Το 2009 η Ολυμπιακή Αεροπορία πέρασε από τον πολυετή, ασφυκτικό και αλόγιστο κρατικό έλεγχο στα ιδιωτικά χέρια της υπό τον κ. Ανδρέα Βγενόπουλο Marfin Investment Group, γνωστότερης με τα αρχικά MIG. Η τότε κυβέρνηση, της Νέας Δημοκρατίας, πανηγύριζε εκείνες τις ημέρες που έβαζε στο κρατικό ταμείο 177 εκατομμύρια ευρώ από την πώληση, και δήλωνε περιχαρής ότι «επιτέλους, έφυγε ένα πολύ μεγάλο βάρος από τις πλάτες του ελληνικού λαού». Το συσσωρευμένο χρέος της εταιρείας είχε ξεπεράσει, τότε, τα 2,7 δισεκατομμύρια ευρώ.
Ενας χρόνος πέρασε από την πώληση της Ολυμπιακής, και δεν είναι καθόλου σίγουρο ακόμα εάν και πόσο επωφελήθηκε τελικά το Δημόσιο από αυτήν. Αντίθετα, σίγουρο είναι ότι ο απλός πολίτης όχι μόνο την πληρώνει και σήμερα, αλλά θα συνεχίσει να το κάνει για πολλά χρόνια ακόμη.
Οι 2.500 από τους 4.500 εργαζόμενους που έχασαν τη δουλειά τους τον περασμένο Δεκέμβριο, εξακολουθούν να είναι υπό μετάταξη και να πληρώνονται κανονικά από το Δημόσιο, χωρίς ωστόσο να έχουν ακόμα αποσπαστεί σε άλλη υπηρεσία.
Μέχρι προ τινος, λάμβαναν κανονικά ολόκληρο τον μισθό που έπαιρναν στην Ο.Α. προτού αυτή ιδιωτικοποιηθεί. Η «Κ.Ε.» είδε τις καταστάσεις του μισθολογίου όλων των υπό μετάταξη υπαλλήλων. Οι μισθοί κυμαίνονται μεταξύ 2.000 ευρώ τον μήνα, για τους πιο χαμηλόμισθους, έως και 12.000 ευρώ τον μήνα για τους υψηλότερα αμειβόμενους - μιλάμε, εδώ, για τους κυβερνήτες.
Οπως και να έχει, μήνας έμπαινε-μήνας έβγαινε, οι άνθρωποι αυτοί πήγαιναν κανονικά στον ΟΑΕΔ και πληρώνονταν, χωρίς να προσφέρουν εργασία πουθενά. Δεν ευθύνονται οι ίδιοι για αυτήν την ρύθμιση, αλλά την απολαμβάνουν. Ακόμα και τώρα που εισπράττουν λιγότερα από τον τελευταίο τους μισθό στην Ολυμπιακή.
Αυτές οι χαμένες και πανάκριβες εργατοώρες, λόγω αδυναμίας της κυβέρνησης να μετατάξει τους ανθρώπους αυτούς, είναι λεφτά που χάνονται, κάθε μέρα. Ομως υπάρχουν κι άλλα. Οταν οι εργαζόμενοι έφυγαν από την Ολυμπιακή τον Δεκέμβριο του 2009 (αν και, στην ουσία, είχαν σταματήσει από τον Οκτώβριο του ίδιου έτους να εργάζονται σε αυτήν), η πολιτεία ετοίμασε για αυτούς και άλλα, εκτός από το δικαίωμα μετάταξης, «μέτρα κοινωνικής προστασίας», όπως λέγονται και που, ενδεικτικά, είναι:
1 Εθελούσια πρόωρη συνταξιοδότηση, που την επέλεξαν περίπου οι 2.000 από τους 4.500.
2 Ασφαλιστική ενίσχυση 50%, δηλαδή προσαύξηση, κατά 50%, στον χρόνο ασφάλισης του καθενός στην Ο.Α. Με πιο απλά λόγια, εάν είχες 20 χρόνια ένσημα, αυτόματα το κράτος σού τα ανέβαζε σε 30 χρόνια!
3 Καταβολή επιπλέον εφάπαξ ποσού «κοινωνικής προστασίας», από 20.000 έως 280.000 ευρώ ανά άτομο, αναλόγως προϋπηρεσίας και ειδικότητας, και μάλιστα αφορολόγητα.
Οταν οι 260 απολυμένοι του 2003 (επί υπουργίας Βερελή στην τότε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ) ζήτησαν να ισχύσουν και για αυτούς κάποιες, έστω, από αυτές τις ευνοϊκές ρυθμίσεις του «χρυσού πακέτου», όπως το ονόμασαν, τόσο ο πρόεδρος της ΓΣΕΕ κ. Παναγόπουλος, όσο και κορυφαία πρώην και νυν κυβερνητικά στελέχη, όπως ο κ. Ρέππας, ο κ. Τσιόκας και ο κ. Σηφουνάκης, παραδέχτηκαν ότι το «πακέτο» αυτό ενέχει στοιχεία «κοινωνικής αδικίας», ιδίως τώρα με τη βαθιά οικονομική κρίση, και είπαν ότι αυτή η αδικία, υπέρ των απολυμένων του 2009 και εναντίον εκείνων του 2003, «πρέπει να βρεθεί τρόπος να αποκατασταθεί».
Ο κ. Σταύρος Γιαννόπουλος, 46 χρόνων σήμερα, πρώην ιπτάμενος φροντιστής, ανήκει στη «φουρνιά των 260». Είναι εκτός εργασίας εδώ και 7 χρόνια, παίρνει σύνταξη 1.450 ευρώ τον μήνα, κάνει ευκαιριακές δουλειές, και εκποιεί περιουσιακά στοιχεία για να μεγαλώσει και να σπουδάσει τα δύο παιδιά του. «Εχω χάσει τον ύπνο μου», μας λέει.
Το ίδιο και η Μαρία Μιχαηλίδου, από τις πιο παλιές και έμπειρες αεροσυνοδούς. Επαιρνε και εκείνη γύρω στα 2.500 ευρώ μηνιαίο μισθό, και η σύνταξή της σήμερα είναι κάτι λιγότερο από 1.400 ευρώ. Εχασε τον άνδρα της νωρίς, μεγαλώνει παιδί και διαρκώς επαναλαμβάνει ότι «ντρέπομαι να το κοιτάξω στα μάτια».
Τους ρωτώ εάν η απαίτησή τους να ισχύσουν για αυτούς όσα ισχύουν και για τους άλλους συναδέλφους τους, τους απολυμένους του 2009, είναι δίκαιη και ρεαλιστική.
«Δίκαιο είναι να μην υπάρχουν εργαζόμενοι διαφορετικών ταχυτήτων», απαντά ο κ. Γιαννόπουλος, πρόεδρος σήμερα του Σωματείου Ιπταμένων Καμπίνας. «Αλλά, παραδέχομαι ότι αυτές οι ρυθμίσεις που τώρα απολαμβάνουν οι άλλοι συνάδελφοί μου, είναι ίσως υπερβολικές και σίγουρα δεν ικανοποιούν το περί δικαίου αίσθημα του απλού εργαζόμενου σήμερα».
Και τι προτείνουν, λοιπόν; «Εμείς που αναγκαστήκαμε να φύγουμε όσο ακόμα λειτουργούσε η εταιρεία, που η διαφορά εισοδήματος και σύνταξης που χάσαμε στα 6 χρόνια μέχρι να κλείσει η εταιρεία, έφτασε για μας τις 180.000 ευρώ κατά άτομο, ζητάμε να βρεθεί τρόπος να λάβουμε και εμείς μία λογική αποζημίωση», απαντά ο κ. Γιαννόπουλος.
Καταγγέλλουν, επίσης, ότι ένα χρόνο πριν απ' την απόλυσή τους, ο τότε υπουργός κ. Βερελής διόρισε 280 υπαλλήλους στην Ο.Α. τους οποίους και μονιμοποίησε στη συνέχεια με ειδικό νόμο. Ακόμα, ισχυρίζονται ότι ένα μήνα μετά την απόλυσή τους, τον Οκτώβριο του 2003, ως πλεονάζον προσωπικό, προσελήφθησαν άλλοι 300 υπάλληλοι που και αυτοί μονιμοποιήθηκαν.
Την ίδια δε χρονιά, μας λέει ο κ. Γιαννόπουλος, ο κ. Βερελής υπέγραψε νέα συλλογική σύμβαση με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, δίνοντάς τους (στην Ολυμπιακή που είχε πλεονάζοντες, και έδιωξε κόσμο για να μειώσει τα υπέρογκα έξοδά της) αύξηση 14%. «Ισως για αυτό, δεν ακούσατε ποτέ σας τότε ούτε κουβέντα από τους συνδικαλιστές μας για τις απολύσεις μας», λένε, θυμίζοντάς μας το πικρό, αλλά υπέροχο τραγούδι του Δήμου Μούτση, που κάπου λέει «...κρατάς κλεισμένα μυστικά και ντοκουμέντα».
Οι απολύσεις των 260 ιπτάμενων φροντιστών και αεροσυνοδών πέρασε στα πολύ «ψιλά» των εφημερίδων. «Ζούσαμε τότε», μας είπαν με νόημα οι απολυμένοι, «την εξουσία των... δυνάμεων του εδάφους»!
Τι εννοούν με αυτό; Προσέξτε μία στατιστική, αδιαμφισβήτητη. Σε όλες τις μεγάλες αεροπορικές εταιρείες της Ευρώπης, η αναλογία προσωπικού αέρα-προσωπικού εδάφους ήταν, τότε, και παραμένει έως σήμερα, 1 προς 3,5. Στην Ολυμπιακή της... «χρυσής εποχής», η αναλογία αυτή ήταν 1 υπάλληλος στον αέρα και 10 στο έδαφος.
Υπάρχουν και χαριτωμένες ιστορίες από εκείνες τις αλησμόνητες εποχές. Οπως: Πτήση της Ολυμπιακής, ερχόμενη από το εξωτερικό, προσγειώνεται στο «Ελληνικό» παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2001. Οι επιβάτες και το πλήρωμα παραμένουν καθηλωμένοι στο αεροπλάνο για περίπου 45 λεπτά γατί δεν πήγε η σκάλα!
Η σκάλα ήταν τότε... πολλών αρμοδιοτήτων. Από το κτίριο κοντά την έπαιρνε το ειδικό τρακτέρ, που την άφηνε σε κάποια μικρή απόσταση από το αεροσκάφος, την «ξεκλείδωνε» και έφευγε. Από εκεί, ερχόταν άλλο «συνεργείο» να την ωθήσει μέχρι τις πόρτες του αεροπλάνου, και η ίδια διαδικασία επαναλαμβανόταν κατά την αναχώρησή του.
Από τη «φουρνιά» υπαλλήλων που απολύθηκαν το 2003, 4 άνθρωποι είναι κιόλας σε ψυχιατρικές κλινικές με βαριά κατάθλιψη. «Οχι ότι είμαστε εμείς καλά, αλλά όσοι έχουμε παιδιά έχουμε άλλες αντοχές», λέει η κ. Μιχαηλίδου.
Οι πληροφορίες μας για τους υπό μετάταξη πρώην υπαλλήλους της Ολυμπιακής οδηγούν μία ακόμη φορά στο συμπέρασμα ότι στην Ελλάδα όλα στο πόδι γίνονται, χωρίς πρόγραμμα, και με λύσεις της τελευταίας στιγμής, πρόχειρες.
Για τους χειριστές (κυβερνήτες και συγκυβερνήτες), καθώς και για μηχανικούς, υπάρχει σκέψη μετάταξής τους στην Υπηρεσία Πολιτικής Αεροπορίας σε θέσεις ελεγκτών και εποπτών. Περιγραφή των αρμοδιοτήτων τους δεν υπάρχει. Και, όπως μας είπαν άνθρωποι της ΥΠΑ, τέτοιες θέσεις, και με τόσο υψηλούς μισθούς, δεν υπάρχουν πουθενά.
Το πρόβλημα των υψηλών μισθών των πρώην υπαλλήλων της Ολυμπιακής θα προκύψει και εάν αυτοί μεταταχθούν. Δεν θα είναι εύκολο να συνυπάρξουν και να συνεργαστούν με άλλους συναδέλφους τους του Δημοσίου, στη νέα τους υπηρεσία, όταν η μισθολογική τους διαφορά θα είναι αρκετά ενοχλητική.
Του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ
ΠΡΕΖΑ TV
3-10-2010
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου