Ο ΦΟΙΝΙΚΑΣ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΠΙΑ:ΕΝΑ ΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΠΡΟΚΛΗΣΗ,ΓΙΑ ΤΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ ΚΑΙ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ...(ΔΙΑΔΩΣΤΕ ΤΟ)

“Η γενιά του Πολυτεχνείου”.

Τί ωραίο που ακούγεται!
Τί τιμητικο!
Με τί καμάρι κάθε χρόνο βγαίνουν
όλοι εκείνοι οι αγωνιστές να μας πουν
πώς έριξαν τη χούντα,
πώς αντιστάθηκαν και πώς αγωνίστηκαν
για ένα καλύτερο μέλλον για τα παιδιά τους.
Φυσικά ποτέ δεν ακούμε αν τα κατάφεραν ή όχι.
Ξεχνάμε όμως κάτι πολύ σημαντικό:
Τον φοίνικα που αναγγενάται από τις στάχτες του.
Σύμβολο της δικτατορίας του '67
που έχασε την αξία του,
που βεβηλώθηκε η έννοιά του, που απαξιώθηκε..

Εδώ έχουμε ένα απίστευτο παράδοξο:
Οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε έβραζε το αίμα τους
και πυρπόλησαν τον φοίνικα
έτσι ώστε να ξαναγεννηθεί,
οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι,
σκόρπισαν τις στάχτες του σε διάφορα γραφεία,
σε ατέλειωτα ράφια γεμάτα αιτήσεις,
σε ατέλειωτες ουρές ,
σε ρουσφέτια ,
δημιουργώντας έναν απέραντο λαβύρινθο
γραφειοκρατίας, αναποτελεσματικότητας ,
απίστευτης βλακείας και σοβαροφάνειας.

Σαν να μην έφτανε αυτό
στρογγυλοκάθισαν
τους “επαναστατημένους” κώλους τους
σε ξεφτισμένες (όπως οι συνειδήσεις τους)
πολυθρόνες δίνοντας εντολές
και στέλνοντας υπομνήματα.Το αποτέλεσμα; Εμείς.
“Η γενιά των 680 ευρώ”.
Όχι και πολύ κολακευτικό θα έλεγα...
Πώς τα φέρνει όμως η ρημάδα η ζωή καμιά φορά:
Από το πολυτεχνείο στα 680 ευρώ!
Σύμπτωση;
Ίσως.

Το θέμα είναι ένα:
Καλοί οι αγώνες που γίνανε
και μπράβο σε αυτούς που τους έδωσαν.
Από εδώ και πέρα όμως;
Δεν ξέρω για σας αλλά εμένα
μου τη δίνει αυτό το “γενιά των 680 ευρώ”.

Θέλω κάτι καλύτερο.
Και θα το έχω. “Εννοείς παραπάνω λεφτά;”
θα ρωτήσει κάποιος.
(όπως ας πούμε γενιά των “1200 ευρώ;”)
“Και γιατί όχι;Πιο ωραία δεν ακούγεται;”
θα απαντήσω με ανόητο χιούμορ.

Όμως το πρόβλημα δεν είναι στο νούμερο
που συνοδεύει τη γενιά μας
αλλά στην ταυτότητά της.
Δεν βαρεθήκατε να είμαστε μεζεδάκια διαλογής
για το σύστημα που μας χωνεύει
και μας στέλνει στο βόθρο;
Τώρα εμείς πρέπει να γίνουμε το τανκς.
Οι πύλες του δικού μας πολυτεχνείου
είναι πολύ μεγαλύτερες και πολύ πιο ανθεκτικές.

Και η λύση είναι μία:
Να μπουκάρουμε στα γραφεία τους
και να τους πούμε:
“Ευχαριστούμε για τον αγώνα που δώσατε.
Άντε στο διάολο τώρα!
Ήρθε η σειρά μας!”

Πάνος Παπαπαναγιώτου
(Y-Magazine)

Υ.Γ: Φυσικά υπάρχουν
(και αλίμονο σε όλους μας αν δεν υπήρχαν)
φωτεινές εξαιρέσεις ανθρώπων
που συνεχίζουν τον αγώνα που ξεκίνησαν
για ένα καλύτερο μέλλον.

Υ.Γ2: Ειρωνεία:
Οι άλλοτε επαναστατημένοι φοιτητές
απαξιούν το σημερινό φοιτητικό κίνημα
αποκαλώντας τους νέους “ταραξίες”!

Υ.Γ3: Εν'όψη των εξελίξεων στην παιδεία
και στην οικονομία θα ήθελα
να θυμίσω το θρυλικό
“Ψωμί-Παιδεία-Ελευθερία”
και να προκαλέσω τον καθέναν από σας
να σκεφτεί τί από αυτά έχει και τί όχι.

ΠΡΕΖΑ TV
15-11-2008