Του Μπάμπη Μιχάλη
Ευάλωτο σαν χάρτινος πύργος δείχνει το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης των τελευταίων τριάντα ετών και μαζί του και τα εκατομμύρια πολιτών των αναπτυσσόμενων χωρών που, αν και βγήκαν από την απόλυτη φτώχεια, αδυνατούν να επιτύχουν την οικονομική σταθερότητα. Στη δεκαετία του 1990 περίπου 1,9 δισ. άνθρωποι -ή το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού- επιβίωναν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. Ως το 2010 η τάξη τους είχε μειωθεί στο 1,2 δισεκατομμύριο, δηλαδή σε λιγότερο από το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Από την άλλη πλευρά όμως, όσοι κέρδιζαν 2-10 δολάρια ημερησίως εκτοξεύτηκαν από τα 930 εκατομμύρια το 1981 στα 2,8 δισεκατομμύρια το 2010 ή το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αναμφίβολα η τάξη αυτή, όπως και η τάξη των πολύ πλουσίων, ευνοήθηκε περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση. Η ραγδαία μεγέθυνσή της οφειλόταν στην τεράστια οικονομική ανάπτυξη που πέτυχαν σε αυτά τα τελευταία περίπου 30 χρόνια η Κίνα και η Ινδία, οι «τίγρεις» της ΝΑ Ασίας, και η υποσαχάρια Αφρική.
Παρότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της τάξης -περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι- ζει σήμερα με μόλις 2-3 δολάρια την ημέρα, το μέγεθός της (4 στους 10 κατοίκους του πλανήτη) και κυρίως η δυνατότητά της να καταναλώνει περισσότερο -πέρα από την τροφή, και για κινητά τηλέφωνα, απορρυπαντικά, μπίρες, σνακ και πολλά άλλα ακόμη καταναλωτικά αγαθά που δεν είχαν καν φανταστεί- αποτέλεσαν κλειδί για την ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών.
Η «μεσαία τάξη»
Αρκετές από τις τελευταίες ποντάρισαν σε αυτήν την παγκόσμια «μεσαία τάξη» και στήριξαν τη μελλοντική τους ανάπτυξη σε αυτήν. Η Unilever για παράδειγμα, πραγματοποιεί σήμερα τα μισά από τα έσοδά της στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η οικονομική της ισχύς, αν όχι ολόκληρη η ύπαρξή της, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υγεία των αναπτυσσόμενων οικονομιών. Ομοίως και η τύχη αρκετών μεγάλων εταιρειών καταναλωτικών αγαθών, αυτοκινητοβιομηχανιών, παραγωγών εμπορευμάτων κ.ά. Ομως, όπως όλα δείχνουν, η αναπτυξιακή έκρηξη που γνώρισαν τις τελευταίες δεκαετίες οι αναδυόμενες οικονομίες βαίνει πια προς το τέλος της. Η συνεχιζόμενη νωθρή οικονομική ανάπτυξη της αναπτυγμένης Δύσης, που δείχνει αδύναμη να ξεπεράσει την τεράστια ζημιά που προκάλεσαν το χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008 και οι υπερβολές των τραπεζιτών, καθώς και η σταδιακή μετακίνηση σημαντικού μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου από τις αναδυόμενες αγορές προς τις ώριμες κόβουν πόντους από την ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων. Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποίησε πρόσφατα ότι η ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών μπορεί να υποχωρήσει κατά 2% έως 2,25% χαμηλότερα απ’ τα προ κρίσης επίπεδα.
Ο φόβος που πολλοί ειδικοί διατυπώνουν είναι ότι αν μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλής ανάπτυξης ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια, τότε η πρόοδος των προηγούμενων δεκαετιών θα εκμηδενιστεί, ο στόχος εξάλειψης της φτώχειας παγκοσμίως ώς το 2030 δεν θα επιτευχθεί, ενώ όσοι βγήκαν από τη φτώχεια στα προηγούμενα 30 χρόνια θα βυθιστούν ξανά σε αυτήν.
efsyn.gr
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
19-4-2014
Ευάλωτο σαν χάρτινος πύργος δείχνει το οικοδόμημα της παγκοσμιοποίησης των τελευταίων τριάντα ετών και μαζί του και τα εκατομμύρια πολιτών των αναπτυσσόμενων χωρών που, αν και βγήκαν από την απόλυτη φτώχεια, αδυνατούν να επιτύχουν την οικονομική σταθερότητα. Στη δεκαετία του 1990 περίπου 1,9 δισ. άνθρωποι -ή το 1/3 του παγκόσμιου πληθυσμού- επιβίωναν με λιγότερο από 1,25 δολάρια την ημέρα. Ως το 2010 η τάξη τους είχε μειωθεί στο 1,2 δισεκατομμύριο, δηλαδή σε λιγότερο από το 1/5 του παγκόσμιου πληθυσμού.
Από την άλλη πλευρά όμως, όσοι κέρδιζαν 2-10 δολάρια ημερησίως εκτοξεύτηκαν από τα 930 εκατομμύρια το 1981 στα 2,8 δισεκατομμύρια το 2010 ή το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού. Αναμφίβολα η τάξη αυτή, όπως και η τάξη των πολύ πλουσίων, ευνοήθηκε περισσότερο από την παγκοσμιοποίηση. Η ραγδαία μεγέθυνσή της οφειλόταν στην τεράστια οικονομική ανάπτυξη που πέτυχαν σε αυτά τα τελευταία περίπου 30 χρόνια η Κίνα και η Ινδία, οι «τίγρεις» της ΝΑ Ασίας, και η υποσαχάρια Αφρική.
Παρότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της τάξης -περίπου 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι- ζει σήμερα με μόλις 2-3 δολάρια την ημέρα, το μέγεθός της (4 στους 10 κατοίκους του πλανήτη) και κυρίως η δυνατότητά της να καταναλώνει περισσότερο -πέρα από την τροφή, και για κινητά τηλέφωνα, απορρυπαντικά, μπίρες, σνακ και πολλά άλλα ακόμη καταναλωτικά αγαθά που δεν είχαν καν φανταστεί- αποτέλεσαν κλειδί για την ανάπτυξη των πολυεθνικών εταιρειών.
Η «μεσαία τάξη»
Αρκετές από τις τελευταίες ποντάρισαν σε αυτήν την παγκόσμια «μεσαία τάξη» και στήριξαν τη μελλοντική τους ανάπτυξη σε αυτήν. Η Unilever για παράδειγμα, πραγματοποιεί σήμερα τα μισά από τα έσοδά της στον αναπτυσσόμενο κόσμο. Η οικονομική της ισχύς, αν όχι ολόκληρη η ύπαρξή της, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την υγεία των αναπτυσσόμενων οικονομιών. Ομοίως και η τύχη αρκετών μεγάλων εταιρειών καταναλωτικών αγαθών, αυτοκινητοβιομηχανιών, παραγωγών εμπορευμάτων κ.ά. Ομως, όπως όλα δείχνουν, η αναπτυξιακή έκρηξη που γνώρισαν τις τελευταίες δεκαετίες οι αναδυόμενες οικονομίες βαίνει πια προς το τέλος της. Η συνεχιζόμενη νωθρή οικονομική ανάπτυξη της αναπτυγμένης Δύσης, που δείχνει αδύναμη να ξεπεράσει την τεράστια ζημιά που προκάλεσαν το χρηματοπιστωτικό κραχ του 2008 και οι υπερβολές των τραπεζιτών, καθώς και η σταδιακή μετακίνηση σημαντικού μέρους του χρηματιστικού κεφαλαίου από τις αναδυόμενες αγορές προς τις ώριμες κόβουν πόντους από την ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων. Η Παγκόσμια Τράπεζα προειδοποίησε πρόσφατα ότι η ανάπτυξη των αναπτυσσόμενων χωρών μπορεί να υποχωρήσει κατά 2% έως 2,25% χαμηλότερα απ’ τα προ κρίσης επίπεδα.
Ο φόβος που πολλοί ειδικοί διατυπώνουν είναι ότι αν μια παρατεταμένη περίοδος χαμηλής ανάπτυξης ακολουθήσει στα επόμενα χρόνια, τότε η πρόοδος των προηγούμενων δεκαετιών θα εκμηδενιστεί, ο στόχος εξάλειψης της φτώχειας παγκοσμίως ώς το 2030 δεν θα επιτευχθεί, ενώ όσοι βγήκαν από τη φτώχεια στα προηγούμενα 30 χρόνια θα βυθιστούν ξανά σε αυτήν.
efsyn.gr
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
19-4-2014
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου