Γράφω χωρίς ψυχραιμία. Επέλεξα να γράψω χωρίς ψυχραιμία, γιατί υπάρχουν κι εκείνες οι περιπτώσεις που η εγρήγορση από την έκκριση αδρεναλίνης κάνει τις σκέψεις καθαρότερες. Αποτρέπει την αυτολογοκρισία της ενήλικης καθημερινότητας.
Αν και ζω σε μία χώρα που τα κατάπτυστα πρωτοσέλιδα εφημερίδων αποτελούν κοινό τόπο. Που η επίσημη κυβέρνηση και σχεδόν σύσσωμο το πολιτικό σύστημα έχει νομιμοποιήσει το ρατσισμό, την ξενοφοβία και -γιατί όχι- το νεοναζισμό. Που δεν περνάει μέρα να μην διαφημίζεται ένας τουλάχιστον παραλογισμός ως φυσιολογική κατάσταση. Αρνούμαι να αποδεχτώ αυτήν την “κανονικότητα”.
Ευχαριστώ συμπολίτες μου της αστικής ευγένειας, αλλά προτιμώ να οργιστώ.
Αρκετά όμως με την ψυχαναλυτική εισαγωγή.
Στο (Πρώτο) θέμα μας
Σήμερα το βράδυ, ή το αργότερο αύριο το πρωί, θα βρεις φίλε αναγνώστη στο περίπτερο της γειτονιάς σου το παρακάτω πρωτοσέλιδο. Μέσα σε σακούλα και κάτω από δεκάδες ένθετα κωλόχαρτα.
Αφήνω στην άκρη το προφανές της παραπληροφόρησης, καθώς το ρεπορτάζ κατά 99% (θέλει να) αγνοεί την ευρωπαϊκή πηγή της χρηματοδότησης για την σίτιση των έγκλειστων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης συνανθρώπων μας. Επίσης να μην αναφέρεται στο γεγονός ότι, επίσης προφανώς, συνέλληνες ιδιώτες χρεώνουν διπλά και τρίδιπλα τα περιττώματα με τα οποία ταΐζουν αυτούς τους ανθρώπους. Και τέλος να μην έχει πάρει χαμπάρι τις προτροπές που διατυμπάνιζε η “γκάγκαρη” βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Φωτεινή Πιπιλή προς τους τοπικούς άρχοντες: “Μη μιλάτε εναντίον των κέντρων κράτησης, αφού θα φάμε ευρωπαϊκά κονδύλια“.
Αυτά, πίστεψέ με, είναι δευτερεύοντα. Σήμερα, μία μέρα μετά την άγρια δολοφονία 27χρονου ποδηλάτη Σαχτζάτ Λουκμάν* που πήγαινε ξημερώματα στην εργασία του, από ένστολο Έλληνα νεοναζιστή, κάποιοι νοσηροί εγκέφαλοι στο Πρώτο Θέμα αποφάσισαν να βγάλουν ένα τέτοιο τίτλο σε πρωτοσέλιδο. Κάποιοι “εργαζόμενοι” δημοσιογράφοι θεώρησαν λογικό να υπογράφουν ένα αρθρίδιο που στάζει ρατσιστικό μίσος. Κάποιοι “μεροκαματιάρηδες” υπάλληλοι να βοηθήσουν βαριεστημένοι (ή και με ενθουσιασμό ακόμη) στην παραγωγή του.
Όχι φίλε αναγνώστη. Δεν μου φταίει ο “κομιστής” ντοκουμέντων εκβιασμού, ο επιχειρηματίας πορνοκαλόγερος των ΜΜΕ, ο επαγγελματίας χαφιές και γλοιώδης υπάνθρωπος Θέμος Αναστασιάδης. Όχι. Αυτός είναι γνωστός κι εύκολος θύτης. Εκείνος ο διευθυντής σύνταξης που στήνει το πρωτοσέλιδο. Εκείνος ο αρχισυντάκτης που εγκρίνει το άρθρο. Εκείνοι οι λακέδες που υπογράφουν την “έρευνα”. Αυτοί ευθύνονται φίλε μου. Αλλά και οι λοιποί μισθοσυντήρητοι παραγωγοί αυτού του ρατσιστικού βόθρου. Το ίδιο ενεργά συνυπεύθυνοι είναι.
Για την άνοδο του ναζισμού δεν έφταιγε ένας αιμοσταγής ημιπαράφρων δικτάτορας, ούτε μόνο όσοι τον ψήφισαν (αρχικά) και τον στήριξαν στη συνέχεια. Ακόμη κι εκείνοι που αδιαφόρησαν για το συνάνθρωπό τους έγιναν συνυπεύθυνοι, αν όχι στο πρώτο έγκλημα, ούτε στο δεύτερο, ούτε και στο τρίτο. Αλλά κάποια στιγμή έγιναν. Και τα παιδιά των Γερμανών έως και πρόσφατα ποτίζονταν με αυτήν την κληροδοτημένη συνενοχή για ένα παγκόσμιο αιματοκύλισμα που έγινε από τους παππούδες τους, πριν 70 χρόνια. Δεν μπορεί να την βγάζουν καθαρή μερικές δεκάδες χιλιάδες “λειτουργοί” της δημοσιογραφίας, σήμερα, στη χώρα μου, όταν ο νεοναζιστικός συρφετός σκοτώνει ανθρώπους. Βολική η ευθύνη του σκουλικιού, ονόματι Θέμος Αναστασιάδης, αλλά δεν ξεπλένει τη συνενοχή του αρμόδιου οργάνου, αλλά και χιλιάδων ακόμη επαγγελματιών του κλάδου που σφυρίζουν κλέφτικα.
Αγαπητοί δημοσιογράφοι, φροντίστε για μία ακόμη φορά να σωπάσετε. Να βάλετε τις υπογραφές σας σε ρατσιστικά παραληρήματα που βαφτίζονται “αποκαλυπτικά ρεπορτάζ”. Ή έστω και να μην τις βάλετε, στρέφοντας απλώς το βλέμμα προς άλλη κατεύθυνση. Αν δεν βλέπετε τον ελέφαντα στο δωμάτιο, τότε το σύνθημα “αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι” είναι πολύ επιεικές. Τότε σας αξίζει μόνο το…
Ναζήδες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι
Και γνωρίζετε πώς πρέπει η κοινωνία να αντιμετωπίζει τους ναζί;
* Ναι ρε παπάρα ελληναρά, 27 ΧΡΟΝΟΣ ΠΟΔΗΛΑΤΗΣ και με ονοματεπώνυμο. Ούτε “αλλοδαπός”, ούτε “Πακιστανός”. Μόνο στη δική σου “ράτσα” θα αναφέρομαι με αηδία.
Zaphod
ΨΥΧΡΑΙΜΟ ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ
Το ημερήσιο κόστος της σίτισης κρατουμένων στα σωφρονιστικά ιδρύματα της χώρας είναι καθορισμένο με Κοινή Υπουργική Απόφαση και σταθερό εδώ και δώδεκα (12) χρόνια. Πριν ακόμη από το ευρώ. Με την ΚΥΑ Οικονομικών-Δημόσιας Τάξης αρ.2/30868/0022/ΕΚ Β΄3-8-2001 τα τροφεία των κρατουμένων καθορίστηκαν σε 2.000 δρχ/ημέρα. Αν οι υπάλληλοι του Θέμου Αναστασιάδη γνωρίζουν αριθμητική αυτό σημαίνει 5,87 ευρώ/ημέρα. Επαναλαμβάνω, εδώ και ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΤΑΘΕΡΟ!
ΠΡΕΖΑ TV
22-1-2013
1 σχόλιο:
MIΛΑΕΙ Ο ΑΡΙΣΤΕΡΟΣ ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΚΗΝΟΘΕΤΗΣ ΝΙΚΟΣ ΚΟΥΝΔΟΥΡΟΣ
- Πριν από μερικούς μήνες ζήσατε ακόμη μία τρομερή περιπέτεια στην ούτως ή άλλως περιπετειώδη ζωή σας.Κατ΄ αρχάς,πώς αισθάνεστε σήμερα;
«Βράχος. Το συμβάν βέβαια έχει ακόμη την “ουρά” του γιατί τα άτιμα τα πλευρά θέλουν μήνες να κολλήσουν. Επτά-οκτώ μήνες. Κατά βάθος όμως οφείλω να πω ότι χαίρομαι που το πέρασα».
- Για ποιον λόγο μπορεί κάποιος να χαίρεται που παραλίγο να πεθάνει;
«Το γεγονός με έκανε να δω την πραγματικότητα. Είχα μια ανόητη ευαισθησία και γενναιοδωρία με την είσοδο ή μάλλον την εισβολή των ξένων στην Ελλάδα. Ελεγα ότι της ίδιας γης παιδιά είμαστε, να μπει ο κόσμος στην Ελλάδα, να ευφρανθεί, να νιώσει ασφάλεια, να φάει, να πιει ελληνικό νερό. Ε, από την ώρα του περιστατικού τέρμα όλες αυτές οι εφηβικές μαλακίες. Τέσσερα κτήνη, τέσσερις βάρβαροι που ούρλιαζαν και βρωμούσαν και φορούσαν μάσκες με έκαναν να δω την πραγματικότητα».
- Από εκείνη τη βραδιά τι δεν θα ξεχάσετε ποτέ;
«Εκείνο το “μην τον κρατάς, πνίξ΄ τον, τον πούστη! ” που φώναζε ο μόνος που άκουσα να μιλάει τσάτραπάτρα ελληνικά. Εγώ πούστης; Καλά το “πνίξ΄ τον”, το “πούστης” τι το θέλανε; Από εκεί κινήθηκε ένας μηχανισμός από σκέψεις μου που πέταξε έξω από την Ελλάδα όλους τους μετανάστες. Δεν είναι σωστό όμως και ως κοινωνική συμπεριφορά η Ελλάδα να ανοίγει τις πόρτες της σαν την πουτάνα που ανοίγει τα πόδια της: 1.400.000 ξένοι μέσα στη χώρα; Το 15% της χώρας μετανάστες; Πόσοι Ελληνες μπορούν να απορροφήσουν αυτό το νούμερο; Και όμως, έγινε. Αυτά είναι συνέπειες του κόμπλεξ κατωτερότητας που έχουν οι Ελληνες. Να ΄ναι καλά οι κυβερνήσεις. Οι Γερμανοί θα έπρεπε να έχουν το κόμπλεξ, όχι εμείς».
- Τι το ιδιαίτερο είχε το περιστατικό και σας κάνει να αισθάνεστε έτσι;
«Δεν ήθελαν μόνο να κλέψουν. Ηθελαν να σκοτώσουν. Εναν άλλον κύριο εδώ παρακάτω τον έπνιξαν με μαξιλάρι. Εγώ μόλις που γλίτωσα. Κρατούσαν το μαξιλάρι στο πρόσωπό μου και ίσα που ανέπνεα λίγο από το πλάι. Είδα μια εκδικητικότητα φυλετική, ταξική, κοινωνική, εθνική, όπως θες πες το. Ηταν μίσος. Γιατί αυτό που ήθελαν να πάρουν το είχαν πάρει. Τους το έδωσα. Πήγα στο χρηματοκιβώτιο και τους έδωσα ό,τι είχα. Μπήκαν σε ένα σπίτι που για εκείνους ήταν το Λούβρο και εγώ τους πήγα στο χρηματοκιβώτιό μου να τους δώσω ό,τι λεφτά είχα. Από την ταραχή μου δεν μπορούσα να θυμηθώ τον αριθμό του κωδικού και έκανα ένα λάθος. Μου κοπάνησαν το κεφάλι στο ατσάλι. Μια και δυο και τρεις φορές. Επί δεκαπέντε ημέρες το πρόσωπό μου ήταν μαύρο από το σκοτωμένο αίμα».
- Ετυχε να συναντηθείτε με αλλοδαπό μετά το περιστατικό; Και αν ναι,τι έγινε;
«Μετά το επεισόδιο βρέθηκα συνεπιβάτης στο αυτοκίνητο ενός φίλου δικηγόρου. Ηρθε ένας Πακιστανός να καθαρίσει τα τζάμια. Του λέει ο φίλος “όχι”. Εγώ, που είχα περάσει αυτά που είχα περάσει, του λέω “δώσ΄ του κάτι του νεαρού, δεν πειράζει”. Του έδωσε λοιπόν ένα κέρμα. Το παίρνει ο Πακιστανός, το κοιτάζει και μας το πετά στα μούτρα. Πήδηξα έξω σαν να ΄μουν 18 χρόνων, τον έπιασα από τον σβέρκο και τον έσυρα με μια κακία, με ένα μίσος, στο αυτοκίνητο και του ΄πα “βρες το”. Από πίσω ο κόσμος έβλεπε την εικόνα ενός λευκού που έσουρνε έναν φουκαρά Πακιστανό σαν να ήταν σκύλος. Η εντύπω ση που έδωσα ήταν ότι η λευκή ράτσα ταλαιπωρούσε έναν φουκαρά πακιστανό σκύλο. Και όμως συνέβαινε το ανάποδο. Η παρεξήγηση είναι μέσα στη ζωή μας».
- Θα πρέπει να είναι πολύ παράξενο για έναν άνθρωπο που έχει δει τόσο πολλά: Εμφύλιο,Κατοχή, εκτελέσεις, εξορία στη Μακρόνησο...
«Θα μπορούσα να χαρακτηρίσω το περιστατικό που έζησα κακιά στιγμή, αλλά έτσι θα το εξευτέλιζα. Δεν ήταν σαν το τραμ που με πάτησε στον δρόμο εξαιτίας μιας αδεξιότητάς μου. Ηταν το γέννημα ενός στάτους πολύ ευρύτερου που κυριαρχεί σε όλη την Ελλάδα. Η ταπείνωση ενός έθνους σε σημείο να μην μπορεί να κυκλοφορήσει κανείς στον δρόμο χωρίς το καρδιοκτύπι μη τυχόν του τύχει το απρόσμενο κακό. Οπως μου είπε ο αστυνομικός διευθυντής που με βρήκε τότε, “η Αθήνα είναι μια ανοχύρωτη πόλη όπου κυριαρχούν ο φόβος, η ανησυχία και το απρόσμενο”. Ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε και ο καθένας μπορεί να υποστεί το οτιδήποτε.
Δημοσίευση σχολίου