«Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι στρατηγικές του», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου
«Άρης Βασιλόπουλος: «Εγώ θέλω. Ο Μελισσανίδης δεν ξέρω αν μπορεί να φτιάξει το γήπεδο»», συνέντευξη στη Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου
«Σπύρος Σαγιάς: Ο γενικός γραμματέας της επιχειρηματικής ελίτ», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Όλες οι δυνατότητες της προέδρου», ρεπορτάζ τoυ Κώστα Γυφτοδήμου
«Ο Γιάνης Βαρουφάκης και η πράξη των παιγνίων», άρθρο του Old Boy
«Οι συμφωνίες δεν τηρούνται!», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη
«Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου
«Δεν πουλάμε αλλά και πουλάμε», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου
«Πώς μπορεί να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ξήλωμα της Eldorado Gold;», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου
«Μητροπολίτης Γαβριήλ: To ποίμνιο και το γήπεδο», ρεπορτάζ του Διονυσίου Καλιντέρη και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου
«Ο φόβος απέναντι στην εθνική κυριαρχία», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη
«Σκοτώνω στο όνομα του Μωάμεθ, δοξολογώ την ελευθερία, και άλλοι συναφείς μύθοι», άρθρο της Αναστασίας Τσουκαλά
«Συνέχεια και ρήξη για την παιδεία και τον πολιτισμό». Ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Νίκος Ξυδάκης συζητούν με την Έφη Γιαννοπούλου
Τα θέματα του UNFOLLOW 38, αναλυτικά:
«Ο ΣΥΡΙΖΑ και οι στρατηγικές του», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Στις πρώτες μέρες της, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ διέψευσε και τις δύο κυριότερες κριτικές που δεχόταν ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά: ότι μόλις εκλεγεί θα καταπιεί όλες του τις εξαγγελίες περί αναδιαπραγμάτευσης και θα συγκατανεύσει στις επιταγές των πιστωτών· και ότι –κατ’ αντίφαση, τρόπον τινά, προς το προηγούμενο– δεν έχει στρατηγική διαπραγμάτευσης. Το δίχως άλλο, οι πρώτες του κινήσεις έχουν προκαλέσει ευφορία σε πάμπολλους πολίτες.
«Ελληνική Κεντροαριστερά: είδος εν ανεπαρκεία», άρθρο του Γιώργου Λακόπουλου. Πού βρίσκεται σήμερα η Κεντροαριστερά; Όχι και πολύ μακριά: Πειραιώς και Κουμουνδούρου γωνία. Δηλονότι –που θα έλεγαν και οι παλιοί καθαρευουσιάνοι– η εκλογική βάση του πολιτικού σχηματισμού που έστησε ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1974, ανάμεσα στο προδικτατορικό Κέντρο και την παραδοσιακή Αριστερά, μετακόμισε στον ΣΥΡΙΖΑ…
«Ήρθε το τέλος της Νέας Δημοκρατίας;», άρθρο της Βίκυς Σαμαρά. Γιατί, ενώ το κλίμα είναι τόσο βαρύ στο παρασκήνιο, ουδείς αμφισβητεί ευθέως τον Αντώνη Σαμαρά; Τι θα γίνει εάν, όπως πολλοί φοβούνται, ο κ. Σαμαράς συνεχίσει τη «δεξιοποίηση» (και σύμφωνα με τις κακές γλώσσες ΠΟΛΑΝοποίηση) της ΝΔ; Τι κάνει ο Μάκης Βορίδης; Και, κυρίως, τι θα κάνει ο Κώστας Καραμανλής;
«Ο φόβος απέναντι στην εθνική κυριαρχία», άρθρο του Παναγιώτη Σωτήρη. Μπορεί στην Ελλάδα η συνεργασία των Ανεξάρτητων Ελλήνων με τον ΣΥΡΙΖΑ να ήγειρε αντιδράσεις περισσότερο σε σχέση με την εκκλησιαστική πολιτική του κόμματος του Π. Καμμένου ή τη συνωμοσιολογική και αντισημιτική στάση τους, όμως στο εξωτερικό προκάλεσε μια ανησυχία άλλου τύπου, καθώς θεωρήθηκε έκφραση μιας ανησυχητικής στροφής υπέρ της προτεραιότητας της εθνικής κυριαρχίας…
«Και με τους 388.447 νεοναζί τι θα γίνει;», άρθρο του Αυγουστίνου Ζενάκου. Γιατί είναι παράξενο το ότι από όλο το κοινό που συγκρότησε το πολιτικό σύστημα της κρίσης, μεταξύ μνημονίων και ακροδεξιών πρακτικών, κάποιοι είναι τόσο καχύποπτοι που τις αποκαλύψεις για τη Χρυσή Αυγή δεν τις βλέπουν παρά ως μία ακόμη απάτη των πολιτικών;
«Σκοτώνω στο όνομα του Μωάμεθ, δοξολογώ την ελευθερία, και άλλοι συναφείς μύθοι», άρθρο της Αναστασίας Τσουκαλά. Σε μια κοινωνία όπου, στις 11 Ιανουαρίου 2015, τέσσερα εκατομμύρια άνθρωποι διαδήλωσαν υπέρ της ελευθερίας έκφρασης αλλά, λίγες ημέρες αργότερα, μια δημοσκόπηση δείχνει πως ένας στους δύο κρίνει αναγκαίο αντιτρομοκρατικό μέτρο τον περιορισμό της ελευθερίας έκφρασης στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, είναι προφανής η σύγχυση ως προς το τι είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να προστατευτεί…
«Τα γερμανορωσικά βουβάλια και ο ελληνικός βάτραχος», άρθρο του Άρη Χατζηστεφάνου. Πίσω από τις κραυγές Eυρωπαίων και Αμερικανών για το διπλωματικό άνοιγμα της Αθήνας προς τη Μόσχα κρύβεται ένα δαιδαλώδες πλέγμα διεθνών σχέσεων, καθώς και απρόσμενοι εχθροί αλλά και σύμμαχοι. Ένα επικίνδυνο φλερτ, που ίσως όμως αποτελεί το τελευταίο διεγερτικό στην πεθαμένη μας σχέση με την Ευρώπη…
«Πρέπει να αναγνωριστεί ο γάμος και η τεκνοθεσία των ομόφυλων ζευγαριών», άρθρο του Ιωάννη Στ. Δεληκωστόπουλου. Όσο κι αν ο ελληνικός λαός, κατά πλειοψηφία τουλάχιστον, λέγεται πως δεν το θέλει, η μόνη απάντηση στην προκατάληψη είναι η θέσπιση του γάμου και της τεκνοθεσίας για τα ομόφυλα ζευγάρια.
«Όλες οι δυνατότητες της προέδρου», ρεπορτάζ τoυ Κώστα Γυφτοδήμου. Πόσοι άραγε γνωρίζουν ότι η θέση του Προέδρου της Βουλής δεν είναι και τόσο διακοσμητική όσο την έχουμε συνηθίσει; Μπορεί να έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε τον εκάστοτε πρόεδρο της Βουλής ως ψηφολέκτη στις διαδικασίες ονομαστικής ψηφοφορίας, όπου παρίσταται αναγκαστικά, ή σε ρόλο «παιδονόμου» με την από μικροφώνου κούφια επίκληση άρθρων του Κανονισμού της Βουλής για να επιβάλει την υποτιθέμενη τάξη στα άδεια έδρανα, όμως η θέση του τρίτου τη τάξει πολιτειακού άρχοντα της χώρας μάλλον σημαίνει πολύ περισσότερα.
«Ο Γιάνης Βαρουφάκης και η πράξη των παιγνίων», άρθρο του Old Boy. Αν κάτι δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς είναι ότι ο Γιάνης Βαρουφάκης το «μνημόνιο» το έχει αποδομήσει εξαρχής, ότι έχει πολλάκις επιχειρηματολογήσει πως δεν υπάρχει στο τέλος αυτού του δρόμου οποιαδήποτε σωτηρία, και πως αυτό που ονομάστηκε «σωτηρία» ήταν εξαρχής καταστροφή. Διόλου απίθανο η θητεία του να αποδειχτεί σύντομη. Απίθανο, όμως, να περάσει απαρατήρητη…
«Οι συμφωνίες δεν τηρούνται!», ρεπορτάζ του Λεωνίδα Βατικιώτη. Oι συμφωνίες δεν τηρούνται πάντα κι αυτό το διδάσκουν πρώτοι απ’ όλους όσοι έχουν δύναμη να τις παραβιάζουν, όταν δεν τις φτιάχνουν στα μέτρα τους. Κάθε φορά ο συσχετισμός δύναμης αποφασίζει αν θα γίνουν σεβαστές ή όχι. Σήμερα, το ασυνήθιστο προνόμιο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι η ευρεία αποδοχή που συνάντησε στην κοινωνία η πρώτη κόντρα της με τους δανειστές, με αίτημα την εκδίωξη της τρόικας…
«Δεν πουλάμε αλλά και πουλάμε», ρεπορτάζ του Παναγιώτη Θεοδωρόπουλου. Το ζήτημα των αποκρατικοποιήσεων είναι ένα από τα «αγκάθια» που θα κληθεί να διαχειριστεί η νέα κυβέρνηση. Όχι μόνο γιατί οι μνημονιακές κυβερνήσεις ξεπούλησαν με σκανδαλώδη τρόπο ό,τι πρόλαβαν από τον δημόσιο πλούτο, αλλά και γιατί όλα έγιναν με την επίνευση των δανειστών και των εταίρων της ΕΕ. Θα πάρει πίσω η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το δημόσιο πλούτο, ακυρώνοντας τις σκανδαλώδεις συμβάσεις; Ή απλώς θα ’ρθει να ξαναμοιράσει την τράπουλα;
«Ο Γιάννης Στουρνάρας και ο ΣΥΡΙΖΑ», άρθρο του Αδάμ Γιαννίκου. Απ’ όλους τους αρνητικούς πρωταγωνιστές της μνημονιακής εποχής, μόνο ένας παραμένει σε θέση ισχύος μετά τις εκλογές του Ιανουαρίου. Έχοντας διατρέξει μια πορεία τριάντα ετών στα δημόσια πράγματα της χώρας, ο Γιάννης Στουρνάρας θα επιβιώσει πολιτικά και σε αυτήν συγκυρία;
«Άρης Βασιλόπουλος: «Εγώ θέλω. Ο Μελισσανίδης δεν ξέρω αν μπορεί να φτιάξει το γήπεδο»», συνέντευξη στη Μαρινίκη Αλεβιζοπούλου. Ένα δημαρχείο στην είσοδο του οποίου υπάρχει μόνιμα παρκαρισμένο περιπολικό της αστυνομίας. Δημοτικά συμβούλια τα οποία διαλύονται από… αυθόρμητους οπαδούς. Δημότες που ξυλοκοπούνται και τραμπουκίζονται. Και ένας δήμαρχος…
«Μητροπολίτης Γαβριήλ: To ποίμνιο και το γήπεδο», ρεπορτάζ του Διονυσίου Καλιντέρη και του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Η 1η Νοεμβρίου 2014 ήταν μια ημέρα δίχως προηγούμενο στην πρόσφατη ιστορία των σχέσεων Εκκλησίας και Πολιτείας. Μια ημέρα που θύμιζε περισσότερο ενθρόνιση Αρχιεπισκόπου εν αναμονή παρά απλού μητροπολίτη, και μάλιστα ηλικίας μόλις 38 ετών. Και όμως: για χάρη του Νέας Ιωνίας και Φιλαδελφείας Γαβριήλ, σήμανε προσκλητήριο όλης της εκκλησιαστικής, πολιτικής και οικονομικής ελίτ της χώρας – συμπεριλαμβανομένου (για πρώτη φορά σε αντίστοιχη περίσταση) του ίδιου του τότε πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά.
«Σπύρος Σαγιάς: Ο γενικός γραμματέας της επιχειρηματικής ελίτ», ρεπορτάζ του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου. Η είδηση της τοποθέτησης του δικηγόρου Σπύρου Σαγιά στη θέση του Γενικού Γραμματέα της κυβέρνησης πέρασε στα ψιλά. Όμως εγείρει πολλά και σοβαρά ερωτήματα. Με ποια κριτήρια ο Αλέξης Τσίπρας διορίζει σε μια τόσο νευραλγική θέση έναν νομικό που δούλεψε στο πλευρό υπουργών που «κατέστρεψαν την χώρα», όπως ο ίδιος έχει κατ’ επανάληψη δηλώσει; Τι ρόλο θα παίξει στην πρώτη κυβέρνηση με κορμό την Αριστερά ένας δικηγόρος ειδικός σε θέματα αποκρατικοποιήσεων και συνεργάτης όλης σχεδόν της επιχειρηματικής ελίτ της χώρας;
«Πώς μπορεί να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ξήλωμα της Eldorado Gold;», ρεπορτάζ της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου. Χάρισαν για ένα κομμάτι ψωμί τα μεταλλεία της Χαλκιδικής στην Eldorado Gold, κατέθεσαν ενστάσεις ακόμα κι όταν η Ευρωπαϊκή Επιτροπή έκρινε ότι ζημιώθηκε η χώρα από την πώληση, μηχανεύτηκαν κόλπα ώστε να φοροαπαλλάξουν, αδιαφόρησαν για την καταστροφή του φυσικού περιβάλλοντός, την υγεία των κατοίκων και των εργαζομένων, ξυλοκόπησαν όποιον αντέδρασε και κατασκεύασαν ενόχους-μέλη εγκληματικής οργάνωσης. Η νέα πολιτική εξουσία, μπορεί να κλείσει την ανοιχτή πληγή της Χαλκιδικής; Μπορεί να ξεκινήσει το ξήλωμα της Eldorado μέσα στο Φεβρουάριο;
«Συνέχεια και ρήξη για την παιδεία και τον πολιτισμό». Ο Αριστείδης Μπαλτάς και ο Νίκος Ξυδάκης συζητούν με την Έφη Γιαννοπούλου. Δύο διανοούμενοι, που βρέθηκαν αμέσως μετά τις εκλογές στην πολιτική ηγεσία των υπουργείων Παιδείας και Πολιτισμού. Με διαφορετικές αποσκευές από τους συνήθεις κατόχους τέτοιων θέσεων, με γνώση βαθιά του αντικειμένου, τόσο στη θεωρία όσο και στην καθημερινή πραγματικότητα του πεδίου. Συζητήσαμε μαζί τους, πριν τις προγραμματικές δηλώσεις της νέας κυβέρνησης προσπαθώντας να ανιχνεύσουμε τους άξονες στους οποίους σκοπεύουν να κινηθούν.
Οι στήλες του UNFOLLOW:
«Zaraleaks»: Ο Χριστόφορος Ζαραλίκος αναπολεί τις κλασικές ημέρες: «Περισσότερο απ’ όλους με τον ελληνικό κινηματογράφο έχουν ταυτιστεί οι βουλευτές του Ποταμιού, που συναγωνίζονται ποιος θα παίξει καλύτερα το ρόλο του Δήμου Σταρένιου να λεει «Οι Γερμανοί είναι φίλοι μας, για το καλό μας ήρθαν», και κάπου εκεί να πετάγεται η υστερική Εύα Μπράουν, που ζει ανάμεσά μας με το ψευδώνυμο Άδωνις Γεωργιάδης, ουρλιάζοντας «αυτή η ατάκα είναι δικιά μου!»»
«Social Μήδεια»: Η Αργυρώ Μουστάκα-Βρεττού ιδρώνει τις νύχτες: «Ξέρω πόσο μάταιο είναι. Δεν είσαι απλά παντρεμένος, Γιάνη, είσαι κοτζάμ Υπουργός. Εμένα θα γυρίσεις να κοιτάξεις; Όμως πρέπει να σ” το πω. Διαβάζω το μπλογκ σου, before it was cool. Σ’ έχω βρει στο skype και κάποια βράδια σου κάνω αναπάντητες».
«Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα»: Ο Depressed Pasok ανησυχεί και προειδοποιεί: «Και έχουμε και τον Τσίπρα να λέει «ελάτε να σηκώσουμε τον ήλιο»! Χελόου Αλέξη, είμαστε ακόμα εδώ, να τον αφήσεις κάτω τον ήλιο!».
«Εύκολα λόγια ή σκληρές αλήθειες;»: Ο Αδιάσειστος μοιράζεται τη νοσταλγική του διάθεση: «Οι άνεργοι παρά τις δυσκολίες είχαν σαν αποκούμπι την σταθερότητα του χρηματιστηρίου. Οι χαμηλόμισθοι, αν και δεν μπορούσαν να αποκτήσουν πολλά, αντλούσαν χαρά από το γεγονός ότι ο εργοδότης τους μπορούσε. Αυτή ήταν η όμορφη χώρα μας…»
«Διερευνητικά»: Ο Λευτέρης Χαραλαμπόπουλος αναλογίζεται την εντυπωσιακή εκκίνηση της νέας κυβέρνησης και διατυπώνει επιφυλάξεις: «Η ανθρώπινη ιστορία έχει αποδείξει ότι η εξουσία είναι ένα άκρως εξαρτησιογόνο ναρκωτικό. Γι’ αυτό, άλλωστε, δύσκολα βρίσκει κανείς ανθρώπους που τη γεύτηκαν κι έπειτα την αποχωρίστηκαν εύκολα ή χωρίς κόστος».
Στο UNFOLLOW 38, διαβάστε ακόμη:
«Αριστερά, πατριωτισμός και τα «δίκαια» του Έθνους», κριτική του Γιώργου Γιαννακόπουλου για το βιβλίου του νέου υπουργού Εξωτερικών Νίκου Κοτζιά, Αριστερά και Πατριωτισμός (εκδ. Πατάκη)
«Παρασιτώντας στο Παρόν», κριτική του Θωμά Τσαλαπάτη για τα Παράσιτα της Βίβιεν Φράντσμαν, παράσταση στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου.
«Η Αγάπη πάει στο Κατάρ», διήγημα του Τάσου Μελίτη
«Μυκήνες», ποίημα της Μαρίας Κουλούρη
«Πουτάνες», κόμικ του Σπύρου Δερβενιώτη
«ξεφτιλεμάρκετινγκ», σκίτσα της Αλέξιας Οθωναίου
και… σκίτσο του Γιάννη Ιωάννου
ΠΡΕΖΑ TV
7-2-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου