ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΛΙΑΝΑΣ ΚΑΝΕΛΛΗ ΓΙΑ ΤΟ 2010 ΚΑΙ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΕΡΘΡΟΥΝ...

Η συζήτηση που άνοιξε μετά την τάχα μου δήθεν «οικολογική» ληστεία «ευαισθησίας» των τελών κυκλοφορίας χρονιάρες μέρες, σε συνδυασμό με τα «mea culpa» του Γ.Α.Π. και τις φανφαρόνικες επισκέψεις υπουργών και άλλων φερωνύμων σε νοσοκομεία και ιδρύματα, είναι το άκρως επικίνδυνο πακέτο του πρωτοχρονιάτικου πραγματικού μηνύματος.
Η ουσία του είναι τόσο βίαιη και τόσο επιθετική όσο οι βόμβες που θερίζουν τους λαούς όπου το μακρύ δυτικό ιμπεριαλιστικό χέρι απλώνεται ν' ανοίξει αγορές. Θέλουν να πουν πότε με διαβουλευτικό, πότε με διορθωτικό, πότε με απολογητικό περιτύλιγμα λόγων πως θα κληθούμε να πληρώνουμε σε λίγο τέλη ύπαρξης.

Δεν είμαστε άνθρωποι, δεν είμαστε εργαζόμενοι, δεν είμαστε παρά μηχανές παραγωγής ενός αόρατου πλούτου που χάνεται στη χοάνη του καπιταλιστικού συστήματος, αφήνοντας ένα ίζημα χρεών, υποχρεώσεων, αδυναμιών, φτώχειας για την πλειονότητα. Θέλουν να πουν πως είμαστε συλλήβδην εισόδημα προς σύλληψη, με οποιοδήποτε τρόπο και μέσον. Εκείνο το προεκλογικό ΚΚΕδικο «έρχεται θύελλα», τόσο σαφές και ειλικρινές, μετατρέπεται ως δήθεν πολιτικός αντίλογος σε «ερχόμαστε καταπάνω σας εργαζόμενοι για να σας... σώσουμε αφανίζοντάς σας...».

Κι ύστερα σου λένε πως είναι γιορτές. Κι είναι «δώρο» η δεκαπενθήμερη παράταση για τα τέλη. Κι είναι κοινωνική συνεισφορά της κρατικής τηλεόρασης να λέει (στο δελτίο ειδήσεων των 6, 30.12.2009) πως οι, άκουσον άκουσον, ειδικοί συστήνουν προς αποφυγή της εορταστικής μελαγχολίας... «να βάζετε στόχους μικρούς και εφικτούς»! Ελεος. Αυτή η χειραγώγηση δεν καταπίνεται με τίποτα. Την πληρώνουμε κι από πάνω. Πρέπει να ζητάμε το ελάχιστο ή το τίποτα για να μην απογοητευτούμε που δε θα το αποκτήσουμε, γιατί η κυρίαρχη τάξη πρέπει να καθορίζει και τα όρια και τα όνειρα και τα τέλη της ύπαρξής μας.
Ετσι ξαναγυρίζουμε, κι αυτό πρέπει να το θεωρούμε πρόοδο, στην προμαρξιστική διαχωριστική γραμμή που θέλει να κόβει τον κοινωνικό ιστό στα δύο.

Επιβίωση - Ζωή. Την πρώτη, τώρα την πλασάρουν ως μοναδικό σκοπό της εργατικής τάξης. Η άλλη, η ζωή, είναι προνόμιο των αστών. Που για να ζουν όπως θέλουν καθορίζουν και την επιβίωση ως εκμεταλλευτές, των ταξικών τους αντιπάλων.
Αυτό το καλεντάρι που ανοίγει κάθε 365 μέρες είναι στην πραγματικότητα μια προκαθορισμένη ημερομηνία ετήσιας τακτοποίησης συμφερόντων, προθεσμιών, κίνησης της αγοράς, υπενθύμισης του ποιος έχει το πάνω χέρι στη μετεξέλιξη πανάρχαιων εορτών συνδυασμένων με τη φύση και την οργανωμένη ζωή.

Είναι οι μέρες που πλουτίζουν οι πωλητές ονείρων, οι διαχειριστές της επιβίωσης και οι επενδυτές της συναισθηματικής ανάγκης του ανθρώπου να γιορτάζει και να θυμάται σε παρέες, σε ευρύτερα από τον πυρήνα της επιβίωσης σχήματα. Κυριαρχεί η ψευδαίσθηση του νέου, του καινούριου, της έμφυτης ελπίδας που μπορεί να υπάρχει χωρίς τη μετατροπή της σε εμπορεύσιμο είδος με ημερομηνία έκλυσης επιθυμιών.
Για τους πολλούς, που επιβιώνουν για να ζήσουν όμως εν τέλει, κι αυτός είναι ο μόχθος του έλλογου όντος, η Πρωτοχρονιά είναι ένα ξόρκι των περασμένων κακών. Οχι αμνησία. Ούτε λήθη. Ούτε άγνοια της κοινής εμπειρίας. Είναι συμβολική ευχή, μια επανέναρξη αγώνων και κόπων. Κι αυτή είναι η βαθιά ανθρώπινη σημασία της. Μια κοινή μέρα ελεύθερης πλοήγησης στο άπαν ως πιθανό και διεκδικήσιμο. Πάντως όχι και ποτέ μια μέρα για ν' αγοράζει κανείς διαφημίσεις ονείρων συσκευασμένων ή για να κατεβάζει τα όνειρά του στο επίπεδο του εφικτού.

ΛΙΑΝΑ ΚΑΝΕΛΛΗ

ΠΡΕΖΑ TV
3-1-2010