"ΛΕΝΑ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ:Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ" --ΡΑΤΣΙΣΤΙΚΟ ΠΑΡΑΛΛΗΡΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ-ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΘΕΑΤΡΙΚΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ,ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΤΗΝ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΤΗΣ!!!

Ο ΛΟΓΟΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΤΗΣ ΛΕΝΑΣ ΚΙΤΣΟΠΟΥΛΟΥ-ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΔΙΑΚΟΣ:Η ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ.
ΈΘΙΞΑΝ ΣΤΟΝ ΘΕΜΟ ΤΟΝ ΑΘΑΝΑΣΙΟ ΔΙΑΚΟ...ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΙΔΕ ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑ ΓΙΑ ΝΑ ΣΩΣΕΙ ΤΗΝ ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΌΛΗΨΗ ΤΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ,ΖΗΤΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΨΥΧΡΑ ΝΑ ΑΣΚΗΘΕΙ ΛΟΓΟΚΡΙΣΙΑ ΣΕ ΕΝΑ ΘΕΑΤΡΙΚΟ ΕΡΓΟ,ΕΝΩ ΠΑΡΑΛΛΗΛΑ ΣΤΟΧΟΠΟΙΕΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΗΘΟΠΟΙΟ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗ ΠΟΥ ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ!!!
Λιγα λογια για την παρασταση απο το Αθηνοραμα:
Η ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης Λένα Κιτσοπούλου στη νέα της παράσταση με τίτλο «Αθανάσιος Διάκος - Η επιστροφή», διακτινίζει τον Αθανάσιο Διάκο και την Κρουστάλω στο σήμερα.  Με αφορμή την παρουσία της στο Φεστιβάλ Αθηνών μίλησε στη Μαρία Κρύου.
Ο Αθανάσιος Διάκος μπήκε στη μηχανή του χρόνου. Ένας από μηχανής θεός τον έσωσε από το σούβλισμα και τον έφερε στο 2012 μαζί με τη μνηστή του, την Κρουστάλω. Τον βλέπουμε να έχει ψησταριά σου Ψυρρή και να βιώνει ένα άγριο χωρισμό από τη στιγμή που η αγαπημένη του τον απατά με ένα Κούρδο ντιλιβερά. Ο χωρισμός μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της ελληνικής πραγματικότητας ασχημαίνει και πιέζει την κατάσταση που βιώνει.


Βλέποντας την παράσταση ξεχνάς γρήγορα ότι το κεντρικό πρόσωπο είναι ο γνωστός ήρωας της επανάστασης γιατί τα πράγματα είναι οικεία, βγαλμένα από την καθημερινότητα μας.

Ήθελα να μιλήσω για το δικό μας μαρτύριο, γι’ αυτό διάλεξα τον Αθανάσιο Διάκο, ένα σύμβολο, έναν άνθρωπο που μαρτύρησε. Με απασχόλησε το βασανιστήριο που υπέστη, ο ανασκολοπισμός, και μπήκα σε σκέψεις για το πως ο άνθρωπος μπορεί να βασανίζει τον άνθρωπο σωματικά ή ασκώντας ψυχολογική βία. Ο Διάκος είχε ένα ηρωισμό, μια αυτοθυσία την οποία εμείς δεν μπορούμε να την έχουμε σήμερα ακόμα και σε απλά πράγματα ...Το γεγονός αυτό με ενεργοποίησε για να μιλήσω για το σήμερα 

Στη σύγχρονη ελληνική πραγματικότητα κυριαρχεί η μοναξιά. Όλα δείχνουν τόσο άσχημα, χωρίς ελπίδα για το μέλλον... Ο καθένας κουβαλά τον εαυτό του και κάνει ότι μπορεί. Υπάρχουν βέβαια και άνθρωποι που προχωρούν τα πράγματα από τη γωνία στην οποία βρίσκονται χωρίς να το φωνάζουν. Δεν υπάρχει όμως ο «ήρωας» που θα κάνει κάτι για το σύνολο.

Για μένα, ήρωας είναι αυτός που δεν φοβάται να αντιμετωπίζει την αλήθεια, αυτό που του συμβαίνει. Είναι αυτός που μπορεί να ηττηθεί τελικά από τη ζωή με μια ταπεινότητα. 

Θυσία είναι το να μην προδώσεις τον εαυτό σου, να μην τον καταπιέσεις. Θυσία είναι η αντίσταση σε αυτό που συμβαίνει γύρω και θέλει να σε παρασύρει.  

Κάθε εξουσία σε υποτάσσει. Υποτίθεται πως ζούμε σε μια δημοκρατία…Και μόνο το γεγονός ότι κάποιοι έχουν κατακλέψει αυτή τη χώρα και ο κόσμος ζει στην ανέχεια και στα σκατά, σε κάνει να σκέφτεσαι πως δεν απέχει η δημοκρατία από το φασισμό.

.....

Μια νοσηρή παραβολή για το αντι-ηρωϊκό σήμερα πιστεύω πως ήθελε να είναι το νέο έργο της Λένας Κιτσοπούλου, το οποίο ανέβασε η ίδια στην Πειραιώς 260 και στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών στις 14, 15 & 16/7. Αθυρόστομο, εσκεμμένα ενοχλητικό και σχεδόν εξ ολοκλήρου γραμμένο σε έναν -α λα Μποστ- ιαμβικό δεκαπεντασύλλαβο με αρκετές πετυχημένες ρίμες, το έργο της, μολονότι διέθετε την ατμόσφαιρα του «πολύκροτου» κι έσφυζε από τρέλα, ζωντάνια και ερμηνείες στην κόψη του ξυραφιού, παρέμεινε, τελικά, ένα ανερμάτιστο κι ασαφές σκαρίφημα, άνισο δραματουργικά, συγκεχυμένο ιδεολογικά κι ανολοκλήρωτο σκηνικά. Η ωραία τρέλα της έναρξης έδωσε σύντομα τη θέση της στην υστερική αναπαράσταση και το ζωτικό χιούμορ οπισθοχώρησε μπροστά στην επιφανειακή καταγραφή εθνικών παθογενειών. Η κεντρική ιδέα συνοψιζόταν στο εξής sci-fi ερώτημα: «Τι θα έκανε ο μαρτυρικός πρωτεργάτης της Εθνικής Επανάστασης, Αθανάσιος Διάκος, αν διακτινιζόταν στην Αθήνα του 2012;» Η Λένα Κιτσοπούλου απάντησε ως εξής: ανοίγει ψησταριά στου Ψυρρή και μεταλλάσσεται σε έναν άθλιο Ελληνάρα, σε έναν homo-malakas που βρίζει χυδαία, ξυλοφορτώνει, βιάζει και τελικά σφαγιάζει την –σημειώστε, έγκυο- σύζυγό του, την Κρουστάλλω, η οποία, παρεμπιπτόντως, τον απατά με τον Κούρδο ντελιβερά υπάλληλό του. Η εν λόγω υπόθεση φοβάμαι πως μπορεί να παρομοιαστεί μάλλον με χοντροκομμένο αστείο παρά με θαυμαστή αλληγορία. Κι έχω την εντύπωση πως η Λένα Κιτσοπούλου, στην προσπάθειά της να υπερασπιστεί μια τέτοια σύλληψη- ιδεολόγημα, προσδίδοντάς της σουρεαλιστική πνοή, μας χάρισε ορισμένες στιγμές αβίαστου γέλιου και κάποιες άλλες υψηλής συναισθηματικής έντασης αλλά, κατά κύριο λόγο, πελαγοδρόμησε σε φλυαρίες και κοινοτοπίες, σε ένα κακώς εννοούμενο επιθεωρησιακό χιούμορ της μπαλαφάρας και σε αρκετές, άνευ λόγου κραυγαλέες, λύσεις, όπως η τελική σκηνή της σφαγής της Κρουστάλλως. Δεν κατάφερε, όμως, να αρθρώσει κάτι πραγματικά καίριο και σημαντικό για το σήμερα, επικυρώνοντας έτσι την αλληγορική διάθεση του έργου της. Λαϊκά τραγούδια του Στέλιου Καζαντζίδη και της Ρίτας Σακελλαρίου ενορχήστρωσαν την παράσταση, από την οποία παρέλασαν ακόμη κι ο Εσταυρωμένος και οι Πρωτόπλαστοι, με την ίδια την Λένα Κιτσοπούλου ως γυμνόστηθη Εύα, με φύλο συκής, ξανθή κόμη και ύφος Τσιτσιολίνας, να δέχεται το ξυλοφόρτωμα του Αδάμ της. Η παρουσίαση των οικείων κακών του έθνους (ο νεοπλουτισμός, ο ρατσισμός, ο λαϊκισμός και η νοοτροπία του ραγιά-εκδικητή) δίχως, όμως, εμπνευσμένο πάντα τρόπο, και η εμμονή στην ενδο-οικογενειακή βία και το ανελέητο βρισίδι, αντί να προκαλέσουν γόνιμο σοκ, έφτασαν να προκαλούν χασμουρητά. Το μεγάλο ατού της παράστασης ήταν τελικά οι αξιέπαινες, πλην όμως διαρκώς «στη διαπασών», ερμηνείες του Νίκου Καραθάνου (Αθανάσιος Διάκος), της Έμιλυ Κολιανδρή -τι λαμπερό πλάσμα- (Κρουστάλλω) και του Γιάννη Κότσιφα (Κούρδος εραστής). 

Ιλειάνα Δημάδη idimadi@athinorama.gr

Σκηνοθεσία
Λένα Κιτσοπούλου

Σκηνικά – Κοστούμια
Μαγδαληνή Αυγερινού

Φωτισμοί
Νίκος Βλασόπουλος

Βοηθός σκηνοθέτη
Άννα Νικολάου

Μουσική επιμέλεια
Ο θίασος

Σχεδιασμός ήχου 
Κωστής Παυλόπουλος

Ερμηνεύουν
Νίκος Καραθάνος
Έμιλυ Κολιανδρή
Γιάννης Κότσιφας
Ιωάννα Μαυρέα
Λένα Κιτσοπούλου
Γιάννος Περλέγκας
Ένιωθα ξένος στην Τουρκιά και πήδηξα αιώνες,
ξένος κι εδώ αισθάνομαι, αλλάζω απλώς ξενώνες.

Από τους ανδρειότερους ήρωες της Ελληνικής Επανάστασης του 1821, ο Αθανάσιος Διάκος μετατρέπεται –στην τολμηρή εκδοχή της ρηξικέλευθης Λένας Κιτσοπούλου– σε σύμβολο της αντιηρωικής ελληνικής πραγματικότητας του 2012. Σώζεται χάρη σ’ έναν από μηχανής θεό, λίγο πριν από τον ανασκολοπισμό, και ταξιδεύει στο χρόνο με τη μνηστή του Κρουστάλλω για να καταλήξει στην Αθήνα τού σήμερα. Αντιμέτωπος με τις τωρινές αντιφάσεις και τα ευτράπελα, ο αλλοτινός μάρτυρας αδυνατεί πλέον να θυσιαστεί.

Η παράσταση δεν ενδείκνυται για παιδιά
 http://www.greekfestival.gr/event277-lena-kitsopoyloy.htm
ΠΡΕΖΑ TV
1-9-2012