Ο ΛΑΚΗΣ ΛΑΖΟΠΟΥΛΟΣ,ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΠΙΣΗΜΗ ΠΡΕΜΙΕΡΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ Ο ΒΙΟΠΑΛΑΙΣΤΗΣ ΣΤΗ ΣΤΕΓΗ,ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ ΠΡΩΤΟΣΕΛΙΔΑ ΕΦΗΜΕΡΙΔΩΝ ΚΑΙ BLOG...

«Λαζόπουλος σε νέα στέγη»
(ένθετο «αθηνόραμα Magazine Θέατρο», 6.11.2008)

Το ζήτημα είναι «πώς» φτάνει κανείς στη στέγη. Ο δικός μου ήρωας, ο βιοπαλαιστής-καταχραστής Οδυσσέας φτάνει στη στέγη της (αυθαίρετης εννοείται...) βίλας του επειδή ξεχείλισε το ρέμα. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή κι ας ξεκαθαρίσουμε κάτι: Ο «Βιοπαλαιστής στη στέγη» δεν έχει σχέση με την επικαιρότητα. Δεν θέλησα ν' αναπαραγάγω σε θεατρική φόρμα την τηλεοπτική μου δουλειά. Ο «Βιοπαλαιστής...» συναντά μεν το σήμερα, αλλά ξεκινά από τη δεκαετία του '60 κι ακολουθεί τη διαδρομή του Νεοέλληνα από τότε μέχρι τώρα. Ο κεντρικός ήρωας, την ώρα που βουλιάζει, βλέπει τη ζωή του να περνάει μπροστά απ' τα μάτια του. Ποιος ήταν τέλος πάντων; Ένας νέος, γεννημένος τη δεκαετία του '60 στην Πρέβεζα, γιος παπά κι αδερφός καλόγριας. Θέλησε να φύγει από την επαρχία, τα κατάφερε, λήστεψε και πλούτισε, ήρθε στην πρωτεύουσα, μπήκε σε χοντρά κόλπα κι έφτασε μέχρι τη Μύκονο, το πούρο και το νεοπλουτισμό. και τώρα βιώνει τον προσωπικό του «Τιτανικό». Το πρόσωπο που του παραστέκεται δεν είναι άλλο από τη γυναίκα του, την Πηνελόπη. Και η μεγάλη μου χαρά είναι που έγραψα αυτόν το ρόλο έχοντας στον νου μου τη Χρύσα Ρώπα και μαζί της θα παίζω φέτος: η Χρύσα μπορεί να εκπροσωπήσει στο απόλυτο
τη νεύρωση της σημερινής Ελληνίδας.

«Από τους επαναστατημένους στους μπερδεμένους»
(τίτλος άρθρου για την ελληνική νεολαία
από τη δεκαετία του '60 μέχρι σήμερα, «ΤΑ ΝΕΑ», 15.11.08)

Πράγματι, οι τότε επαναστατημένοι νέοι μπερδεύτηκαν στην πορεία από το πολύ ψέμα. Ακριβώς τι συνέβη; Η μεσαία τάξη βούτηξε στη διαφθορά προκειμένου ν' ανέβει, να φτάσει στην Ψαρρού: σ' αυτή την «τραγωδία στα λευκά». Από το '60 η μεσαία τάξη εισχωρούσε ολοένα και πιο βαθιά στη διαφθορά κι έβρισκε συνέχεια άλλοθι για να δικαιολογηθεί. Ξέρετε τι τραγουδάει στην παράσταση ο ήρωάς μου στα 17 του, όταν αποφασίζει να κάνει μια ληστεία προκειμένου να «γλιτώσει» από την Πρέβεζα; «Απόψε-απόψε χαιρετώ την επαρχία / απόψε αποχαιρετώ την ησυχία / απόψε θα σκοτώσω με μανία / το φόβο τον κρυμμένο στη γωνία / δεν θα μείνω εγώ εδώ / σαν τους άλλους να τρελαθώ / δεν θα σέρνομαι εγώ στα καφενεία / να σκοτώνω στο τάβλι την ανία / δεν θα μείνω εδώ εγώ...». Κάποια στιγμή όμως, μεγαλώνοντας, ο ήρωάς μου, ακριβώς όπως και οι νέοι τού τότε, κατάλαβε ότι είναι ίδιος με εκείνους που στα νιάτα του κατηγορούσε - τα ίδια μούτρα έχουν. Μπερδεύτηκε η τάξη της εξέγερσης με την τάξη της εξουσίας. Δεν είχε ξεκαθαρίσει ο καθένας τη θέση του. Μπορεί δηλαδή να εργάζεσαι και να βγάζεις χρήματα και να καταξιώνεσαι, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως ανήκεις στην εξουσία. Εγώ θα επιμείνω: δεν είμαι μέσα στην εξουσία. Το ότι εισακούεται η φωνή μου δεν σημαίνει ότι ανήκω στην εξουσία. Δεν διεκδικώ κάποια δημόσια θέση, ούτε εκβιάζω το σύστημα ώστε να λάβω κάποιο αξίωμα ή «κάτι» πέρα από το να μπορώ να κάνω τη δουλειά μου όσο πιο καλά γίνεται. Αν ήμουν στην εξουσία, θα μπορούσα και να πραγματοποιώ ό,τι διεκδικώ. Δεν παίρνω όμως εγώ τις αποφάσεις... Εκείνο που μπορώ να κάνω ως δημιουργός είναι να τοποθετούμαι, να εκφράζομαι και να μην υποχωρώ σε ό,τι αισθάνομαι πως αξίζει να πω. Το ίδιο θέλω να προκαλέσω και με τον «Βιοπαλαιστή»: να γελάσει και να πονέσει το κοινό και, γυρίζοντας σπίτι του, ο θεατής να πει: «Θέλω κι εγώ ν' αλλάξω τη ζωή μου προς το καλύτερο».

«Κραχ 2008: Το τέλος της χρηματοπιστωτικής
παγκοσμιοποίησης;»
(από blog στο Διαδίκτυο)

Ήταν αναμενόμενο. Αν ο κομουνισμός κατέρρευσε πιο γρήγορα γιατί είχε εχθρό του την ευμάρεια, αποδείχθηκε πως κι ο καπιταλισμός είχε το δικό του τέλος: το τέλος της απληστίας. Ανοίγεται τώρα ένας νέος πολιτικός δρόμος παγκοσμίως. Μπορούμε τώρα να «ξαναδιαβάσουμε» τον κόσμο από την αρχή. Ας μη φοβόμαστε μόνο. Ας έχουμε ελπίδα. Κι ας ξαναγκαλιαστούμε σαν λαός. Γιατί χωριστήκαμε σε «παρτάκηδες» και target groups και βιώσαμε στο κόκαλο το διαφημιστικό και καταναλωτικό εμφύλιο. Όπως λέει και το τελευταίο τραγούδι της παράστασης: «Τέλος-τέλος / ή μια καινούργια αρχή; / Ανάποδα τον κόσμο να διαβάσουν / μόνο οι τρελοί μπορούν». Το πιστεύω αυτό. Εκείνο που μπορεί τελικά να τρελάνει κάποιον είναι η ατάκα «λογικέψου». Εμένα όταν μου λένε να λογικευτώ, είναι σαν να μου ζητάνε να πάω σε μια άγνωστη τοποθεσία, την οποία μου παρουσιάζουν σαν πάρα πολύ γνωστή. Μα πού είναι αυτό το μέρος; Και σε τι βοήθησε όσους το επισκέφθηκαν;«Ηρεμήστε με Ομπάμα!»
(τίτλος άρθρου στη βρετανική εφημερίδα «Τhe Τimes»,
αναδημοσίευση στην «Ελευθεροτυπία», 10.11.08)

Όλοι θέλουμε να ηρεμήσουμε και όλοι θέλουμε να ελπίσουμε. Το ίδιο, βέβαια, το σύστημα δεν δίνει πολλές ελπίδες για ηρεμία. Δεν σημαίνει δηλαδή πως ο Ομπάμα θα είναι οπωσδήποτε καλύτερος από τον Κλίντον, ακριβώς όπως γνωρίζουμε πως ο πόλεμος στη Γιουγκοσλαβία δεν ήταν του Μπους. Το σίγουρο είναι ότι ο Μπους δεν κατέστρεψε μόνο την Αμερική. 'Ανοιξε πολέμους και προκάλεσε πληγές σε παγκόσμιο επίπεδο. Στις μέρες του η Αμερική έχασε την αξιοπρέπεια και την κυριαρχία της κι έγινε λαομίσητη. Μαζί με τους δύο ουρανοξύστες της 11ης/9 κατέρρευσε και η ίδια η χώρα: βυθίστηκε στην αλαζονεία της, αντέδρασε δίχως σύνεση και καταβαράθρωσε την οικονομία της. Ο ίδιος ο Μπους ταυτίστηκε όμως με το τέλος του καπιταλισμού κι αυτό είναι το μόνο θετικό. Ο Ομπάμα έρχεται τώρα δείχνοντας σύνεση και μιλάει ξανά για «ένωση» αντί ν' αναμασήσει το τελειωμένο σλόγκαν «Η Αμερική και οι άλλοι».

«Η Σάρα Πέιλιν πυροβολεί από τα 8 της χρόνια»
(τίτλος άρθρου στο «Έθνος», 16.09.2008)

Η Σάρα η... Κρισάρα, αντί να παραδεχτεί ότι είναι πυροβολημένη από τα 8 της χρόνια, βγαίνει και δηλώνει ότι ξέρει να πυροβολεί! Καλά, αν συνέχιζα το «Αλ-Τσαντίρι Nιούζ», θα την είχα σταθερή πελάτισσα. Η Σάρα, η Μάρα και το κακό συναπάντημα είναι το «άλλο» πρόσωπο της Αμερικής, εκείνο που θέλει να δηλώσει πως «ΟΚ, η Αμερική
δεν έχασε ακόμη τη χαζομάρα της».
Ο Ομπάμα, πάλι, είναι εκείνος που δηλώνει πως «η Αμερική “είδε”». Είναι δύο διαμετρικά αντίθετες εικόνες της ίδιας χώρας και είναι ευτυχές το ότι υπερίσχυσε η εικόνα του Ομπάμα αντί της άλλης. Προσοχή όμως: γιατί άραγε υπερίσχυσε ο Ομπάμα; Μήπως γιατί ήταν ο ιδανικός για ν' ανακόψει το ορμητικό κύμα της λαϊκής εξέγερσης που έρχεται κι έχει το «χρώμα» του Ομπάμα; Ποιος άλλος θα ησύχαζε τους πληγέντες Αφροαμερικανούς της Αμερικής; Ποιος μπορεί να καθησυχάσει τους Ολυμπιακούς όταν χάνει η ομάδα τους; Μόνο ένας Ολυμπιακός.
«Ασφαλιστικό: Ξέφρενο πάρτι επιτήδειων με τα ταμεία»
(τίτλος άρθρου στο «Ποντίκι», 13.11.2008)

Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν ήταν ποτέ ασφαλή και οι επιτήδειοι κυκλοφορούν ανεξέλεγκτοι από το '90. Τώρα το καταλάβαμε; Πρόκειται για συμμορίες. Έχουμε να κάνουμε με μια μαφία κι ο νονός της είναι το συμφέρον. Η Ελλάδα, λίγο πριν από το βρόμικο '89, άρχισε να παίρνει τον κατήφορο. Τρεις ήταν οι διαδοχικές φάσεις αυτής της πτωτικής πορείας: πρώτον, η εποχή που το ΠΑΣΟΚ έχασε τη σοσιαλιστική του ταυτότητα, καταχρέωσε τη χώρα κι άρπαξε κονδύλια. δεύτερον, οι Ολυμπιακοί Αγώνες που έφτασαν την ελληνική αλαζονεία στο αποκορύφωμά της, με τη σπατάλη τρισεκατομμυρίων για μια ψεύτικη χαρά που μας έφυγε πλέον τελείως και τρίτον, η δεύτερη τετραετία του Κ. Καραμανλή, κατά την οποία ο Έλληνας συνειδητοποίησε πως βρίσκεται όχι απλά στο μηδέν, αλλά ακόμη πιο κάτω. Αυτή η συνθήκη μηδενός που περιγράφω σηματοδοτείται ξεκάθαρα... με τους Βατοπαιδινούς. Τι χρειαζόμαστε τώρα; Να σταματήσουμε επιτέλους τα ψέματα. Μιλώντας συμβολικά, το ποτάμι που πλημμυρίζει κάτω από το σπίτι του βιοπαλαιστή Οδυσσέα στην παράσταση είναι το ψέμα. «Μπαζώσαμε» τη ζωή μας με ψέματα. Τώρα το φράγμα ξεχείλισε και δεκαετίες ψεμάτων μάς παρασύρουν στον πνιγμό. Έτσι κι ο ήρωάς μου ανακαλύπτει αυτήν την ύστατη στιγμή πως ο μεγαλύτερος ηρωισμός είναι να διορθώνεις το χαλασμένο σου εαυτό.

«Βατοπαίδι και μοναχισμός
το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού»
(σύνθημα που ακούστηκε πρόσφατα
σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας του ΣΥΡΙΖΑ)

Στη ζωή μπορείς να υποδυθείς διάφορους ρόλους. ένας από αυτούς είναι και ο ρόλος του μοναχού. Κι αυτή η συνειδητοποίηση είναι μεγάλο σοκ για τον Έλληνα. Επειδή όμως επισκέπτομαι το 'Αγιον Όρος από το '78, ξέρω καλά πως υπάρχουν και «κανονικοί», αληθινοί μοναχοί. Οι ιδιαιτερότητες και τα ειδικά οικονομικά προνόμια που παραχωρούνται εδώ και χρόνια στο 'Αγιον Όρος κατέστησαν τη Μονή Βατοπαιδίου θρησκευτική offshore που διαχειρίζεται μια τεράστια περιουσία. Το τωρινό σκάνδαλο ήταν τόσο αναμενόμενο όσο και η διεθνής χρηματοπιστωτική κρίση.

«Η Τέχνη τα 'παιξε»
(editorial ύστερα από επίσκεψη σε αθηναϊκή γκαλερί
πρωτοποριακής τέχνης, «LIFO», 6.11.2008)

Το ότι «η τέχνη τα 'παιξε» σημαίνει μεν ότι μπερδεύτηκε αλλά και ότι έπαψε πλέον να είναι κατευθυνόμενη, ελεγχόμενη και εύκολα αναγνώσιμη: έγινε ανεξέλεγκτη. Το «μπέρδεμα», βέβαια, για το οποίο μιλούσαμε στην αρχή υπάρχει σε όλους τους χώρους - μοιραία και στο χώρο της τέχνης. Δεν θα μιλήσω για το τι συμβαίνει στις γκαλερί, γιατί δεν συνηθίζω να συχνάζω εκεί. Βλέπω όμως εδώ και χρόνια το μπέρδεμα που επικρατεί στο θέατρο: το τηλε-θέατρο, με τα εργάκια-λυόμενα, σκότωσε το αληθινό θέατρο, ενώ διάφορες άλλες μοντερνιές γίνονται δίχως ν' αφήνουν κανένα ίχνος πίσω τους και κανένα χνάρι πάνω μας. Προσπάθησα στον «Βιοπαλαιστή» να μην ακολουθήσω κανέναν από αυτούς τους «κανόνες» που νιώθω πως λειτουργούν διαλύοντας έναν από τους τελευταίους χώρους σκέψης: το θέατρο. Ο δρόμος μου είναι πάντα σατιρικός, τα δάνεια αριστοφανικά, η φόρμα θυμίζει την επιθεώρηση, αλλά είναι κάτι πέρα από εκείνη: γι' αυτό εξάλλου, αποκαλώ τον «Βιοπαλαιστή» μετα-επιθεώρηση. Κι αν ο βιοπαλαιστής μου ψάχνει κάτι, αυτό είναι το συνολικό «τις πταίει;» για την τωρινή κατάσταση του Νεοέλληνα.

Πρεμιερα στο «Θέατρον», Κέντρο Πολιτισμού Ελληνικός Κόσμος (Πειραιώς 254),
το οποίο εγκαινιάζεται επίσημα με αυτή την υπερπαραγωγή,
με το σκηνικό της μόνο να κοστίζει 250.000 ευρώ.
τηλ.: 212-2540311
Εισιτήρια: 15€ (φοιτητικό), 22€, 30€, 35€, 50€.
Πρεμιέρα: 4 Δεκεμβρίου
Παραστάσεις: Τετ-Σαβ. 20:45, Κυρ. 19:30

ΠΡΕΖΑ TV
4-12-2008

πηγη:Αθηνοραμα