Ο 16χρονος Αμπντούλ που φιλοξενήθηκε στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα έζησε τον εφιάλτη του πολέμου
Συγκλονιστικές εικόνες ζωής και θανάτου ζωντανεύουν μέσα από τη μαρτυρία ενός 16χρονου παιδιού από τη Δαμασκό, του νεαρού Αμπντούλ, ο οποίος φιλοξενήθηκε πριν από λίγες μέρες στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα, μαζί με τρεις ακόμη Σύριους, που βίωσαν σκληρές εικόνες πολέμου στην πατρίδα τους. Ο νεαρός Σύριος, που βρέθηκε στο δρόμο της προσφυγιάς, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο κάτω από τον ουρανό της ελπίδας, αφηγήθηκε στους υπεύθυνους του ξενώνα τη ζωή του, τους λόγους που τον ανάγκασαν να αφήσει το σπίτι, τους γονείς, τα υπάρχοντά του, αναζητώντας στη συνέχεια μια καλύτερη ζωή μακριά από τα πυρά του πολέμου, σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Η συγκλονιστική μαρτυρία του νεαρού Σύριου, βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ και αναδεικνύει αθέατες πτυχές του αγώνα και της αγωνίας που βιώνει κάθε πρόσφυγας που αναζητά ένα παράθυρο ελπίδας, μακριά από τις φλόγες του πολέμου.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
«Είμαι ο Αμπντούλ, ένας νέος 16 ετών με όνειρα για το μέλλον, έχω μια αγαπημένη οικογένεια και πολλά μικρότερα αδέλφια, 3 αγόρια και 4 κορίτσια. Πήγαινα στο σχολείο μέχρι την 3η Γυμνασίου. Μου άρεσε πολύ το σχολείο. Ηθελα να καταφέρω να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων. Ομως η κατάσταση στη χώρα μου άλλαξε δραματικά τα τελευταία χρόνια» αρχίζει η αφήγηση του νεαρού Σύριου, ο οποίος ξεδιπλώνει στιγμές της ζωής του.
Περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη χώρα του, ο νεαρός Σύριος αναφέρει ότι «έχω δει φρικτά πράγματα να συμβαίνουν εξαιτίας του πολέμου. Καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να περιγράψει κανείς αυτό που ζούσαμε εκεί. Ανθρωποι σκοτώνονται από τα πυρά των ISIS. Μικρά παιδιά ανάμεσά τους. Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν καταστραφεί. Μόνο συντρίμμια βλέπει κανείς. Το σχολείο μου δεν υπάρχει πια».
Στην ψυχή και τα όνειρα του νεαρού Αμπντούλ δεν έχει θέση ο πόλεμος, η συστράτευση με τη βία, αλλά η ήρεμη ζωή «χωρίς να σκέφτομαι αν αύριο ζήσω ή πεθάνω» όπως σημειώνει ο ίδιος.
Οι φρικτές εικόνες του πολέμου που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του, τον οδήγησαν στη μεγάλη απόφαση να φύγει από τη Δαμασκό, με την προτροπή της οικογένειάς του. «Οι γονείς μου, μού έδωσαν όσες οικονομίες είχανε μαζέψει και την ευχή τους να καταφέρω να βρω ένα καλύτερο μέλλον. Μαζί με τρεις φίλους μου και τον ξάδελφό μου, περίπου όλοι στην ίδια ηλικία με μένα, ξεκινήσαμε πριν από ένα μήνα περίπου το ταξίδι με προορισμό την Ευρώπη. Δεν ξέραμε που ακριβώς θα πηγαίναμε. Είχαμε ακούσει ότι στη Σουηδία και την Ολλανδία είναι καλά τα πράγματα» θυμάται ο ίδιος.
Στο δρόμο της προσφυγιάς
Ο δρόμος της προσφυγιάς δύσκολος, γεμάτος κακουχίες και καρδιοχτύπι, ατέλειωτο περπάτημα και αγωνία. «Περάσαμε το Ιράκ, άλλοτε με αυτοκίνητο και άλλοτε με τα πόδια, βρίσκοντας χίλιες δυο δυσκολίες στη διαδρομή, έτσι αναγκαστήκαμε να περάσουμε από τα σύνορα του Ιράν κι εκεί να μείνουμε μία εβδομάδα σε ένα παλιό σπίτι με πολλούς άλλους ανθρώπους. Πληρώνοντας κάποιους ανθρώπους, μπήκαμε στην Τουρκία και με λεωφορείο φτάνουμε στο Ιζμίρ. Μέσα σε πέντε μέρες, αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, δυο άνθρωποι θέλησαν να μας βοηθήσουν να περάσουμε τη θάλασσα και να μπούμε στην Ελλάδα. Τους δώσαμε κάποια χρήματα κι εκείνοι μας έβαλαν σε μια φουσκωτή βάρκα, τους φίλους μου, εμένα και άλλους 30 ανθρώπους, μέσα σε αυτούς, οικογένειες με μωρά, γυναίκες, άνδρες και άλλους 5 συνομηλίκους μας» συνεχίζεται η αφήγηση.
Οι εμπειρίες που βίωσε, χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή και το μυαλό του, ενώ οι εικόνες που ξεδιπλώνονται μέσα από τη δραματική αφήγηση του νεαρού από τη Δαμασκό, αποτυπώνουν με έντονα χρώματα έναν αγώνα ζωής, που πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα. «Περάσαμε τη νύχτα και φτάσαμε στα παράλια της Χίου. Τη νύχτα η θάλασσα σε τρομάζει, είναι μυστηριώδης… οι μανάδες φοβόντουσαν για τα μικρά τους, εκείνα έκλαιγαν κι εμείς παρακαλούσαμε να βγούμε ζωντανοί στη στεριά. Το λιμενικό μας εντόπισε. Οι άνθρωποι που πριν μας βοήθησαν να περάσουμε, τώρα μας είχαν εγκαταλείψει, σε μια ξένη χώρα, μόνους μας» υπογραμμίζει ο νεαρός Αμπντούλ, μιλώντας πάντα σε πρώτο πρόσωπο.
«Το λιμενικό μας βοήθησε να βγούμε στη στεριά, μας μέτρησαν, μας ρώτησαν, με τη βοήθεια μεταφραστή, τα ονόματά μας, τις ηλικίες μας, την καταγωγή μας, ρώτησαν αν έχουμε ανάγκη από γιατρό. Εκεί μένουμε για μια εβδομάδα. Τις μέρες αυτές με ταλαιπωρεί ένα κρύωμα, νιώθω πολύ κουρασμένος, όμως η ελπίδα ανάβει πάλι μέσα μου. Συνειδητοποιώ πως τα κατάφερα και πέρασα στην Ευρώπη. Είμαι πιο κοντά στο όνειρό μου τώρα» συνεχίζει ο ίδιος.
Το ταξίδι συνεχίστηκε μέχρι τον ξενώνα της Αρσις, αλλά το μυαλό του νεαρού Αμπντούλ βρίσκονταν ήδη στον τελικό προορισμό, τη Σουηδία, τη χώρα στην οποία επιθυμεί να κάνει πράξη τα όνειρά του για σπουδές, εργασία, ήρεμη και δημιουργική ζωή.
«Οι αστυνομικοί μας είπαν ότι θα πρέπει να μεταφερθούμε σε έναν ξενώνα σε μια άλλη πόλη της Ελλάδας, που θα είναι κατάλληλος για εμάς. Ταξιδέψαμε κάποιες ώρες με το πλοίο. Μας είχαν ενημερώσει ότι θα πάμε στο Βόλο στον Ξενώνα της ΑΡΣΙΣ στη Μακρινίτσα. Εμένα το μυαλό μου ταξίδευε… μαζί και η ψυχή μου». καταλήγει η συγκλονιστική αφήγηση του νεαρού Σύριου. Ο νεαρός Αμπντούλ που συνέχισε το ταξίδι του, άφησε το αποτύπωμα της ψυχής του στη συγκλονιστική μαρτυρία ζωής που κλείνει με τη φράση: «Εκανα επιτέλους όνειρα για το μέλλον, άφηνα πίσω τον πόλεμο, το θάνατο. Ομως εκεί είναι και η οικογένειά μου. Δεν τους ξεχνώ. Στόχος μου είναι να φτάσω τώρα στη Σουηδία. Να σπουδάσω, να κάνω τα χαρτιά μου και να βρω ένα σπίτι, ώστε να μπορέσω να καλέσω τους γονείς μου και τα αδέλφια μου. Θα τα καταφέρω, το εύχομαι!».
ΖΗΤΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΥΠΝΟ
Παιδιά με όνειρα στον ξενώνα της Μακρινίτσας
Τριάντα συνολικά νεαροί Σύριοι φιλοξενήθηκαν το τελευταίο εξάμηνο στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα, οι οποίοι δεν ζήτησαν, ωστόσο, άσυλο αλλά κατευθύνθηκαν προς άλλες χώρες της Ευρώπης. Πρόσφατα, πριν από δύο περίπου εβδομάδες, φιλοξενήθηκαν στη Μακρινίτσα τέσσερις ακόμη νεαροί Σύριοι, ηλικίας 15-16 ετών, οι οποίοι επίσης κατευθύνθηκαν, μετά από ολιγοήμερη παραμονή στη Μακρινίτσα, προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
«Είναι όλα παιδιά με μόρφωση και επίπεδο, τα οποία αναγκάστηκαν λόγω του πολέμου να φύγουν από την πατρίδα τους, αλλά θα ήθελαν να επιστρέψουν όταν τελειώσει ο πόλεμος» όπως αναφέρει ο Κώστας Παπαδημητρίου, ψυχολόγος.
Σκιαγραφώντας το προφίλ των νεαρών προσφύγων από τη Συρία που φιλοξενούνται στον ξενώνα της Αρσις, ο κ. Παπαδημητρίου επισημαίνει ότι «είναι τόσο ταλαιπωρημένοι, που δεν έχουν πλέον αντοχές ούτε για φόβο. Το μόνο που θέλουν είναι φαγητό και ύπνο. Ερχόμενοι στον ξενώνα, αντικρίζουν ένα καινούργιο περιβάλλον και μετά από μια εβδομάδα διαμονής, βλέπει κανείς τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά τους. Είναι πάρα πολύ συνεργάσιμοι και το πνευματικό τους επίπεδο υψηλό, γιατί έχουν τελειώσει το σχολείο και οι γονείς τους έχουν ανάλογο κοινωνικό επίπεδο. Είναι παιδιά επιπέδου, τα οποία έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον πόλεμο».
Ο μέσος όρος διαμονής των νεαρών Σύριων στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα διαρκεί μία εβδομάδα, καθώς όλοι επιθυμούν να κατευθυνθούν στη συνέχεια σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με την ελπίδα να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.
http://www.taxydromos.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
21-12-2015
Συγκλονιστικές εικόνες ζωής και θανάτου ζωντανεύουν μέσα από τη μαρτυρία ενός 16χρονου παιδιού από τη Δαμασκό, του νεαρού Αμπντούλ, ο οποίος φιλοξενήθηκε πριν από λίγες μέρες στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα, μαζί με τρεις ακόμη Σύριους, που βίωσαν σκληρές εικόνες πολέμου στην πατρίδα τους. Ο νεαρός Σύριος, που βρέθηκε στο δρόμο της προσφυγιάς, αναζητώντας ένα καλύτερο αύριο κάτω από τον ουρανό της ελπίδας, αφηγήθηκε στους υπεύθυνους του ξενώνα τη ζωή του, τους λόγους που τον ανάγκασαν να αφήσει το σπίτι, τους γονείς, τα υπάρχοντά του, αναζητώντας στη συνέχεια μια καλύτερη ζωή μακριά από τα πυρά του πολέμου, σε κάποια Ευρωπαϊκή χώρα. Η συγκλονιστική μαρτυρία του νεαρού Σύριου, βλέπει για πρώτη φορά το φως της δημοσιότητας μέσω του ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΥ και αναδεικνύει αθέατες πτυχές του αγώνα και της αγωνίας που βιώνει κάθε πρόσφυγας που αναζητά ένα παράθυρο ελπίδας, μακριά από τις φλόγες του πολέμου.
Ρεπορτάζ: ΓΛΥΚΕΡΙΑ ΥΔΡΑΙΟΥ
«Είμαι ο Αμπντούλ, ένας νέος 16 ετών με όνειρα για το μέλλον, έχω μια αγαπημένη οικογένεια και πολλά μικρότερα αδέλφια, 3 αγόρια και 4 κορίτσια. Πήγαινα στο σχολείο μέχρι την 3η Γυμνασίου. Μου άρεσε πολύ το σχολείο. Ηθελα να καταφέρω να γίνω μηχανικός αυτοκινήτων. Ομως η κατάσταση στη χώρα μου άλλαξε δραματικά τα τελευταία χρόνια» αρχίζει η αφήγηση του νεαρού Σύριου, ο οποίος ξεδιπλώνει στιγμές της ζωής του.
Περιγράφοντας τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στη χώρα του, ο νεαρός Σύριος αναφέρει ότι «έχω δει φρικτά πράγματα να συμβαίνουν εξαιτίας του πολέμου. Καταστροφή. Δεν υπάρχει άλλη λέξη για να περιγράψει κανείς αυτό που ζούσαμε εκεί. Ανθρωποι σκοτώνονται από τα πυρά των ISIS. Μικρά παιδιά ανάμεσά τους. Σχεδόν όλα τα σπίτια έχουν καταστραφεί. Μόνο συντρίμμια βλέπει κανείς. Το σχολείο μου δεν υπάρχει πια».
Στην ψυχή και τα όνειρα του νεαρού Αμπντούλ δεν έχει θέση ο πόλεμος, η συστράτευση με τη βία, αλλά η ήρεμη ζωή «χωρίς να σκέφτομαι αν αύριο ζήσω ή πεθάνω» όπως σημειώνει ο ίδιος.
Οι φρικτές εικόνες του πολέμου που καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του, τον οδήγησαν στη μεγάλη απόφαση να φύγει από τη Δαμασκό, με την προτροπή της οικογένειάς του. «Οι γονείς μου, μού έδωσαν όσες οικονομίες είχανε μαζέψει και την ευχή τους να καταφέρω να βρω ένα καλύτερο μέλλον. Μαζί με τρεις φίλους μου και τον ξάδελφό μου, περίπου όλοι στην ίδια ηλικία με μένα, ξεκινήσαμε πριν από ένα μήνα περίπου το ταξίδι με προορισμό την Ευρώπη. Δεν ξέραμε που ακριβώς θα πηγαίναμε. Είχαμε ακούσει ότι στη Σουηδία και την Ολλανδία είναι καλά τα πράγματα» θυμάται ο ίδιος.
Στο δρόμο της προσφυγιάς
Ο δρόμος της προσφυγιάς δύσκολος, γεμάτος κακουχίες και καρδιοχτύπι, ατέλειωτο περπάτημα και αγωνία. «Περάσαμε το Ιράκ, άλλοτε με αυτοκίνητο και άλλοτε με τα πόδια, βρίσκοντας χίλιες δυο δυσκολίες στη διαδρομή, έτσι αναγκαστήκαμε να περάσουμε από τα σύνορα του Ιράν κι εκεί να μείνουμε μία εβδομάδα σε ένα παλιό σπίτι με πολλούς άλλους ανθρώπους. Πληρώνοντας κάποιους ανθρώπους, μπήκαμε στην Τουρκία και με λεωφορείο φτάνουμε στο Ιζμίρ. Μέσα σε πέντε μέρες, αφού ξεκουραστήκαμε λίγο, δυο άνθρωποι θέλησαν να μας βοηθήσουν να περάσουμε τη θάλασσα και να μπούμε στην Ελλάδα. Τους δώσαμε κάποια χρήματα κι εκείνοι μας έβαλαν σε μια φουσκωτή βάρκα, τους φίλους μου, εμένα και άλλους 30 ανθρώπους, μέσα σε αυτούς, οικογένειες με μωρά, γυναίκες, άνδρες και άλλους 5 συνομηλίκους μας» συνεχίζεται η αφήγηση.
Οι εμπειρίες που βίωσε, χαράχτηκαν ανεξίτηλα στην ψυχή και το μυαλό του, ενώ οι εικόνες που ξεδιπλώνονται μέσα από τη δραματική αφήγηση του νεαρού από τη Δαμασκό, αποτυπώνουν με έντονα χρώματα έναν αγώνα ζωής, που πέρασε κυριολεκτικά από σαράντα κύματα. «Περάσαμε τη νύχτα και φτάσαμε στα παράλια της Χίου. Τη νύχτα η θάλασσα σε τρομάζει, είναι μυστηριώδης… οι μανάδες φοβόντουσαν για τα μικρά τους, εκείνα έκλαιγαν κι εμείς παρακαλούσαμε να βγούμε ζωντανοί στη στεριά. Το λιμενικό μας εντόπισε. Οι άνθρωποι που πριν μας βοήθησαν να περάσουμε, τώρα μας είχαν εγκαταλείψει, σε μια ξένη χώρα, μόνους μας» υπογραμμίζει ο νεαρός Αμπντούλ, μιλώντας πάντα σε πρώτο πρόσωπο.
«Το λιμενικό μας βοήθησε να βγούμε στη στεριά, μας μέτρησαν, μας ρώτησαν, με τη βοήθεια μεταφραστή, τα ονόματά μας, τις ηλικίες μας, την καταγωγή μας, ρώτησαν αν έχουμε ανάγκη από γιατρό. Εκεί μένουμε για μια εβδομάδα. Τις μέρες αυτές με ταλαιπωρεί ένα κρύωμα, νιώθω πολύ κουρασμένος, όμως η ελπίδα ανάβει πάλι μέσα μου. Συνειδητοποιώ πως τα κατάφερα και πέρασα στην Ευρώπη. Είμαι πιο κοντά στο όνειρό μου τώρα» συνεχίζει ο ίδιος.
Το ταξίδι συνεχίστηκε μέχρι τον ξενώνα της Αρσις, αλλά το μυαλό του νεαρού Αμπντούλ βρίσκονταν ήδη στον τελικό προορισμό, τη Σουηδία, τη χώρα στην οποία επιθυμεί να κάνει πράξη τα όνειρά του για σπουδές, εργασία, ήρεμη και δημιουργική ζωή.
«Οι αστυνομικοί μας είπαν ότι θα πρέπει να μεταφερθούμε σε έναν ξενώνα σε μια άλλη πόλη της Ελλάδας, που θα είναι κατάλληλος για εμάς. Ταξιδέψαμε κάποιες ώρες με το πλοίο. Μας είχαν ενημερώσει ότι θα πάμε στο Βόλο στον Ξενώνα της ΑΡΣΙΣ στη Μακρινίτσα. Εμένα το μυαλό μου ταξίδευε… μαζί και η ψυχή μου». καταλήγει η συγκλονιστική αφήγηση του νεαρού Σύριου. Ο νεαρός Αμπντούλ που συνέχισε το ταξίδι του, άφησε το αποτύπωμα της ψυχής του στη συγκλονιστική μαρτυρία ζωής που κλείνει με τη φράση: «Εκανα επιτέλους όνειρα για το μέλλον, άφηνα πίσω τον πόλεμο, το θάνατο. Ομως εκεί είναι και η οικογένειά μου. Δεν τους ξεχνώ. Στόχος μου είναι να φτάσω τώρα στη Σουηδία. Να σπουδάσω, να κάνω τα χαρτιά μου και να βρω ένα σπίτι, ώστε να μπορέσω να καλέσω τους γονείς μου και τα αδέλφια μου. Θα τα καταφέρω, το εύχομαι!».
ΖΗΤΟΥΝ ΦΑΓΗΤΟ ΚΑΙ ΥΠΝΟ
Παιδιά με όνειρα στον ξενώνα της Μακρινίτσας
Τριάντα συνολικά νεαροί Σύριοι φιλοξενήθηκαν το τελευταίο εξάμηνο στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα, οι οποίοι δεν ζήτησαν, ωστόσο, άσυλο αλλά κατευθύνθηκαν προς άλλες χώρες της Ευρώπης. Πρόσφατα, πριν από δύο περίπου εβδομάδες, φιλοξενήθηκαν στη Μακρινίτσα τέσσερις ακόμη νεαροί Σύριοι, ηλικίας 15-16 ετών, οι οποίοι επίσης κατευθύνθηκαν, μετά από ολιγοήμερη παραμονή στη Μακρινίτσα, προς άλλες Ευρωπαϊκές χώρες.
«Είναι όλα παιδιά με μόρφωση και επίπεδο, τα οποία αναγκάστηκαν λόγω του πολέμου να φύγουν από την πατρίδα τους, αλλά θα ήθελαν να επιστρέψουν όταν τελειώσει ο πόλεμος» όπως αναφέρει ο Κώστας Παπαδημητρίου, ψυχολόγος.
Σκιαγραφώντας το προφίλ των νεαρών προσφύγων από τη Συρία που φιλοξενούνται στον ξενώνα της Αρσις, ο κ. Παπαδημητρίου επισημαίνει ότι «είναι τόσο ταλαιπωρημένοι, που δεν έχουν πλέον αντοχές ούτε για φόβο. Το μόνο που θέλουν είναι φαγητό και ύπνο. Ερχόμενοι στον ξενώνα, αντικρίζουν ένα καινούργιο περιβάλλον και μετά από μια εβδομάδα διαμονής, βλέπει κανείς τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά τους. Είναι πάρα πολύ συνεργάσιμοι και το πνευματικό τους επίπεδο υψηλό, γιατί έχουν τελειώσει το σχολείο και οι γονείς τους έχουν ανάλογο κοινωνικό επίπεδο. Είναι παιδιά επιπέδου, τα οποία έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τον πόλεμο».
Ο μέσος όρος διαμονής των νεαρών Σύριων στον ξενώνα της Αρσις στη Μακρινίτσα διαρκεί μία εβδομάδα, καθώς όλοι επιθυμούν να κατευθυνθούν στη συνέχεια σε άλλες χώρες της Ευρώπης, με την ελπίδα να ζήσουν μια καλύτερη ζωή.
http://www.taxydromos.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
21-12-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου