Η κυβερνητική ρητορική ολοένα και περισσότερο στηρίζεται σε μια προσπάθεια να βαφτίζεται το «κρέας ψάρι» γύρω από τα θέματα διαπραγμάτευση - χρέος, τρόικα - μνημόνια.
Τα κυβερνητικά στελέχη, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, ισχυρίζονται ότι τελειώνουν η τρόικα και τα μνημόνια και αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση για διευθέτηση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο, κάτι που θα ωφελήσει τάχα το λαό. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Διαπραγμάτευση για ποιον;
Από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, τα προπαγανδιστικά επιτελεία της τονίζουν ότι αρχίζει η «πραγματική διαπραγμάτευση». Δε θα σχολιάσουμε ότι πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε την ακύρωση όλων αυτών (δανειακές συμβάσεις, μνημόνια κλπ) για τα οποία σήμερα λέει ότι διαπραγματεύεται. Κανείς δεν αμφισβητεί τη διάθεση και την πρόθεση της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί. Για λογαριασμό ποιου όμως, είναι το κρίσιμο ερώτημα.
Το αλισβερίσι που παρακολουθεί ο λαός τις τελευταίες μέρες δεν είναι παρά η διαμάχη ανάμεσα σε κυβερνήσεις που εκπροσωπούν επιχειρηματικούς ομίλους με αντιτιθέμενα συμφέροντα και υπολογίζουν πόσα θα χάσουν και πόσα θα κερδίσουν απ' τη μία ή την άλλη έκβαση του παζαριού ανάμεσά τους, που εξαρτάται βεβαίως και απ' το ειδικό βάρος της κάθε μίας. Η διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, των θεσμών της, των κανόνων της, των συμφωνιών, των Συνθηκών της, στα οποία ομνύει η κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό, δεν ξεκινά καν αν προηγουμένως δεν έχει συνομολογηθεί η συμφωνία στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και της στρατηγικής του κεφαλαίου.
Για την ελληνική αστική τάξη η συμμετοχή στην ΕΕ είναι στρατηγική επιλογή, που εξυπηρετεί μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της, ακριβώς γιατί τους ενώνει η κοινή αντιλαϊκή στρατηγική. Αλλωστε, όσο και αν τα χαλάνε, κάπου κάπως θα τα βρουν με το λαό πάντα χαμένο.
Είναι εξάλλου αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στράφηκε καταρχήν, μπας και εξασφαλίσει υποστηρικτές και συμμάχους, στα κράτη της ΕΕ που προωθούν με ζήλο σαρωτικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις: Την Ιταλία και τη Γαλλία. Κριτήριο δεν είναι για την κυβέρνηση η κατάσταση των λαών στις χώρες αυτές, ούτε αν τους γονατίζουν με μνημονιακά μέτρα δίχως μνημόνια οι κυβερνήσεις Ρέντσι και Ολάντ. Κριτήριο ήταν το ότι και αυτές οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον από μια αλλαγή του μείγματος διαχείρισης σε επίπεδο Ευρωζώνης, από μια λιγότερο περιοριστική πολιτική, μια χαλάρωση της δημοσιονομικής «πειθαρχίας», αλλαγή για την οποία εκφράζουν αντιρρήσεις η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Ετσι είναι, ασχέτως αν στην παρούσα φάση οι σχεδιασμοί της κάθεμιας δεν επιτρέπουν την έκφρασή τους ως «συμμαχία του Νότου», όπως θα ήθελε η ελληνική κυβέρνηση.
Εξίσου αποκαλυπτικοί είναι και οι κομπασμοί της κυβέρνησης περί στήριξής της απ' την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπου ένα παρεμφερές μείγμα διαχείρισης πυκνώνει τις γραμμές των ανέργων, αστέγων και πάμφτωχων. Κομπασμοί που συγκάλυψαν τις νουθεσίες και των Αμερικανών για υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, που δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα λαϊκά δικαιώματα.
Το κούρεμα του χρέους που έγινε... χωρίστρα
Προβάλλεται έντονα η θέση ότι πρέπει να αναγνωριστεί πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Υποτίθεται πως αυτό είναι το κλειδί για την απαλλαγή του λαού από τα βάσανά του. Βεβαίως, δεν εξηγούν ότι το να γίνει το χρέος βιώσιμο σημαίνει να μπορεί να αποπληρώνεται, να εξυπηρετείται χρεώνοντας πάντα τους εργαζόμενους.
Ακόμα κι αν ομοθύμως οι «εταίροι» κούρευαν το χρέος, όπως ζητά η ελληνική κυβέρνηση, κανένα αντίκρισμα δε θα είχε κάτι τέτοιο στη ζωή του λαού, που, ούτως ή άλλως, το κούρεμα θα γίνονταν με όρους που τα βάρη θα φορτώνονταν ξανά στους εργαζόμενους, όπως έχει συμβεί σε όλα τα κράτη, όπως έγινε και εδώ με το PSI. Χώρια που τον τελευταίο καιρό ούτε καν για «κούρεμα» δε γίνεται λόγος. Σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους, υπάρχει μια «βεντάλια» τεχνικών λύσεων που ισοδυναμούν με «κούρεμα» δίχως να είναι. Λύσεις όπως η επιμήκυνση ή κατά τον Γ. Βαρουφάκη «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps)...
Η πληρωμή του χρέους των καπιταλιστών, είτε με μεγαλύτερες είτε με λιγότερες δόσεις, σημαίνει «αίμα και δάκρυα» για την εργατική τάξη (φράση που έχει υιοθετηθεί, επίσης, από τον ΣΥΡΙΖΑ). Η όποια ρύθμιση επιδιώκεται δε γίνεται για να ξεφορτωθεί η τσέπη των εργαζομένων από τα βάρη αλλά για τα μάτια του κεφαλαίου, για να εξασφαλιστούν πόροι που θα διατεθούν για τα επενδυτικά σχέδιά του, είτε μέσω τραπεζών είτε μέσω του κράτους με χρηματοδότηση επενδύσεων και συμπράξεις με ιδιώτες κ.ά.
Θυμίζουμε απλώς ότι τόσο ο ΣΕΒ όσο και άλλες ενώσεις εργοδοτών και επιχειρηματιών έχουν εκφραστεί θετικά υπέρ μιας διαπραγμάτευσης με ένα τέτοιο περιεχόμενο, αφού η αίσια έκβασή της θα μετουσιωθεί σε ζεστά μετρητά στο χέρι για δαύτους, αφήνοντας ένα ελάχιστο περιθώριο στην κυβέρνηση να υλοποιεί ή να υπόσχεται ορισμένα μέτρα - ψίχουλα για την εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού. Μ' ένα σμπάρο, δηλαδή, δυο τρυγόνια.
Τρόικα τέλος;
Θα μπορούσε να είναι σύντομο ανέκδοτο ο σχετικός ισχυρισμός της κυβέρνησης. «Κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι η νέα κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σκληρά, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, και θα βάλει ένα οριστικό τέλος στην τρόικα και τις πολιτικές της», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Πέμπτη στην πρώτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ούτε η τρόικα, ούτε οι πολιτικές με τις οποίες ταυτίστηκε, φεύγουν. Γιατί, φυσικά, η τρόικα δεν είναι ο Τόμσεν, ο Μαζούχ και ο Μορς. Είναι η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, τους οποίους εκπροσωπεί το τεχνικό κλιμάκιο. Η πολιτική, για την οποία μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εξειδίκευση της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής στρατηγικής, την υλοποίηση της οποίας εποπτεύει η τρόικα.
Τι λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πραγματική τρόικα και τη στρατηγική της; Θα συνεργαστούμε «με την τρόικα των θεσμών», δηλαδή με την Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, δηλώνει ο Γ. Βαρουφάκης. Θα «τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στην ΕΕ», λέει ο Αλ. Τσίπρας.
Οι ισχυρισμοί περί του «τέλους της τρόικας» είναι για εσωτερική κατανάλωση, συνέχεια της, εδώ και χρόνια, ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ που εστιάζει το πρόβλημα στην τρόικα και όχι στους πραγματικούς υπαίτιους για τα λαϊκά βάσανα, την εξουσία του κεφαλαίου και την ευρωενωσιακή στρατηγική, κρύβοντας μάλιστα ότι καθεστώς επιτήρησης ισχύει με τη μια ή την άλλη μορφή για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, έχουν δεν έχουν τρόικα. Το γνωρίζουν και οι αξιωματούχοι της ΕΕ, όπως ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, που δηλώνει «εάν οι λέξεις του παρελθόντος μάς ενοχλούν ας τις αλλάξουμε, ας μιλήσουμε για ένα πλαίσιο δράσης».
Αλλά και ο Β. Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. «Ο Βαρουφάκης λέει "δε θέλουμε τρόικα". Τι ισχύει;», ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του «ARD» και απάντησε: «...βεβαίως πρέπει να συνεργαστούν με τους τρεις θεσμούς, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Δεν τους αρέσει η λέξη τρόικα - αυτή είναι ελληνική λέξη, νομίζω. ΟΚ, εγώ είπα ότι αυτό δεν παίζει ρόλο». Σε ό,τι αφορά, δε, το εάν η τρόικα θα ξαναπάει στην Αθήνα, δήλωσε: «Το πού θα συναντηθούν, μου είναι επίσης αδιάφορο ... Αλλά για τους όρους και την υλοποίηση του προγράμματος, μόνο με αυτούς τους τρεις θεσμούς μπορεί να γίνει η διαπραγμάτευση. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πρόγραμμα. Αυτό όμως ο Βαρουφάκης το παραδέχθηκε ρητά».
Βεβαίως, τα περί «τέλους της τρόικας» λέγονται και σε ένα βαθμό εκ του ασφαλούς, μιας και από καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη συζήτηση στο πλαίσιο της ΕΕ για αντικατάστασή της από νέα σχήματα, με μεγαλύτερη «δημοκρατική νομιμοποίηση», ώστε να μην είναι τόσο ευάλωτα σε κριτική σαν αυτή που δέχτηκε η τρόικα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη με μνημόνιο. Καθόλου απίθανο την ώρα που η συγκυβέρνηση θα «κουνάει το μαντίλι» στο τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας, από άλλη πόρτα να υποδέχεται άλλου είδους κλιμάκια, π.χ., Γερμανών εφοριακών που η γερμανική κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε να παράσχει ή Αμερικανών τεχνοκρατών, για να βάλουν πλάτη στο στόχο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα ή Γάλλων έμπειρων στη διαμόρφωση ενός νέου φορολογικού συστήματος που, όπως δήλωσε ο Ολάντ, πρόθυμα θα προσφέρει.
Αυτό που γίνεται σαφές απ' όλα τα παραπάνω είναι πως κάθε άλλο παρά τελειώνει ο Γολγοθάς του λαού. «Το μνημόνιο είναι η συνεχιζόμενη ύφεση και ένα χρέος το οποίο είναι δυσβάσταχτο και μη βιώσιμο», δήλωσε χαρακτηριστικά την Παρασκευή ο Γ. Βαρουφάκης, κάνοντας καθαρό πως όταν η συγκυβέρνηση αναφέρεται σε μνημόνιο δεν αναφέρεται στις ανατροπές που επήλθαν στη ζωή του λαού, στην αναστροφή τους με ανάκτηση απωλειών. Αναφέρεται μόνο σε όσα από το προηγούμενο πρόγραμμα και τις δανειακές συνθήκες δυσκολεύουν τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου. http://www.rizospastis.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
8-2-2015
Τα κυβερνητικά στελέχη, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, ισχυρίζονται ότι τελειώνουν η τρόικα και τα μνημόνια και αρχίζει η πραγματική διαπραγμάτευση για διευθέτηση του χρέους ώστε να καταστεί βιώσιμο, κάτι που θα ωφελήσει τάχα το λαό. Είναι, όμως, έτσι τα πράγματα;
Διαπραγμάτευση για ποιον;
Από τις πρώτες μέρες της νέας κυβέρνησης, τα προπαγανδιστικά επιτελεία της τονίζουν ότι αρχίζει η «πραγματική διαπραγμάτευση». Δε θα σχολιάσουμε ότι πριν από μερικά χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ προέβαλλε την ακύρωση όλων αυτών (δανειακές συμβάσεις, μνημόνια κλπ) για τα οποία σήμερα λέει ότι διαπραγματεύεται. Κανείς δεν αμφισβητεί τη διάθεση και την πρόθεση της κυβέρνησης να διαπραγματευτεί. Για λογαριασμό ποιου όμως, είναι το κρίσιμο ερώτημα.
Το αλισβερίσι που παρακολουθεί ο λαός τις τελευταίες μέρες δεν είναι παρά η διαμάχη ανάμεσα σε κυβερνήσεις που εκπροσωπούν επιχειρηματικούς ομίλους με αντιτιθέμενα συμφέροντα και υπολογίζουν πόσα θα χάσουν και πόσα θα κερδίσουν απ' τη μία ή την άλλη έκβαση του παζαριού ανάμεσά τους, που εξαρτάται βεβαίως και απ' το ειδικό βάρος της κάθε μίας. Η διαπραγμάτευση εντός της ΕΕ, των θεσμών της, των κανόνων της, των συμφωνιών, των Συνθηκών της, στα οποία ομνύει η κυβέρνηση, με πρώτο και καλύτερο τον πρωθυπουργό, δεν ξεκινά καν αν προηγουμένως δεν έχει συνομολογηθεί η συμφωνία στο αντιλαϊκό πλαίσιο της ΕΕ και της στρατηγικής του κεφαλαίου.
Για την ελληνική αστική τάξη η συμμετοχή στην ΕΕ είναι στρατηγική επιλογή, που εξυπηρετεί μεσοπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα συμφέροντά της, ακριβώς γιατί τους ενώνει η κοινή αντιλαϊκή στρατηγική. Αλλωστε, όσο και αν τα χαλάνε, κάπου κάπως θα τα βρουν με το λαό πάντα χαμένο.
Είναι εξάλλου αποκαλυπτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στράφηκε καταρχήν, μπας και εξασφαλίσει υποστηρικτές και συμμάχους, στα κράτη της ΕΕ που προωθούν με ζήλο σαρωτικές αντιλαϊκές μεταρρυθμίσεις: Την Ιταλία και τη Γαλλία. Κριτήριο δεν είναι για την κυβέρνηση η κατάσταση των λαών στις χώρες αυτές, ούτε αν τους γονατίζουν με μνημονιακά μέτρα δίχως μνημόνια οι κυβερνήσεις Ρέντσι και Ολάντ. Κριτήριο ήταν το ότι και αυτές οι κυβερνήσεις έχουν συμφέρον από μια αλλαγή του μείγματος διαχείρισης σε επίπεδο Ευρωζώνης, από μια λιγότερο περιοριστική πολιτική, μια χαλάρωση της δημοσιονομικής «πειθαρχίας», αλλαγή για την οποία εκφράζουν αντιρρήσεις η Γερμανία και οι σύμμαχοί της. Ετσι είναι, ασχέτως αν στην παρούσα φάση οι σχεδιασμοί της κάθεμιας δεν επιτρέπουν την έκφρασή τους ως «συμμαχία του Νότου», όπως θα ήθελε η ελληνική κυβέρνηση.
Εξίσου αποκαλυπτικοί είναι και οι κομπασμοί της κυβέρνησης περί στήριξής της απ' την κυβέρνηση των ΗΠΑ, όπου ένα παρεμφερές μείγμα διαχείρισης πυκνώνει τις γραμμές των ανέργων, αστέγων και πάμφτωχων. Κομπασμοί που συγκάλυψαν τις νουθεσίες και των Αμερικανών για υλοποίηση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, που δεν αφήνουν πέτρα πάνω στην πέτρα σε ό,τι αφορά στα λαϊκά δικαιώματα.
Το κούρεμα του χρέους που έγινε... χωρίστρα
Προβάλλεται έντονα η θέση ότι πρέπει να αναγνωριστεί πως το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Υποτίθεται πως αυτό είναι το κλειδί για την απαλλαγή του λαού από τα βάσανά του. Βεβαίως, δεν εξηγούν ότι το να γίνει το χρέος βιώσιμο σημαίνει να μπορεί να αποπληρώνεται, να εξυπηρετείται χρεώνοντας πάντα τους εργαζόμενους.
Ακόμα κι αν ομοθύμως οι «εταίροι» κούρευαν το χρέος, όπως ζητά η ελληνική κυβέρνηση, κανένα αντίκρισμα δε θα είχε κάτι τέτοιο στη ζωή του λαού, που, ούτως ή άλλως, το κούρεμα θα γίνονταν με όρους που τα βάρη θα φορτώνονταν ξανά στους εργαζόμενους, όπως έχει συμβεί σε όλα τα κράτη, όπως έγινε και εδώ με το PSI. Χώρια που τον τελευταίο καιρό ούτε καν για «κούρεμα» δε γίνεται λόγος. Σύμφωνα με κυβερνητικούς αξιωματούχους, υπάρχει μια «βεντάλια» τεχνικών λύσεων που ισοδυναμούν με «κούρεμα» δίχως να είναι. Λύσεις όπως η επιμήκυνση ή κατά τον Γ. Βαρουφάκη «μενού ανταλλαγών χρέους» (menu of debt swaps)...
Η πληρωμή του χρέους των καπιταλιστών, είτε με μεγαλύτερες είτε με λιγότερες δόσεις, σημαίνει «αίμα και δάκρυα» για την εργατική τάξη (φράση που έχει υιοθετηθεί, επίσης, από τον ΣΥΡΙΖΑ). Η όποια ρύθμιση επιδιώκεται δε γίνεται για να ξεφορτωθεί η τσέπη των εργαζομένων από τα βάρη αλλά για τα μάτια του κεφαλαίου, για να εξασφαλιστούν πόροι που θα διατεθούν για τα επενδυτικά σχέδιά του, είτε μέσω τραπεζών είτε μέσω του κράτους με χρηματοδότηση επενδύσεων και συμπράξεις με ιδιώτες κ.ά.
Θυμίζουμε απλώς ότι τόσο ο ΣΕΒ όσο και άλλες ενώσεις εργοδοτών και επιχειρηματιών έχουν εκφραστεί θετικά υπέρ μιας διαπραγμάτευσης με ένα τέτοιο περιεχόμενο, αφού η αίσια έκβασή της θα μετουσιωθεί σε ζεστά μετρητά στο χέρι για δαύτους, αφήνοντας ένα ελάχιστο περιθώριο στην κυβέρνηση να υλοποιεί ή να υπόσχεται ορισμένα μέτρα - ψίχουλα για την εξασφάλιση της «κοινωνικής συνοχής», τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση του λαού. Μ' ένα σμπάρο, δηλαδή, δυο τρυγόνια.
Τρόικα τέλος;
Θα μπορούσε να είναι σύντομο ανέκδοτο ο σχετικός ισχυρισμός της κυβέρνησης. «Κυριαρχεί η βεβαιότητα ότι η νέα κυβέρνηση θα διαπραγματευτεί σκληρά, για πρώτη φορά τα τελευταία χρόνια, και θα βάλει ένα οριστικό τέλος στην τρόικα και τις πολιτικές της», ισχυρίστηκε ο Αλ. Τσίπρας, μιλώντας την Πέμπτη στην πρώτη συνεδρίαση της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ. Στην πραγματικότητα, ούτε η τρόικα, ούτε οι πολιτικές με τις οποίες ταυτίστηκε, φεύγουν. Γιατί, φυσικά, η τρόικα δεν είναι ο Τόμσεν, ο Μαζούχ και ο Μορς. Είναι η Κομισιόν, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ, τους οποίους εκπροσωπεί το τεχνικό κλιμάκιο. Η πολιτική, για την οποία μιλά ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι τίποτα άλλο παρά η εξειδίκευση της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής στρατηγικής, την υλοποίηση της οποίας εποπτεύει η τρόικα.
Τι λέει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την πραγματική τρόικα και τη στρατηγική της; Θα συνεργαστούμε «με την τρόικα των θεσμών», δηλαδή με την Κομισιόν, την ΕΚΤ, το ΔΝΤ, δηλώνει ο Γ. Βαρουφάκης. Θα «τηρήσουμε τις δεσμεύσεις μας απέναντι στην ΕΕ», λέει ο Αλ. Τσίπρας.
Οι ισχυρισμοί περί του «τέλους της τρόικας» είναι για εσωτερική κατανάλωση, συνέχεια της, εδώ και χρόνια, ρητορικής του ΣΥΡΙΖΑ που εστιάζει το πρόβλημα στην τρόικα και όχι στους πραγματικούς υπαίτιους για τα λαϊκά βάσανα, την εξουσία του κεφαλαίου και την ευρωενωσιακή στρατηγική, κρύβοντας μάλιστα ότι καθεστώς επιτήρησης ισχύει με τη μια ή την άλλη μορφή για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ, έχουν δεν έχουν τρόικα. Το γνωρίζουν και οι αξιωματούχοι της ΕΕ, όπως ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της ΕΕ, Π. Μοσκοβισί, που δηλώνει «εάν οι λέξεις του παρελθόντος μάς ενοχλούν ας τις αλλάξουμε, ας μιλήσουμε για ένα πλαίσιο δράσης».
Αλλά και ο Β. Σόιμπλε, υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας. «Ο Βαρουφάκης λέει "δε θέλουμε τρόικα". Τι ισχύει;», ρωτήθηκε από δημοσιογράφο του «ARD» και απάντησε: «...βεβαίως πρέπει να συνεργαστούν με τους τρεις θεσμούς, Ευρωπαϊκή Επιτροπή, ΕΚΤ, ΔΝΤ. Δεν τους αρέσει η λέξη τρόικα - αυτή είναι ελληνική λέξη, νομίζω. ΟΚ, εγώ είπα ότι αυτό δεν παίζει ρόλο». Σε ό,τι αφορά, δε, το εάν η τρόικα θα ξαναπάει στην Αθήνα, δήλωσε: «Το πού θα συναντηθούν, μου είναι επίσης αδιάφορο ... Αλλά για τους όρους και την υλοποίηση του προγράμματος, μόνο με αυτούς τους τρεις θεσμούς μπορεί να γίνει η διαπραγμάτευση. Χωρίς αυτό δεν υπάρχει πρόγραμμα. Αυτό όμως ο Βαρουφάκης το παραδέχθηκε ρητά».
Βεβαίως, τα περί «τέλους της τρόικας» λέγονται και σε ένα βαθμό εκ του ασφαλούς, μιας και από καιρό βρίσκεται σε εξέλιξη συζήτηση στο πλαίσιο της ΕΕ για αντικατάστασή της από νέα σχήματα, με μεγαλύτερη «δημοκρατική νομιμοποίηση», ώστε να μην είναι τόσο ευάλωτα σε κριτική σαν αυτή που δέχτηκε η τρόικα στην Ελλάδα αλλά και σε άλλα κράτη με μνημόνιο. Καθόλου απίθανο την ώρα που η συγκυβέρνηση θα «κουνάει το μαντίλι» στο τεχνικό κλιμάκιο της τρόικας, από άλλη πόρτα να υποδέχεται άλλου είδους κλιμάκια, π.χ., Γερμανών εφοριακών που η γερμανική κυβέρνηση προθυμοποιήθηκε να παράσχει ή Αμερικανών τεχνοκρατών, για να βάλουν πλάτη στο στόχο για ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα ή Γάλλων έμπειρων στη διαμόρφωση ενός νέου φορολογικού συστήματος που, όπως δήλωσε ο Ολάντ, πρόθυμα θα προσφέρει.
Αυτό που γίνεται σαφές απ' όλα τα παραπάνω είναι πως κάθε άλλο παρά τελειώνει ο Γολγοθάς του λαού. «Το μνημόνιο είναι η συνεχιζόμενη ύφεση και ένα χρέος το οποίο είναι δυσβάσταχτο και μη βιώσιμο», δήλωσε χαρακτηριστικά την Παρασκευή ο Γ. Βαρουφάκης, κάνοντας καθαρό πως όταν η συγκυβέρνηση αναφέρεται σε μνημόνιο δεν αναφέρεται στις ανατροπές που επήλθαν στη ζωή του λαού, στην αναστροφή τους με ανάκτηση απωλειών. Αναφέρεται μόνο σε όσα από το προηγούμενο πρόγραμμα και τις δανειακές συνθήκες δυσκολεύουν τη στήριξη της ανάκαμψης του κεφαλαίου. http://www.rizospastis.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
8-2-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου