Του Μπάμπη Μιχάλη
Καθώς η δεξαμενή των ανέργων συνεχίζει να αυξάνεται στον πλανήτη, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αναγκάζονται να εργαστούν σε όποια δουλειά τούς… τύχει.
Στη χειρότερη θέση όλων δείχνουν να βρίσκονται σήμερα οι εργαζόμενοι με συμβάσεις «μηδενικών ωρών» –zero hours contracts– που εργάζονται μόνο όταν τους το ζητήσει ο εργοδότης τους και για όσο διάστημα θέλει αυτός. Οι εργαζόμενοι αυτής της κατηγορίας δεν έχουν ούτε καθορισμένες ώρες εργασίας ούτε σταθερές αποδοχές. Τον ένα μήνα μπορεί εργαστούν 60 ώρες, ενώ τον άλλο μήνα μόλις τρεις.
Οι συμβάσεις ωραρίων μηδενικού διασφαλισμένου χρόνου γεννήθηκαν στη Βρετανία επί Θάτσερ πριν από περίπου 20 χρόνια, αλλά ανθούν σήμερα στο ζοφερό περιβάλλον της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που άφησε πίσω του το κραχ του 2008.
Αποτελούν αναμφίβολα το επίκεντρο της περιβόητης συνταγής του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος για -πάση θυσία- ελαστικότητα στην αγορά εργασίας. Συνταγή που επί της ουσίας αυτό που πρεσβεύει είναι ότι οποιεσδήποτε δαπάνες στην παραγωγική διαδικασία μπορούν να χρεωθούν στον εργαζόμενο, θα χρεωθούν.
Στις συμβάσεις αυτού του είδους δεν προβλέπεται έτσι καμιά μορφή μακροπρόθεσμης ασφάλειας στην εργασία. Ο εργαζόμενος δεν έχει το δικαίωμα να γνωρίζει πόσες ώρες θα δουλέψει τον μήνα, πόσες την εβδομάδα ή ακόμη και την ημέρα. Σε πολλές περιπτώσεις οι ώρες εργασίας αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή και ο εργαζόμενος θα πρέπει να είναι εκεί διαθέσιμος. Κάτι που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν δικαιούται να έχει προσωπική ζωή καθώς ζει μονίμως με τον φόβο απώλειας της εργασίας, της επιδείνωσης της οικονομικής του κατάστασης και της κατάρρευσης του υλικού κομματιού της ζωής του
Αν αρνηθείς…
«Πρέπει να είσαι προσεκτικός γιατί αν αρνηθείς να δουλέψεις ή θυμώσεις με λάθος άνθρωπο, μπορεί να βρεθείς από τις 60 ώρες απασχόλησης την εβδομάδα στις 6» τονίζει χαρακτηριστικά εργαζόμενη με σύμβαση μηδενικών ωρών σε βρετανική εταιρεία που παρέχει υπηρεσίες φροντίδας στο σπίτι προς ηλικιωμένους ή άτομα με ειδικές ανάγκες. «Αν ο άνθρωπος που φροντίζεις πεθάνει, η εταιρεία δεν έχει καμία υποχρέωση να σου βρει άλλη δουλειά, θα πρέπει να βαδίσεις μόνος σου» συμπληρώνει αναδεικνύοντας το μέγεθος της ανασφάλειας που διακατέχει τους εργαζόμενους αυτής της κατηγορίας.
Η Ιζαμπελ έχει τρία παιδιά, ηλικίας τριών, δώδεκα και δεκαέξι ετών και η φροντίδα τους από μπέιμπι σίτερ θα κόστιζε πολλά. Ετσι αυτή δουλεύει την ημέρα, ενώ ο άντρας της τη νύχτα – σε ένα εστιατόριο. Βλέπονται μόνο τα βράδια κάθε Τρίτης. «Ζούμε εδώ και χρόνια έτσι. Δύσκολα τον συναντώ. Νιώθω σαν ανύπαντρος γονιός, το ίδιο και αυτός. Και όλα αυτά επειδή χρειαζόμαστε χρήμα. Και επειδή χρειάζομαι χρήμα, θα προσφερθώ να δουλέψω εξτρά. Θα προσφέρω την εργασία μου και στα ρεπό» καταλήγει.
Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις μηδενικού διασφαλισμένου ωραρίου είναι από τους πλέον κακοπληρωμένους στη Βρετανία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Εργατικού Κόμματος, αμείβονται με 9 στερλίνες την ώρα έναντι 15, δηλαδή 40% λιγότερα σε σχέση με όσα παίρνουν οι εργαζόμενοι που έχουν κανονικές συμβάσεις.
Πρόσφατη έρευνα του μεγαλύτερου συνδικάτου της Βρετανίας, Unite, διαπιστώνει ότι περίπου 5,5 εκατομμύρια Βρετανοί δουλεύουν σήμερα με συμβάσεις «μηδενικών ωρών». Η έρευνα «αδειάζει» την εκτίμηση της βρετανικής στατιστικής υπηρεσίας τον προηγούμενο μήνα για μόλις 250.000 εργαζόμενους με συμβάσεις αυτού του είδους. Σύμφωνα με την έρευνα, το 22% των εργαζομένων του βρετανικού ιδιωτικού τομέα δουλεύει με συμβάσεις αυτού του καθεστώτος. Ακόμη η πλειοψηφία των εργαζόμενων δεν αμείβεται αν ασθενήσει (77%), ενώ ένα σημαντικό μέρος (33%) δεν λαμβάνει και επίδομα αδείας.
Πρόσφατα δημοσιεύματα του «Guardian» αποκάλυψαν ότι μεγάλες εταιρείες όπως η McDonald’s, η εταιρεία λιανικού εμπορίου Sports Direct, οι αλυσίδες κινηματογράφων Everyman και Curzon είναι μόνο μερικές από τις χίλιες και πλέον επιχειρήσεις που απασχολούν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους με τέτοιου είδους συμβάσεις. Και το Δημόσιο όμως δεν πάει πίσω. Ερευνα του Ινστιτούτου «Εργασία» αποκάλυψε ότι το βρετανικό Δημόσιο απασχολεί τουλάχιστον 400.000 εργαζόμενους με συμβάσεις «μηδενικών ωρών».
Η εξάπλωση αυτών των συμβάσεων μειώνει κόστη και αυγατίζει κέρδη. Δημιουργεί όμως από την άλλη πλευρά μια νέα υπο-τάξη κακοπληρωμένων εργαζόμενων που αδυνατούν να επιβιώσουν από την αμοιβή της εργασία τους. Και η πλειοψηφία αυτών είναι νέοι.
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
10-9-2013
Καθώς η δεξαμενή των ανέργων συνεχίζει να αυξάνεται στον πλανήτη, όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι αναγκάζονται να εργαστούν σε όποια δουλειά τούς… τύχει.
Στη χειρότερη θέση όλων δείχνουν να βρίσκονται σήμερα οι εργαζόμενοι με συμβάσεις «μηδενικών ωρών» –zero hours contracts– που εργάζονται μόνο όταν τους το ζητήσει ο εργοδότης τους και για όσο διάστημα θέλει αυτός. Οι εργαζόμενοι αυτής της κατηγορίας δεν έχουν ούτε καθορισμένες ώρες εργασίας ούτε σταθερές αποδοχές. Τον ένα μήνα μπορεί εργαστούν 60 ώρες, ενώ τον άλλο μήνα μόλις τρεις.
Οι συμβάσεις ωραρίων μηδενικού διασφαλισμένου χρόνου γεννήθηκαν στη Βρετανία επί Θάτσερ πριν από περίπου 20 χρόνια, αλλά ανθούν σήμερα στο ζοφερό περιβάλλον της παρατεταμένης οικονομικής κρίσης που άφησε πίσω του το κραχ του 2008.
Αποτελούν αναμφίβολα το επίκεντρο της περιβόητης συνταγής του νεοφιλελεύθερου οικονομικού δόγματος για -πάση θυσία- ελαστικότητα στην αγορά εργασίας. Συνταγή που επί της ουσίας αυτό που πρεσβεύει είναι ότι οποιεσδήποτε δαπάνες στην παραγωγική διαδικασία μπορούν να χρεωθούν στον εργαζόμενο, θα χρεωθούν.
Στις συμβάσεις αυτού του είδους δεν προβλέπεται έτσι καμιά μορφή μακροπρόθεσμης ασφάλειας στην εργασία. Ο εργαζόμενος δεν έχει το δικαίωμα να γνωρίζει πόσες ώρες θα δουλέψει τον μήνα, πόσες την εβδομάδα ή ακόμη και την ημέρα. Σε πολλές περιπτώσεις οι ώρες εργασίας αλλάζουν από στιγμή σε στιγμή και ο εργαζόμενος θα πρέπει να είναι εκεί διαθέσιμος. Κάτι που σημαίνει ότι ο άνθρωπος αυτός δεν δικαιούται να έχει προσωπική ζωή καθώς ζει μονίμως με τον φόβο απώλειας της εργασίας, της επιδείνωσης της οικονομικής του κατάστασης και της κατάρρευσης του υλικού κομματιού της ζωής του
Αν αρνηθείς…
«Πρέπει να είσαι προσεκτικός γιατί αν αρνηθείς να δουλέψεις ή θυμώσεις με λάθος άνθρωπο, μπορεί να βρεθείς από τις 60 ώρες απασχόλησης την εβδομάδα στις 6» τονίζει χαρακτηριστικά εργαζόμενη με σύμβαση μηδενικών ωρών σε βρετανική εταιρεία που παρέχει υπηρεσίες φροντίδας στο σπίτι προς ηλικιωμένους ή άτομα με ειδικές ανάγκες. «Αν ο άνθρωπος που φροντίζεις πεθάνει, η εταιρεία δεν έχει καμία υποχρέωση να σου βρει άλλη δουλειά, θα πρέπει να βαδίσεις μόνος σου» συμπληρώνει αναδεικνύοντας το μέγεθος της ανασφάλειας που διακατέχει τους εργαζόμενους αυτής της κατηγορίας.
Η Ιζαμπελ έχει τρία παιδιά, ηλικίας τριών, δώδεκα και δεκαέξι ετών και η φροντίδα τους από μπέιμπι σίτερ θα κόστιζε πολλά. Ετσι αυτή δουλεύει την ημέρα, ενώ ο άντρας της τη νύχτα – σε ένα εστιατόριο. Βλέπονται μόνο τα βράδια κάθε Τρίτης. «Ζούμε εδώ και χρόνια έτσι. Δύσκολα τον συναντώ. Νιώθω σαν ανύπαντρος γονιός, το ίδιο και αυτός. Και όλα αυτά επειδή χρειαζόμαστε χρήμα. Και επειδή χρειάζομαι χρήμα, θα προσφερθώ να δουλέψω εξτρά. Θα προσφέρω την εργασία μου και στα ρεπό» καταλήγει.
Οι εργαζόμενοι με συμβάσεις μηδενικού διασφαλισμένου ωραρίου είναι από τους πλέον κακοπληρωμένους στη Βρετανία. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του Εργατικού Κόμματος, αμείβονται με 9 στερλίνες την ώρα έναντι 15, δηλαδή 40% λιγότερα σε σχέση με όσα παίρνουν οι εργαζόμενοι που έχουν κανονικές συμβάσεις.
Πρόσφατη έρευνα του μεγαλύτερου συνδικάτου της Βρετανίας, Unite, διαπιστώνει ότι περίπου 5,5 εκατομμύρια Βρετανοί δουλεύουν σήμερα με συμβάσεις «μηδενικών ωρών». Η έρευνα «αδειάζει» την εκτίμηση της βρετανικής στατιστικής υπηρεσίας τον προηγούμενο μήνα για μόλις 250.000 εργαζόμενους με συμβάσεις αυτού του είδους. Σύμφωνα με την έρευνα, το 22% των εργαζομένων του βρετανικού ιδιωτικού τομέα δουλεύει με συμβάσεις αυτού του καθεστώτος. Ακόμη η πλειοψηφία των εργαζόμενων δεν αμείβεται αν ασθενήσει (77%), ενώ ένα σημαντικό μέρος (33%) δεν λαμβάνει και επίδομα αδείας.
Πρόσφατα δημοσιεύματα του «Guardian» αποκάλυψαν ότι μεγάλες εταιρείες όπως η McDonald’s, η εταιρεία λιανικού εμπορίου Sports Direct, οι αλυσίδες κινηματογράφων Everyman και Curzon είναι μόνο μερικές από τις χίλιες και πλέον επιχειρήσεις που απασχολούν δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους με τέτοιου είδους συμβάσεις. Και το Δημόσιο όμως δεν πάει πίσω. Ερευνα του Ινστιτούτου «Εργασία» αποκάλυψε ότι το βρετανικό Δημόσιο απασχολεί τουλάχιστον 400.000 εργαζόμενους με συμβάσεις «μηδενικών ωρών».
Η εξάπλωση αυτών των συμβάσεων μειώνει κόστη και αυγατίζει κέρδη. Δημιουργεί όμως από την άλλη πλευρά μια νέα υπο-τάξη κακοπληρωμένων εργαζόμενων που αδυνατούν να επιβιώσουν από την αμοιβή της εργασία τους. Και η πλειοψηφία αυτών είναι νέοι.
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
10-9-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου