Δέσμη μέτρων για την αγροδιατροφική αλυσίδα εξέδωσε η Ευρωπαϊκή Επιτροπή με αφορμή το νέο σκάνδαλο με το αλογίσιο κρέας.
Όπως ανακοίνωσε η επιτροπή, η δέσμη μεταρρυθμίσεων θα περιορίσει τις σχετικές νομοθετικές πράξεις από 70 σε 5, ενώ θα μειώσει τη γραφειοκρατία όσον αφορά τις διαδικασίες που απαιτούνται για τους αγρότες, τους κτηνοτρόφους και τους υπεύθυνους επιχειρήσεων τροφίμων (παραγωγούς, επιχειρήσεις μεταποίησης και διανομείς), με σκοπό να τους επιτρέψει να ασκούν με μεγαλύτερη ευκολία την επαγγελματική τους δραστηριότητα.
Μεταξύ άλλων τα μέτρα περιλαμβάνουν επίσημους ελέγχους από τις αρμόδιες αρχές των κρατών-μελών για να ελέγχουν επί τόπου τη συμμόρφωση με τη νομοθεσία της ΕΕ (μέσω ελέγχων, επιθεωρήσεων και δοκιμών), μέτρα για την υγεία των ζώων και των φυτών.
Τα μέτρα, ανεξαρτήτως της αφορμής που λαμβάνονται, είναι σίγουρο πως δεν πρόκειται να περιορίσουν τη δράση των πολυεθνικών και των μονοπωλίων με βάση το κέρδος, στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της ελεύθερης αγοράς.
Τα μέτρα δεν πρόκειται να αλλάξουν το δικαίωμα των πολυεθνικών να αποφασίζουν οι ίδιες για την απόσυρση ή όχι ενός ακατάλληλου προϊόντος στην αγορά.
Όλα τα διατροφικά σκάνδαλα που έχουν εκδηλωθεί μέχρι σήμερα (τρελές αγελάδες, αλογίσιο κρέας, διοξίνες στα κοτόπουλα, γρίπη πτηνών, κόπρανα σε γλυκά της ΙΚΕΑ κ.ά.) απέδειξαν πως οι πολυεθνικές και οι βιομήχανοι δεν διστάζουν να «ρίχνουν» στην αγορά οτιδήποτε σάπιο υπάρχει, προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τα κέρδη τους.
Όσον αφορά τους ελέγχους αξίζει να σημειωθεί ότι η ΕΕ στο πλαίσιο των αρχών του Μάαστριχτ περί ελεύθερης διακίνησης εμπορευμάτων δεν επιβάλλει ελέγχους όταν ένα προϊόν αλλάζει χώρα. Έτσι, ένα προϊόν μπορεί να ταξιδέψει από ένα κράτος-μέλος της ΕΕ σε άλλο χωρίς έλεγχο. Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια σε όλες τις χώρες έχει μειωθεί το προσωπικό στις υπηρεσίες ελέγχου (στην Ελλάδα, ο ΕΦΕΤ διαθέτει 200 πανελλαδικά και οι Διοικητικές Περιφέρειες διαθέτουν 500 άτομα για να ελέγξουν χιλιάδες επιχειρήσεις).
Οι έλεγχοι μεταξύ των κρατών-μελών έχουν περιοριστεί, γιατί κάθε ώρα που μένει ένα προϊόν στις αποθήκες μειώνεται η διάρκεια ζωής του, άρα και η εμπορική του αξία. Αυτό σημαίνει ότι αν γίνονταν συστηματικά έλεγχοι σε όλα τα εισαγόμενα προϊόντα από τα κράτη - μέλη θα έπεφτε η κερδοφορία των εταιρειών.
Η απουσία ελέγχων καλύπτεται νομικά από την ΕΕ και για εισαγωγές από «τρίτες χώρες». Υπάρχει η λεγόμενη Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου (1947), η GATT, που το 1994 μετεξελίχθηκε στο σημερινό Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (WTO). Μέσω αυτής της συμφωνίας, η ΕΕ επιτρέπεται να εισάγει προϊόντα από συγκεκριμένες χώρες εκτός ΕΕ χωρίς έλεγχο στα τελωνεία, με το επιχείρημα ότι τα συγκεκριμένα προϊόντα ελέγχθηκαν στη χώρα παραγωγής, άρα είναι περιττό να ελέγχονται και στη χώρα εισαγωγής.
Όμως στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, ακόμα κι αν γινόταν πιο συχνός έλεγχος του δικτύου διακίνησης τροφίμων, πρακτικά θα ήταν αδύνατον να διασφαλιστεί η αποφυγή ενός νέου διατροφικού σκανδάλου. Οι βιομηχανίες τροφίμων και λιανικού εμπορίου έχουν συγκεντροποιηθεί κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Μια χούφτα μονοπωλίων κυριαρχούν στην επεξεργασία προϊόντων και των σούπερ μάρκετ σε όλη την Ευρώπη. Έχουν αναπτύξει πολύ μεγάλες αλυσίδες εφοδιασμού, ιδιαίτερα στους τομείς οικονομικού ενδιαφέροντος που τους επιτρέπουν να αγοράζουν τα συστατικά για τα μεταποιημένα τρόφιμα από όπου θέλουν. Μάλιστα, η αγορά αυτή γίνεται από συγκεκριμένες περιοχές όταν οι τιμές έχουν πέσει, παίρνοντας υπόψη τις συναλλαγματικές ισοτιμίες και τις τιμές στην παγκόσμια αγορά βασικών εμπορευμάτων. Η μείωση του κόστους παραγωγής και διακίνησης είναι ένας αέναος αγώνας των μονοπωλίων στον μεταξύ τους ανταγωνισμό. Η επιδίωξη για συνεχή μείωση του κόστους παραγωγής επιβάλλει την άρση των εμποδίων τόσο στη χρήση φτηνών πρώτων υλών, όσο και στη διακίνηση των εμπορευμάτων.
Γίνεται ολοφάνερο ότι η όποια νομοθεσία υπάρχει, όποιος κώδικας τροφίμων έχει διαμορφωθεί, αποτελεί κυριολεκτικά βιτρίνα και όχι εργαλείο προστασίας της υγείας του λαού. Δεν θα μπορούσε άλλωστε να αποτελέσει ένα τέτοιο φιλολαϊκό εργαλείο. Μπορεί η κοινοτική νομοθεσία να έχει κάποια ελάχιστα προστατευτικά μέτρα για τη διατροφή, όμως στην πράξη δεν μπορούν ούτε αυτά να εφαρμοστούν, γιατί προσκρούουν στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που σκοπό του έχει το αυξανόμενο κέρδος των καπιταλιστών.
Αυτές είναι οι ανάγκες των μονοπωλίων και δεν μπορεί να εμποδίζονται από καμιά νομοθεσία και από κανέναν έλεγχο. Το αντίθετο μάλιστα συμβαίνει. Αυτές οι ανάγκες ικανοποιούνται πλήρως από τα ίδια τα κράτη και τους διακρατικούς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ. Εργαλείο τους είναι η μεγάλη πλειοψηφία της έρευνας, με δημόσια χρηματοδότηση, για να βρίσκουν νέους τρόπους για περισσότερα κέρδη. Η λειτουργία αυτής της καπιταλιστικής οικονομίας είτε στην περίοδο της ανάπτυξης είτε στην περίοδο της κρίσης είναι που στέλνει το λαό στην κόλαση.
http://www.902.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
7-5-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου