ΡΑΓΔΑΙΑ ΑΥΞΗΣΗ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΛΕΥΣΗΣ ΣΤΑ ΣΥΣΣΙΤΙΑ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΑΘΗΝΑΙΟΥ ΑΠΟ ΝΕΟΠΤΩΧΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΧΑΣΑΝ ΠΛΕΟΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ...

ΠΡΕΠΕΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΕΡΑΝΟΣ-ΜΑΡΑΘΩΝΙΟΣ ΓΙ'ΑΥΤΗ ΤΗ ΜΕΡΙΔΑ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ.
ΔΕΝ ΝΟΕΊΤΑΙ ΣΕ ΜΙΑ ΚΑΤΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΕΝΗ ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΧΩΡΑ ΜΕ 11ΕΚ.ΠΟΛΙΤΕΣ...ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΠΕΡΙΠΟΥ 1.000 ΑΤΟΜΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΣΤΕΓΗ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ 10.000 ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΠΡΟΣΒΑΣΗ ΣΕ ΤΡΟΦΗ ΚΑΙ ΣΕ ΒΑΣΙΚΑ ΕΙΔΗ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ.

Για χρόνια περνούσαν απ’ τα χέρια του πολλά εκατομμύρια. Είχε εργοστάσιο υποδημάτων. Απ’ τη μια μέρα στην άλλη έγινε ένας από τους εκατοντάδες άστεγους που περιθάλπει ο Δήμος Αθηναίων. Εδώ και πέντε χρόνια φιλοξενείται στον ξενώνα αστέγων του δήμου. Αυτή είναι η πραγματικότητα που βιώνει σήμερα ο 62χρονος Μηνάς Σοφιός. Μια πραγματικότητα σκληρή και ταυτόχρονα αληθινή. Οι «άθλιοι»... των Αθηνών είναι γεγονός. Η ελληνική κοινωνία κοιτά μουδιασμένη και προσπαθεί να καταλάβει τι είναι αυτό που τη «βρήκε»... Είμαστε όλοι εν δυνάμει άστεγοι. Μια αρρώστια, ένα δάνειο, η έλλειψη υποστηρικτικού περιβάλλοντος, κάθε απώλεια, κάθε άρνηση και κάθε εγκατάλειψη των αμυντικών μηχανισμών της λογικής απέναντι στο ερέθισμα μπορούν να σε κάνουν άστεγο.«Η καταστροφή μου ξεκίνησε πριν από 10 χρόνια όταν άνοιξα ένα εργοστάσιο υποδημάτων. Ο συνέταιρός μου με έκλεψε και από τότε άλλαξε όλη μου η ζωή. Οικονομικά δεν μπορούσα να τα βγάλω πέρα. Αναγκάστηκα να κοιμηθώ αρκετούς μήνες σε παγκάκια μέχρι να μπω στον ξενώνα», λέει ο 62χρονος Μηνάς.
«Δεν θέλω ελεημοσύνη. Ο μοναδικός άνθρωπος που βρέθηκε δίπλα μου όταν έπαθα εγκεφαλικό πριν από μερικούς μήνες ήταν ο συγκάτοικός μου στον ξενώνα, ο Νίκος. Να τον έχει καλά ο Θεός και όλους τους ανθρώπους που μας βοηθάνε στο Ιδρυμα Αστέγων.

Δύο κόρες έχω, αλλά δεν έχω καμία επαφή μαζί τους. Ημουν ένα φτωχόπαιδο που μεγάλωσα με τη γιαγιά και τον παππού. Η μητέρα μου πέθανε όταν ήμουν 2 ετών και λίγα χρόνια μετά ο πατέρας μου παντρεύτηκε ξανά και έκανε οικογένεια. Τέσσερα παιδιά άφησε η μάνα μου. Μεγαλώσαμε με το μεροκάματο του παππού που έβαζε φουρνέλα στα νταμάρια και κατέβαζε βράχους για να τους σπάσουν και να τους κάνουν χαλίκι.
Ηρθε η ενηλικίωση, τελείωσα το δημοτικό και πήγα να μάθω τη δουλειά του τσαγκάρη. Στα 17 μου γνώρισα την πρώτη μου γυναίκα και παντρευτήκαμε. Μ’ αυτήν απέκτησα τα παιδιά μου, ωστόσο υπήρχαν αρκετά προβλήματα και χωρίσαμε. Παντρεύτηκα και 2η φορά όμως κι εκεί δεν στάθηκα τυχερός. Δεν υπολόγιζα ότι η οικογένεια είχε ημερομηνία λήξεως.
Καλοσύνη δεν βρίσκεις πια. Μου λείπει το σπίτι, αλλά δεν έχω άλλη επιλογή. Πριν από λίγους μήνες έκανα τα χαρτιά για να βγάλω κάποια σύνταξη. Είναι απελπιστικό να κοιμάσαι σε ένα παγκάκι. Να μη βρεθεί κανένας σ’ αυτή τη θέση».

Λόγω της οικονομικής ύφεσης, οι αριθμοί των ανθρώπων που χρήζουν βοηθείας ανεβαίνει δραματικά. Εκτός από τις στρατιές ανέργων, φαίνεται, πλέον, ότι υπάρχουν και στρατιές αστέγων.
Oι άνθρωποι που δεν μπορούν να καλύψουν μία από τις πρωταρχικές ανάγκες, αυτήν της στέγασης, της σίτισης, της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης αυξήθηκαν ραγδαία τον τελευταίο χρόνο στη χώρα μας. Συνολικά εκτιμάται ότι σήμερα πάνω από 5.000 άνθρωποι κοιμούνται στους δρόμους των μεγάλων πόλεων της Ελλάδας. Σε αυτούς δεν συνυπολογίζονται οι άστεγοι που ζουν σε διάφορα ιδρύματα, ακατάλληλα κτίρια κ.ά. Οι πιο δυσοίωνες εκτιμήσεις κάνουν λόγο για 20.000 αστέγους πανελλαδικά!

Στα 66 του χρόνια ο Νίκος Σ. από εργολάβος οικοδομών βρέθηκε ξαφνικά στον δρόμο. Πατέρας οκτώ παιδιών ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί ότι η μοίρα θα του επεφύλασσε αυτήν την κατάληξη.
«Μόνο δύο από τα παιδιά μου γνωρίζουν την κατάστασή μου. Ντρέπομαι... Κάποτε είχα μεγάλη οικονομική άνεση και τώρα προσπαθώ να ζήσω με 345 ευρώ τον μήνα που δεν φτάνουν ούτε για τα τσιγάρα. Δεν κρατάω κακία σε κανέναν. Πολλές φορές αναρωτήθηκα αν αξίζει να ζω. Αυτό που με κράτησε στη ζωή είναι η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει...».

Ο Δήμος Αθηναίων, αλλά και πολλές ΜΚΟ οργανώσεις που ασχολούνται με το θέμα κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου ότι ο αριθμός των αστέγων θα μεγαλώσει εξαιτίας της οικονομικής δυσπραγίας.
Οι... «σκιές» της πόλης που φαίνονται, κυρίως, τη νύχτα, το πρωί χάνονται μέσα στη βουή του πλήθους και στη ρουτίνα της καθημερινότητας.
Σύμφωνα με τον κ. Ελευθέριο Σκιαδά, αντιδήμαρχο και πρόεδρο του Ιδρύματος Αστέγων του Δήμου Αθηναίων, ενώ το 2005 σιτίζονταν 1.200 άτομα, αυτή τη στιγμή μοιράζονται 4.500 συσσίτια!
Οι νεο-άστεγοι δεν είναι μετανάστες, δεν είναι ναρκομανείς, δεν είναι αλκοολικοί, δεν είναι αποφυλακισμένοι και πρώην τρόφιμοι των ψυχιατρικών κλινικών. Είναι όλα αυτά, είναι και κάτι παραπάνω: είναι άνθρωποι που η ταυτότητά τους γράφει «Ελληνας» και μέχρι πρότινος είχαν μια κανονική δουλειά και ένα κανονικό σπίτι.
«Το πρόβλημα των αστέγων τώρα αρχίζει να γίνεται πιο έντονο στην Αθήνα», υπογραμμίζει ο κ. Σκιαδάς. «Με τη βοήθεια του δημάρχου Αθηναίων Νικήτα Κακλαμάνη, προσπαθούμε να δράσουμε προληπτικά και να τους βοηθήσουμε όσο μπορούμε.
Είναι συγκλονιστικό, αλλά καθημερινά βλέπουμε νέο πληθυσμό. Εκατοντάδες ανέργους, πολύτεκνες οικογένειες, συνάνθρωποί μας που έρχονται από την επαρχία, αλλοδαπούς και πάρα πολλούς μοναχικούς ανθρώπους. Οσο η πολύπλευρη σημερινή κρίση βαθαίνει, τόσο οι επιπτώσεις της θα γίνονται πιο εμφανείς και θα αφορούν όλο και μεγαλύτερα τμήματα του πληθυσμού μας. Στο μέλλον θα ζήσουμε τραγικές καταστάσεις».
19% των νοικοκυριών που διαμένουν σε ιδιόκτητο σπίτι κινδυ-νεύουν από τη φτώχεια, έναντι 25% εκείνων που πληρώνουν ενοίκιο
4.500 συσσίτια μοιράζει σήμερα σε άστεγους και άπορους ο Δήμος Αθηναίων από 1.200 το 2005

ΜΑΡΙΝΑ ΖΙΩΖΙΟΥ

ΠΡΕΖΑ TV
14-3-2010