Πλατείες ιδιωτικού δικαίου, διόδια χωρίς αντίκρισμα, πεζοδρόμια ασφυκτικά γεμάτα «γαϊδούρια» και λεφτά για την ΕΡΤ που καταλήγουν... ένας Θεός ξέρει πού. Μερικά μόνο στιγμιότυπα από διαχρονικές νοοτροπίες που οι περισσότεροι, ενώ αγανακτούμε, προσπερνάμε αδιάφορα. Υπάρχουν όμως κάποιοι που λένε «δεν πάει άλλο» και δεν μένουν μόνο στα λόγια. Ανθρωποι της διπλανής πόρτας, όχι όμως και του διπλανού καναπέ, αφού αποφάσισαν να δραστηριοποιηθούν ως μονάδες. Να κάνουν κάτι. Να θυσιάσουν από τον ελεύθερο χρόνο τους, να έρθουν σε ρήξη με κατεστημένες νοοτροπίες και λογικές σε θέματα που εν τέλει αφορούν την καθημερινότητα όλων.
Ο γυναικολόγος Σταμάτης Ταμβάκης κατήγγειλε μια παρανομία. Την κατάληψη και περίφραξη μιας ολόκληρης πλατείας στο Λαύριο -με τη βούλα προηγούμενων δημοτικών αρχών και συγκατάθεση νεότερων- από τον τοπικό Κυνηγετικό Σύλλογο και έναν θερινό κινηματογράφο.
Ηταν μόνος εναντίον πολλών και εν μέρει δικαιώθηκε. «Εχετε κλείσει την πλατεία» φώναζε στον δήμο. «Ολος ο κόσμος θέλει ανοιχτούς χώρους και εσείς τους κλείνετε;». Και τι δεν έκανε έκτοτε και πού δεν απευθύνθηκε. Πλέον σε πρόσφατη αυτοψία της η Πολεοδομία Μαρκόπουλου επέβαλε πρόστιμο στον δήμο καθώς απεφάνθη πως τόσο η περίφραξη όσο και τα κτίσματα είναι παράνομα.
«Θα δικαιωθώ όμως μόνο όταν ανοίξει η πλατεία και μπει ο Λαυρεώτης μέσα» συνεχίζει. «Διεκδικείς τα αυτονόητα και στο τέλος σε λένε γραφικό». Δηλώνει οργισμένος με τις δημοτικές αρχές, αλλά περισσότερο «απογοητευμένος με την απάθεια των συμπολιτών μου, οι οποίοι στις κατ' ιδίαν συζητήσεις παραδέχονται ότι είναι απαράδεκτο, όμως δεν κάνουν τίποτα.
»Ελα, καημένε, μου έλεγαν, που κάθεσαι και ασχολείσαι. Εχω έρθει σε αντίθεση με αρκετό κόσμο. Ακόμα και με ανθρώπους κοντινούς, γιατί είμαι παλιός στο Λαύριο. Δεν μπορώ να σηκώσω την αδικία, την αδιαφορία και τον οχαδερφισμό. Να σε φτύνουν και να σου λένε ότι βρέχει. Αγιος δεν είμαι. Θεώρησα όμως χρέος μου να το καταγγείλω».
Ενας άλλος γιατρός, ο 28χρονος Λεωνίδας Παπαδόπουλος θεωρεί τα διόδια ως άμεσο φόρο για να πας οπουδήποτε.
Οι δρόμοι μπροστά του «κυριολεκτικά και μεταφορικά κλειστοί». Ομως «οι δρόμοι φτιάχτηκαν για να ενώνουν, όχι να χωρίζουν με το χαράτσι σε κάθε σταθμό διοδίων». Πριν από λίγες εβδομάδες βρέθηκε στην Πάτρα για ενημέρωση των τοπικών επιτροπών κατά των διοδίων ενώ συμμετέχει ενεργά σε πολλές «απελευθερώσεις» διοδίων.
«Οι δρόμοι είναι κοινωνικά αγαθά. Είναι πρόσχημα πως τα διόδια, προορίζονται για τη συντήρησή τους. Τους πληρώνουμε από τα τέλη κυκλοφορίας, τα ασφάλιστρα, τον φόρο καυσίμων και την άμεση φορολογία». Στον δρόμο βγήκε αυθόρμητα, ενώ επαναλαμβάνει πως το κίνημα είναι πολιτικοποιημένο, αλλά επ' ουδενί κομματικοποιημένο.
«Δεν είναι μόνο η κοινωνική αδικία, είναι κάτι γενικότερο. Τα προσωπικά προβλήματα πολλές φορές είναι απόρροια των κοινωνικών. Πλέον μικρά κομμάτια της κοινωνίας συσπειρώνονται γύρω από την κοινωνική αδικία. Πρέπει να πετάξουμε τον ατομικισμό. Πρέπει οι ατομικότητες να βγούνε μπροστά ως συλλογικότητες. Ο καθένας να γίνει ένα κύτταρο ανυπακοής».
Ο φωτορεπόρτερ Γιάννης Καραγιαννάκης σταμάτησε -παλαιότερα- να πληρώνει την ΕΡΤ μέσω λογαριασμών ΔΕΗ. Πήγαινε στο Ταμείο Παρακαταθηκών και κατέθετε μόνο όσα αναλογούσαν στη ΔΕΗ.
«Δεν το έκανα για τα περίπου 30 ευρώ τον χρόνο» λέει. «Σε κανέναν δεν λείπουν. Το έκανα για το γαμώτο». Αφορμή για το «γαμώτο» ήταν ένα δημοσίευμα. Οι τότε συμβάσεις των τηλεοπτικών δικαιωμάτων που είχε υπογράψει η ΕΡΤ με Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό για δύο χρόνια.
«Ηταν κάτι υπέρογκα ποσά. Κάτι εκατομμύρια ευρώ στον καθένα. Η αμέσως επόμενη προσφορά από ιδιωτικό κανάλι ήταν με τα μισά. Εκτός του ότι δεν τα βλέπω, το θεωρούσα ανήθικο να πληρώνει η δημόσια τηλεόραση έτσι τα λεφτά του φορολογούμενου. Κάνω ό,τι μπορώ ως μονάδα» λέει, παρ' όλο που τώρα την πληρώνει.
«Οταν όμως δεν πληρώνεις, φαίνεται σαν χρέος προς τη ΔΕΗ και όχι προς τρίτους. Κάποια στιγμή, όταν το ποσό μεγαλώσει, θα σου κόψουν το ρεύμα. Προσπαθώ να κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου, με τη σκέψη ότι και η δράση της μονάδας έχει αποτέλεσμα. Ακόμα και ο ένας μπορεί να κάνει τη διαφορά. Δεν νιώθω ότι έκανα κάτι επαναστατικό» καταλήγει, διερωτώμενος όμως, τι θα γινόταν αν 200.000 άνθρωποι έπαυαν να πληρώνουν την ΕΡΤ. «Θα γινόταν τίποτα; Δεν ξέρω! Θέτεις όμως ένα ερώτημα».
Για τον Γρηγόρη Μαυράκη, ιδρυτή των «StreetPanthers» και σύμβουλο Περιφερειακής Ανάπτυξης σε ΟΤΑ, η προσωπική του -αρχικά- πρωτοβουλία ενάντια σε μια καθημερινή ελληνική «γαϊδουριά» ξεκίνησε από την προσήλωσή του στην αξία μετακίνησης με τα πόδια.
Ηταν το 2003, όταν κάθησε στο γραφείο του για να σχεδιάσει το περίφημο πλέον αυτοκόλλητο: «Είμαι γάιδαρος-Παρκάρω όπου γουστάρω». Οπως λέει, «πάντα εκνευριζόμουν όταν έβλεπα αυτοκίνητα παρκαρισμένα πάνω στα πεζοδρόμια. Κάποια στιγμή το 2003 ήρθε το πλήρωμα του χρόνου. Η οργή με τη δημιουργικότητα συναντήθηκαν». Ομως «δεν είμαστε κατά της μηχανοκίνητης μετακίνησης» προσθέτει.
«Εναντιωνόμαστε στην υποβάθμιση που προκαλεί στα αστικά κέντρα η παράνομη στάθμευση. Εκδιώκει τον πιο παλιό, υγιεινό, οικονομικό και οικολογικό τρόπο μετακίνησης. Το περπάτημα. Το παράνομο παρκάρισμα είναι ένα πολύ απλό και συνάμα μεγάλο πρόβλημα της καθημερινότητάς μας. Το περπάτημα είναι ο μόνος τρόπος να κάνουμε πιο ανθρώπινες τις πόλεις μας».
ΠΡΕΖΑ TV
16-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου