ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΦΡΙΚΗΣ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΑ ΔΗΘΕΝ ΣΩΦΡΟΝΙΣΤΙΚΑ ΙΔΡΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ,ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΕΙΝΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΑ ΚΟΛΑΣΤΗΡΙΑ ΨΥΧΩΝ...

«Με το καλημέρα, βγάλε το σώβρακο, κάτσε κάτω, γύρνα, σκύψε, βήξε, ο απόλυτος εξευτελισμός».
Ο κρατούμενος Δ. Προεστός περιγράφει τον τρόπο που γίνεται ο έλεγχος για την εισαγωγή ναρκωτικών στις ελληνικές φυλακές. Ντροπή και φρίκη...
Πρωτομπήκε στη φυλακή το 1984, βγήκε το 1994 και ξαναγύρισε το 1995, οπότε και κρατείται μέχρι σήμερα με ισόβια κάθειρξη. Συνολικά, αυτός ο άνθρωπος έχει κάνει εννέα χρόνια πειθαρχείο:
«Πειθαρχείο, βρόμικο κατουρημένο στρώμα, δεν τρως, δεν πίνεις νερό, δεν καπνίζεις. Σε έχουν σε ένα τσιμεντένιο κλουβί δεμένο με χειροπέδες», θυμάται.

Φυλακή Διαβατών. Τότε «ήμουν δεμένος στο πειθαρχείο για ενάμιση μήνα. Είχα φάει πολύ ξύλο. Κατούραγα και έκανα την ανάγκη μου στο στρώμα που κοιμόμουν. Εβγαλα την χρυσή και αρρώστησα από ηπατίτιδα. Αρχιφύλακας Μήτσιος και διευθυντής Ευτυχίδης, αφού με είχαν σκοτώσει στο ξύλο, θυμάμαι να με παρακαλούν να βγω από το πειθαρχείο και να με πάνε στο Λοιμωδών στη Θεσσαλονίκη, για να μην πεθάνω».
Για τον Προεστό υπάρχουν περιστατικά που του έχουν «ξεσκίσει» την ψυχή, όπως λέει χαρακτηριστικά. «Ακραία περιστατικά μόνον με κάποιους υπαλλήλους υπάρχουν στο μυαλό μου και συνέβαιναν εκεί που δεν υπήρχε "τρίτο μάτι"... απομόνωση, μποντρούμια, καθηλώσεις, σταυρός, βασανιστήρια, εξευτελισμός»...
Ενας άλλος κρατούμενος, ο Γ. Μάκης, καταγγέλλει: «Μπροστά σε οκτώ υπαλλήλους μού ζητήθηκε να γυρίσω, να σκύψω και να βήξω (γυμνός). Εγώ το αρνήθηκα γιατί ένιωσα ότι προσβάλλεται και θίγεται η αξιοπρέπειά μου και, με βάση τον σωφρονιστικό κώδικα, είναι δικαίωμα του κάθε κρατούμενου να αρνηθεί οτιδήποτε μειώνει και θίγει την αξιοπρέπειά του». Ψιλά γράμματα για κάποιους...

Δεκάδες είναι οι επιστολές που έχουμε λάβει από κρατούμενους σε όλες τις φυλακές της χώρας. Ανθρώπινες ιστορίες αραδιασμένες σε τέσσερις κόλλες χαρτιού με μπλε στυλό. Ανθρωποι που για τον οποιονδήποτε λόγο καταδικάστηκαν και σήμερα κρατούνται. Φαίνεται, όμως, πως η απόδοση ευθυνών σταματάει με το που ακουστεί ο ήχος και η σιδερένια πόρτα της φυλακής ανοίξει. Μετά, δεν υπάρχει απόδοση ευθυνών παρά μόνον για τους κρατούμενους.
Και όταν δεν κρατείται ισορροπία, με δεδομένο ότι πολλές κοινωνικές υπηρεσίες είναι διαλυμένες, το παιχνίδι γίνεται επικίνδυνο και ξαναγυρνά ζητώντας εκδίκηση στην ίδια την κοινωνία. Γι' αυτό το θέμα των φυλακών πρέπει να μας αφορά όλους.
Αρκετοί κρατούμενοι μας καταγγέλλουν ότι ακόμη και το ευεργέτημα των ημερομισθίων παρέχεται «για να εξυπηρετούνται κάποιες ιδιαίτερες ισορροπίες μέσα στις φυλακές».
Μάλιστα, σε ορισμένες περιπτώσεις ο εσωτερικός μηχανισμός της κάθε φυλακής ξεπερνά ακόμη και την ισχύ του αρμόδιου υπουργείου. «Η γραμματεία της φυλακής επηρεάζει ακόμη και τα συμβούλια εφετών με τον τρόπο που παρουσιάζει τα θέματα και τις υποθέσεις και όλα αυτά δημιουργούν μια περίεργη και πολλές φορές άνομη συμπεριφορά και σχέση», μας λένε.

«Ρουσφέτι», όμως, φαίνεται πως θεωρείται ακόμη και η μεταγωγή στις αγροτικές φυλακές. Κυριολεκτικά άπιαστο όνειρο για κάποιους. Ενώ στα περισσότερα σωφρονιστικά καταστήματα επικρατεί υπερπληθυσμός, υπάρχουν αγροτικές φυλακές που είναι «άδειες» και θα μπορούσαν να δεχθούν κρατούμενους.
«Και αυτή η κατάσταση διαιωνίζεται διότι κανείς υπουργός Δικαιοσύνης μέχρι σήμερα, ακόμη και να έχει τη βούληση -που είναι σπάνιο- δεν έχει τη δύναμη να τα βάλει με το κατεστημένο των φυλακών», επισημαίνει κρατούμενος τα στοιχεία του οποίου είναι στη διάθεση της εφημερίδας.

....

Η πρώτη παρανομία του Γ. Λαμπρινίδη από ένα χωριό της Μάνης, σε ηλικία μόλις 9 ετών, ήταν μια κλεμμένη κότα.
Το 1990 καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία. Κι από τότε είναι κρατούμενος δίχως ποτέ μέχρι σήμερα να τον έχει φωνάξει καμιά κοινωνική υπηρεσία, όπως υποστηρίζει. Εχει περάσει απ' όλες τις φυλακές της χώρας... «πολλοί θάνατοι από διάφορους λόγους (αυτοκτονίες, ναρκωτικά, υγείας)» γράφει.
Περιγράφει ότι έχει φάει πολύ ξύλο και προσθέτει... «μα δεν υπάρχει ανθρώπινη αξιοπρέπεια μέσα στη φυλακή». Τα πράγματα που του παρέχουν ασφάλεια είναι: «Η φωτογραφία της κόρης μου, η τηλεκάρτα και το μαχαίρι μου».

....

ΚΟΒΟΥΝ ΑΔΕΙΕΣ ΜΕ ΣΥΝΟΠΤΙΚΕΣ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΕΣ...

Ελληνικό σωφρονιστικό σύστημα σημαίνει να έχεις ένα πόδι και να σε στέλνουν σε κελί του πρώτου ορόφου, να κοιμάσαι κατάχαμα στις ακαθαρσίες μιας κοινής τουαλέτας γιατί δεν υπάρχει χώρος, να είσαι χρήστης και, αντί να σου κόβουν την ηρωίνη, να σου απαγορεύουν τα λεμόνια (!) με τα οποία φτιάχνεις τη δόση σου, να είσαι άρρωστος, να ζητάς βοήθεια, να μη σε υπολογίζει κανείς και στο τέλος να σε βρίσκουν νεκρό οι συγκρατούμενοί σου.
«Πλήρωσα το λάθος των επιλογών μου, αλλά αυτά τα δυόμισι χρόνια που δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου ποιανού επιλογή είναι;» αναρωτιέται ένας κρατούμενος στις Φυλακές Τρικάλων. «Πλήρωσα το λάθος των επιλογών μου, αλλά αυτά τα δυόμισι χρόνια που δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου ποιανού επιλογή είναι;» αναρωτιέται ένας κρατούμενος στις Φυλακές Τρικάλων.
Να αυτοκτονείς και να μη ρωτά κανείς το γιατί, να μη μπορείς να βλέπεις την οικογένειά σου και αν είσαι από τους τυχερούς που δικαιούνται άδεια, να σου την κόβουν με συνοπτικές διαδικασίες.
Δίκαιο δικαστικό σύστημα σημαίνει να έχεις καταδικαστεί σε πρώτο βαθμό, να περιμένεις χρόνια να γίνει το εφετείο για να δικαστείς σε δεύτερο βαθμό, από λάθος στη μεταγωγή σου να το χάνεις, να αποφυλακίζεσαι, μετά να γίνεται το εφετείο και αν αποδειχθεί ότι έχεις εκτίσει μερικά χρόνια παραπάνω, να σου λένε ότι και πάλι τυχερός είσαι που βγήκες. Εικόνες και μαρτυρίες αποκαλύπτουν αν όχι μια τριτοκοσμική κατάσταση, σίγουρα έναν Μεσαίωνα ξεχασμένο στην Ελλάδα του 2010.
Μετά τις Φυλακές Τρικάλων, όπου οι κρατούμενοι προχώρησαν σε αποχή από το συσσίτιο και σε απεργία πείνας, όπως συνέβη και με τους ασθενείς κρατούμενους του Νοσοκομείου «Αγ. Παύλος» των Φυλακών Κορυδαλλού, ο κρατικός μηχανισμός (εισαγγελείς και στελέχη του υπουργείου Δικαιοσύνης) έδωσαν ακόμη μια φορά υποσχέσεις στους διαμαρτυρόμενους.

Στην περίπτωση των Τρικάλων, το μεγαλύτερο πρόβλημα εστιάζεται στην παροχή των τακτικών αδειών, ένα θεσμοθετημένο δικαίωμα. Σύμφωνα με αναφορές, από τους 700 κρατούμενους στη φυλακή μόνον οι 20 μπορούν να παίρνουν άδεια, ενώ την δικαιούνται τουλάχιστον οι μισοί.
Ο Χρ. Βιολέτης κρατούμενος στις φυλακές Τρικάλων, εδώ και δυόμισι χρόνια δικαιούται άδεια γιατί έχει ήδη εκτίσει εξίμισι χρόνια από τα είκοσι της ποινής του, αλλά το συμβούλιο των φυλακών τις απορρίπτει. «Εχω δύο παιδιά, το ένα δεν το έχω δει γιατί η γυναίκα μου γέννησε όταν μπήκα στη φυλακή», μας λέει και περιγράφει μια κατάσταση στις φυλακές που δεν προοιωνίζεται ή τουλάχιστον δεν διασφαλίζει πως οι πρόσφατες υποσχέσεις του υπουργείου Δικαιοσύνης θα γίνουν σύντομα πράξη.

«Καταλαβαίνω ότι πλήρωσα το λάθος των επιλογών μου, αλλά αυτά τα διόμισι χρόνια που δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου ποιανού επιλογή είναι;» αναρωτιέται ο Χρ. Βιολέτης και συμπληρώνει:
«Πηγαίνουμε στον κοινωνικό λειτουργό να ζητήσουμε άδεια και μας δίνει την αίσθηση ότι ξαναπερνάμε δικαστήριο, αφού μας αντιμετωπίζει ως κατήγορος και όχι ως κοινωνικός λειτουργός που οφείλει να είναι στο πλευρό των κρατουμένων».
Οπως μας μεταφέρουν και άλλοι κρατούμενοι από τα Τρίκαλα, ο κοινωνικός λειτουργός, ενώ έχει μπει από τον περασμένο Μάρτιο στη σύνταξη, συνεχίζει και εργάζεται κανονικά. «Πάμε στην κοινωνική υπηρεσία να πούμε το πρόβλημά μας και η κυρία Γεωργία μάς στέλνει στον κύριο Νίκο, ο κύριος Νίκος μάς ξαναστέλνει στην κυρία Γεωργία και οι δυο μαζί στον διευθυντή, που μας στέλνει στο συμβούλιο των φυλακών, όπου συναποφασίζει και ο κοινωνικός λειτουργός. Και μετά όλοι μαζί μάς στέλνουν στον εισαγγελέα, αλλά ο άνθρωπος αυτός τι να κάνει; Ερχεται μια φορά το μήνα για να βάλει υπογραφές. Δεν μας γνωρίζει προσωπικά. Ουσιαστικά, δηλαδή, γινόμαστε μπαλάκι», μας περιγράφουν. Χαρακτηριστικό είναι ότι, με βάση τις καταγγελίες που έχουμε, ακόμη και ορισμένοι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν εκφράσει τη διαμαρτυρία τους γι' αυτό.

Στο θέμα των αδειών έχει παρέμβει και ο Συνήγορος του Πολίτη με ειδική έκθεση το 2008, στην οποία μεταξύ άλλων επισημαίνει: «Εκδίδονται παγίως απορριπτικές αποφάσεις με τη στερεότυπη παράθεση της αντίστοιχης διάταξης του νόμου και οι κρίσιμες όσο και αόριστες αξιολογικές έννοιες, όπως είναι η υποψία φυγής ή η τέλεση νέων εγκλημάτων, δεν συγκεκριμενοποιούνται».

Ιατρική και κοινωνική υπηρεσία ανύπαρκτη σε αρκετά σωφρονιστικά καταστήματα. Ορισμένοι γιατροί που αντιμετωπίζουν σαν «σκουπίδια» τους έγκλειστους και κάποιοι αλλόκοτοι εισαγγελείς που γίνονται οι σκληρότεροι κριτές κατά πώς βολεύει το σύστημα της κάθε φυλακής, σωφρονιστικοί υπάλληλοι που μπορούν να προσφέρουν έργο, αλλά μένουν εγκλωβισμένοι μιας κακώς εννοούμενης κατάστασης και από την άλλη κάποιοι που ξέμειναν από εποχές σκληρών βασανιστηρίων με «ταφόπλακες» και πειθαρχεία-κλουβιά, που πλέον τα αποκαλούν «ψυγεία» και ναρκωτικά με το τσουβάλι...

«Υπάρχουν διευθυντές αλλά και σωφρονιστικοί που προσπαθούν να κρατήσουν ένα σοβαρό κοινωνικό προφίλ, αλλά δεν έχουν το σθένος να αντισταθούν στο κατεστημένο το οποίο είναι και ένοχο και σκληρό. Οι ένστολοι σωφρονιστικοί είναι αυτοί που ζουν στη φυλακή, αλλά όσοι από αυτούς έχουν καλές διαθέσεις, δεν είναι εύκολο να πάνε κόντρα στο ρεύμα», υποστηρίζει με νόημα κρατούμενος στις Φυλακές Λάρισας.
Πλέον, δεν μιλάμε για φυλακές, αλλά για εργαστήρια νέων εγκληματιών και παρανόμων ιδιαιτέρως επικίνδυνων, με σκοπό την εκδίκηση...

«ΠΩΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΟΜΑΙ ΝΑΡΚΩΤΙΚΑ; ΡΩΤΗΣΤΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΜΗΘΕΥΤΕΣ ΜΟΥ»

Ο Β. Κόμνος μπήκε φυλακή όταν ήταν 14 ετών γιατί παραβίασε το νόμο 4000 περί τεντιμποϊσμού. Επιστρέφει στη φυλακή στα 28 με την κατηγορία της εμπορίας.
«Στην κατάσταση που ήμουν, το μόνο που συνέβη ήταν να γίνω χειρότερος, διότι δεν υπήρχαν τα κίνητρα. Η διαφορά του έξω με το μέσα είναι ότι στο έξω είσαι ανεξέλεγκτος ενώ μέσα ελεγχόμενος, π.χ. ναρκωτικά κ.τ.λ.»
Η πλειονότητα των ανθρώπων που μας έστειλαν επιστολές υποστηρίζουν ότι «κι αν για μας είναι λίγο αργά, εάν προσέξουν θα γλιτώσουν πολλά νέα παιδιά». Ο Κόμνος γράφει:
«Παίρνω ναρκωτικά μέσα στη φυλακή. Το πώς τα προμηθεύομαι, ρωτήστε τους προμηθευτές». Ενας άλλος κρατούμενος των Φυλακών Λάρισας επισημαίνει: «Θα έπρεπε να έχουν ευθύνες σε οτιδήποτε τους αναλογεί, από την ηγεσία του υπουργείου μέχρι και τους κατώτερους, γιατί καθημερινά γίνονται τρομερά πράγματα μέσα στις φυλακές». Και καταλήγει: «Εδώ οι ισορροπίες είναι εύθραυστες. Πριν λίγο καιρό, πάνω που χαρήκαμε που ήρθε ένα νέο και τουλάχιστον ελπιδοφόρο άτομο ως διευθυντής, την ίδια ώρα μας έστειλαν έναν νέο εισαγγελέα που θα τον χαρακτηρίζαμε... ανθρωποφάγο».

Δυστυχώς υπάρχουν ορισμένοι εισαγγελείς που αντί να ασχολούνται με αυτά τα «τρομερά» που συμβαίνουν, π.χ. θάνατοι μέσα στις φυλακές, αποποιούνται τον ρόλο του εκπροσώπου της Δικαιοσύνης και επιλέγουν αυτόν του σκληρότερου κριτή με συμπεριφορές όπως εξευτελισμός κρατουμένων, χλευασμός και «τιμωρίες» όπως, για παράδειγμα, να απαγορεύουν σε κάποιον κρατούμενο να κάνει μεροκάματα που θα μειώσουν την ποινή του.


ΟΙ ΘΑΝΑΤΟΙ ΜΕΣΑ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ,ΕΞΑΙΤΙΑΣ ΤΗΣ ΑΝΥΠΑΡΞΙΑΣ ΓΙΑΤΡΩΝ...ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΤΡΑΓΙΚΗ ΡΟΥΤΙΝΑ...

Μαζί με τις άλλες επιστολές παραθέτουμε και το γράμμα του κρατούμενου Γ. Βούτση-Βογιατζή από τις Αγροτικές Φυλακές Κασσαβέτειας Βόλου που εστάλη τον Μάρτιο:

«Αλλεπάλληλοι επιθανάτιοι ρόγχοι, αίματα από τη μύτη και το στόμα. Οι παλμοί πέφτουν και η καρδιά σταματάει να δίνει σήμα. Κλοτσιές στην πόρτα του θαλάμου, φωνές. Μάταια για αρκετή ώρα φωνάζουμε τους δεσμοφύλακες να ανοίξουν... Ο πρώτος που φτάνει, ψυχρός, κυνικός, δέσμιος του διαρκή του φόβου για απόδραση μέσω σκηνοθετημένων περιστατικών αλλά και των πολλών ταινιών που βλέπει, αρνήθηκε κατηγορηματικά να ξεκλειδώσει. Ούτε καν η θέα του αιμόφυρτου σε κώμα παιδιού δεν τον συγκίνησε. Επρεπε, λέει, να ενημερώσει τον διευθυντή. Αλλο ένα δεκάλεπτο καθυστέρησης και η καρδιά του Σπύρου Γαρδικλή δεν αντέχει άλλο. Η πόρτα του σωφρονισμού γίνεται συνώνυμο με την πύλη του Αδη. Δεν υπάρχει φορείο για να μετακινήσει τον νεκρό, ενώ παράλληλα είναι γνωστό ότι όταν κλειδώνουν τα κελιά και τους θαλάμους η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και το ιατρικό προσωπικό εξαφανίζεται. Η καταμέτρηση των κρατουμένων είναι η τελευταία διαδικασία και σήμερα έλειπε ο Σπύρος...»

Της ΓΕΩΡΓΙΑΣ ΛΙΝΑΡΔΟΥ-ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ

ΠΡΕΖΑ TV
1-8-2010