Σαν μια ενοχλητική υπόμνηση στο συλλογικό μας υποσυνείδητο ξαναρχίζει η δίκη της Χρυσής Αυγής, πάλι στο περιθώριο των σπουδαίων που μας απασχολούν καθημερινά. Η δίκη της εγκληματικής οργάνωσης δεν είναι πια trendy, πέρασαν χρόνια από τότε που η αδηφάγα επικαιρότητα την άλεσε και την έκανε σκόνη πάνω στις 32 δικογραφίες.
Η δίκη έχει γίνει, εδώ και πολλούς μήνες, υπόθεση λίγων επίμονων δημοσιογράφων και μιας μάνας. Η Μάγδα Φύσσα, μοναχική και τραγική φιγούρα, βρίσκεται κάθε πρωί εκεί, σαν να ανάβει το καντήλι στο μνήμα του μοναχογιού της.
Πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια από τη νύχτα του μαχαιρώματος και η δίκη βρίσκεται ακόμα στα μισά. Ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, οι χρυσαυγίτες βαθμοφόροι ασχημονούν στη Βουλή, οι νεοναζί είδαν πάλι τα ποσοστά τους να σκαρφαλώνουν. Τόσο αίμα, τόση ομολογημένη βία, τόσες εικόνες μιλιταριστικής βαρβαρότητας, και εμείς τους αφήσαμε να επιστρέψουν στη φρικτή τους κανονικότητα. Είναι η Δικαιοσύνη τόσο ανήμπορη; Είναι η Δημοκρατία τόσο αδρανής; Είναι οι πολίτες της τόσο αμνήμονες;
Φοβάμαι ότι συμβαίνουν και τα τρία. Μόνο για να βρεθεί η κατάλληλη αίθουσα για να διεξαχθεί η δίκη πέρασαν μήνες. Δεν ευθύνεται κανείς από το υπουργείο Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, για τις τραγικές καθυστερήσεις σε μια τόσο ζωτική για την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας υπόθεση; Και το κυριότερο, ο λαός. Δεν ενοχλούμαστε από το αίμα στα χέρια τους;
Είναι μια ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έχει υποτιμηθεί. Τα χρόνια που τόκιζαν στη δυστυχία του κόσμου και έσπερναν μίσος, κάποιοι πολίτες διαπαιδαγωγούνταν. Εμαθαν στην τοξική άρνηση, στην αντισυστημική οργή, στη νομιμοποιημένη μισαλλοδοξία. Και τώρα οι γεννήτορες τούς εγκατέλειψαν για να γίνουν εκείνοι το χειρότερο σύστημα των Μνημονίων.
Πόσα κόμματα μένουν πια για να υποδεχθούν τους ψηφοφόρους που επιλέγουν με δηλητηριασμένο θυμικό; Ελάχιστα, και σίγουρα ανάμεσά τους η Χρυσή Αυγή. Οποιος νομίζει ότι η εναντίωση στο σύστημα έχει σταθερό ιδεολογικό πρόσημο είναι γελασμένος - η ευρωπαϊκή εμπειρία το αποδεικνύει. Το απαίδευτο, αφηνιασμένο μυαλό δεν βλέπει μπροστά του το μαχαίρι στο στομάχι του Φύσσα, αλλά την ανεργία του, τη φτώχεια του, την περιθωριοποίησή του - δεν θέλει δικαιοσύνη, αλλά εκδίκηση.
Αλλά κι εμείς ξεχάσαμε τις δολοφονίες κάτω από πολλές στρώσεις μικρής και μεγάλης επικαιρότητας. Ξεθύμανε και η δική μας η οργή και στείλαμε στις πίσω σελίδες τον αδικοχαμένο μουσικό - ο θάνατός του ένα ακόμα περιστατικό χρυσαυγίτικης θεματικής μαζί με τη σφαλιάρα στον Δένδια. Ο χρόνος δεν σκοτώνει μόνο τον πόνο αλλά και τον θυμό. Γι' αυτό η δίκη της Χρυσής Αυγής μοιάζει με εικόνες από επίκαιρα παρελθόντων ετών, γι' αυτό η Μάγδα Φύσσα είναι μόνη.
Λίνα Παπαδάκη
Διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του Ποταμιού
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
8-9-2017
Η δίκη έχει γίνει, εδώ και πολλούς μήνες, υπόθεση λίγων επίμονων δημοσιογράφων και μιας μάνας. Η Μάγδα Φύσσα, μοναχική και τραγική φιγούρα, βρίσκεται κάθε πρωί εκεί, σαν να ανάβει το καντήλι στο μνήμα του μοναχογιού της.
Πέρασαν ήδη τέσσερα χρόνια από τη νύχτα του μαχαιρώματος και η δίκη βρίσκεται ακόμα στα μισά. Ο δολοφόνος είναι ελεύθερος, οι χρυσαυγίτες βαθμοφόροι ασχημονούν στη Βουλή, οι νεοναζί είδαν πάλι τα ποσοστά τους να σκαρφαλώνουν. Τόσο αίμα, τόση ομολογημένη βία, τόσες εικόνες μιλιταριστικής βαρβαρότητας, και εμείς τους αφήσαμε να επιστρέψουν στη φρικτή τους κανονικότητα. Είναι η Δικαιοσύνη τόσο ανήμπορη; Είναι η Δημοκρατία τόσο αδρανής; Είναι οι πολίτες της τόσο αμνήμονες;
Φοβάμαι ότι συμβαίνουν και τα τρία. Μόνο για να βρεθεί η κατάλληλη αίθουσα για να διεξαχθεί η δίκη πέρασαν μήνες. Δεν ευθύνεται κανείς από το υπουργείο Δικαιοσύνης, για παράδειγμα, για τις τραγικές καθυστερήσεις σε μια τόσο ζωτική για την ίδια τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας υπόθεση; Και το κυριότερο, ο λαός. Δεν ενοχλούμαστε από το αίμα στα χέρια τους;
Είναι μια ευθύνη της σημερινής κυβέρνησης, των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, που έχει υποτιμηθεί. Τα χρόνια που τόκιζαν στη δυστυχία του κόσμου και έσπερναν μίσος, κάποιοι πολίτες διαπαιδαγωγούνταν. Εμαθαν στην τοξική άρνηση, στην αντισυστημική οργή, στη νομιμοποιημένη μισαλλοδοξία. Και τώρα οι γεννήτορες τούς εγκατέλειψαν για να γίνουν εκείνοι το χειρότερο σύστημα των Μνημονίων.
Πόσα κόμματα μένουν πια για να υποδεχθούν τους ψηφοφόρους που επιλέγουν με δηλητηριασμένο θυμικό; Ελάχιστα, και σίγουρα ανάμεσά τους η Χρυσή Αυγή. Οποιος νομίζει ότι η εναντίωση στο σύστημα έχει σταθερό ιδεολογικό πρόσημο είναι γελασμένος - η ευρωπαϊκή εμπειρία το αποδεικνύει. Το απαίδευτο, αφηνιασμένο μυαλό δεν βλέπει μπροστά του το μαχαίρι στο στομάχι του Φύσσα, αλλά την ανεργία του, τη φτώχεια του, την περιθωριοποίησή του - δεν θέλει δικαιοσύνη, αλλά εκδίκηση.
Αλλά κι εμείς ξεχάσαμε τις δολοφονίες κάτω από πολλές στρώσεις μικρής και μεγάλης επικαιρότητας. Ξεθύμανε και η δική μας η οργή και στείλαμε στις πίσω σελίδες τον αδικοχαμένο μουσικό - ο θάνατός του ένα ακόμα περιστατικό χρυσαυγίτικης θεματικής μαζί με τη σφαλιάρα στον Δένδια. Ο χρόνος δεν σκοτώνει μόνο τον πόνο αλλά και τον θυμό. Γι' αυτό η δίκη της Χρυσής Αυγής μοιάζει με εικόνες από επίκαιρα παρελθόντων ετών, γι' αυτό η Μάγδα Φύσσα είναι μόνη.
Λίνα Παπαδάκη
Διευθύντρια του Γραφείου Τύπου του Ποταμιού
http://www.efsyn.gr/
ΠΡΕΖΑ TV
8-9-2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου