ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΟΥΤΕ ΝΑ ΤΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ

Δεν θέλω να τρέφω ουτοπίες. Πίστευα πως το πιο δύσκολο πράγμα είναι να βρει κάποιος δουλειά αυτή την εποχή. Τώρα πια ξέρω πως είναι απλώς αδύνατον.
Προσπαθώ δυο χρόνια τώρα, χωρίς καμία επιτυχία.
Προσπαθούμε να επιβιώσουμε με μια κουτσή σύνταξη, που ευτυχώς μπαίνει κάθε μήνα στο σπίτι, και ροκανίζοντας τα ψίχουλα των λίγων οικονομιών που είχαμε μαζέψει, ενώ παράλληλα συσσωρεύονται χρέη προς όλες τις κατευθύνσεις.
Στην αρχή είχα κάποια αισιοδοξία και προσπαθούσα χωρίς πανικό. Αργότερα, που κατάλαβα πως ήταν πολύ δύσκολο, άρχισα να περνάω από όλα τα στάδια, με πισωγυρίσματα: Αισιοδοξία, απογοήτευση, θλίψη, και πάλι αισιοδοξία και πάλι κατάθλιψη και θυμός. Άρχισα να αγκιστρώνομαι από κάθε υποτιθέμενη ελπίδα και έτσι να περνάνε οι μήνες...
Χωρίς να το καταλάβω καλά πέρασαν δυο χρόνια. Και τώρα πια, κάθε φορά που έχω το κουράγιο να κοιτάξω την κατάσταση κατάματα, αντιλαμβάνομαι το αδιέξοδο σε όλη του την έκταση.
Πού θα φτάσουμε δεν μπορώ να το φανταστώ ή, καλύτερα, δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι. Η αισιοδοξία πλέον μάς έχει εγκαταλείψει.
Αισιοδοξία, θλίψη, και πάλι κατάθλιψη και θυμός...
Andreas , 46 χρ.
http://imerologioanergou.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
20-5-2013