Η κυβέρνηση κατάφερε έστω και με εκβιαστικό τρόπο να σύρει το σύνολο των βουλευτών της σε υπερψήφιση του νομοσχεδίου. Αυτό όμως δεν μπορεί να ανακόψει την φθορά της. Διαφωνίες και αποστάσεις εκδηλώνονται συνεχώς. Με αποκορύφωμα τις συνεχείς καταγγελίες ομάδας βουλευτών για την σκανδαλώδη διευκόλυνση που παρείχε η Τράπεζα της Ελλάδας, με την κάλυψη του Υπουργείου Οικονομικών σε κερδοσκοπικές πρακτικές εις βάρος των ομολόγων του ελληνικού δημοσίου.
ΟΙ δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν την κατάρρευση του κυβερνητικού κόμματος, όπως και της Νέας Δημοκρατίας. Πρέπει όμως να σημειώσουμε ότι παρά τον θυμό και τη δυσαρέσκεια η οποία καταγράφεται, η Αριστερά δεν πιστώνεται τον αγώνα της ενάντια στο Μνημόνιο και τα κυβερνητικά μέτρα.
Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει αποτυχία. Οι κινητοποιήσεις ήταν εξαιρετικά μαζικές και με συμμετοχή χιλιάδων ανένταχτων ανθρώπων. Αυτό όμως που χρειάζεται είναι να αυτός ο κόσμος να αποτελέσει το κρίσιμο μέγεθος για ακόμα πιο μαζικές, ακόμα πιο δυναμικές κινητοποιήσεις. Και φυσικά να δούμε με σοβαρότητα τα προβλήματα και τις αδυναμίες μας, πολιτικές και οργανωτικές, ‘έτσι ώστε να κάνουμε πιο αποτελεσματική την επαφή μας με την κοινωνία.
Η εφαρμογή του μνημονίου δεν τελείωσε με το ασφαλιστικό. Υπάρχουν ακόμα ανοιχτά μέτωπα. Είναι το μέτωπο των ιδιωτικοποιήσεων, με αιχμές τον ΟΣΕ, τις εταιρείες ύδρευσης, των υποδομών. Είναι το εργασιακό μέτωπο, ο αγώνας να διασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας με όρους αξιοπρέπειας. Είναι το μέτωπο της ακρίβειας, που θα ξεσπάσει με την αύξηση του ΦΠΑ εξωθώντας ακόμα μαζικότερα τα αδύναμα κοινωνικά στρώματα προς την φτώχεια. Είναι το μέτωπο της κοινωνικής αλληλεγγύης απέναντι στα θύματα αυτής της επίθεσης. Και βεβαίως, ότι έχει ψηφιστεί ήδη, δεν πρέπει να θεωρείται τετελεσμένο. Τόσο η κυβέρνηση, όσο και το Μνημόνιο κρέμονται από μια κλωστή. ¨Ένα ισχυρό κίνημα κοινωνικής αντίστασης μπορεί να αναστρέψει την κατάσταση. Εκεί οφείλουμε να είμαστε προσανατολισμένοι. Τόσο σε ελληνικό επίπεδο, όσο και στο ευρύτερο ευρωπαϊκό, που ήδη δρομολογούνται αντίστοιχες εξελίξεις και εκδηλώνονται οι πρώτες κοινωνικές αντιδράσεις. Ας μην μας διαφεύγει ότι το σύστημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Κάνει κινήσεις πανικού. Είναι στο χέρι μας να τους σταματήσουμε. Και μέσα από τους μαζικούς κοινωνικούς αγώνες να κάνουμε εφικτή μια εναλλακτική διέξοδο από την σημερινή κρίση.
Η τελευταία εξέλιξη και ιδιαίτερα σημαντική, ήταν αυτή που εκδηλώθηκε εχθές στον τραπεζικό τομέα. Αναφέρομαι στην πρόταση εξαγοράς του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου και της Αγροτικής από την Τράπεζα Πειραιώς.
Είναι μια ιδιαίτερα σημαντική εξέλιξη. Γιατί αφορά το σύνολο του μετοχικού κεφαλαίου που κατέχει το ελληνικό δημόσιο. Αν η κίνηση αυτή γίνει πράξη, εκμηδενίζει ουσιαστικά την συμμετοχή του δημοσίου στον τραπεζικό τομέα, μέσα σε τόσο κρίσιμες συνθήκες.
Το χειρότερο είναι ότι η κίνηση αυτή γίνεται με κρατικό χρήμα. Οι τράπεζες έχουν στηριχτεί με δισεκατομμύρια από χρήματα των ελλήνων φορολογουμένων. Η τελευταία πράξη ήταν τα 10 δις που παραχωρήθηκαν σε αυτές από την τελευταία εκταμίευση. Χρήματα που δεν φτάνουν στην αγορά, ούτε χρησιμοποιούνται για να κινηθεί η οικονομία. Προσφέροντα για δανεισμό του ίδιου του κράτους το οποίο τα παραχωρεί, με πολλαπλάσιο επιτόκιο. ¨η με αντίτιμο την απόσυρση του κράτους από τον τραπεζικό τομέα.
Πρόκειται για παραλογισμό. Ο κ. Σάλας εξαγοράζει την συμμετοχή του δημόσιου στον τραπεζικό τομέα, με χρήματα του ίδιου του κράτους. Με ότι και αν σημαίνει αυτό για το μέλλον της ανάπτυξης στον τόπο μας. Και ο πρωθυπουργός, που προεκλογικά ψέλλισε κάτι για ισχυρό δημόσιο πόλο στο τραπεζικό σύστημα, ασκείται στις εκθέσεις σοσιαλιστικών ιδεών στον Πόρο.
Την ίδια στιγμή, η ύφεση στην Ελλάδα είναι ήδη γεγονός και γιγαντώνεται με απρόβλεπτη ταχύτητα. Δεν είναι μόνο οι τράπεζες που κερδοσκοπούν με το δημόσιο χρήμα, αφήνοντας την αγορά χωρίς πόρους. Είναι και το δημόσιο που έχει κηρύξει μια άτυπη στάση πληρωμών. Με αποτέλεσμα να μην λειτουργεί τίποτα. Η στάση πληρωμών φυσικά δεν αφορά τους πάντες. Οι προμηθευτές των νοσοκομείων πήραν αυτό που ήθελαν. Και την ίδια στιγμή τα νοσοκομεία οδηγούνται στην κατάρρευση. ΟΙ δημόσιες συγκοινωνίες το ίδιο. Κάθε λειτουργία του κοινωνικού κράτους έχει παγώσει. Και οι Βρυξέλλες μας συγχαίρουν για το οικονομικό μας επίτευγμα. Επιχειρήσεις κλείνουν, θέσεις εργασίας χάνονται, ο δημόσιος τομέας υπολειτουργεί, ειδικά μάλιστα μετά το κύμα φυγής των δημοσίων υπαλλήλων λόγω του ασφαλιστικού. Και από την άλλη πλευρά, τα δημόσια έσοδα καταρρέουν. Ελάχιστο διάστημα μετά την εφαρμογή του μνημονίου, δεν υπάρχει οικογένεια και άνθρωπος που να μην έχει αισθανθεί άμεσα τις δραματικές επιπτώσεις των οικονομικών μέτρων.
Την ίδια στιγμή είναι τεράστια τα προβλήματα που δημιουργούνται στους εργασιακούς χώρους. Πρώτα από όλα με την πίεση που ασκείται πάνω στους εργαζόμενους από το κλίμα το οποίο έχει διαμορφωθεί. Αλλά πολύ περισσότερο με το ξήλωμα εργασιακών δικαιωμάτων που ήταν κατοχυρωμένα εδώ και δεκαετίες. Αναφέρομαι στην προκλητική θεσμοθέτηση του καθεστώτος μαθητείας, που καθηλώνει τους νέους εργαζόμενους σε μισθούς κάτω από τον βασικό. Καθώς επίσης, στην απελευθέρωση των απολύσεων, την πρακτική κατάργηση του θεσμού της διαιτησίας και την μεθοδευμένη ακύρωση της καθολικής ισχύος των συλλογικών συμβάσεων. Δηλαδή, εργασιακό καθεστώς με το οποίο δούλευαν οι μεταλλωρύχοι στο Λαύριο και στη Σέριφο, στα τέλη του 19ου αιώνα.
Κάτω από την πίεση του μνημονίου και της κυβέρνησης, η ΓΣΕΕ και οι εργοδότες κατέληξαν τελικά εχθές σε συμφωνία για την Συλλογική Σύμβαση. Αφού προηγουμένως η κυβέρνηση είχε απειλήσει ότι θα νομοθετήσει τριετές πάγωμα μισθών. Και αφού είχε τεθεί υπό αμφισβήτηση και ο 13ος και 14ος μισθός στον ιδιωτικό τομέα.
Τι θα πάρουν οι εργαζόμενοι από αυτή τη σύμβαση; Τίποτα για το 2010. ΚΑΙ για τα δύο επόμενα χρόνια θα πάρουν αυξήσεις στα όρια του ευρωπληθωρισμού.
Και αναρωτιέται κανείς; Τι σχέση έχει ο ευρωπληθωρισμός με αυτό που ζούμε σήμερα; Αφορά κανέναν; Τον αντιμετωπίζει κανείς στο super market, που οι τιμές αυξάνονται με 10 και 15 και 20%; Είναι ο ευρωπληθωρισμός κάποιο ψυχολογικό όριο και δεν το ξέραμε;
Λοιπόν, για να τελειώνουμε με τους εμπαιγμούς. Κάθε όριο, πραγματικό ή ψυχολογικό, έχει εξαντληθεί πλέον. Η πραγματικότητα είναι μία. ΟΙ εργαζόμενοι δέχονται μια επίθεση σε όλα τα μέτωπα. Και οι εξελίξεις είναι στο δικό τους χέρι. Αν αποδεχτούν τις εξελίξεις παθητικά η αν θα ορθώσουν το ανάστημά τους απέναντι σε όσα συμβαίνουν σήμερα. Αυτό είναι το πραγματικό ερώτημα σήμερα. Και εκεί πρέπει να εστιάσουμε όλες μας τις προσπάθειες.
ΠΡΕΖΑ TV
16-7-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου