Η ΕΥΗ ΤΣΕΚΟΥ ΠΕΡΙΓΡΑΦΕΙ ΜΕ ΑΝΑΤΡΙΧΙΑΣΤΙΚΕΣ ΛΕΠΤΟΜΕΡΙΕΣ ΤΗΝ ΕΡΩΤΙΚΗ ΤΗΣ ΣΥΝΕΥΡΕΣΗ ΜΕ ΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΖΑΧΟΠΟΥΛΟ (ΚΕΙΜΕΝΟ ΣΟΚ ΠΟΥ ΠΡΟΚΑΛΕΙ)

Κατέφθασα στο ξενοδοχείο αγχωμένη και ιδρωμένη.
Το αφροντούς με άρωμα ώριμης παπάγιας
πήγε στράφι…
Προσπάθησα να το ξεχάσω
και να προχωρήσω παρακάτω στη ζωή μου.

Ανέβηκα με τις σκάλες ως τον έκτο όροφο,
καθότι η περιφέρεια του κώλου μου
κόντευε να φτάσει την περιφέρεια
Κεντρικής Μακεδονίας.
Χτύπησα την πόρτα του 666 τρεις φορές γρήγορα,
έξι αργά, καπάκι οχτώ τέταρτα και τέσσερα όγδο
α στα 135 bpm και εφτά τρίηχα δεκάτου έκτου
σε μέτρο εννιά όγδοα.
Αυτό ήταν το συνθηματικό μας με το Χρήστο.

Ο διαολάκος μου, άνοιξε την πόρτα ημίγυμνος.
Μόλις είχε κάνει μπάνιο και είχε τυλίξει
πρόχειρα γύρω από τη μέση του
ένα υπέρδιπλο σεντόνι.
Μου χαμογέλασε πονηρά και με οδήγησε
κατευθείαν στο κρεβάτι,
όπου τύλιξε τα μεγάλα,
σαν αγελαδινά μπούτια χέρια του, γύρω μου.

Με κοίταξε στα μάτια και μου είπε:
«Σταμάτησε του ρολογιού τους δείκτες,
τώρα που είμαστε αγκαλιά…»

Αφού ταξίδεψα για λίγο το βλέμμα μου
στα γλιστερά του μάγουλα και στις δίπλες
του λαιμού του, απάντησα λάγνα:
«Παιδί μου παράξενο, παιδί μου αλλιώτικο,
παιδί μου ωραίο…
Τυχαία σε γνώρισα, τυχαία σ’ αγάπησα
γιατί ήταν μοιραίο…»

Εκείνος συγκινημένος από τους στοίχους, συνέχισε:
«Είσαι μια καμήλα, είσαι μια καμήλα,
μια καμήλα όμορφη που μασάει φύλλα…».

Τότε κι εγώ του έδωσα τη χαριστική βολή.
«Αρκούδα, αρκούδα, για ‘μένανε τραγούδα...»Αυτό ήταν…
Το πάθος μας συνεπήρε
και τα κορμιά μας κυλίστηκαν στο στρώμα.
Ο Χρήστος μου έβγαλε τα ρούχα βίαια και αντρίκια,
ενώ εγώ καμάρωνα καρτερικά τις χιλιάδες
λιπώδεις αναδιπλώσεις του κορμιού του.
Τι κι αν το στήθος του ήταν πιο μεγάλο από το δικό μου…
Τι κι αν ήξερα τι έτρωγε κάθε μέρα,
από τη μυρωδιά του μουστακιού του…
Σημασία έχει που τις απόκριες
τον είχα βάψει πράσινο
και ήταν το πιο πετυχημένο Φαλακρό όρος
που είχε περάσει ποτέ από το καρναβάλι της Πάτρας.

Ο Χρήστος ήταν για μένα ο άνθρωπός μου.
Γι’ αυτό και ήμουν δίπλα του
από την πρώτη στιγμή στο πρόβλημά του.

Αφού μου έβγαλε τα ρούχα,
αφού έπεσε από πάνω μου
με παφλασμό και μούγκρισε σαν γορίλλας
ορμώμενος από το ζωώδες του ένστικτο,
σταμάτησε απογοητευμένος
και ζάρωσε δίπλα μου στο κρεβάτι.

«Μη στεναχωριέσαι κουρκουμπινάκι μου»,
του είπα.
«Δεν πειράζει που δε σου σηκώνεται,
θα φταίει το άγχος της καθημερινότητας.
Εγώ σ’ αγαπάω ότι κι αν έχεις,
γι’ αυτό και ήρθα σήμερα εδώ προετοιμασμένη.
Ήξερα πως ο Εμπεδοκλής
δε θα μας κάνει πάλι τη χάρη,
κι έτσι έφερα κάτι για να ανάψουν τα αίματα.»

Η ΚΑΜΕΡΑ...

Άνοιξα την τσάντα μου
και έβγαλα το γυαλιστερό αντικείμενο.
«Έφερα… μια κάμερα.
Λέω λαχανοντολμαδάκι μου έτσι,
για αλλαγή, να προσποιηθούμε ότι είμαστε πορνοστάρ.
Εσύ θα είσαι ο παραγωγός της ταινίας,
κι εγώ η πρωτάρα στάρλετ
που θα έρθει για να παίξει στην ταινία σου.
Κι έτσι, από τη μία το σενάριο,
από την άλλη η κάμερα
που θα καταγράφει ό,τι κάνουμε,
θα ξεχάσεις τα προβλήματά σου,
θα ηλεκτριστεί η ατμόσφαιρα και ο Εμπεδοκλής
θα σταθεί και πάλι στο ύψος του.
Τι λες κι εσύ;»

Με κοίταξε με τα κουταβίσια μάτια του
να στάζουν σιρόπι καραμέλα.
«Ας το κάνουμε σαρμαδάκι μου…»
Έτσι κι έγινε.

Η βραδιά που περάσαμε ήταν υπέροχη.
Τα κύματα του λιπώδους ιστού του
με κατέκλυζαν το ένα μετά το άλλο,
οι τρίχες ουραγκοτάγκου που διήτρεχαν
την επιφάνεια του δέρματός του έγλειψαν
σπιθαμή προς σπιθαμή το δικό μου,
τα σωματικά μας υγρά άλλαξαν στρατόπεδα,
μικρόβια και κολοβακτηρίδια.
Όλα ήταν μαγικά μέχρι
που χτύπησε το τηλέφωνό μου.

«Άστο μαρουλάκι μου, μη το σηκώνεις»,
μου είπε τρυφερά εκσφενδονίζοντας
διάφορα υγρά από το στόμα.
«Έλα βρε μπακλαβαδάκι μου,
μπορεί να είναι κάτι επείγον»,
ανταπάντησα ναζιάρικα.
«Ναι; Η ίδια. Πώς; Το σπίτι;
Μάλιστα. Κατάλαβα. Γεια σας»

Σηκώθηκα έντρομη προχωρώντας
προς το παράθυρο. Κοίταξα έξω με βλέμμα απλανές.
Η τράπεζα θα μου πάρει πια το σπίτι.
Γαμημένο καζίνο, άτιμοι ζιγκολό,
παπάρες τοκογλύφοι. Με καταστρέψατε…
Πού θα βρω τώρα ένα εκατομμύριο ευρώ
για να ξελασπώσω…;;;

Το κειμενο φερνει στην επιφανεια
η ΜΑΝΙΑΚΗ του ΠΡΕΖΑ TV
28-11-2008