Του ΜΙΧΑΗΛ ΓΕΛΑΝΤΑΛΙ
Ενοικιαστής στο σπίτι σου, εάν χρωστάς και δεν έχεις άλλα περιουσιακά στοιχεία για να βάλεις ως εγγύηση. Πρωτότυπος για τα ελληνικά δεδομένα, πλην όμως... ιρλανδικός, τρόπος για έναν δανειολήπτη προκειμένου να μπορέσει -με κάποιον τρόπο- να «κρατήσει» το σπίτι του. Αυτό προβλέπεται μεταξύ άλλων στον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών, που παρουσιάσθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος και έχει δοθεί ήδη για διαβούλευση στους αρμοδίους.
Ενας Κώδικας ανισομερής ως προς την απόδοση ευθυνών για το «έγκλημα» που συντελέστηκε στην κτηματαγορά.
Από το τρίγωνο τράπεζα - κατασκευαστής - ιδιοκτήτης αυτός που την πληρώνει λιγότερο είναι η τράπεζα και αυτός που υφίσταται ήδη τη βαρύτερη συνέπεια του «εγκλήματος» ο δανειολήπτης.
Τρία στάδια
Ωστόσο ο Κώδικας είναι ένα κατ' αρχήν πλαίσιο διαβούλευσης, που περιλαμβάνει αρκετά ευνοϊκά, λίγα επαχθή και πολλά αναπόφευκτα μέτρα και ρυθμίσεις προκειμένου να εξορθολογισθεί η «βραδυφλεγής βόμβα» των «προβληματικών στεγαστικών δανείων, ιδιωτών & επιχειρήσεων».
Ο κύριος διαχωρισμός περιλαμβάνει χοντρικά τρία στάδια, που ξεκινούν από την επικοινωνία με τον δανειολήπτη (εάν για το δάνειο υπάρχει ένδειξη πως θα τεθεί σε καθυστέρηση, εάν το δάνειο είναι ήδη προβληματικό), τη δημιουργία προφίλ του δανειολήπτη, την αξιολόγηση των οικονομικών στοιχείων του μέχρι την τελική λύση.
Ετσι, η τράπεζα συντάσσει εκ νέου φάκελο του δανειολήπτη με όλα τα καινούργια στοιχεία που αφορούν την τρέχουσα (και πιθανή μελλοντική κατάστασή του), εξετάζοντας την οικονομική κατάσταση, το συνολικό ύψος και τη φύση των χρεών, την τρέχουσα δυνατότητα αποπληρωμής, το ιστορικό οικονομικής συμπεριφοράς μέχρι την προβλεπόμενη ικανότητα αποπληρωμής λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο των «εύλογων δαπανών διαβίωσης».
Η λύση εστιάζει στα μέτρα, τις ρυθμίσεις που μπορεί να προχωρήσουν άμεσα και περιλαμβάνουν μειωμένη τοκοχρεολυτική δόση/τόκοι κατά τη διάρκεια της βραχυπρόθεσμης περιόδου, περίοδο χάριτος, αναβολή πληρωμής δόσεων, κεφαλαιοποίηση καθυστερήσεων. Αλλά και μακροπρόθεσμα όπως μόνιμη μείωση επιτοκίου, αλλαγή (από κυμαινόμενο σε σταθερό), παράταση της διάρκειας.
Αυτά στην περίπτωση που ο δανειολήπτης με κάποιον τρόπο πετύχει να βρει φόρμουλα αποπληρωμής του δανείου, γιατί στην αντίθετη περίπτωση οδηγείται σε οριστική λύση. Και εδώ πλέον προτείνονται... πρωτοφανείς λύσεις, που ενδεικτικά ξεκινούν από την παράδοση ενυπόθηκου δανείου, μετατροπή σε χρηματοδοτική μίσθωση (κάτι σαν leasing) μέχρι την πώληση και ενοικίαση.
Πρώτες αντιδράσεις
Ωστόσο, οργανώσεις δανειοληπτών και φορείς ιδιοκτητών ακινήτων υποστηρίζουν πως έτσι μπορεί να επιχειρείται η διευθέτηση του προβλήματος για τις τράπεζες, εξωθεί όμως σε πρωτοφανείς λύσεις έναν δανειολήπτη, έναν άνεργο.
Αφ' ενός δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος, πως από τους περίπου 800.000 Ελληνες που έχουν στεγαστικό δάνειο περισσότεροι από 500.000 έχουν αγοράσει τα σπίτια τους σε «φουσκωμένες» τιμές. Οι τιμές έχουν υποχωρήσει δραματικά, αλλά το ύψος του δανείου όχι. Ο τρόπος χορήγησης στεγαστικών δανείων την περίοδο των... παχέων αγελάδων δεν ήταν ευθύνη μόνον των δανειοληπτών αλλά και των τραπεζιτών που συνέβαλαν (και με τη φρενίτιδα των κατασκευαστών) στη δημιουργία μίας «φούσκας», ενός σπιράλ αντικειμενικής αξίας, αγοραίας αξίας, ύψους δανείου.
Ο Κώδικας δεν φαίνεται να αγγίζει τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος και όπου επιχειρείται γίνεται με γνώμονα το συμφέρον των τραπεζών ( και τη βιωσιμότητά τους) και όχι τη... βιωσιμότητα του δανειολήπτη. Μία ενδεικτική αναφορά για όσους αγόρασαν σπίτι τη χρυσή 6ετία της κτηματαγοράς (2003-2008), περίοδο κατά την οποία πάνω από μισό εκατομμύριο Ελληνες δανείστηκαν περισσότερα από 45 δισ. ευρώ.
Ο κύριος όγκος αυτών των δανείων χορηγήθηκε (περί τα 32 δισ. ευρώ) στην τριετία 2006-08. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τα περισσότερα ακίνητα αγοράστηκαν με τις τιμές στα ύψη και λόγω αυτών των δανείων και της άκριτης ανταγωνιστικής πολιτικής των ίδιων των τραπεζών, που χορηγούσαν αφειδώς δάνεια σε όλους και ενώ είχε αρχίσει η στεγαστική κρίση στις ΗΠΑ ( φθινόπωρο του 2007).
Στην επίμαχη τριετία οι ανατιμήσεις άγγιξαν το 22 % (!), σήμερα η υπεραξία αυτή όχι μόνο έχει... εξατμιστεί αλλά οι αντικειμενικές τιμές έχουν επιστρέψει στο 2005 και παλιότερα.
Η «φιλοσοφία» του νέου πλαισίου -ουσιαστικά- ενώ «τιμωρεί» τον δανειολήπτη αφήνει ανέγγιχτες (και... άμοιρες ευθυνών) τις τράπεζες, που προφανώς είχαν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στο τερατούργημα που έχει δημιουργηθεί.
Και κατά γενική εκτίμηση οι τράπεζες έχουν τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης, όχι ο δανειολήπτης από τον οποίο τώρα ζητούν τα ρέστα και στην καλύτερη περίπτωση να πληρώνει ενοίκιο για να συνεχίσει να διαμείνει στο σπίτι.
Από ιδιοκτήτης... νοικάρης, σα να λέμε, ακόμη ένα τραγικό επίτευγμα της μνημονιακής πολιτικής με θύματα χιλιάδες δανειολήπτες κυρίως από τη γενιά των «εγκλωβισμένων» της περιόδου 2003-2008.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
24-3-2014
Ενοικιαστής στο σπίτι σου, εάν χρωστάς και δεν έχεις άλλα περιουσιακά στοιχεία για να βάλεις ως εγγύηση. Πρωτότυπος για τα ελληνικά δεδομένα, πλην όμως... ιρλανδικός, τρόπος για έναν δανειολήπτη προκειμένου να μπορέσει -με κάποιον τρόπο- να «κρατήσει» το σπίτι του. Αυτό προβλέπεται μεταξύ άλλων στον Κώδικα Δεοντολογίας των Τραπεζών, που παρουσιάσθηκε από την Τράπεζα της Ελλάδος και έχει δοθεί ήδη για διαβούλευση στους αρμοδίους.
Ενας Κώδικας ανισομερής ως προς την απόδοση ευθυνών για το «έγκλημα» που συντελέστηκε στην κτηματαγορά.
Από το τρίγωνο τράπεζα - κατασκευαστής - ιδιοκτήτης αυτός που την πληρώνει λιγότερο είναι η τράπεζα και αυτός που υφίσταται ήδη τη βαρύτερη συνέπεια του «εγκλήματος» ο δανειολήπτης.
Τρία στάδια
Ωστόσο ο Κώδικας είναι ένα κατ' αρχήν πλαίσιο διαβούλευσης, που περιλαμβάνει αρκετά ευνοϊκά, λίγα επαχθή και πολλά αναπόφευκτα μέτρα και ρυθμίσεις προκειμένου να εξορθολογισθεί η «βραδυφλεγής βόμβα» των «προβληματικών στεγαστικών δανείων, ιδιωτών & επιχειρήσεων».
Ο κύριος διαχωρισμός περιλαμβάνει χοντρικά τρία στάδια, που ξεκινούν από την επικοινωνία με τον δανειολήπτη (εάν για το δάνειο υπάρχει ένδειξη πως θα τεθεί σε καθυστέρηση, εάν το δάνειο είναι ήδη προβληματικό), τη δημιουργία προφίλ του δανειολήπτη, την αξιολόγηση των οικονομικών στοιχείων του μέχρι την τελική λύση.
Ετσι, η τράπεζα συντάσσει εκ νέου φάκελο του δανειολήπτη με όλα τα καινούργια στοιχεία που αφορούν την τρέχουσα (και πιθανή μελλοντική κατάστασή του), εξετάζοντας την οικονομική κατάσταση, το συνολικό ύψος και τη φύση των χρεών, την τρέχουσα δυνατότητα αποπληρωμής, το ιστορικό οικονομικής συμπεριφοράς μέχρι την προβλεπόμενη ικανότητα αποπληρωμής λαμβάνοντας υπόψη το επίπεδο των «εύλογων δαπανών διαβίωσης».
Η λύση εστιάζει στα μέτρα, τις ρυθμίσεις που μπορεί να προχωρήσουν άμεσα και περιλαμβάνουν μειωμένη τοκοχρεολυτική δόση/τόκοι κατά τη διάρκεια της βραχυπρόθεσμης περιόδου, περίοδο χάριτος, αναβολή πληρωμής δόσεων, κεφαλαιοποίηση καθυστερήσεων. Αλλά και μακροπρόθεσμα όπως μόνιμη μείωση επιτοκίου, αλλαγή (από κυμαινόμενο σε σταθερό), παράταση της διάρκειας.
Αυτά στην περίπτωση που ο δανειολήπτης με κάποιον τρόπο πετύχει να βρει φόρμουλα αποπληρωμής του δανείου, γιατί στην αντίθετη περίπτωση οδηγείται σε οριστική λύση. Και εδώ πλέον προτείνονται... πρωτοφανείς λύσεις, που ενδεικτικά ξεκινούν από την παράδοση ενυπόθηκου δανείου, μετατροπή σε χρηματοδοτική μίσθωση (κάτι σαν leasing) μέχρι την πώληση και ενοικίαση.
Πρώτες αντιδράσεις
Ωστόσο, οργανώσεις δανειοληπτών και φορείς ιδιοκτητών ακινήτων υποστηρίζουν πως έτσι μπορεί να επιχειρείται η διευθέτηση του προβλήματος για τις τράπεζες, εξωθεί όμως σε πρωτοφανείς λύσεις έναν δανειολήπτη, έναν άνεργο.
Αφ' ενός δεν αγγίζει την ουσία του προβλήματος, πως από τους περίπου 800.000 Ελληνες που έχουν στεγαστικό δάνειο περισσότεροι από 500.000 έχουν αγοράσει τα σπίτια τους σε «φουσκωμένες» τιμές. Οι τιμές έχουν υποχωρήσει δραματικά, αλλά το ύψος του δανείου όχι. Ο τρόπος χορήγησης στεγαστικών δανείων την περίοδο των... παχέων αγελάδων δεν ήταν ευθύνη μόνον των δανειοληπτών αλλά και των τραπεζιτών που συνέβαλαν (και με τη φρενίτιδα των κατασκευαστών) στη δημιουργία μίας «φούσκας», ενός σπιράλ αντικειμενικής αξίας, αγοραίας αξίας, ύψους δανείου.
Ο Κώδικας δεν φαίνεται να αγγίζει τη γενεσιουργό αιτία του προβλήματος και όπου επιχειρείται γίνεται με γνώμονα το συμφέρον των τραπεζών ( και τη βιωσιμότητά τους) και όχι τη... βιωσιμότητα του δανειολήπτη. Μία ενδεικτική αναφορά για όσους αγόρασαν σπίτι τη χρυσή 6ετία της κτηματαγοράς (2003-2008), περίοδο κατά την οποία πάνω από μισό εκατομμύριο Ελληνες δανείστηκαν περισσότερα από 45 δισ. ευρώ.
Ο κύριος όγκος αυτών των δανείων χορηγήθηκε (περί τα 32 δισ. ευρώ) στην τριετία 2006-08. Αυτό πρακτικά σημαίνει πως τα περισσότερα ακίνητα αγοράστηκαν με τις τιμές στα ύψη και λόγω αυτών των δανείων και της άκριτης ανταγωνιστικής πολιτικής των ίδιων των τραπεζών, που χορηγούσαν αφειδώς δάνεια σε όλους και ενώ είχε αρχίσει η στεγαστική κρίση στις ΗΠΑ ( φθινόπωρο του 2007).
Στην επίμαχη τριετία οι ανατιμήσεις άγγιξαν το 22 % (!), σήμερα η υπεραξία αυτή όχι μόνο έχει... εξατμιστεί αλλά οι αντικειμενικές τιμές έχουν επιστρέψει στο 2005 και παλιότερα.
Η «φιλοσοφία» του νέου πλαισίου -ουσιαστικά- ενώ «τιμωρεί» τον δανειολήπτη αφήνει ανέγγιχτες (και... άμοιρες ευθυνών) τις τράπεζες, που προφανώς είχαν το δικό τους μερίδιο ευθύνης στο τερατούργημα που έχει δημιουργηθεί.
Και κατά γενική εκτίμηση οι τράπεζες έχουν τη μερίδα του λέοντος της ευθύνης, όχι ο δανειολήπτης από τον οποίο τώρα ζητούν τα ρέστα και στην καλύτερη περίπτωση να πληρώνει ενοίκιο για να συνεχίσει να διαμείνει στο σπίτι.
Από ιδιοκτήτης... νοικάρης, σα να λέμε, ακόμη ένα τραγικό επίτευγμα της μνημονιακής πολιτικής με θύματα χιλιάδες δανειολήπτες κυρίως από τη γενιά των «εγκλωβισμένων» της περιόδου 2003-2008.
http://www.enet.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
24-3-2014
1 σχόλιο:
ΟΥΤΕ ΨΩΜΙ - ΟΥΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ - ΟΥΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΦΑΣΙΣΤΟ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ
ΟΧΙ ΦΥΛΑΚΕΣ ΓΚΟΥΝΤΑΝΑΜΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Δημοσίευση σχολίου