ΑΣ ΚΑΝΟΥΝ ΚΑΤΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΟΙ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΚΑΤΩ,ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2009,ΣΤΗΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΜΑΣ...
Ενας πατέρας ζητεί απάντηση για τον αδόκητο χαμό του παιδιού του, μια μάνα λέει πως όταν φέρεσαι καλά στα παιδιά είναι ήρεμα, όταν τα δένεις είναι απρόβλεπτα, άλλη μάνα εξομολογείται ότι πήρε την κόρη της στο σπίτι και της μαθαίνει να κοιμάται στο κρεβάτι, όχι στο πάτωμα. Το κράτος Πρόνοιας είναι «εδώ», κραυγαλέα ελλειμματικό σε ανθρώπους και μέσα, με ταυτότητα περασμένων δεκαετιών, και πρωταγωνιστές - θύματα τους πάσχοντες, τους συγγενείς των πασχόντων, και –κατά περίπτωση– τους νοσηλευτές.
Ο εφιάλτης της Λέρου αναβιώνει στα μικρά ιδρύματα της Πρόνοιας. Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων στον Σκαραμαγκά είναι ένα από αυτά που ονομάζουμε «κολαστήρια» ή «αποθήκες ψυχών». Οι σημερινοί τρόφιμοι μπήκαν παιδιά, οι περισσότεροι είκοσι χρόνια πριν, με μια αναπηρία (βαριά νοητική υστέρηση ή αυτισμό) και προοδευτικά έγιναν χρόνιοι πάσχοντες που χάνουν τη φυσική τους υπόσταση. Η χειρότερη «πάθησή» τους είναι η ιδρυματοποίηση.
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ενα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του. Αλλες λιγότερο ακραίες, αλλά εξίσου σοβαρές περιπτώσεις, όπως ο θάνατος του Χ.Θ. από βαριά αφυδάτωση, υπόθεση που εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη.
Η στάση του προσωπικού του θεραπευτηρίου, το οποίο είναι λιγοστό και ανεπαρκές, που αντιμετωπίζει αμυντικά τις αιτιάσεις των γονιών, οι οποίοι καταφεύγουν στη Δικαιοσύνη, έχει οδηγήσει σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων και ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση του ιδρύματος. Οι γονείς εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη λειτουργία κλειστού κυκλώματος εποπτείας που έχει εγκαταστήσει η διοίκηση, επειδή τους δίνει μια ασφάλεια.
Γιατί αυτό που κυριαρχεί μέσα τους είναι ο φόβος για τη ζωή και την καθημερινότητα των παιδιών τους, στα οποία οι ίδιοι, επειδή δεν υπάρχουν κοινοτικές δομές φροντίδας, δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι καλύτερο. Είναι απίστευτο, αλλά υπάρχουν λίστες αναμονής πολλών ετών γι’ αυτά τα ιδρύματα.
Στον ιδιωτικό τομέα, οι τιμές είναι απαγορευτικές και φθάνουν τα 1.800 αλλά και 2.500 ευρώ μηνιαίως, σε ακραίες περιπτώσεις. Οπου η οικονομική συμμετοχή των γονιών είναι μικρή, με τη συμβολή των Ταμείων, οι επιχειρήσεις καταφεύγουν σε άλλες μεθόδους για να κάνουν διαλογή. Ζητούν από τους γονείς προκαταβολές 5.000 - 7.000 ευρώ, που οι περισσότεροι βέβαια δεν έχουν...
«Το ίδρυμα χρειάζεται προσωπικό», τόνισε η ψυχίατρος κ. Κ. Λάγιου, η οποία στο παρελθόν επισκεπτόταν περιστασιακά τα παιδιά.
«Δεν υπάρχει γιατρός σε συνεχή βάση, σωστή φροντίδα των περιθαλπομένων».
– Οι γονείς καταγγέλλουν ότι δέρνουν τα παιδιά συστηματικά. Αληθεύει;
– Δεν ξέρω. Το προσωπικό δεν επαρκεί, φοβούνται μήπως συμβεί κάτι και χτυπήσουν τα παιδιά, φοβούνται τις καταγγελίες των γονιών, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Δεν ξέρω τι γίνεται όταν φεύγουμε, ίσως θα ήταν βολικό να τα δένουν. Επισκέφθηκα το ίδρυμα στις 7 Απριλίου, ύστερα από καιρό. Δεν νομίζω όμως ότι έτσι προσφέρω κάτι, δεν υπάρχει μέριμνα. Ολα πάνε στο «δεν βαριέσαι». Ετσι, αυτά τα παιδιά χάνουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.
....Ο έλεγχος στην είσοδο του θεραπευτηρίου είναι αυστηρός. Ζητήσαμε άδεια και χρειάστηκαν δύο μέρες και η επισήμανση ότι θα πάμε «οπωσδήποτε», για να ανοίξουν οι πόρτες τη Μεγάλη Πέμπτη.
«Πασχαλιάτικα;» «Μα ακριβώς γι’ αυτό». Είχαν δοθεί άδειες στους υπευθύνους, κάποιοι ειδοποιήθηκαν και επέστρεψαν. Επιστρατεύτηκε ακόμη και η υπεύθυνη του ξενώνα.
Τα βρεγμένα πατώματα και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των καθαριστριών μαρτυρούσαν την εργώδη προσπάθεια που κατέβαλαν για να καθαριστούν οι χώροι. Μόνο η διάχυτη οσμή των ούρων αποκαλύπτει τη συνήθη κατάσταση που περιγράφουν οι συγγενείς. Και οι κλειδωμένες πόρτες, οι οποίες ανοίγουν και κλείνουν στο πέρασμά μας. Γι’ αυτές υπάρχει, όπως μας λένε, μόνο ένα κλειδί.
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ενας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. «Δεν κρυώνει;», σκέφτομαι μεγαλόφωνα. «Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού», σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: «Οχι φωτογραφίες».
Επισημαίνουμε ότι δεν υπάρχει νευροψυχίατρος. Ποιος κάνει τις θεραπείες, αποφασίζει για τις καθηλώσεις και παρακολουθεί την πορεία των περιθαλπομένων;
«Ο Οργανισμός είναι του 1988», μας λέει. «Δεν προβλέπεται ψυχίατρος και η επίτροπος δεν δέχεται με κανέναν τρόπο ψυχίατρο κατά πράξη. Το θεραπευτήριο», αναφέρει, «δεν είναι Παίδων, περισσότερα από τα μισά παιδιά είναι άνω των 30»...
– Τότε, γιατί ο μόνος γιατρός που επισκέπτεται τακτικά το ίδρυμα είναι παιδίατρος;
– Γιατί δεν βρήκαμε παθολόγο.
Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο ελληνικό σύστημα Υγείας, που στα ιδρύματα γίνονται εφιάλτες.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία των γονιών παιδιών με αναπηρία, με επιστολή της προς τον υπουργό Υγείας κ. Αβραμόπουλο τού κάνει γνωστό «ότι η κατάσταση που επικρατεί στο Θεραπευτήριο είναι απαράδεκτη, καθώς είναι ο τρίτος θάνατος που συμβαίνει σε μικρό χρονικό διάστημα και οι γονείς έχουν αναστατωθεί πολύ». Την ίδια ημερομηνία, 14-7-2008, καλεί τον Συνήγορο του Παιδιού να εξετάσει τα συμβαίνοντα στο ίδρυμα. Μαζί επισυνάπτει και την επιστολή όπου επισημαίνεται:
- Η αδιαφορία για τα πλάσματα - ψυχές που ζουν στο ίδρυμα και στις δομές.
- Η ανυπαρξία ψυχιάτρου.
- Οι καθηλώσεις νοσηλευομένων, απουσία αρμόδιου γιατρού.
- Η παντελής έλλειψη ψυχαγωγίας και επαφής των νοσηλευομένων με τον εξωτερικό χώρο.
- Η αποτυχία της αποϊδρυματοποίησης. Δύο διαμερίσματα έκλεισαν και ο ξενώνας λειτουργεί με ένα μόνο
άτομο στη βάρδια, που καλείται να εξυπηρετήσει δέκα παιδιά.
Στις 10 Απριλίου 2009, η ομοσπονδία επανέρχεται με νέα επιστολή, επισημαίνοντας «την έλλειψη προσωπικού φροντίδας, με συνέπεια την καθήλωση των περιθαλπομένων, που θυμίζει εποχές Λέρου».
Το τέλος των προγραμμάτων αποϊδρυματοποίησης που επιχορηγούσε η Ε.Ε. οδήγησε στη σημερινή έλλειψη προσωπικού, καθώς έληξαν πολλές συμβάσεις. Σύμφωνα με τον διοικητή κ. Σπηλιόπουλο, στο Θεραπευτήριο το 1989 υπηρετούσαν 160 άτομα όλων των κατηγοριών
και σήμερα μόλις 40.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΣΠΙΤΟΙ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ.ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ.
ΠΟΣΟ ΚΑΘΙΚΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ;;;
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΜΠΑΛΑ ΣΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ...ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥΣ ΚΡΕΤΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ.
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ;;;
ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ,ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ,ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΣΕΤΕ ΚΑΙ ΟΙ 300 ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΑΠΡΑΓΟΙ.
ΠΡΕΖΑ TV
3-5-2009
καθημερινη
ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ.
ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΘΑ ΔΙΑΒΑΣΕΤΕ ΠΑΡΚΑΤΩ,ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2009,ΣΤΗΝ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΛΛΑΔΑΡΑ ΜΑΣ...
Ενας πατέρας ζητεί απάντηση για τον αδόκητο χαμό του παιδιού του, μια μάνα λέει πως όταν φέρεσαι καλά στα παιδιά είναι ήρεμα, όταν τα δένεις είναι απρόβλεπτα, άλλη μάνα εξομολογείται ότι πήρε την κόρη της στο σπίτι και της μαθαίνει να κοιμάται στο κρεβάτι, όχι στο πάτωμα. Το κράτος Πρόνοιας είναι «εδώ», κραυγαλέα ελλειμματικό σε ανθρώπους και μέσα, με ταυτότητα περασμένων δεκαετιών, και πρωταγωνιστές - θύματα τους πάσχοντες, τους συγγενείς των πασχόντων, και –κατά περίπτωση– τους νοσηλευτές.
Ο εφιάλτης της Λέρου αναβιώνει στα μικρά ιδρύματα της Πρόνοιας. Το Θεραπευτήριο Χρονίων Παθήσεων Παίδων στον Σκαραμαγκά είναι ένα από αυτά που ονομάζουμε «κολαστήρια» ή «αποθήκες ψυχών». Οι σημερινοί τρόφιμοι μπήκαν παιδιά, οι περισσότεροι είκοσι χρόνια πριν, με μια αναπηρία (βαριά νοητική υστέρηση ή αυτισμό) και προοδευτικά έγιναν χρόνιοι πάσχοντες που χάνουν τη φυσική τους υπόσταση. Η χειρότερη «πάθησή» τους είναι η ιδρυματοποίηση.
Οι μαρτυρίες των γονιών είναι ατέλειωτες και τα γεγονότα τις επιβεβαιώνουν. Τον περασμένο Ιούλιο, ένα 18χρονο παιδί, ο Παναγιώτης, πέθανε αιφνιδίως. Η ιατροδικαστική έκθεση έδειξε πνιγμό από ξένο σώμα (γάντι νοσηλευτικής). Τις ίδιες μέρες, μια περιθαλπόμενη, η 30χρονη Μαρία, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση, έχοντας καταπιεί αυτοκόλλητες ταινίες και άλλα ξένα σώματα, και υποβλήθηκε σε δύο επεμβάσεις, κατά τις οποίες της αφαιρέθηκε τμήμα του εντέρου.
Από την έναρξη της λειτουργίας του θεραπευτηρίου (1989), δεκαπέντε παιδιά έχουν πεθάνει, αριθμός μεγάλος σχετικά με το σύνολο των περιθαλπομένων, που δεν ξεπέρασε ποτέ τους 50 - 60. Μερικές περιπτώσεις είναι κραυγαλέες. Ενα παιδί πνίγηκε στη θάλασσα, άλλο έπεσε από τον δεύτερο όροφο και άλλο βρέθηκε με ένα σεντόνι τυλιγμένο στο λαιμό του. Αλλες λιγότερο ακραίες, αλλά εξίσου σοβαρές περιπτώσεις, όπως ο θάνατος του Χ.Θ. από βαριά αφυδάτωση, υπόθεση που εκκρεμεί στη Δικαιοσύνη.
Η στάση του προσωπικού του θεραπευτηρίου, το οποίο είναι λιγοστό και ανεπαρκές, που αντιμετωπίζει αμυντικά τις αιτιάσεις των γονιών, οι οποίοι καταφεύγουν στη Δικαιοσύνη, έχει οδηγήσει σε έναν πόλεμο χαρακωμάτων και ακόμη μεγαλύτερη απομόνωση του ιδρύματος. Οι γονείς εναποθέτουν τις ελπίδες τους στη λειτουργία κλειστού κυκλώματος εποπτείας που έχει εγκαταστήσει η διοίκηση, επειδή τους δίνει μια ασφάλεια.
Γιατί αυτό που κυριαρχεί μέσα τους είναι ο φόβος για τη ζωή και την καθημερινότητα των παιδιών τους, στα οποία οι ίδιοι, επειδή δεν υπάρχουν κοινοτικές δομές φροντίδας, δεν μπορούν να προσφέρουν κάτι καλύτερο. Είναι απίστευτο, αλλά υπάρχουν λίστες αναμονής πολλών ετών γι’ αυτά τα ιδρύματα.
Στον ιδιωτικό τομέα, οι τιμές είναι απαγορευτικές και φθάνουν τα 1.800 αλλά και 2.500 ευρώ μηνιαίως, σε ακραίες περιπτώσεις. Οπου η οικονομική συμμετοχή των γονιών είναι μικρή, με τη συμβολή των Ταμείων, οι επιχειρήσεις καταφεύγουν σε άλλες μεθόδους για να κάνουν διαλογή. Ζητούν από τους γονείς προκαταβολές 5.000 - 7.000 ευρώ, που οι περισσότεροι βέβαια δεν έχουν...
«Το ίδρυμα χρειάζεται προσωπικό», τόνισε η ψυχίατρος κ. Κ. Λάγιου, η οποία στο παρελθόν επισκεπτόταν περιστασιακά τα παιδιά.
«Δεν υπάρχει γιατρός σε συνεχή βάση, σωστή φροντίδα των περιθαλπομένων».
– Οι γονείς καταγγέλλουν ότι δέρνουν τα παιδιά συστηματικά. Αληθεύει;
– Δεν ξέρω. Το προσωπικό δεν επαρκεί, φοβούνται μήπως συμβεί κάτι και χτυπήσουν τα παιδιά, φοβούνται τις καταγγελίες των γονιών, καταβάλλουν υπεράνθρωπες προσπάθειες. Δεν ξέρω τι γίνεται όταν φεύγουμε, ίσως θα ήταν βολικό να τα δένουν. Επισκέφθηκα το ίδρυμα στις 7 Απριλίου, ύστερα από καιρό. Δεν νομίζω όμως ότι έτσι προσφέρω κάτι, δεν υπάρχει μέριμνα. Ολα πάνε στο «δεν βαριέσαι». Ετσι, αυτά τα παιδιά χάνουν την ανθρώπινη υπόστασή τους.
....Ο έλεγχος στην είσοδο του θεραπευτηρίου είναι αυστηρός. Ζητήσαμε άδεια και χρειάστηκαν δύο μέρες και η επισήμανση ότι θα πάμε «οπωσδήποτε», για να ανοίξουν οι πόρτες τη Μεγάλη Πέμπτη.
«Πασχαλιάτικα;» «Μα ακριβώς γι’ αυτό». Είχαν δοθεί άδειες στους υπευθύνους, κάποιοι ειδοποιήθηκαν και επέστρεψαν. Επιστρατεύτηκε ακόμη και η υπεύθυνη του ξενώνα.
Τα βρεγμένα πατώματα και τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα των καθαριστριών μαρτυρούσαν την εργώδη προσπάθεια που κατέβαλαν για να καθαριστούν οι χώροι. Μόνο η διάχυτη οσμή των ούρων αποκαλύπτει τη συνήθη κατάσταση που περιγράφουν οι συγγενείς. Και οι κλειδωμένες πόρτες, οι οποίες ανοίγουν και κλείνουν στο πέρασμά μας. Γι’ αυτές υπάρχει, όπως μας λένε, μόνο ένα κλειδί.
Το προσωπικό είναι φανερά εξαντλημένο, αναλογούν δύο άτομα στον όροφο για 22 περιθαλπομένους. Ζητάμε να δούμε τα παιδιά στους κοιτώνες τους και βρισκόμαστε μπροστά σε αυτό που φοβόμαστε. Ενας νέος άνδρας ολόγυμνος στο κρεβάτι με ιμάντες που τον δένουν σε αυτό, στα χέρια και τα πόδια. Χωρίς κλινοσκέπασμα, ούτε άλλο ρούχο. «Δεν κρυώνει;», σκέφτομαι μεγαλόφωνα. «Είναι καθηλωμένος με εντολή γιατρού», σπεύδει να πει ο διοικητής κ. Σπήλιος Σπηλιόπουλος και προσθέτει: «Οχι φωτογραφίες».
Επισημαίνουμε ότι δεν υπάρχει νευροψυχίατρος. Ποιος κάνει τις θεραπείες, αποφασίζει για τις καθηλώσεις και παρακολουθεί την πορεία των περιθαλπομένων;
«Ο Οργανισμός είναι του 1988», μας λέει. «Δεν προβλέπεται ψυχίατρος και η επίτροπος δεν δέχεται με κανέναν τρόπο ψυχίατρο κατά πράξη. Το θεραπευτήριο», αναφέρει, «δεν είναι Παίδων, περισσότερα από τα μισά παιδιά είναι άνω των 30»...
– Τότε, γιατί ο μόνος γιατρός που επισκέπτεται τακτικά το ίδρυμα είναι παιδίατρος;
– Γιατί δεν βρήκαμε παθολόγο.
Ιστορίες καθημερινής τρέλας στο ελληνικό σύστημα Υγείας, που στα ιδρύματα γίνονται εφιάλτες.
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία των γονιών παιδιών με αναπηρία, με επιστολή της προς τον υπουργό Υγείας κ. Αβραμόπουλο τού κάνει γνωστό «ότι η κατάσταση που επικρατεί στο Θεραπευτήριο είναι απαράδεκτη, καθώς είναι ο τρίτος θάνατος που συμβαίνει σε μικρό χρονικό διάστημα και οι γονείς έχουν αναστατωθεί πολύ». Την ίδια ημερομηνία, 14-7-2008, καλεί τον Συνήγορο του Παιδιού να εξετάσει τα συμβαίνοντα στο ίδρυμα. Μαζί επισυνάπτει και την επιστολή όπου επισημαίνεται:
- Η αδιαφορία για τα πλάσματα - ψυχές που ζουν στο ίδρυμα και στις δομές.
- Η ανυπαρξία ψυχιάτρου.
- Οι καθηλώσεις νοσηλευομένων, απουσία αρμόδιου γιατρού.
- Η παντελής έλλειψη ψυχαγωγίας και επαφής των νοσηλευομένων με τον εξωτερικό χώρο.
- Η αποτυχία της αποϊδρυματοποίησης. Δύο διαμερίσματα έκλεισαν και ο ξενώνας λειτουργεί με ένα μόνο
άτομο στη βάρδια, που καλείται να εξυπηρετήσει δέκα παιδιά.
Στις 10 Απριλίου 2009, η ομοσπονδία επανέρχεται με νέα επιστολή, επισημαίνοντας «την έλλειψη προσωπικού φροντίδας, με συνέπεια την καθήλωση των περιθαλπομένων, που θυμίζει εποχές Λέρου».
Το τέλος των προγραμμάτων αποϊδρυματοποίησης που επιχορηγούσε η Ε.Ε. οδήγησε στη σημερινή έλλειψη προσωπικού, καθώς έληξαν πολλές συμβάσεις. Σύμφωνα με τον διοικητή κ. Σπηλιόπουλο, στο Θεραπευτήριο το 1989 υπηρετούσαν 160 άτομα όλων των κατηγοριών
και σήμερα μόλις 40.
ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΡΕ ΓΑΜΩΣΠΙΤΟΙ ΤΟΥ ΚΕΡΑΤΑ.ΚΑΝΤΕ ΚΑΤΙ ΡΕ ΤΣΟΓΛΑΝΑΡΑΔΕΣ ΤΗΣ ΛΑΣΠΗΣ.ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΕΤΟΙΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΕΣ ΣΤΙΣ ΜΕΡΕΣ ΜΑΣ.
ΠΟΣΟ ΚΑΘΙΚΙΑ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΕΙΣΤΕ;;;
ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΦΟΡΑ Η ΜΠΑΛΑ ΣΑΣ ΠΑΙΡΝΕΙ ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ...ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΑΛΗΤΑΡΑΔΕΣ ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΥΒΡΙΔΙΚΟΥΣ ΚΡΕΤΙΝΟΥΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΠΡΑΣΙΑΣ.
ΕΙΣΤΕ ΟΛΟΙ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΕΓΚΛΗΜΑ.
ΜΙΛΑΜΕ ΓΙΑ ΤΙΣ ΨΥΧΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΘΑ ΣΑΣ ΑΡΕΣΕ ΣΤΗ ΘΕΣΗ ΤΟΥΣ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΑ ΔΙΚΑ ΣΑΣ ΠΑΙΔΙΑ;;;
ΤΟ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΚΑΝΕΤΕ,ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΩΝ ΠΑΡΑΠΑΝΩ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΩΝ,ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΣΕΤΕ ΚΑΙ ΟΙ 300 ΤΗΣ ΒΟΥΛΗΣ.
ΕΙΝΑΙ ΝΤΡΟΠΗ ΝΑ ΕΙΣΤΕ ΑΝΘΡΩΠΟΙ,ΝΑ ΓΝΩΡΙΖΕΤΕ ΤΗΝ ΑΤΑΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΘΕΣΤΕ ΑΠΡΑΓΟΙ.
ΠΡΕΖΑ TV
3-5-2009
καθημερινη
1 σχόλιο:
εμαθα στιν ζοι μου να μιλεο μαλακιεσ ι νοσιλεφτριεσ δεν τα βαρανε απλοσ θα σιμφονισο για το μπουρδελο κρατοσ
Δημοσίευση σχολίου