«Μήπως τελικά η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μαλακώσει την αντιλαϊκή μνημονιακή της πολιτική, σκέφτηκε ας πετάξω και λίγο Ξηρό στο θέατρο να γίνουν λίγο πιο “αριστερά” τα πράγματα;».
«Και τέλος πάντων, δεν ήξεραν (η κυβέρνηση, ο υπουργός Πολιτισμού εν προκειμένω) τι έργα επιλέγονται;».
Τα παραπάνω αποτελούν απάνθισμα διαλόγου έγκριτων δημοσιογράφων σε ενημερωτική εκπομπή μεγάλου καναλιού γύρω από το θέμα των ημερών, που δεν είναι άλλο από το ναυάγιο της παράστασης «Ισορροπία του Nash» στα αβαθή της λογοκρισίας, εξαιτίας των δόσεων συγγραφικού Ξηρού που έφερε στα σπλάχνα της...
Οι δημοσιογράφοι μάλιστα έφεραν ύφος απολύτως σχετικών ανθρώπων που δεν κοροϊδεύονται εύκολα, του τύπου: «Τι να μας πουν τώρα;»
Δηλαδή δεν μπορεί να μη φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Μπαλτάς, κάποιος κυβερνητικός τέλος πάντων. Μα δεν αρκεί που φταίνε για τόσα άλλα;
Οτι θα έφτιαχνε και το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν λίγο προχωρημένο σενάριο, αλλά να που το γράψαμε κι αυτό.
Οπως έχει πει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, ένας από τους ηθοποιούς της επίμαχης παράστασης, το θέμα, εκ των υστέρων, δεν είναι το «ανέβασμα» αλλά το «κατέβασμα», το οποίο δρομολογεί ένα ολοκαίνουργιο ζήτημα:
«Το αν η παράσταση έπρεπε να ανεβεί είναι άλλη συζήτηση. Εγώ πιστεύω ναι, αλλά είναι άλλη συζήτηση. Το αν ήταν σωστό, στην παράσταση που ήδη παιζόταν, να χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από βιβλίο του Σάββα Ξηρού και τι αυτό σημαίνει μπορούσαμε και έπρεπε να το συζητήσουμε εφόσον υπήρξαν αντιδράσεις. Είναι όμως άλλη συζήτηση. Από τη στιγμή που η παράσταση κατεβαίνει με απόφαση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης για λόγους που αφορούν το περιεχόμενό της, τότε έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση λογοκρισίας.
Και το θέμα ξεπερνάει πια και την παράσταση και το περιεχόμενό της.
Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι: Μπορεί σήμερα να γίνεται λογοκρισία στο Εθνικό και να κατεβαίνουν παραστάσεις λόγω του περιεχομένου τους; Το ερώτημα είναι πραγματικό και ανοικτό και θα κριθεί τις επόμενες μέρες. Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού πρέπει να ανακαλέσει την απόφασή της ή να παραιτηθεί».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου δεν είχε ενημερωθεί σχετικά με την ιδιαιτερότητα του έργου που ανέβαινε στην Πειραματική Σκηνή;
Υποθέτουμε ότι ήταν ενήμερος -ή μήπως όχι;-, δεν μπορεί να είχε αφήσει στην τύχη τους τα πράγματα στο Υπόγειο του REX. Αρα το είχε εγκρίνει.
Κι όταν ξέσπασε η διαμαρτυρία των ευαίσθητων με θέματα τρομοκρατίας κύκλων έδειχνε ότι υπερασπίζεται την απόφασή του. Μέχρι που ήρθαν οι «ρουκέτες». Δηλαδή οι απειλές εναντίον καλλιτεχνών και κοινού, όπως ισχυρίζεται ο Στάθης Λιβαθινός.
Στην ερώτηση ποιοι ήταν αυτοί που θα άνοιγαν πυρ εναντίον του θεάτρου στο κέντρο της Αθήνας ο καλλιτεχνικός διευθυντής απαντούσε: «Δεν αφήνουν τηλέφωνο και διεύθυνση αυτοί που απειλούν».
Σωστό, γι’ αυτό άλλωστε και ελέγχεται ως γελοία η αξιοπιστία τέτοιου είδους τηλεφωνικών κλήσεων. Δεν κλείνεις το θέατρο στην πρώτη απειλή, στην πρώτη τηλεφωνική φάρσα κάθε ανόητου.
Αλλωστε τέτοια πράγματα έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν, παραστάσεις όμως δεν κατέβηκαν όσοι παπάδες, χρυσαυγίτες ή θερμόαιμοι κι αν είχαν μαζευτεί έξω από τα θέατρα ψάλλοντας το μακρύ και το κοντό τους.
Υπόψη δε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχε συμβεί τίποτα από αυτά. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έστεκε λόγος για κάποια σχετική ανησυχία, δεν υπάρχει πάντα τρόπος προστασίας;
Οχι μόνο με την παρουσία αστυνομικής δύναμης αλλά ακόμα και με την επιστράτευση του καλλιτεχνικού κόσμου εφόσον χρειαζόταν.
«Αργήσατε μια μέρα» είπε ο Στάθης Λιβαθινός στους ανθρώπους του θεάτρου που κινητοποιήθηκαν τις επόμενες ώρες μετά την απόφαση λογοκρισίας που είχε πάρει ώστε να σταματήσουν οι παραστάσεις.
Τι ακριβώς εννοεί; Οτι τον άφησαν στον αγώνα μόνο του;
Μα αυτός είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής κι αυτό που περίμεναν άπαντες ήταν ότι εκείνος θα πράξει το αυτονόητο: θα υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασης μέσα στο Εθνικό Θέατρο.
Ποιος μπορούσε να σκεφτεί ότι θα κατέβαζε την παράσταση; Σήμερα όλοι, ακόμα και οι κατήγοροί του, αυτοί που τον εγκαλούσαν για το θέμα Ξηρού, θεωρούν «ντροπιαστική» και «απαράδεκτη» την απόφαση να λογοκρίνει την παράσταση, άσχετα αν οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν έπρεπε να έχει θέση στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής.
Λένε δηλαδή οι άνθρωποι: πάνω απ' όλα η ελευθερία της τέχνης...
Ακούσαμε ότι το ποτήρι της υπομονής του ξεχείλισε όταν «τον “έκοψε” το Μέγκα, το ξέρεις;», μας είπε μετ’ επιτάσεως συνεργάτης του.
Δεν λέω, δεν είναι και μικρός ο καημός, η ντροπή να σε κόψει το Μέγκα…
Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Καμιά ρουκέτα δεν απειλούσε το κτίριο του Εθνικού Θεάτρου.
Μήπως οι «ρουκέτες», δηλαδή η απειλή για κόψιμο χορηγιών -αχ αυτές οι χορηγίες...-, ρίχτηκαν ήδη από κάποια ευαγή ιδρύματα και συγκεκριμένες τράπεζες;
Κι αν είναι έτσι, μπορεί ένα Εθνικό Θέατρο, που ο μεγαλύτερός του χορηγός είναι το εισιτήριο των Ελλήνων πολιτών καθώς και η συρρικνωμένη έστω κρατική επιχορήγηση, να παραδίδεται άνευ όρων σε τέτοιες, πραγματικές και όχι δήθεν, απειλές, που και όνομα και διεύθυνση έχουν;
«Η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργούσε» σημειώνεται στην ανακοίνωση του Στάθη Λιβαθινού «την στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο στηρίζει εγκληματίες καταδικασμένους για πάντα στη συνείδηση του ελληνικού λαού;».
Σε ποιους άραγε θα καλλιεργούσε αυτή την εντύπωση; Στην κοινωνία ή στους χορηγούς;
Πόσες διαφορετικές ανακοινώσεις αντέχει να βγάλει ένα Εθνικό Θέατρο για το ίδιο θέμα;
Για ένα καυτό θέμα που το ενθρόνισε αυτές τις μέρες στην καρδιά της επικαιρότητας, θέμα σοβαρό που η αντιμετώπισή του απαιτεί θάρρος και την ομοψυχία των ανθρώπων του;
Τρεις ανακοινώσεις έχουν βγει μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Η πρώτη από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Στάθη Λιβαθινό, όπου αναγγέλλει τη διακοπή των παραστάσεων (ο αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Αμπαζής δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την απόφαση).
Η δεύτερη από το Δ.Σ. του Θεάτρου, όπου διατυπώνεται η διαφωνία των μελών του για το σταμάτημα των παραστάσεων, και η τελευταία από τους διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.
Και οι τρεις ανακοινώσεις προσεγγίζουν τη συγκεκριμένη ιστορία δίνοντας διαφορετικές εξηγήσεις για τις προθέσεις και τα αποτελέσματα.
Μέσα στην αντάρα των δηλώσεων και των ανακοινώσεων δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το Δ.Σ. είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Στάθη Λιβαθινό.
«Δεν είχε συμφωνήσει ουδέποτε το Δ.Σ.» διαψεύδει ο πρόεδρος Θανάσης Παπαγεωργίου. «Ο καλλιτεχνικός διευθυντής πήρε αυτή την απόφαση μόνος του, παρόλο που θέσαμε υπόψη του ξεκάθαρα τη δική μας αντίθετη άποψη».
Στην ανακοίνωση του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου υπογραμμίζεται:
«Πιστεύουμε ότι η παράσταση έπρεπε να ολοκληρώσει τον κύκλο της, διαφωνούμε με το κατέβασμα του έργου. Κάποιοι επιθυμούν να μας ρίξουν σ' έναν βαθύ συντηρητισμό και μάλιστα σε μια στιγμή που γύρω μας καταρρέουν τα αυτονόητα. Εξαφανίζεται πλέον και η απλή λογική: από πού κι ώς πού όταν ο καλλιτέχνης μιλάει για ένα θέμα και το ερευνά, σημαίνει ότι το αγκαλιάζει και το ενστερνίζεται; Από πότε υπάρχουν στην τέχνη θέματα ταμπού; Θα 'πρεπε να διαγραφούν λαμπρά κομμάτια από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, αν υπερίσχυε αυτή η αόρατη λίστα απαγορεύσεων! Η τέχνη οφείλει να φιλοξενεί τη φωνή των αδικημένων αλλά και των αδικούντων. Αλλιώς δεν θα 'πρεπε να ανεβαίνει κανένα έργο του Σέξπιρ».
Οι Πρόδρομος Τσινικόρης και Ανέστης Αζάς, διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής «-1», αναφέρονται στην ανακοίνωσή τους σε «προσωρινή ήττα», σημειώνουν ότι «η Πειραματική Σκηνή βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στο μάτι ενός κυκλώνα συνειδητής παραπληροφόρησης και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων» και τονίζουν ότι ο Στάθης Λιβαθινός «αποφάσισε να διακόψει τις παραστάσεις καθώς το πρώτο μέλημά του είναι να προστατευτούν οι άνθρωποι, η συνολική λειτουργία και ο ίδιος ο θεσμός του Εθνικού Θεάτρου, που όντας ο μοναδικός κρατικός θεατρικός φορέας της πρωτεύουσας είναι από τη φύση του εξαιρετικά ευάλωτος σε κάθε είδους επιθέσεις και πολιτικές πιέσεις».
Έφη Μαρίνου
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
2-2-2016
«Και τέλος πάντων, δεν ήξεραν (η κυβέρνηση, ο υπουργός Πολιτισμού εν προκειμένω) τι έργα επιλέγονται;».
Τα παραπάνω αποτελούν απάνθισμα διαλόγου έγκριτων δημοσιογράφων σε ενημερωτική εκπομπή μεγάλου καναλιού γύρω από το θέμα των ημερών, που δεν είναι άλλο από το ναυάγιο της παράστασης «Ισορροπία του Nash» στα αβαθή της λογοκρισίας, εξαιτίας των δόσεων συγγραφικού Ξηρού που έφερε στα σπλάχνα της...
Οι δημοσιογράφοι μάλιστα έφεραν ύφος απολύτως σχετικών ανθρώπων που δεν κοροϊδεύονται εύκολα, του τύπου: «Τι να μας πουν τώρα;»
Δηλαδή δεν μπορεί να μη φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο Μπαλτάς, κάποιος κυβερνητικός τέλος πάντων. Μα δεν αρκεί που φταίνε για τόσα άλλα;
Οτι θα έφτιαχνε και το ρεπερτόριο του Εθνικού Θεάτρου ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν λίγο προχωρημένο σενάριο, αλλά να που το γράψαμε κι αυτό.
Οπως έχει πει ο Κώστας Παπακωνσταντίνου, ένας από τους ηθοποιούς της επίμαχης παράστασης, το θέμα, εκ των υστέρων, δεν είναι το «ανέβασμα» αλλά το «κατέβασμα», το οποίο δρομολογεί ένα ολοκαίνουργιο ζήτημα:
«Το αν η παράσταση έπρεπε να ανεβεί είναι άλλη συζήτηση. Εγώ πιστεύω ναι, αλλά είναι άλλη συζήτηση. Το αν ήταν σωστό, στην παράσταση που ήδη παιζόταν, να χρησιμοποιούνται αποσπάσματα από βιβλίο του Σάββα Ξηρού και τι αυτό σημαίνει μπορούσαμε και έπρεπε να το συζητήσουμε εφόσον υπήρξαν αντιδράσεις. Είναι όμως άλλη συζήτηση. Από τη στιγμή που η παράσταση κατεβαίνει με απόφαση της καλλιτεχνικής διεύθυνσης για λόγους που αφορούν το περιεχόμενό της, τότε έχουμε μια ξεκάθαρη περίπτωση λογοκρισίας.
Και το θέμα ξεπερνάει πια και την παράσταση και το περιεχόμενό της.
Το ερώτημα που μπαίνει τώρα είναι: Μπορεί σήμερα να γίνεται λογοκρισία στο Εθνικό και να κατεβαίνουν παραστάσεις λόγω του περιεχομένου τους; Το ερώτημα είναι πραγματικό και ανοικτό και θα κριθεί τις επόμενες μέρες. Η καλλιτεχνική διεύθυνση του Εθνικού πρέπει να ανακαλέσει την απόφασή της ή να παραιτηθεί».
Ο καλλιτεχνικός διευθυντής του Εθνικού Θεάτρου δεν είχε ενημερωθεί σχετικά με την ιδιαιτερότητα του έργου που ανέβαινε στην Πειραματική Σκηνή;
Υποθέτουμε ότι ήταν ενήμερος -ή μήπως όχι;-, δεν μπορεί να είχε αφήσει στην τύχη τους τα πράγματα στο Υπόγειο του REX. Αρα το είχε εγκρίνει.
Κι όταν ξέσπασε η διαμαρτυρία των ευαίσθητων με θέματα τρομοκρατίας κύκλων έδειχνε ότι υπερασπίζεται την απόφασή του. Μέχρι που ήρθαν οι «ρουκέτες». Δηλαδή οι απειλές εναντίον καλλιτεχνών και κοινού, όπως ισχυρίζεται ο Στάθης Λιβαθινός.
Στην ερώτηση ποιοι ήταν αυτοί που θα άνοιγαν πυρ εναντίον του θεάτρου στο κέντρο της Αθήνας ο καλλιτεχνικός διευθυντής απαντούσε: «Δεν αφήνουν τηλέφωνο και διεύθυνση αυτοί που απειλούν».
Σωστό, γι’ αυτό άλλωστε και ελέγχεται ως γελοία η αξιοπιστία τέτοιου είδους τηλεφωνικών κλήσεων. Δεν κλείνεις το θέατρο στην πρώτη απειλή, στην πρώτη τηλεφωνική φάρσα κάθε ανόητου.
Αλλωστε τέτοια πράγματα έχουν γίνει ξανά στο παρελθόν, παραστάσεις όμως δεν κατέβηκαν όσοι παπάδες, χρυσαυγίτες ή θερμόαιμοι κι αν είχαν μαζευτεί έξω από τα θέατρα ψάλλοντας το μακρύ και το κοντό τους.
Υπόψη δε ότι στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είχε συμβεί τίποτα από αυτά. Ακόμα κι αν υποθέσουμε ότι έστεκε λόγος για κάποια σχετική ανησυχία, δεν υπάρχει πάντα τρόπος προστασίας;
Οχι μόνο με την παρουσία αστυνομικής δύναμης αλλά ακόμα και με την επιστράτευση του καλλιτεχνικού κόσμου εφόσον χρειαζόταν.
«Αργήσατε μια μέρα» είπε ο Στάθης Λιβαθινός στους ανθρώπους του θεάτρου που κινητοποιήθηκαν τις επόμενες ώρες μετά την απόφαση λογοκρισίας που είχε πάρει ώστε να σταματήσουν οι παραστάσεις.
Τι ακριβώς εννοεί; Οτι τον άφησαν στον αγώνα μόνο του;
Μα αυτός είναι ο καλλιτεχνικός διευθυντής κι αυτό που περίμεναν άπαντες ήταν ότι εκείνος θα πράξει το αυτονόητο: θα υπερασπιστεί την ελευθερία της έκφρασης μέσα στο Εθνικό Θέατρο.
Ποιος μπορούσε να σκεφτεί ότι θα κατέβαζε την παράσταση; Σήμερα όλοι, ακόμα και οι κατήγοροί του, αυτοί που τον εγκαλούσαν για το θέμα Ξηρού, θεωρούν «ντροπιαστική» και «απαράδεκτη» την απόφαση να λογοκρίνει την παράσταση, άσχετα αν οι ίδιοι πιστεύουν ακράδαντα ότι δεν έπρεπε να έχει θέση στο ρεπερτόριο της Πειραματικής Σκηνής.
Λένε δηλαδή οι άνθρωποι: πάνω απ' όλα η ελευθερία της τέχνης...
Ακούσαμε ότι το ποτήρι της υπομονής του ξεχείλισε όταν «τον “έκοψε” το Μέγκα, το ξέρεις;», μας είπε μετ’ επιτάσεως συνεργάτης του.
Δεν λέω, δεν είναι και μικρός ο καημός, η ντροπή να σε κόψει το Μέγκα…
Αλλά ας είμαστε σοβαροί. Καμιά ρουκέτα δεν απειλούσε το κτίριο του Εθνικού Θεάτρου.
Μήπως οι «ρουκέτες», δηλαδή η απειλή για κόψιμο χορηγιών -αχ αυτές οι χορηγίες...-, ρίχτηκαν ήδη από κάποια ευαγή ιδρύματα και συγκεκριμένες τράπεζες;
Κι αν είναι έτσι, μπορεί ένα Εθνικό Θέατρο, που ο μεγαλύτερός του χορηγός είναι το εισιτήριο των Ελλήνων πολιτών καθώς και η συρρικνωμένη έστω κρατική επιχορήγηση, να παραδίδεται άνευ όρων σε τέτοιες, πραγματικές και όχι δήθεν, απειλές, που και όνομα και διεύθυνση έχουν;
«Η συνέχιση της παράστασης θα καλλιεργούσε» σημειώνεται στην ανακοίνωση του Στάθη Λιβαθινού «την στρεβλή εντύπωση ότι το Εθνικό Θέατρο στηρίζει εγκληματίες καταδικασμένους για πάντα στη συνείδηση του ελληνικού λαού;».
Σε ποιους άραγε θα καλλιεργούσε αυτή την εντύπωση; Στην κοινωνία ή στους χορηγούς;
Πόσες διαφορετικές ανακοινώσεις αντέχει να βγάλει ένα Εθνικό Θέατρο για το ίδιο θέμα;
Για ένα καυτό θέμα που το ενθρόνισε αυτές τις μέρες στην καρδιά της επικαιρότητας, θέμα σοβαρό που η αντιμετώπισή του απαιτεί θάρρος και την ομοψυχία των ανθρώπων του;
Τρεις ανακοινώσεις έχουν βγει μέχρι στιγμής τουλάχιστον. Η πρώτη από τον καλλιτεχνικό διευθυντή Στάθη Λιβαθινό, όπου αναγγέλλει τη διακοπή των παραστάσεων (ο αναπληρωτής καλλιτεχνικός διευθυντής Θοδωρής Αμπαζής δεν ήταν σύμφωνος με αυτή την απόφαση).
Η δεύτερη από το Δ.Σ. του Θεάτρου, όπου διατυπώνεται η διαφωνία των μελών του για το σταμάτημα των παραστάσεων, και η τελευταία από τους διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.
Και οι τρεις ανακοινώσεις προσεγγίζουν τη συγκεκριμένη ιστορία δίνοντας διαφορετικές εξηγήσεις για τις προθέσεις και τα αποτελέσματα.
Μέσα στην αντάρα των δηλώσεων και των ανακοινώσεων δημιουργήθηκε η εντύπωση ότι το Δ.Σ. είχε αρχικά συμφωνήσει με τον Στάθη Λιβαθινό.
«Δεν είχε συμφωνήσει ουδέποτε το Δ.Σ.» διαψεύδει ο πρόεδρος Θανάσης Παπαγεωργίου. «Ο καλλιτεχνικός διευθυντής πήρε αυτή την απόφαση μόνος του, παρόλο που θέσαμε υπόψη του ξεκάθαρα τη δική μας αντίθετη άποψη».
Στην ανακοίνωση του Δ.Σ. του Εθνικού Θεάτρου υπογραμμίζεται:
«Πιστεύουμε ότι η παράσταση έπρεπε να ολοκληρώσει τον κύκλο της, διαφωνούμε με το κατέβασμα του έργου. Κάποιοι επιθυμούν να μας ρίξουν σ' έναν βαθύ συντηρητισμό και μάλιστα σε μια στιγμή που γύρω μας καταρρέουν τα αυτονόητα. Εξαφανίζεται πλέον και η απλή λογική: από πού κι ώς πού όταν ο καλλιτέχνης μιλάει για ένα θέμα και το ερευνά, σημαίνει ότι το αγκαλιάζει και το ενστερνίζεται; Από πότε υπάρχουν στην τέχνη θέματα ταμπού; Θα 'πρεπε να διαγραφούν λαμπρά κομμάτια από τη λογοτεχνία, τον κινηματογράφο, το θέατρο, αν υπερίσχυε αυτή η αόρατη λίστα απαγορεύσεων! Η τέχνη οφείλει να φιλοξενεί τη φωνή των αδικημένων αλλά και των αδικούντων. Αλλιώς δεν θα 'πρεπε να ανεβαίνει κανένα έργο του Σέξπιρ».
Οι Πρόδρομος Τσινικόρης και Ανέστης Αζάς, διευθυντές της Πειραματικής Σκηνής «-1», αναφέρονται στην ανακοίνωσή τους σε «προσωρινή ήττα», σημειώνουν ότι «η Πειραματική Σκηνή βρέθηκε από τη μια στιγμή στην άλλη στο μάτι ενός κυκλώνα συνειδητής παραπληροφόρησης και μικροπολιτικών σκοπιμοτήτων» και τονίζουν ότι ο Στάθης Λιβαθινός «αποφάσισε να διακόψει τις παραστάσεις καθώς το πρώτο μέλημά του είναι να προστατευτούν οι άνθρωποι, η συνολική λειτουργία και ο ίδιος ο θεσμός του Εθνικού Θεάτρου, που όντας ο μοναδικός κρατικός θεατρικός φορέας της πρωτεύουσας είναι από τη φύση του εξαιρετικά ευάλωτος σε κάθε είδους επιθέσεις και πολιτικές πιέσεις».
Έφη Μαρίνου
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
2-2-2016
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου