ΠΑΝΕ ΟΙ ΡΕΜΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΟΙ ΜΙΖΕΣ ΣΥΝΝΕΦΟ ΣΤΟ ΧΩΡΟ ΤΗΣ ΥΓΕΙΑΣ

Χωρίς κανέναν φραγμό (αφού κανείς δεν τους ασκεί έλεγχο) συνεχίζεται κακονικότατα το φαγοπότι σε βάρος του Εθνικού Συστήματος Υγείας και των ασφαλιστικών ταμείων, που έχουν στήσει τα “πιράνχας”!
Προμήθειες αναλώσιμων και ιατρικών συσκευών με “καπέλο” έως και 500%, αγοραπωλησίες μεταξύ εκπροσώπων εταιρειών και γιατρών, ακόμη και πάνω από το κεφάλι του ασθενούς που περιμένει να... χειρουργηθεί, υλικά που μπαίνουν στα νοσοκομεία χωρίς να περνούν καμία διαδικασία προέγκρισης ή κάποιον στοιχειώδη έλεγχο ποιότητας και υλικά που χρησιμοποιούνται άσκοπα, χωρίς καν να τα χρειάζονται οι ασθενείς, συνθέτουν το νοσηρό περιβάλλον που επικρατεί στον χώρο της υγείας και οδηγεί στην κατάρρευση του ΕΣΥ και των ασφαλιστικών ταμείων.
Ορθοπεδικές, χειρουργικές, νευροχειρουργικές και αγγειοχειρουργικές κλινικές φαίνεται ότι κρατούν τα... σκήπτρα στην κατασπατάληση του δημοσίου χρήματος. Δεν είναι τυχαίο ότι, σύμφωνα με έγκυρες πηγές, σε ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της δυτικής Θεσσαλονίκης τα ετήσια έξοδα μόνο μίας συγκεκριμένης κλινικής ισοδυναμούν με τα έξοδα όλων των νοσοκομείων της Κεντρικής Μακεδονίας μαζί.
Άλλωστε, οι ειδικοί εκτιμούν ότι πάνω από το 50% των σημερινών συνολικών δαπανών για την υγεία είναι αναιτιολόγητα έξοδα και αφορούν πλασματικές ανάγκες.
Για παράδειγμα, ένα συγκεκριμένο είδος αναλώσιμου κοστολογείται στην τρέχουσα διεθνή αγορά 1.000 ευρώ ανά μονάδα, και με βάση τα επιδημιολογικά δεδομένα και τις αρχές της τεκμηριωμένης ιατρικής, η χρήση του στη χώρα μας είναι απαραίτητη 1.000 φορές.
Αυτό συνεπάγεται μία αιτιολογημένη συνολική οικονομική επιβάρυνση της τάξεως του 1.000.000 ευρώ. Δυστυχώς, το υλικό αυτό στην Ελλάδα μπορεί να τιμολογείται 3.000 ευρώ ανά μονάδα και να χρησιμοποιείται ατεκμηρίωτα και εκ του περισσού 9.000 φορές. Στην περίπτωση αυτή το συνολικό κόστος ανεβαίνει στα 27 εκατομμύρια ευρώ κι έχουμε μια αναιτιολόγητη κατάχρηση πόρων κατά 26 εκατομμύρια ευρώ.
Την ίδια στιγμή, η πολιτεία επιδεικνύει ατολμία και περιορίζεται στο να παραδεχτεί ότι το πρόβλημα υπάρχει, αλλά χωρίς να προτείνει ουσιαστικές λύσεις και δράσεις για την επίλυσή του.
Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ξοδεύουμε για την υγεία όσα η Αμερική και η Σουηδία μαζί, αλλά η ποιότητα των υπηρεσιών υγείας στη χώρα μας είναι η χαμηλότερη στην Ευρώπη. Το θέμα λοιπόν δεν είναι απλώς ότι τα αναλώσιμα χρεώνονται ακριβότερα στην Ελλάδα, αλλά ποιοι τα επιβάλλουν, τα προμηθεύονται και τα χρησιμοποιούν στις τιμές αυτές και με ποιες διαδικασίες.

Υπερδιογκωμένες είναι οι τιμές αγοράς συσκευών απαραίτητων για μία χειρουργική επέμβαση. Υπάρχει εταιρεία που προωθεί, με φυσική παρουσία στα χειρουργεία, μαχαίρι ραδιοκυμάτων για μια απλή τομή δέρματος χρέωσης 300 ευρώ για τα ταμεία, ενώ το ίδιο αποτελεσματική τομή με κλασικό νυστέρι κοστίζει μόλις... 50 λεπτά.
Εκτός ελέγχου είναι και η κατάσταση που επικρατεί σε συσκευές, όπως βηματοδότες, στεντς και απινιδωτές. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση συσκευής μηχανικής υποβοήθησης της καρδιάς (μηχανική τεχνητή καρδιά) που χρησιμοποιείται για ασθενείς με καρδιακή ανεπάρκεια τελικού σταδίου. Το κόστος προμήθειας της συγκεκριμένης συσκευής από μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας αγγίζει τις 206.602 ευρώ, τη στιγμή που η ίδια συσκευή κοστίζει στη Γερμανία 68.400 ευρώ. Πρόσφατα χρησιμοποιήθηκαν επτά τέτοιες συσκευές, που σημαίνει ότι τα ασφαλιστικά ταμεία πλήρωσαν για τους ασφαλισμένους τους σχεδόν 1,5 εκατ. ευρώ, δηλαδή 900.000 ευρώ ακριβότερα απ’ ό,τι στη Γερμανία.
Υπέρογκο όμως είναι και το κόστος αγοράς των περίφημων στεντς. Μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης πλήρωνε 2.950 ευρώ το χρόνο για ένα στεντ, ενώ πριν από δύο χρόνια το κόστος μειώθηκε στα 2.350 ευρώ. Πρόσφατα, λόγω διαπραγμάτευσης, η προσφορά για την αγορά των στεντς έπεσε στα 1.450 ευρώ.
Υψηλό είναι και το κόστος αγοράς των βηματοδοτών.
Το ίδιο συμβαίνει και με τα ορθοπεδικά υλικά, όπως είναι η κοτύλη, που σε ένα ελληνικό νοσοκομείο κοστίζει πάνω από 1.400 ευρώ, σε άλλο η τιμή πέφτει στα 720 ευρώ, ενώ στην Κύπρο το ίδιο υλικό κοστίζει μόλις 300 ευρώ. Εξάλλου, ένας στυλεός κοστίζει σε δύο ελληνικά νοσοκομεία 1.656 και 893 ευρώ αντίστοιχα, την ώρα που στην Κύπρο η τιμή δεν υπερβαίνει τα 700 ευρώ

Το αφεντικό... τρελλάθηκε. Ένας βηματοδότης DDDR κοστίζει στην Ελλάδα 6.440 ευρώ, ενώ το ίδιο μοντέλο κοστίζει 1.600 ευρώ σε Κύπρο και Γερμανία. Επίσης, ένας βηματοδότης DDV στοιχίζει στη χώρα μας 6.230 ευρώ, τη στιγμή που στην Κύπρο κοστίζει 1.128 ευρώ και στη Γερμανία 850 ευρώ μαζί με το ηλεκτρόδιο και τον εισαγωγέα. Την ίδια στιγμή, ένας απινιδωτής VVIR κοστολογείται σε μεγάλο νοσοκομείο της Θεσσαλονίκης με 21.000 ευρώ, ενώ ένας απινιδωτής τύπου DDDR χρεώνεται με 22.000 ευρώ. Αντίθετα, το κόστος του σε χώρες του εξωτερικού είναι 13.000 ευρώ και στην Κύπρο 11.000 ευρώ.

Οι δικαιολογίες που βρίσκουν τα “πιράνχας” της υγείας για να συντηρούν το κύκλωμα της οικονομικής εξόντωσης του ΕΣΥ είναι πολλές. Σύμφωνα με αξιόπιστες πηγές της “ΜτΚ”, η σημαντικότερη είναι ότι δεν υπάρχει καμία νομοθεσία που να επιβάλλει κανόνες, έλεγχο και περιορισμούς στην ουσία ή τον τρόπο που υλοποιούνται οι παραγγελίες και οι αποφάσεις διευθυντών και επικεφαλής κλινικών και εταιρειών.
Είναι γνωστά περιστατικά που υλικά -χωρίς να περνούν καν από την αποθήκη του νοσοκομείου και χωρίς καμία διαδικασία προέγκρισης ή κάποιον στοιχειώδη έλεγχο ποιότητας- οδεύουν προς τα χειρουργεία στην αγκαλιά αντιπροσώπων, την ώρα που στον ασθενή χορηγείται αναισθησία, με απλή προσυνεννόηση γιατρού και εταιρείας.
Συγχρόνως, όμως, υπάρχουν και αυτοί που χρησιμοποιούν τον νόμο ακριβώς με τον αντίθετο τρόπο. Το επιχείρημά τους είναι ότι υπάρχει απόφαση ή διάταξη που αδειοδοτεί τη χρήση κάποιου πανάκριβου φαρμάκου ή υλικού, το οποίο κάποιος αντιπρόσωπος φρόντισε να... σπρώξει.
Φυσικά, υπάρχουν κι αυτοί που χρησιμοποιούν το κουτοπόνηρο τέχνασμα ότι τους... πιέζει ο ασθενής. Η μέθοδος που επιλέγουν και τους βολεύει παρουσιάζεται σαν η μόνη ορθή λύση, σαν πανάκεια.
Άλλοι, πάλι, ισχυρίζονται ότι επιλέγουν μόνο το καλύτερο και το πιο μοντέρνο υλικό που κυκλοφορεί στην αγορά. Βέβαια, φαίνεται να... αγνοούν ότι το αν ένα υλικό είναι καλύτερο τεκμηριώνεται από ερευνητικές εργασίες που δημοσιεύονται σε έγκριτα επιστημονικά περιοδικά και αρχεία τεκμηριωμένης ιατρικής και όχι από τα διαφημιστικά... τερτίπια των εταιρειών.
Υπάρχουν βέβαια κι αυτοί που λένε ότι χρησιμοποιούν ένα συγκεκριμένο υλικό διότι αυτό γίνεται και στην Αμερική. Το θέμα όμως είναι ότι ποτέ δεν αναφέρουν τον τρόπο, τις συνθήκες και τις προϋποθέσεις που ισχύουν στην Αμερική, ούτε την απόλυτη τιμή του υλικού, που στην Ελλάδα μπορεί να είναι δεκαπλάσια από εκείνη της Αμερικής.
Οι γνωρίζοντες ομολογούν ότι οι επικεφαλής των κλινικών δεν αισθάνονται το καθήκον να συμβάλουν στην ύπαρξη παρακαταθήκης υλικών για τις περιπτώσεις που θα τα χρειαστούν. Οποτεδήποτε ζητήσουν κάτι, ανεύθυνα και προφορικά, αιτιολογώντας το απλά με το διαφημιστικό φυλλάδιο μιας παραγωγού εταιρείας, το νοσοκομείο οφείλει να... κόψει το κεφάλι του και να τους το προμηθεύσει άμεσα κι επειγόντως.
“Κάθε φορά που χρειάζεται κάτι ο διευθυντής, έρχεται ο λιανοπωλητής στο παράθυρο του χειρουργείου και το παραδίδει χέρι με χέρι. Δεν νιώθουν την υποχρέωση δημιουργίας παρακαταθήκης για τα υλικά που τους χρειάζονται στη δουλειά τους, γεγονός που παρέχει ασφάλεια και διευκολύνει το προσωπικό της αποθήκης του εκάστοτε νοσοκομείου σε διαμόρφωση τιμών και έλεγχο υλικών”, λένε οι γνωρίζοντες.

ΠΡΕΖΑ TV
11-4-2010

NΙΚΟΛΕΤΑ ΜΠΟΥΚΑ