Υποκατάσταση των πράξεων με λόγια, επίδειξη καλών προθέσεων, ανέξοδες δεσμεύσεις χωρίς αντίκρισμα.
Ενα διαρκές καθησυχαστικό «θα», ταγμένο επί του πρακτέου διαρκώς να διαψεύδεται, συμπυκνώνει τον απολογισμό πολιτικής της απερχόμενης κυβέρνησης για θέματα αναπηρίας. Ενδεικτικά:
1Κάρτα Αναπηρίας ή Λειτουργικότητας: Θα εκσυγχρόνιζε -υποτίθεται- το μοντέλο παροχής προνοιακών υπηρεσιών στη χώρα μας. Η παρωχημένη επιδοματική λογική θα 'δινε τη θέση της -υποτίθεται- στη σύγχρονη λογική, που εστιάζει στην ολιστική κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Η λάρτα εξαγγέλθηκε στα τέλη του 2004, ορίστηκε και χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσής της στα τέλη του 2006. Κατόπιν, επανεξαγγέλθηκε άλλες τρεις τέσσερις φορές. Για τον σχεδιασμό της εκταμιεύθηκαν περί τα 20 εκατομμύρια, μεγάλο μέρος τους διατέθηκε σε επιμορφωτικά σεμινάρια. Τον τελευταίο χρόνο ουδείς πλέον αναφέρεται σε αυτήν. Εξαερώθηκε.
2Προσβασιμότητα: Αναρίθμητες εγκύκλιοι του υπουργείου Εσωτερικών προς τα λοιπά υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς του απαιτούσαν έργα αποκατάστασης της προσβασιμότητας καθ' όλη τη διάρκεια της νεοδημοκρατικής εξαετίας. Ουκ ολίγες και οι περί προσβασιμότητας «ειδικές επιτροπές», συστήνονταν, διέκοπταν εργασία και επανασυστήνονταν κάθε λίγο και λιγάκι καταθέτοντας πορίσματα, που περιέγραφαν το δέον γενέσθαι. Πρακτικό αποτέλεσμα (εξαετίας) μηδέν. Δεν έγινε καν ολοκληρωμένη καταγραφή των αναγκών.
3Αποκατάσταση: Τα δύο τρίτα των δημόσιων κλινών αποκατάστασης της χώρας μας ανήκουν στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ). Η υπαγωγή του ΕΙΑΑ στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ώστε να αποτελέσει επίκεντρο ενός πλήρους στρατηγικού σχεδιασμού για καλύτερες υπηρεσίες αποκατάστασης σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανόταν στις γαλάζιες προεκλογικές δεσμεύσεις του 2004. Από δέσμευση σκέτη αναβαθμίστηκε σε «δέσμευση κατεπείγουσα» από υπουργικά χείλη στα μέσα του 2006 (απάντηση σε σχετική επερώτηση του Φ. Κουβέλη), ξανασυμπεριελήφθη στο γαλάζιο προεκλογικό πρόγραμμα του 2007, επαναδιατυπώθηκε αρμοδίως στα τέλη του 2008. Στην πράξη, τίποτα. Το ίδιο «τίποτα» σε ό,τι αφορά και την υπεσχημένη αναβάθμιση των δεκάδων ανά την Ελλάδα περιφερειακών δημόσιων κέντρων που προσφέρουν υπηρεσίες αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ και ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ). Μερικά παραμένουν κλειστά, όσα δε (υπο)λειτουργούν πορεύονται με προϋπολογισμούς-κοροϊδία (μερικές χιλιάδες ευρώ), φορτωμένα με συμβασιούχους ανειδίκευτους (προγράμματα STAGE) που καλούνται να παρέχουν τις πλέον εξειδικευμένες υπηρεσίες. Υπάρχουν για να υπάρχουν.
4Εκπαίδευση: «Θεσπίζουμε την υποχρεωτικότητα στην εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» θριαμβολογούσαν τον περσινό Σεπτέμβριο οι του υπουργείου Παιδείας, καταθέτοντας τον νέο νόμο τους (3699) για την Ειδική Αγωγή-Εκπαίδευση. Κούφια λόγια! Ενα χρόνο μετά, όχι μόνο δεν έχει στο ελάχιστο μειωθεί η γιγάντια στη χώρα μας σχολική διαρροή (περίπου 90%) των με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παιδιών, αλλά αντιθέτως και τα εντός συστήματος παιδιά εξωθούνται σε παραπέρα αποκλεισμό. Τα Κέντρα Διάγνωσης έχουν αποδιοργανωθεί, πάσες οι χρηματοδοτήσεις (σχολικοί προϋπολογισμοί, υποδομές, σχολικές μετακινήσεις κ.ο.κ.) είναι στον αέρα, νομοθετημένες υπηρεσίες (π.χ. παράλληλη στήριξη) μόνο στα χαρτιά... υλοποιούνται. Το εξοργιστικό της υπόθεσης έγκειται στο ότι εδώ και μια επταετία έχουν χρηματοδοτηθεί και σχεδιαστεί στη χώρα μας πλήρη αναλυτικά προγράμματα για την Ειδική Αγωγή-Εκπαίδευση. Η εφαρμογή τους θα σήμαινε τουλάχιστον τα στοιχειώδη. Εγκαταλείφθηκαν.
5Απασχόληση: Κούφια λόγια και για το μείζον ζήτημα του υψηλότατου αποκλεισμού (84%) των ΑμεΑ από την αγορά εργασίας. Η γαλάζια δέσμευση εστίαζε στις λεγόμενες προστατευτικές πολιτικές. Ομιλούσε για βελτίωση του «προστατευτικού» νόμου 2643/98 υπέρ των ΑμεΑ, το οποίον πρακτικώς σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο στις προσλήψεις με τη μέθοδο της ποσόστωσης (5%), κύρια στον δημόσιο τομέα. Η δέσμευση πρωτοδιατυπώθηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 2005. Εκτοτε, κάπου στον δρόμο χάθηκε, ξεχάστηκε, τίποτα. Σε ό,τι αφορά τις λοιπές, πρόσθετες πολιτικές απασχόλησης (περί ανάδειξης της επιχειρηματικότητας, προσφοράς κινήτρων σε εργοδότες, αξιοποίησης της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης κ.ο.κ.), η αποτίμηση συμπυκνώνεται στη φράση «Χαρά του αεριτζή». Ητοι, δόθηκαν κάμποσα χρήματα σε κενά πραγματικού έργου προγράμματα (από την Κοινωνία της Πληροφορίας κ.ο.κ.), έγιναν και κάμποσες ημερίδες «ευαισθητοποίησης» και ανταλλαγής εμπειριών και φιλοφρονήσεων. Αυτά.
Τα πάντα στα λόγια αποδεκτά, τα πάντα στην πράξη -ακόμα και τα στοιχειωδέστερα- ζητούμενα. Η απαρίθμηση δεν έχει τέλος: Ζητούμενες κάθε χρόνο για τους προνοιακούς φορείς-ιδρύματα οι πενιχρές χρηματοδοτήσεις ώστε στοιχειωδώς να υπάρχουν. Ζητούμενες για διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ΑμεΑ οι υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (π.χ. βοήθεια στο σπίτι) ώστε στοιχειωδώς να επιβιώνει. Ζητούμενες για τα αναπηρικά σωματεία οι χρηματοδοτήσεις κοινωνικών και πολιτιστικών δράσεων, επί χρόνια τις οργάνωναν αξιοπρεπώς, τα τελευταία χρόνια αναγκάζονται να παρακαλάνε ώστε να μην τις τερματίσουν. Ζητούμενες ύστερα από εικοσαετή λειτουργία ακόμα και οι κατασκηνώσεις για 3.000 και πλέον μετέχοντα παιδιά με αναπηρία, που φέτος με χίλιες αγωνίες την ύστατη ώρα χρηματοδοτήθηκαν (μισά) και λειτούργησαν. Ολα ζητούμενα, αδιάκοπο παιχνίδι «αντοχής νεύρων» με στόχο εξώφθαλμο την τοποθέτηση του πήχη των κοινωνικών προσδοκιών στο χαμηλότερο δυνατό σημείο (μηδέν), αυτό εντέλει και το αυταπόδεικτο ζητούμενο τής τα τελευταία έξι χρόνια εφαρμοζόμενης πολιτικής (και) για τα θέματα αναπηρίας. Επετεύχθη; «Το μόνο που διά της πολιτικής "υπόσχομαι τα πάντα, κάνω τίποτε" πέτυχε η απερχόμενη κυβέρνηση», αποτιμά υψηλόβαθμο στέλεχος του αναπηρικού κινήματος, «είναι να εξαντλήσει το απόθεμα ανοχής στα ανέξοδα "θα" των ατόμων με αναπηρία, μέσα σε έξι μόλις χρόνια. Αυτό είναι και το μόνο θετικό του απολογισμού της».
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΘΩΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2009...ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΞΕΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ....ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ.
ΠΡΕΖΑ TV
16-9-2009
Ενα διαρκές καθησυχαστικό «θα», ταγμένο επί του πρακτέου διαρκώς να διαψεύδεται, συμπυκνώνει τον απολογισμό πολιτικής της απερχόμενης κυβέρνησης για θέματα αναπηρίας. Ενδεικτικά:
1Κάρτα Αναπηρίας ή Λειτουργικότητας: Θα εκσυγχρόνιζε -υποτίθεται- το μοντέλο παροχής προνοιακών υπηρεσιών στη χώρα μας. Η παρωχημένη επιδοματική λογική θα 'δινε τη θέση της -υποτίθεται- στη σύγχρονη λογική, που εστιάζει στην ολιστική κάλυψη των κοινωνικών αναγκών. Η λάρτα εξαγγέλθηκε στα τέλη του 2004, ορίστηκε και χρονοδιάγραμμα ολοκλήρωσής της στα τέλη του 2006. Κατόπιν, επανεξαγγέλθηκε άλλες τρεις τέσσερις φορές. Για τον σχεδιασμό της εκταμιεύθηκαν περί τα 20 εκατομμύρια, μεγάλο μέρος τους διατέθηκε σε επιμορφωτικά σεμινάρια. Τον τελευταίο χρόνο ουδείς πλέον αναφέρεται σε αυτήν. Εξαερώθηκε.
2Προσβασιμότητα: Αναρίθμητες εγκύκλιοι του υπουργείου Εσωτερικών προς τα λοιπά υπουργεία και τους εποπτευόμενους φορείς του απαιτούσαν έργα αποκατάστασης της προσβασιμότητας καθ' όλη τη διάρκεια της νεοδημοκρατικής εξαετίας. Ουκ ολίγες και οι περί προσβασιμότητας «ειδικές επιτροπές», συστήνονταν, διέκοπταν εργασία και επανασυστήνονταν κάθε λίγο και λιγάκι καταθέτοντας πορίσματα, που περιέγραφαν το δέον γενέσθαι. Πρακτικό αποτέλεσμα (εξαετίας) μηδέν. Δεν έγινε καν ολοκληρωμένη καταγραφή των αναγκών.
3Αποκατάσταση: Τα δύο τρίτα των δημόσιων κλινών αποκατάστασης της χώρας μας ανήκουν στο Εθνικό Ιδρυμα Αποκατάστασης Αναπήρων (ΕΙΑΑ). Η υπαγωγή του ΕΙΑΑ στο Εθνικό Σύστημα Υγείας, ώστε να αποτελέσει επίκεντρο ενός πλήρους στρατηγικού σχεδιασμού για καλύτερες υπηρεσίες αποκατάστασης σε όλη τη χώρα, συμπεριλαμβανόταν στις γαλάζιες προεκλογικές δεσμεύσεις του 2004. Από δέσμευση σκέτη αναβαθμίστηκε σε «δέσμευση κατεπείγουσα» από υπουργικά χείλη στα μέσα του 2006 (απάντηση σε σχετική επερώτηση του Φ. Κουβέλη), ξανασυμπεριελήφθη στο γαλάζιο προεκλογικό πρόγραμμα του 2007, επαναδιατυπώθηκε αρμοδίως στα τέλη του 2008. Στην πράξη, τίποτα. Το ίδιο «τίποτα» σε ό,τι αφορά και την υπεσχημένη αναβάθμιση των δεκάδων ανά την Ελλάδα περιφερειακών δημόσιων κέντρων που προσφέρουν υπηρεσίες αποκατάστασης (ΚΑΦΚΑ και ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ). Μερικά παραμένουν κλειστά, όσα δε (υπο)λειτουργούν πορεύονται με προϋπολογισμούς-κοροϊδία (μερικές χιλιάδες ευρώ), φορτωμένα με συμβασιούχους ανειδίκευτους (προγράμματα STAGE) που καλούνται να παρέχουν τις πλέον εξειδικευμένες υπηρεσίες. Υπάρχουν για να υπάρχουν.
4Εκπαίδευση: «Θεσπίζουμε την υποχρεωτικότητα στην εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες» θριαμβολογούσαν τον περσινό Σεπτέμβριο οι του υπουργείου Παιδείας, καταθέτοντας τον νέο νόμο τους (3699) για την Ειδική Αγωγή-Εκπαίδευση. Κούφια λόγια! Ενα χρόνο μετά, όχι μόνο δεν έχει στο ελάχιστο μειωθεί η γιγάντια στη χώρα μας σχολική διαρροή (περίπου 90%) των με αναπηρία και/ή ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες παιδιών, αλλά αντιθέτως και τα εντός συστήματος παιδιά εξωθούνται σε παραπέρα αποκλεισμό. Τα Κέντρα Διάγνωσης έχουν αποδιοργανωθεί, πάσες οι χρηματοδοτήσεις (σχολικοί προϋπολογισμοί, υποδομές, σχολικές μετακινήσεις κ.ο.κ.) είναι στον αέρα, νομοθετημένες υπηρεσίες (π.χ. παράλληλη στήριξη) μόνο στα χαρτιά... υλοποιούνται. Το εξοργιστικό της υπόθεσης έγκειται στο ότι εδώ και μια επταετία έχουν χρηματοδοτηθεί και σχεδιαστεί στη χώρα μας πλήρη αναλυτικά προγράμματα για την Ειδική Αγωγή-Εκπαίδευση. Η εφαρμογή τους θα σήμαινε τουλάχιστον τα στοιχειώδη. Εγκαταλείφθηκαν.
5Απασχόληση: Κούφια λόγια και για το μείζον ζήτημα του υψηλότατου αποκλεισμού (84%) των ΑμεΑ από την αγορά εργασίας. Η γαλάζια δέσμευση εστίαζε στις λεγόμενες προστατευτικές πολιτικές. Ομιλούσε για βελτίωση του «προστατευτικού» νόμου 2643/98 υπέρ των ΑμεΑ, το οποίον πρακτικώς σημαίνει μεγαλύτερο μερίδιο στις προσλήψεις με τη μέθοδο της ποσόστωσης (5%), κύρια στον δημόσιο τομέα. Η δέσμευση πρωτοδιατυπώθηκε επίσημα τον Δεκέμβριο του 2005. Εκτοτε, κάπου στον δρόμο χάθηκε, ξεχάστηκε, τίποτα. Σε ό,τι αφορά τις λοιπές, πρόσθετες πολιτικές απασχόλησης (περί ανάδειξης της επιχειρηματικότητας, προσφοράς κινήτρων σε εργοδότες, αξιοποίησης της εταιρικής κοινωνικής ευθύνης κ.ο.κ.), η αποτίμηση συμπυκνώνεται στη φράση «Χαρά του αεριτζή». Ητοι, δόθηκαν κάμποσα χρήματα σε κενά πραγματικού έργου προγράμματα (από την Κοινωνία της Πληροφορίας κ.ο.κ.), έγιναν και κάμποσες ημερίδες «ευαισθητοποίησης» και ανταλλαγής εμπειριών και φιλοφρονήσεων. Αυτά.
Τα πάντα στα λόγια αποδεκτά, τα πάντα στην πράξη -ακόμα και τα στοιχειωδέστερα- ζητούμενα. Η απαρίθμηση δεν έχει τέλος: Ζητούμενες κάθε χρόνο για τους προνοιακούς φορείς-ιδρύματα οι πενιχρές χρηματοδοτήσεις ώστε στοιχειωδώς να υπάρχουν. Ζητούμενες για διαρκώς αυξανόμενο αριθμό ΑμεΑ οι υπηρεσίες κοινωνικής φροντίδας (π.χ. βοήθεια στο σπίτι) ώστε στοιχειωδώς να επιβιώνει. Ζητούμενες για τα αναπηρικά σωματεία οι χρηματοδοτήσεις κοινωνικών και πολιτιστικών δράσεων, επί χρόνια τις οργάνωναν αξιοπρεπώς, τα τελευταία χρόνια αναγκάζονται να παρακαλάνε ώστε να μην τις τερματίσουν. Ζητούμενες ύστερα από εικοσαετή λειτουργία ακόμα και οι κατασκηνώσεις για 3.000 και πλέον μετέχοντα παιδιά με αναπηρία, που φέτος με χίλιες αγωνίες την ύστατη ώρα χρηματοδοτήθηκαν (μισά) και λειτούργησαν. Ολα ζητούμενα, αδιάκοπο παιχνίδι «αντοχής νεύρων» με στόχο εξώφθαλμο την τοποθέτηση του πήχη των κοινωνικών προσδοκιών στο χαμηλότερο δυνατό σημείο (μηδέν), αυτό εντέλει και το αυταπόδεικτο ζητούμενο τής τα τελευταία έξι χρόνια εφαρμοζόμενης πολιτικής (και) για τα θέματα αναπηρίας. Επετεύχθη; «Το μόνο που διά της πολιτικής "υπόσχομαι τα πάντα, κάνω τίποτε" πέτυχε η απερχόμενη κυβέρνηση», αποτιμά υψηλόβαθμο στέλεχος του αναπηρικού κινήματος, «είναι να εξαντλήσει το απόθεμα ανοχής στα ανέξοδα "θα" των ατόμων με αναπηρία, μέσα σε έξι μόλις χρόνια. Αυτό είναι και το μόνο θετικό του απολογισμού της».
ΓΙΑ ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΡΑΠΑΝΩ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝΕΙ ΚΑΜΙΑ ΑΝΑΦΟΡΑ ΟΥΤΕ ΤΟ ΠΑΣΟΚ,ΟΥΤΕ ΚΑΙ Η ΝΕΑ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΚΑΘΩΣ ΑΥΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ...ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΕΝ ΕΤΕΙ 2009...ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΧΟΥΝ ΞΕΓΡΑΜΜΕΝΟΥΣ....ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ ΑΥΤΟ ΔΕΙΧΝΟΥΝ ΜΕ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΤΟΥΣ.
ΠΡΕΖΑ TV
16-9-2009
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου