Ενα road movie αλλιώτικο από τα συνηθισμένα. Στα «Τέσσερα μαύρα κοστούμια», τη νέα ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, όχημα είναι μια... κάσα. Ταξιδιώτες, τέσσερα «κοράκια», που κυνηγάνε μια αρπαχτή για να φτιάξουν τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν να μεταφέρουν έναν νεκρό -πλούσιο Ελληνα της αλλοδαπής- από την Αθήνα στο χωριό του στη Βοιωτία με τα πόδια, με αντάλλαγμα μια φουσκωμένη αμοιβή. «Τέσσερα μαύρα κοστούμια», τη νέα ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη, όχημα είναι μια... κάσα. Ταξιδιώτες, τέσσερα «κοράκια», που κυνηγάνε μια αρπαχτή για να φτιάξουν τη ζωή τους. Αναλαμβάνουν να μεταφέρουν έναν νεκρό -πλούσιο Ελληνα της αλλοδαπής- από την Αθήνα στο χωριό του στη Βοιωτία με τα πόδια, με αντάλλαγμα μια φουσκωμένη αμοιβή.Οι κηδείες, τα φέρετρα και η συνεχής παρουσία ενός πτώματος κάνουν τους τέσσερις άντρες να φοβηθούν περισσότερο τη ζωή παρά τον θάνατο. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους κάνει παράλληλα και μια βουτιά αυτογνωσίας. Ο Μάκης ο Μεσσίας, ένας αλογομούρης που τζογάρει στον ιππόδρομο (Ρένος Χαραλαμπίδης). Ο Κυριάκος, ένας αποτυχημένος ηθοποιός που ονειρεύεται να ερμηνεύσει τον Αμλετ (Γιάννης Ζουγανέλης). Ο Κοσμάς, που ανακαλύπτει τον κόσμο έπειτα από πολλά χρόνια στη φυλακή (Τάκης Σπυριδάκης). Και ο Μπάμπης, ένας αλκοολικός, αλλά γέννημα-θρέμμα νεκροκομιστής (Αλκης Παναγιωτίδης). Είναι η τέταρτη ταινία του Ρένου Χαραλαμπίδη. Και την έχει κυκλώσει από παντού. Εχει γράψει το σενάριο, σκηνοθετεί, πρωταγωνιστεί και υπογράφει τη μουσική.
Πώς προέκυψαν οι κηδείες, τα φέρετρα και τα «κοράκια»;«Είμαι γέννημα-θρέμμα Ζωγραφιώτης και μένω κοντά στο νεκροταφείο. Στα μέσα του '90, ως νέος ηθοποιός, περνούσα μεγάλα διαστήματα αφραγκίας. Είχα τις κατάλληλες... γνωριμίες για να κάνω μερικά μεροκάματα. Εχω δουλέψει part time νεκροκομιστής. Πώς λέμε part time μπάρμαν... Ηθελα να γράψω βιβλίο με θέμα τη ζωή των νεκροκομιστών, αυτών που κουβαλάνε τις κάσες. Είναι εξωτικά πρόσωπα με τρομερή γοητεία. Τελικά εξελίχθηκε σε ταινία».
Είναι η τέταρτη ταινία σας και, απ' ό,τι φαίνεται, έχετε καταλήξει στο είδος που σας πηγαίνει. Ολες είναι γλυκόπικρες κωμωδίες.
«Θα τις χαρακτήριζα μελαγχολικές κωμωδίες. Νομίζω ότι το είδος σε επιλέγει. Οπως έλεγε ο Αντρέι Ταρκόφσκι, "είσαι σκλάβος της κλίσης σου". Θα προσέθετα ότι είσαι σκλάβος και των επιλογών, που κάνει ο θεός του κινηματογράφου για εσένα. Θα έπρεπε να καθορίσουμε μια νέα θεότητα: ένα Διόνυσο που θα προστατεύει το σινεμά».
Θεωρείτε ότι μόνον ένας άγιος μπορεί να σώσει το ελληνικό σινεμά;«Βρίσκεται σε μια αντιφατική στιγμή. Βγαίνουν καλές ταινίες -"Στρέλλα", "Κυνόδοντας", "Ακαδημία Πλάτωνος"- και κόβουν εισιτήρια, αλλά τα ταμεία είναι άδεια. Ταιριάζει αυτό που λένε "η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής πέθανε"».
Σε δύσκολους καιρούς μπήκατε και στην παραγωγή ως υπεύθυνος του ελληνικού τμήματος της εταιρείας Audiovisual. Ποιο είναι το όραμά σας; Ταινίες με εισιτήρια;
«Η Audiovisual ανοίγει την αγκαλιά της σε όλους τους καλλιτέχνες. Κριτήριο είναι οι προτάσεις τους, ανεξάρτητα από την εμπειρία τους. Θέλουμε να δώσουμε βάρος στις παιδικές αλλά και σε δραματικές ταινίες. Βεβαίως θα κάνουμε και κωμωδίες. Ο στόχος, όμως, είναι να συνδυάσουμε την εμπορικότητα με την αισθητική υψηλών προδιαγραφών. Το ρίσκο είναι μεγάλο και το γραφείο μου ήδη γέμισε σενάρια».
Δεν θα θέλατε να απαλλαγείτε μια φορά από το επιπλέον άγχος να παίζετε στην ταινία σας;«Ισως να μην ακούγεται καλλιτεχνικό, αλλά παίζω στις ταινίες μου γιατί πάντοτε με κρεμάει ένας ηθοποιός την τελευταία στιγμή».
Με τον τζογαδόρο Μεσσία έχετε καμία σχέση;
«Οι άνθρωποι τρώνε τα λεφτά τους σε διάφορα πράγματα: γυναίκες, ποτά, χαρτιά. Εγώ τα γλέντησα στον κινηματογράφο. Δεν είμαι όμως αχάριστος. Εχω πάρει χαρές. Ολες οι ταινίες μου έχουν βγει στις αίθουσες. Το κοινό με έχει τιμήσει. Επίσης, οφείλω να ομολογήσω ότι είμαι χαϊδεμένο παιδί της κριτικής».
Συνήθως οι ταινίες σας εκτυλίσσονται στην καρδιά της Αθήνας. Τώρα επιχειρήσατε ένα οδοιπορικό στην ελληνική επαρχία.
«Προσφάτως ξανάχτισα το σπίτι μου στο χωριό μου, στον Εβρο. Είμαι γιος αγροτών, που μετανάστευσαν στην Αθήνα. Οταν επέστρεψα στο χωριό και περπατούσα με τον πατέρα μου στα σιτάρια, ανακάλυψα μια πλευρά της ζωής του που ούτε είχα σκεφτεί. Περπατούσαμε στον κάμπο, ένας άνθρωπος 80 χρονώ, πεταλωτής και αγρότης, και ο γιος του, ένας σαραντάρης σκηνοθέτης. Ψάχναμε τις γέφυρες επικοινωνίας. Του ζήτησα το καλοκαίρι να σπείρουμε μαζί. Οι εικόνες της επαρχίας άρχισαν να αποκτούν νόημα. Ετσι εντάχθηκαν στην ταινία μου. Τα "Τέσσερα μαύρα κοστούμια", όμως, ξεκινούν από το κέντρο της Αθήνας για να καταλήξουν στα σπαρτά...».
Συμφωνείτε ότι η Αθήνα είναι δύσκολο πλατό;
«Ολοι τη βρίζουν, μαζί και οι άνθρωποι της εικόνας. Πάντοτε ένιωθα ότι με καλούσε να την υπερασπιστώ. Είναι μια πόλη που αποκαλύπτεται σε αυτούς που την έχουν αγαπήσει. Δεν είναι όπως το Βερολίνο ή το Παρίσι, δηλαδή πόλεις του ολοφάνερου. Η Αθήνα είναι πόλη για τους μυημένους, ένας τόπος μυστικός που αναδύεται μέσα από τις κακοτεχνίες της».
Θα μπορούσαμε να χαρακτηρίσουμε αντρικές τις ταινίες σας. Αυτή τη φορά παραείναι. Τέσσερις άντρες χωρίς γυναίκα και love story;
«Υπάρχει love story, αλλά διαφορετικό από τα αναμενόμενα. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί η γυναίκα στο σινεμά πρέπει να είναι νεαρή και όμορφη. Δηλαδή δεν μπορεί μια γυναίκα με πολλά κιλά ή που έχει περάσει τα 70 να είναι αντικείμενο ερωτικού πάθους; Σε όλες, πάντως, τις ταινίες μου υπάρχει μια ιστορία αγάπης σε... εκκρεμότητα».
Το ότι πραγματεύεστε τον θάνατο κρύβει μια απόπειρα συμφιλίωσης;«Κανείς δεν μπορεί να συμφιλιωθεί με τον θάνατο, γιατί δεν μπορεί να τον νικήσει. Απλά κάποιοι κερδίζουν τη ζωή. Συνήθως γελάμε με τον θάνατο, για να μας δώσουμε θάρρος».
Στην καθημερινή σας ζωή με τι γελάτε;
«Με τον εαυτό μου. Ξέρω ότι όταν σταματήσω να το κάνω, θα γελάσουν οι άλλοι μαζί μου».
Τελευταία πάντως οι ξένοι γελάνε μαζί μας. Πώς σας φάνηκε η «πλάκα» των Γερμανών με την Αφροδίτη της Μήλου;«Με αφήνει αδιάφορο. Ηταν λάθος που τσιμπήσαμε. Επρεπε να το αφήσουμε να περάσει... ντούκου. Πριν από λίγες μέρες ήμουν στο αεροδρόμιο του Βερολίνου. Είχα να δω υπερχειλισμένες τουαλέτες από τότε που ήμουν φαντάρος. Σκέφτηκα να τις βγάλω φωτογραφία...».
ΠΡΕΖΑ TV
13-3-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου