλες οι τάξεις είχαν σταυρό στον τοίχο. Ο σύζυγός της σε συνάντηση με τη διεύθυνση του σχολείου, έθεσε το ζήτημα της παρουσίας θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσες διδασκαλίας και ρώτησε αν έπρεπε να απομακρυνθούν.
Η διεύθυνση του σχολείου αρνήθηκε την αφαίρεση των σταυρών και η προσφεύγουσα κίνησε ανεπιτυχώς αρχικά τη διοικητική και στη συνέχεια τη δικαστική διαδικασία, επικαλούμενη το άρθρο 9 της ΕΣΔΑ (ελευθερία σκέψης, της συνείδησης θρησκείας) και 2 του Πρώτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου (δικαίωμα στην εκπαίδευση).
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο απέρριψε την προσφυγή, κρίνοντας ότι αφενός δεν παρεμποδίζεται το δικαίωμα στην εκπαίδευση και αφετέρου ότι το θέμα της τοποθέτησης και διατήρησης των θρησκευτικών συμβόλων στις αίθουσας διδασκαλίας εμπίπτει στα περιθώρια εκτίμησης του κράτους-μέλους, αφού σήμερα δεν υπάρχει κάποια γενική ευρωπαϊκή συναίνεση, με την προϋπόθεση ότι κάθε τέτοια απόφαση δεν εμπίπτει στην έννοια της κατήχησης. Μόνο το γεγονός δε της ύπαρξης του σταυρού στα ιταλικά σχολεία, όπου επικρατούσα θρησκεία είναι η χριστιανική, δεν συνιστά διαδικασία κατήχησης, πλέον δε τούτου η παρουσία των σταυρών δεν συνδέεται με υποχρεωτική διδασκαλία για τον Χριστιανισμό και δεν υπήρξε τίποτε που να υποδηλώνει ότι οι αρχές δεν ήσαν ανεκτικές σε μαθητές που πίστευαν σε άλλη θρησκεία ή δεν πίστευαν σε καμία θρησκεία ή ήσαν φορείς μη θρησκευτικών φιλοσοφικών πεποιθήσεων. Εν τέλει, η προσφεύγουσα διατηρούσε το δικαίωμά της ως γονέως να διαφωτίσει και συμβουλεύσει τα τέκνα της και να τα οδηγήσει σε πορεία σύστοιχη με τις δικές της φιλοσοφικές πεποιθήσεις.
ΠΡΕΖΑ TV
18-6-2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου