– Με χώρισε μέσω γραπτού μηνύματος!
– Αυτό είναι κάπως σαν να απολύεσαι μέσω Ιντερνετ.
Η τελευταία φράση ανήκει στον Ράιαν Μπίνγκαμ, τον ήρωα του «Ψηλά στον Ουρανό», η δουλειά του οποίου ήταν να ανακοινώνει σε εργαζομένους την απόλυσή τους. Ακόμα κι εκείνος, ένας επαγγελματίας της δυστυχίας, θεωρούσε απάνθρωπη την ανακοίνωση της λύσης μιας συνεργασίας μέσω email. Κι όμως. Στην Ελλάδα της κρίσης, εργαζόμενοι απολύονται ακόμα και μέσω sms.
«Αυτά δεν γίνονται στην Ελλάδα», λέγαμε διαβάζοντας πριν από μερικά χρόνια την είδηση ότι μια εταιρεία της Σιγκαπούρης απέλυσε δεκάδες εργαζομένους της απομαγνητίζοντας τις κάρτες εισόδου τους. Κανείς τότε δεν προέβλεπε τις εξελίξεις που δυστυχώς βρήκαν απροετοίμαστες τις ελληνικές επιχειρήσεις. «Οι εταιρείες που είχαν από πριν συστήματα ανάπτυξης προσωπικού και είχαν φροντίσει σταδιακά να μειώσουν το κόστος τους, δεν χρειάστηκε να προβούν σε μεγάλες περικοπές προσωπικού. Οι περισσότερες όμως προχώρησαν σε δραστικές περικοπές και άκομψα», αναφέρει στην «Κ» η κ. Μάρθα Μυλωνά, πρόεδρος του Συνδέσμου Στελεχών Διοίκησης Προσωπικού. «Αυτές οι εταιρείες δεν είχαν φροντίσει στον καιρό των παχιών αγελάδων να δημιουργήσουν τις κατάλληλες υποδομές, όπως για παράδειγμα συστήματα αξιολόγησης, με αποτέλεσμα να προχωρούν τώρα σε άδικες απολύσεις και να δημιουργούν κακό κλίμα και αναστάτωση ανάμεσα στους εργαζομένους τους».
Ο άγραφος κανόνας στη διαχείριση ανθρώπινου προσωπικού λέει ότι ένας άνθρωπος πρέπει να απολύεται με τον ίδιο σεβασμό που προσλαμβάνεται. Εν καιρώ κρίσης, όμως, οι πρώτοι που καταλύονται είναι οι άγραφοι κανόνες. Σε πολλές περιπτώσεις, εργαζόμενοι απολύονται μέσω της διαδικασίας «αυτή η σειρά γραφείων περισσεύει». «Δεν υπάρχει εκπαίδευση στις απολύσεις στην Ελλάδα», λέει στην «Κ» ο κ. Γιάννης Τουτζιαράκης εργατολόγος και μεσολαβητής του Οργανισμού Μεσολάβησης και Διαιτησίας. «Υπάρχουν κανόνες που πρέπει να τηρούνται, σεβασμός που πρέπει να επιδεικνύεται. Η απόλυση ενός εργαζομένου π.χ. πρέπει να ανακοινώνεται από τον άμεσο προϊστάμενό του. Και πρέπει να γίνεται κοιτώντας τον στα μάτια και όχι στο τηλέφωνο». Το πρωτόκολλο θέλει επίσης να μην ανακοινώνονται τέτοια νέα στην αρχή της ημέρας, παρουσία τρίτων ή πριν από ένα ταξίδι – οι αντιδράσεις μπορεί να είναι ανεξέλεγκτες.
Στη δυσάρεστη αυτή διαδικασία παρίσταται, αν δεν την αναλαμβάνει εξ ολοκλήρου, η διεύθυνση Ανθρώπινου Δυναμικού. «Αλλο να πρέπει να το κάνεις μια - δυο φορές τον χρόνο και άλλο τόσο συχνά όπως τώρα», λέει ο κ. Τουτζιαράκης. «Και μάλιστα να καλείσαι να απολύεις άμεσους συνεργάτες σου, τους διπλανούς σου στο γραφείο...»
Μια απόλυση είναι ένας θάνατος και έχει και αυτή τη δική της περίοδο θρήνου. Οπως σημειώνει η κ. Χαριτίνη Καρρά, ψυχοθεραπεύτρια, που ασχολείται με τη συστημική συμβουλευτική επιχειρήσεων και οργανισμών, είναι σημαντικό η διαδικασία αυτή να γίνεται με αναγνώριση των υπηρεσιών που έχει προσφέρει ο εργαζόμενος στην επιχείρηση και να του αναγνωρίζεται το δικαίωμα να αντιδράσει αρνητικά ή με θυμό – ο αντίκτυπος αυτής της απώλειας είναι σοβαρός στην καθημερινότητά του. «Είναι χρήσιμο επίσης να κρατούν και οι δύο πλευρές στο μυαλό τους ότι συμμετέχουν σε ένα εργασιακό σύστημα που σ’ αυτή τη συγκυρία είναι δέσμιο αποφάσεων που του επιβάλλονται και το υπερβαίνουν – ο καθένας τους θα μπορούσε να βρεθεί σε οποιαδήποτε από τις δύο θέσεις, οποιαδήποτε στιγμή».
Σε κάθε περίπτωση όμως, όπως τονίζει στην «Κ» η καθηγήτρια Διοίκησης Ανθρώπινου Δυναμικού του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Νάνσυ Παπαλεξανδρή, η απόλυση θα πρέπει να είναι η έσχατη λύση. «Οι περικοπές προσωπικού είναι η “εύκολη” λύση. Το δύσκολο είναι να μπει σε μια διαδικασία περικοπών εξόδων λειτουργίας. Και η όποια μείωση προσωπικού να γίνεται με γνώμονα την υποστήριξη των ευπαθών ομάδων. Χρειάζεται συστηματική δουλειά, αγάπη και σεβασμός από τα στελέχη ανθρώπινου δυναμικού».
Της Λινας Γιανναρου
ΠΡΕΖΑ TV
4-7-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου